Το πρόβλημα δεν είναι το ότι ο Μυλωνάς βγήκε να καταγγείλει πάλι σκοτεινά κέντρα υπόσκαψης του κυπριακού ελληνισμού, ούτε ασπόνδυλα όπως η Κασσιανίδου που είναι στο (αντισυνταγματικό και παράνομο) Υφυπουργείο “Πολιτισμού” για να διεκπεραιώνει, αλλά ούτε και ο Νίκος Χριστοδουλίδης που αξιοποίησε ακόμα ένα (φ)ασίστ για να χαϊδέψει τα αυτιά της ακροδεξιάς fanbase του.
Να πω την πικρή αλήθεια από αυτή τη Βουλή δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, σίγουρα όχι λίγους μήνες πριν την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου για τις βουλευτικές του ‘26 με όλα τα κόμματα πλην του ΕΛΑΜ και του Volt να βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Στο φετινό Pride αυτό που τράβηξε περισσότερο τα βλέμματα, εκτός από τις ηχηρές απουσίες καθώς οι περισσότεροι έστειλαν ανώδυνους εκπροσώπους, ήταν οι σημαίες και τα πανό υπέρ της Παλαιστίνης που ανέμιζαν δίπλα από τις πολύχρωμες και τα συνθήματα για τον διαρκή αγώνα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων για ελευθερία και ορατότητα. Κίνηση που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως προσελκύοντας κυρίως ειρωνικά σχόλια του τύπου “κάνουν και στη Γάζα Pride” ή “τολμήστε να παρελάσετε στην Παλαιστίνη και θα σας πετούν απ’ τις ταράτσες”.
Το ξέρατε ότι εκτός από τεχνολογικός, τουριστικός, εκπαιδευτικός, συγκοινωνιακός, επικοινωνιακός, γεωπολιτικός, ανθρωπιστικός, μεταφορικός, ερευνητικός, επενδυτικός και ενεργειακός, η Κύπρος είναι και διαμετακομιστικός κόμβος ναρκωτικών;
Το ξυράφι του Όκαμ πρεσβεύει ότι τις περισσότερες φορές η απλούστερη απάντηση είναι και η σωστή. Έτσι λοιπόν, όταν τον περασμένο Νοέμβριο αναρωτηθήκαμε για ποιο λόγο η κυβέρνηση αποφάσισε να κυνηγήσει τις ποδοσφαιρικές εταιρείες για τα χρέη τους, ενώ όλοι γνωρίζαμε ότι δεν θα το πήγαινε μέχρι τέλους, η απάντηση ήταν απλή: για τον ίδιο λόγο που τα σκυλιά κυνηγούν αυτοκίνητα που δεν πρόκειται να οδηγήσουν.
Ως γονείς παιδιού με χρόνια ασθένεια γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει να πρέπει να αποδεικνύεις καθημερινά ότι δεν είσαι ελέφαντας. Aν η πάθηση/αναπηρία δεν είναι εμφανής, δηλαδή να είσαι με σύνδρομο Down ή σε τροχοκάθισμα και να τους βλέπεις όλους γύρω σου να κάνουν σλάλομ για να αποφύγουν το βλέμμα σου, η συνήθης αντιμετώπιση είναι μία: καχυποψία.
Θα μας τρελάνουν οι παπάδες. Αφού κίνησε γη και ουρανό για να τον παύσει από Μητροπολίτη Πάφου (για να τα καταφέρει πανηγυρικά) ο Γεώργιος καλεί τώρα τον παυθέντα Τυχικό να τον πάρει μαζί του στην Αρχιεπισκοπή(!) ίσως γιατί όπως λέει η γνωστή σισιλιάνικη παροιμία “ κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου ακόμα πιο κοντά”.
Η δολοφονική επίθεση ακροδεξιών τραμπούκων στις Λαϊκές Οργανώσεις της Λακατάμιας ήταν ακριβώς αυτό: μια δολοφονική επίθεση ακροδεξιών τραμπούκων με ρόπαλα και κουκούλες που είχαν σκοπό να καταστρέψουν, να σακατέψουν ακόμα και να σκοτώσουν, αν τους δινόταν η ευκαιρία (είναι η μοναδική κόκκινη γραμμή που διατηρεί η Αστυνομία η οποία δεν μπορεί να κρύψει την αδυναμία της στη συγκεκριμένη ιδεολογία).
Για το πήδημα Άλμα του Οδυσσέα Μιχαηλίδη στον πολιτικό στίβο, κατ’ αρχάς να ευχηθώ χαλκέντερος και σιδεροκέφαλος - θα χρειαστεί Ιώβεια υπομονή και όση βοήθεια μπορεί να λάβει για να ανταπεξέλθει.
Γνώρισα τον Etinosa Erevbenagie-Johnbull (ή χαϊδευτικά Έτι) πριν από τρία χρόνια στο πλαίσιο μιας συνέντευξης η οποία είχε ξεκινήσει με την ερώτηση “Ως Ελληνονιγηριανός μπασκετμπολίστας στις πόσες φορές που θα σε ρωτήσουν για τον Αντετοκούνμπο θα διαολοστείλεις κάποιον;”. Φυσικά και γέλασε, φυσικά και είχε μόνο καλά λόγια να πει για τον Γιάννη, φυσικά και δεν με διαολόστειλε. Δεν είναι άλλωστε το στυλ του, εδώ δεν διαολοστέλνει τα ρατσιστόμουτρα που του την πέφτουν κατά καιρούς. Όχι, ο Έτι απαντά στο μίσος, την προκατάληψη και τις διάφορες φοβίες με έργα. Και πολλή αγάπη.
“Οι Ρώσοι είναι αδέλφια μας, έχουμε κοινή θρησκεία και κοινές ηθικές αξίες. Κανένας πολιτικός από την Ελλάδα ή την Κύπρο δεν ήρθε στη Ρωσία μετά τον πόλεμο. Ήδη βρέθηκα με τον πρόεδρο της Βουλής και άλλους πολιτικούς για να ξεκινήσουμε συνομιλίες ώστε να λύσουμε το πρόβλημα όχι με τα όπλα αλλά με διάλογο”
Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε το 2018. Στη Γιορτή της Μητέρας πριν από επτά ολόκληρα χρόνια. Η μάνα μου ακόμα ζούσε, όπως ζούσε, το σώμα της ένα άδειο κέλυφος που μετά βίας λειτουργούσε, απότοκο του Αλτσχάιμερ που έκλεψε ό,τι πολυτιμότερο είχε στοκάρει για τα γεράματα: τις αναμνήσεις της. Η Χρυσάνθη συγχωρέθηκε πριν από τρία χρόνια. Ησύχασε, λυτρώθηκε, ξεκουράστηκε ή ό,τι άλλο λέμε για να χρυσώσουμε το χάπι της απώλειας.
TRENDING NOW
29ºc
25ºc
