Κάθε χρόνο τέτοια εποχή όταν κάθομαι να γράψω τη στήλη που θα ανεβάσω πριν τα Χριστούγεννα, έχω την ίδια εσωτερική διαμάχη: πως να γράψω κάτι θετικό και εμψυχωτικό χωρίς να φανώ ο γνωστός κυνικός, μεμψίμοιρος μαλάκας - ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτός. Και κάθε φορά η ίδια ιστορία. Ξεκινάμε καλά αλλά κάπου μέσα στα θετικά μηνύματα, την αισιοδοξία και τα ζαχαρώματα αναδύεται η μπόχα της υπενθύμισης του που και σε ποιους ανάμεσα ζούμε.
Το περιστατικό με την απόλυση μιας υπαλλήλου καταστήματος γνωστής αλυσίδας του νησιού, επειδή έκανε παρατήρηση σε πελάτη που πάρκαρε σε δύο(!) θέσεις αναπήρων, είναι αρκετά διαφωτιστικό σε πολλά επίπεδα αλλά κυρίως όσον αφορά την κυρίαρχη κουλτούρα και νοοτροπία της “σύγχρονης, ευρωπαϊκής Κύπρου” όπως μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε.
Όταν τον περασμένο Μάιο έσπασε η τζαμένια πόρτα των γραφείων του ΔΗΣΥ στην Πινδάρου το κόμμα έβγαλε τουλάχιστον μισή ντουζίνα πύρινες ανακοινώσεις ότι “η Δημοκρατία ούτε φοβάται ούτε εκβιάζεται” και άλλα τέτοια βαρύγδουπα εμψυχωτικά, πριν διαπιστωθεί ότι τελικά την έριξε ο... αέρας. Είναι πραγματικά να θαυμάζεις το πάθος, την ένταση και τη ζέση των Συναγερμικών όταν ο εχθρός είναι -κυριολεκτικά- αέρας κοπανιστός.
Η ανάρτηση του δάσκαλου Σόλωνα Αντάρτη με την οποία διαχωρίζει τη θέση του από την αυριανή άκυρη, παράλογη και ολότελα καταχρηστική στάση απεργίας των εκπαιδευτικών, ήταν πραγματικά μια αχτίδα φωτός στο ζόφος που επιχειρούν να ρίξουν για μια ακόμα φορά τη δημόσια εκπαίδευση αυτοί που υποτίθεται αποτελούν τους φάρους της.
Όταν τον Ιανουάριο του 2015 δύο φανατικοί ισλαμιστές οπλοφόροι μπούκαραν στα γραφεία του γαλλικού σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι και άνοιξαν πυρ δολοφονώντας εν ψυχρώ 11 άτομα και τραυματίζοντας άλλα 12, όλος ο (δυτικός) κόσμος περιήλθε σε κατάσταση σοκ.
Υποτίθεται πως τις τελευταίες εβδομάδες ζούμε μια «κινητοποίηση» στο Κυπριακό, μία «αναθέρμανση» του ενδιαφέροντος για συνομιλίες, μία «επανεκκίνηση» της διαδικασίας, για να χρησιμοποιήσω τις εκφράσεις που χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση και τα media. Και χρησιμοποιώ τον προσφιλή όρο “υποτίθεται” γιατί καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει καμία ουσιαστική κινητικότητα στο Κυπριακό όταν κυβέρνηση και τα διαβόητα απορριπτικά media μιλάνε γι’ αυτή χωρίς να αφρίζουν. Ωω πιστέψτε με θα το καταλαβαίναμε αμέσως εάν όντως υπήρχε.
Κατ’ αρχάς οφείλω να πιστώσω στον νέο Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Κωνσταντίνο Φυτιρή την ευγενή του προσπάθεια να αναπληρώσει τον Μάριο Χαρτσιώτη όχι μόνο στο Υπουργείο αλλά και ως πελάτης της στήλης και του ραδιοφωνικού “Ανήμερου Πολίτη”.
Σε μια χώρα όπου η συλλογική μνήμη πάσχει από σοβαρή μορφή διπολικής διαταραχής, το πρόσφατο φιάσκο με το μνημείο υπέρ των πραξικοπηματιών στον Στρόβολο έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει κάτι που υποψιαζόματαν από καιρό αλλά αρνούμααταν πεισματικά να αποδεχθούμε: είμαστε μια κοινωνία βαθιά συμπλεγματική, αμετανόητη και επικίνδυνα ανιστόρητη. Με μια λέξη ανυπόθετοι. Κι αυτή δεν είναι καν λέξη!
Καταλαβαίνεις εύκολα πότε μια κίνηση είναι περισσότερο εντυπωσιασμού παρά ουσίας όταν χρειάζεται υπερβολικά φτιασίδια, όπως ας πούμε ασπρόμαυρες καλλιτεχνικές φωτογραφίες μέσα σε τρένα. Κανένας φυσικά δεν έχαψε ότι η επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας, Νίκου Χριστοδουλίδη στο Κίεβο ήταν κάτι περισσότερο από μια τυπικότητα ενόψει της ανάληψης της κυπριακής προεδρίας της ΕΕ, όμως ας του πιστώσουμε την απόπειρα μιας στρατηγικής κίνησης με βαθύτατες προεκτάσεις για το Κυπριακό.
Στη ντισκοτέκ την παλιά φέραν νέα φώτα. Στρώσαν καινούρια χαλιά κι άνοιξαν την πόρτα.
Σας πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό πως μπορεί να είναι να πεθαίνεις μόνος και κυριολεκτικά στον δρόμο, σαν το σκυλί, και το μόνο που αφήνεις πίσω σου είναι ένα μικρό μονόστηλο που δεν αναφέρει καν το όνομα σου είτε γιατί δεν μπήκε κανείς στον κόπο να το ψάξει είτε γιατί δεν το ξέρουν ούτε καν οι Αρχές; Σκεφτήκατε ποτέ ο θάνατός σας να μην σημαίνει τίποτα και σε κανέναν; Να μην υπάρχει άνθρωπος, όχι μόνο να κλάψει για σένα, αλλά έστω να σου δώσει κάτι περισσότερο από τα δύο δευτερόλεπτα που χρειάζονται για να προσπεράσει την είδηση του θανάτου σου;
Τις προάλλες μιλούσα σε πηγαδάκι με υψηλόβαθμο στέλεχος μεγάλου κόμματος και μου έκαναν εντύπωση δύο πράγματα: πρώτον, ότι πραγματικά φοβούνται την Άμεση Δημοκρατία και δεύτερον, ότι κατά τη γνώμη του εμείς, οι δημοσιογράφοι και τα media, ευθυνόμαστε για τη διάδοση και ανέλιξη φαινομένων τύπου Φειδία.
TRENDING NOW
19ºc
21ºc
