Πόσο σκατόψυχος πρέπει να είσαι για να χρησιμεύει μια ανείπωτη τραγωδία ως βάθρο για την προσωπική σου εξύψωση; Πώς είναι δυνατόν μπροστά στην οδύνη που προκαλεί ο μαρτυρικός θάνατος ενός βρέφους η πρώτη αντίδραση κάποιων είναι να μοιράσουν διαδικτυακούς ψόφους και καρκίνους προς πάσα κατεύθυνση;
Κάπου στα late 90s, νεαρός τότε εκκολαπτόμενος δημοσιογράφος στην τοπική εφημερίδα “Γνώμη” της Αλεξανδρούπολης, στάλθηκα να καλύψω το καθιερωμένο κυριακάτικο κήρυγμα του -τότε- Μητροπολίτη Άνθιμου που πάντα έκρυβε ειδήσεις - για την ακρίβεια όλο και σε κάποιον θα τα έχωνε από το “ανάλγητο κράτος των Αθηνών” μέχρι τοπικούς αιρετούς και φυσικά τα στανταράκια, τους διαχρονικούς εχθρούς του ελληνισμού.
Χθες το πρωί ο βουλευτής της ακροδεξιάς “Νίκης” Νίκος Παπαδόπουλος μπούκαρε μαζί με συνεργάτη του στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας κι άρχισε να σπάει πίνακες που θεώρησε ότι είναι “βλάσφημοι και προσβλητικοί”.
Μια τραγελαφική ιστορία απάτης, κυπριακού σουρεαλισμού και αστυνομικού παραλογισμού, όπως την έζησε και περιέγραψε σε αναρτήσεις της η γνωστή εικαστικός Βασιλεία Αναξαγόρου. Διαβάστε και προσπαθήστε να μην φρικάρετε...
...αλλά δεν θα μας γίνουν ποτέ μαθήματα.
Αυτό που συμβαίνει με τη Γιαννάκη περικλείει όλες τις παθογένειες του κυπριακού κράτους.
Βλέποντας τη λαοθάλασσα που έπνιξε το Σύνταγμα, τις μυριάδες φωνές που ενώθηκαν στους δρόμους και τις πλατείες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας στη μεγαλύτερη και μαζικότερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην ιστορία της χώρας, δεν μπορώ να αγνοήσω τη σύγκρουση αντικρουόμενων συναισθημάτων που μαίνεται μέσα μου.
Η σημερινή απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να καταδικάσει την Κυπριακή Δημοκρατία για την παραβίαση των άρθρων 3 (ταπεινωτική μεταχείριση) και 8 (δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναφορικά με την πολύκροτη υπόθεση της (τότε) 19χρονης Βρετανίδας που κατήγγειλε ομαδικό βιασμό από 12 Ισραηλινούς στην Αγία Νάπα για να βρεθεί η ίδια(!) καταδικασμένη για ψευδή καταγγελία με τους βιαστές της να απολαμβάνουν υποδοχή ηρώων(!) στην πατρίδα τους, είναι μεν ακόμα ένα ηχηρό χαστούκι για την παραπαίουσα κυπριακή δικαιοσύνη, δυστυχώς όμως κι αυτό κούφιο και ανίσχυρο να αλλάξει οτιδήποτε σε ένα απαρχαιωμένο σύστημα φτιαγμένο να προστατεύει τους ισχυρούς θύτες και να θυματοποιεί ξανά και ξανά τα θύματα.
Imagine all the people living life in peace τραγούδησε ο John Lennon το 1971 και δεν μπορεί κάποιος να αγνοήσει την ειρωνεία πίσω από τις σφοδρές αντιδράσεις μισό αιώνα μετά για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που φέρει το όνομα του εμβληματικού τραγουδιού και προάγει ακριβώς αυτό: την ειρηνική συνύπαρξη Ε/κ και Τ/κ σε μια -υποτίθεται- επανενωμένη πατρίδα.
Άλλα δύο πρόσφατα επιτεύγματα της Κυπριακής Ντεμικρατίας.
Ο Κατσουνωτός Βοηθός Αρχηγός Αστυνομίας, η δίκη-γεφύρι της Άρτας του Γιαννάκη Γιαννάκη και το (στημένο) παιχνίδι των ποδοσφαιρικών σωματείων με τις φορολογικές τους υποχρεώσεις
Πώς μετριέται η επικοινωνιακή αξία μιας τραγωδίας; Από τον αριθμό των θυμάτων; Την καταγωγή τους; Το μέγεθος της καταστροφής; Την εγγύτητα; Ή μήπως από την ευκαιρία για show και ακόμα μία πομπώδη εξαγγελία;
TRENDING NOW
29ºc
25ºc
