Δεν πρόλαβε να αναρτηθεί η στήλη για την ιστορία της μικρής Ζάχρα από το Αφγανιστάν και την επιλεκτική ευαισθησία εκείνων που πατάνε ανέξοδα likes σε τρέντι ποστ ενώ μοιράζουν απλόχερα ψόφους και κατάρες σε μετανάστες και πρόσφυγες που δεν πληρούν τα κριτήρια λύπησης του large τόππουζου ρατσιστόμουτρου και πριν αλέκτωρ λαλήσει έσκασε η ανάλογη είδηση από την Πάφο: Οι κάτοικοι λέει της τουριστικής περιοχής "Τάφοι των Βασιλέων" πραγματοποίησαν εκδήλωση διαμαρτυρίας με αίτημα την απομάκρυνση της δομής ανήλικων μεταναστών από τη γειτονιά τους γιατί -λένε- νιώθουν ανασφάλεια.
«Γεννήθηκα στο Αφγανιστάν. Το Αφγανιστάν βρίσκεται δίπλα από το Ιράν. Η κουλτούρα εκεί είναι πολύ περίεργη και διαφορετική από όλες τις άλλες χώρες. Σε μια οικογένεια ο άνδρας είναι ο αφέντης του σπιτιού. Έχει όλα τα δικαιώματα, ακόμη και να χτυπάει τη γυναίκα του. Η γυναίκα θεωρείται δούλα των αντρών και ο ρόλος της είναι να υπακούει πάντα τον σύζυγό της χωρίς να αντιδρά, γιατί αν αντιδράσει μπορεί και να τη σκοτώσει.”
Το έχουμε πει και γράψει πολλές φορές αλλά απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίσουμε να το κάνουμε για πολύ καιρό ακόμα: Στην Κύπρο τα αυτονόητα δεν είναι και τόσο... αυτονόητα και η κοινή λογική όχι μόνο δεν είναι κοινή, τις πλείστες φορές δεν είναι καν λογική.
Η Γιώτα από την Πάφο έχει μια κόρη 12 ετών με οπτική αναπηρία. Το κορίτσι πάσχει από Leber's Congenital Amaurosis, με συνέπεια να μην διαθέτει περιφερειακή όραση και σχεδόν καθόλου όραση το βράδυ. Γενικά, όπως αναφέρει η μητέρα της, δεν μπορεί να γυρίζει ανέμελα όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας της, καθώς χρησιμοποιεί μπαστούνι, ώστε να μπορεί να εντοπίζει εμπόδια, που δεν βρίσκονται στο περιορισμένο οπτικό της πεδίο.
Το And Then There Were None της Agatha Christie παραμένει μέχρι σήμερα το εμπορικότερο μυθιστόρημα μυστηρίου όλων των εποχών με πωλήσεις πάνω από 100 εκατ. αντίτυπα. Μόνο που αυτός είναι ο αμερικανικός τίτλος και όχι ο αυθεντικός βρετανικός.
Αν και δεν με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, ιδεολογικά τουλάχιστον, πάντα έβρισκα την απόπειρα του Σολωμού Σολωμού να κατεβάσει τη σημαία του κατακτητή στο οδόφραγμα της Δερύνειας, αθεράπευτα ρομαντική.
Ο Γενικός Ελεγκτής κατά, αν όχι γενική τουλάχιστον πλειοψηφική, ομολογία είναι από τους λίγους εναπομείναντες θεσμούς που δεν διαβρώθηκαν με την πάροδο των χρόνων ή/και δεν ισοπεδώθηκαν από την μπουλντόζα της δεκαετίας Αναστασιάδη.
Μια ματιά στην επικαιρότητα του τελευταίου δεκαημέρου είναι αρκετή για να σε πιάσει σύγκρυο.
Χώρα που έχει λύσει όλα της τα -σοβαρά- προβλήματα είναι λογικό να ασχολείται με τη νέα διαφήμιση των Jumbo και ποιους έθιξε αυτή τη φορά, σωστά;
Η είδηση πέρασε σχεδόν απαρατήρητη καθώς ελάχιστα media μπήκαν στον κόπο να την αναφέρουν κι αυτά ούτε καν mainstream. Ο πατέρας Στυλιανός, ο ιερέας που είχε καταδικαστεί για τη σεξουαλική κακοποίηση της μικρής θετής του κόρης, Έλενας Φραντζή και καθαιρέθηκε πολύ αργότερα όταν η ενήλικη Έλενα αυτοκτόνησε, απεβίωσε μετά από χρόνια μάχη με τον καρκίνο, γράφοντας έτσι την τελευταία πράξη ενός δράματος που είχε ξεκινήσει να ξετυλίγεται πριν από περίπου τριάντα χρόνια.
Το ότι μάς δουλεύουν πλέον κατάμουτρα δεν χρειάζεται κάποια βαθιά αναλυτική σκέψη για να το συνειδητοποιήσει κάποιος, αρκεί φυσικά να διαθέτει μια στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα και να μη ζει σε κάποιο ροζ συννεφάκι.
Υποτίθεται πως δεν πρέπει να σχολιάζουμε δικαστικές αποφάσεις αλλά γάμα το, όταν το Εφετείο όχι μόνο σχολιάζει δικαστικές αποφάσεις, αλλά πολλές φορές τους ανοίγει δεύτερη κωλοτρυπίδα (ειδικά τις εξωφρενικές, αψυχολόγητες και αλλοπρόσαλλες), σημαίνει πως δεν είναι ιερές αγελάδες, ούτε υπεράνω κριτικής ή αμφισβήτησης. Είναι κι αυτές ανθρώπων έργα και οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στα fuckups.
TRENDING NOW
29ºc
25ºc
