Έξι χρόνια μετά από τη μέρα που ο 15χρονος Στυλιανός πέρασε τη θηλιά από τον λαιμό του τερματίζοντας την επίγεια κόλαση που αποκαλούσε ζωή στα χέρια του σαδιστή πατέρα του και το (συνήθως κουφό, τυφλό και μουγκό) κράτος επιχειρεί να αποδώσει δικαιοσύνη σε μία από τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις διαστρέβλωσής της.
Της Δικαιοσύνης ο Υπουργός ο νοητός (γιατί υπαρκτός αποκλείεται να είναι) ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά ξεστομίζοντας την ατάκα του τίτλου κατά τη χθεσινή συνεδρίαση της Επιτροπής Νομικών της Βουλής από την οποία και πάλι -εννοείται- πως δεν βγήκε τίποτα χειροπιαστό (οι συνεδριάσεις των επιτροπών της Βουλής έχουν καταντήσει glorified σχολιασμός της επικαιρότητας αλλά αυτό είναι μια τελείως διαφορετική συζήτηση).
Η Κική Δημουλά σε μια συνέντευξή της είπε πως «εκείνος που κάνει τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι ο απαισιόδοξος. Αλλιώς δε θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος. Το κάνει όμως κρυφά και ύπουλα», υπονοώντας ότι οι εκ φύσεως απαισιόδοξοι (όπως εκείνη) ουσιαστικά τρέφουμε πάντα τις μεγαλύτερες ελπίδες. Και συνεχίζει: «Είναι υποκριτής. Μέσα στην απόλυτη θλίψη, δυσπιστία και αμφισβήτηση για όλα λέει, δε μπορεί, κάτι είναι αλήθεια, κάτι είναι ωραίο».
Σε μια χώρα όπου οι δημοκρατικοί θεσμοί περνούν κρίση, η διαφθορά έχει διαβρώσει τον δημόσιο τομέα οριζοντίως και καθέτως, η Αστυνομία εμφανίζει σημάδια αυταρχικής συμπεριφοράς απέναντι στον απλό πολίτη, “γνωστοί επιχειρηματίες” εκτελούνται με μαφιόζικο τρόπο μέρα μεσημέρι και η δικαιοσύνη προκαλεί κάθε τρεις και λίγο το δημόσιο αίσθημα με αλλοπρόσαλλες και αψυχολόγητες αποφάσεις , ποιο πιστεύετε ότι ιεράρχησε ως το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυπριακής δικαιοσύνης;
Τη στιγμή που θα διαβάζετε το παρόν, κατά πάσα πιθανότητα θα μάθατε τα νέα της αναγγελίας ίδρυσης νέου κόμματος με την ονομασία Άμεση Δημοκρατία από τον Youtuber ευρωβουλευτή Φειδία Παναγιώτου γιατί... fuck you, that’s why. Στο άκουσμα έρχεται αμέσως στο μυαλό η λαϊκή -και διόλου πολιτικώς ορθή- ρήση "μάθανε ότι πηδιόμαστε, πλακώσανε και οι εχμμ.." ρωτήστε τη Λατινοπούλου ποιοι.
Η είδηση που μεταδόθηκε από κάθε εγχώριο ΜΜΕ μέσω ΚΥΠΕ: “Η πορεία του Κυπριακού και οι περιφερειακές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή βρέθηκαν στο επίκεντρο της συνομιλίας που είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ στο περιθώριο της Συνόδου για τη Γάζα που πραγματοποιήθηκε χθες στο Σαρμ ελ Σέιχ”. Και καταλήγει: “Απαντώντας σε ερώτηση για το περιεχόμενο της συνομιλίας του με τον Αμερικανό Πρόεδρο, περιορίστηκε να πει πως «το θέμα που συζητήθηκε είναι το Κυπριακό»”.
Ξεχάστε την πίκρα του Τραμπ που έχασε το Νόμπελ Ειρήνης μέσα από τα χέρια (στο οποίο είχε εναποθέσει όλες του τις ελπίδες για ένα βραβείο μετά το κλάσιμο που έφαγε από τα Emmy για το The Apprentice) ή το τροχαίο του Μπιμπίσκη, το αληθινό δράμα που ξεδιπλώνεται μπροστά μας προέρχεται από τον εμφύλιο που ξέσπασε στους κόλπους του ΑΛΜΑ(τος) και το οποίο ξεπερνάει σε ίντριγκα, πάθη, μίση, ψέματα και δολοπλοκίες και την πιο τραβηγμένη σαπουνόπερα.
Ώρες-ώρες πραγματικά αναρωτιέμαι πότε ακριβώς στην ιστορία της Κύπρου θεωρείται το σημείο μηδέν, η στιγμή δηλαδή που οι κυβερνώντες κατάλαβαν ότι το νησί δεν ήταν τελικά των Αγίων αλλά των αγρινών και ότι όλος ο πληθυσμός ήταν πλέον έτοιμος (ορθότερα groomed) για δούλεμα, εξαπάτηση και ανελέητο βιασμό της νοημοσύνης; Ήταν από την αρχή επί Μακαρίου; Μήπως την εποχή του Κυπριανικού σουρεαλισμού; Λέτε να ήταν στο Μαρί; Το κούρεμα; Το Κραν Μοντανά; Πότε ακριβώς κατάλαβαν ότι τελικά μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους και για πάντα, παρά τα όσα υποστηρίζει η διάσημη ρήση που δεν είπε ποτέ ο Λίνκολν;
Αν θέλετε πραγματικά να τιμήσετε τη μνήμη της Καίτης Κληρίδου και να κατανοήσετε ποια πραγματικά ήταν η μοναχοκόρη του Γλαύκου, αγνοήστε τις καρμπόν, ξύλινες, AI-generated μαλακίες που ποστάρουν/δηλώνουν (κυρίως) Συναγερμικοί όλη μέρα και δείτε ξανά την εμφάνισή της στο podcast Legal Matters του Χριστόφορου Χριστοφή. Γιατί τα τελευταία χρόνια η Καίτη Κληρίδου παρακολουθώντας την κατρακύλα της κυβέρνησης Αναστασιάδη στον βόθρο της διαφθοράς και την ακροδεξιά στροφή του ΔΗΣΥ, δεν μιλούσε απλώς. Γαμούσε.
Και μέσα στον όλο χαμό με τα χουντιλίκια της Αστυνομίας έξω από το Προεδρικό... η κόρη μου έγινε 16. Sweet sixteen αν και δεν υπάρχει τίποτα το γλυκό στο γεγονός ότι το πιτσιρίκι με τις κοτσίδες και τα παχιά μάγουλα που δεν ξεκολλούσε από πάνω σου μεταμορφώθηκε εν μια νυκτί σε μια πανύψηλη έφηβη που για να την αγκαλιάσεις πρέπει πρώτα να σιγουρευτεί ότι δεν υπάρχει συνομήλικός της τουλάχιστον σε ακτίνα τριών χιλιομέτρων.
Ο Νόμος 4000 του 1958 θεσπίστηκε από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την αντιμετώπιση των λεγόμενων “τεντυμπόηδων”, δηλαδή των νεαρών που απέκλιναν από την καθορισμένη από τα ήθη της εποχής αποδεκτής συμπεριφοράς και αποτελούσαν κίνδυνο για την καθωσπρέπει κοινωνία.
Ήταν για χρόνια το... χειρότερα κρυμμένο μυστικό των διαδρόμων του Υπουργείου Παιδείας. Όλοι γνώριζαν για τον ανώτερο λειτουργό με τις δύο καταγγελίες σε βάρος του για σεξουαλική κακοποίηση από ισάριθμες γυναίκες, η μία μάλιστα ανήλικη όταν συνέβη η επίθεση. Κι όμως, ο τύπος αυτός με τις ισχυρές διασυνδέσεις και τις γερές πολιτικές πλάτες παρέμεινε στη θέση του πιστεύοντας ότι κανείς δεν μπορεί να τον αγγίξει - φρόντιζε μάλιστα να το διαδίδει αυτό δεξιά κι αριστερά ξέροντας ότι οι γύρω του ξέρουν.
TRENDING NOW
25ºc
25ºc
