Με τη Σάντη Αντωνίου συγγραφέα του νέου βιβλίου “Πόσα μέτρα είναι ο κόσμος μας” που επιχειρεί μια διεισδυτική ματιά στη ζωή και το έργο του ζωγράφου Αδαμάντιου Διαμαντή μέσα από το βλέμμα ενός μικρού κοριτσιού, έχουμε κάτι κοινό - που φαντάζομαι πως το μοιραζόμαστε με χιλιάδες άλλους: το ρίγος που σου προκαλεί η πρώτη φορά που αντικρίζεις τον “Κόσμο της Κύπρου”, το επικό (από κάθε άποψη), εμβληματικό έργο του Διαμαντή που σφράγισε όχι μόνο μια εποχή αλλά και μια ολόκληρη χώρα με τους ανθρώπους της.
Η πυγμαχία δεν ήταν καν η μεγάλη αγάπη της Ιμάνι Κελίφ. Ήταν το ποδόσφαιρο στο οποίο ήταν πολύ καλή. Για την ακρίβεια παραήταν καλή με αποτέλεσμα να γίνεται στόχος των αγοριών που δεν μπορούσαν να ανεχθούν ένα κορίτσι να παίζει καλύτερα ένα αγορίστικο σπορ.
Τελειωμό δεν έχει, όπως φαίνεται, το δούλεμα που τρώμε ως έθνος σχετικά με το νέο σκάνδαλο/φιάσκο/ναυάγιο/τραγωδία/όνειδος/clusterfuck -διαλέξτε και πάρτε- του τερματικού. Κάθε φορά που βγαίνουν στο φως νέες λεπτομέρειες, είτε από το αμαρτωλό παρελθόν της ανάθεσης, είτε από το κωμικοτραγικό παρόν της διαπραγμάτευσης με τους Κινέζους, τόσο μεγαλύτεροι μαλάκες αισθανόμαστε - όσοι τέλος πάντων δεν έχουμε για δέρμα την πανοπλία του αρμαντίλλο.
Το φιάσκο με το τερματικό, που εξελίσσεται σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της τελευταίας δεκαετίας, όχι μόνο φέσωσε τους Κύπριους πολίτες με 200 εκατ. (μέχρι στιγμής) αλλά θέτει σε κίνδυνο και άλλα τεράστιας σημασίας έργα που συγχρηματοδοτούνται από την ΕΕ. Όμως παρουσιάζει και κάποια οφέλη στην κυπριακή κοινωνία, σε ένα μάλλον πνευματικό και ψυχολογικό επίπεδο που φέρει την ανεπίσημη ονομασία “παρηγοριά στον άρρωστο”. Ας δούμε τα σημαντικότερα από αυτά.
Το 2021 θα το θυμόμαστε, εκτός από τη δεύτερη χρονιά του COVID, και για το γεγονός ότι είχαμε Υπουργό Δικαιοσύνης την Έμιλυ Γιολίτη, ίσως ένα από τα πλέον βάναυσα αστεία που έκανε σε βάρος μας ο Νίκος Αναστασιάδης στη διαβόητη πλέον δεκαετία του. Στις αρχές εκείνου του έτους ένα parody account της τότε Υπουργού, το Lady Έμιλυ Καρντάσιαν Duchess of Yiolou σχολίασε με σκωπτικό τρόπο τα ταπεινά ρούχα που φοράει ο πατέρας της και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το πολυτελές lifestyle της γνωστής νομικού και Λεμεσιανής socialite.
Πιστεύω ακράδαντα πως το “φαινόμενο Φειδίας” να είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια. Μην ανησυχείτε, δεν προσηλυτίστηκα στην “αίρεση” του πουλέν του ΝέβερΣαρέντερ, το εννοώ σίγουρα διαφορετικά από τα μέλη της που (ακόμα) υπερασπίζονται τυφλά “το μέλλον της κυπριακής πολιτικής” (όπως έχει χαρακτηριστεί από κάποτε ευυπόληπτους συμπατριώτες μας).
Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά μέσα στο ψυχαναγκαστικό κλάμα και οδυρμό του Σαββατοκύριακου με αφορμή τα 50χρονα της εισβολής προλάβαμε να πάθουμε κι έναν μίνι ηθικό πανικό με αφορμή την ιδιωτική ζωή της μίας εκ των σημαιοφόρων της κυπριακής ολυμπιακής αποστολής, άλτριας του ύψους, Έλενα Κουλιτσένκο.
Τι να γράψεις για την εισβολή 50 χρόνια μετά που να μην έχει ήδη γραφτεί, ειπωθεί, μεταδοθεί, εμπεδωθεί; Πώς να αποφύγεις την επανάληψη όταν η επανάληψη είναι τρόπος ζωής; Με τι δύναμη να ξεστομίσεις έστω μία κουβέντα που να μην ακουστεί μηχανική, επιτηδευμένη, σχεδόν ψυχαναγκαστική;
Ο Δήμος Πάφου παίρνει πίσω το Χρυσό Κλειδί της πόλης που είχε απονείμει στον Μπομπ Μενέντεζ γράφοντας έτσι την τελευταία πράξη του πολυετούς δράματος του διαβόητου πια Αμερικανού γερουσιαστή.
Δηλώσεις του προέδρου Χριστοδουλίδη μετά το μνημόσυνο και το τρισάγιο στους τάφους των πεσόντων κατά το πραξικόπημα: «Είμαστε εδώ να καταδικάσουμε με τον πιο έντονο τρόπο το προδοτικό πραξικόπημα, δεν υπάρχουν οι όποιες δικαιολογίες. Την ίδια στιγμή είναι σημαντικό να πάρουμε και τα μηνύματα και όλοι εμείς που εμπλεκόμαστε στον δημόσιο διάλογο της χώρας μας, αυτό το διάστημα τουλάχιστον θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, έτσι ώστε, με πλήρη σεβασμό σε διαφορετικές απόψεις, διαφορετικές προσεγγίσεις να μην δημιουργούμε, άθελά μας, αυτό θέλω να πιστεύω, τις οποιεσδήποτε συνθήκες, σε μια περίοδο που όλοι γνωρίζουμε ότι η πόλωση, η τοξικότητα, η αμφισβήτηση του κάθε τι, είναι εκείνο που επικρατεί».
Στιγμές μετά την παύση των πυροβολισμών που σκότωσαν έναν θεατή, τραυμάτισαν άλλους δύο και τον ίδιο ελαφρά στο αυτί, ο Ντόναλντ Τραμπ καταγράφεται από τις κάμερες να “παλεύει” με τους άνδρες της Μυστικής Υπηρεσίας που τον έχουν πλακώσει, όπως συνηθίζεται όταν ο προστατευόμενός τους βρίσκεται σε κίνδυνο, προκειμένου το ματωμένο του πρόσωπο να αναδυθεί από τον σωρό και να υψώσει τη γροθιά του στον αέρα φωνάζοντας πολλές φορές FIGHT! πριν τον μεταφέρουν σηκωτό σε ασφαλές μέρος.
“Δώδεκα χρόνια μετά το έγκλημα (και όχι τραγωδία) του Μαρί και ακόμα δεν μάθαμε να διαβάζουμε σωστά το μήνυμά του. Δώδεκα χρόνια αφότου η εγκληματική ανικανότητα του κράτους σε συνδυασμό με τον πολιτικό παχυδερμισμό οδήγησαν σαν πρόβατα στη σφαγή 13 συμπατριώτες μας που δεν είχαν εξαρχής καμία ελπίδα κι ακόμα συμπεριφερόμαστε σαν πρόβατα χειροκροτώντας εκείνους που αντί να κρατούν μια διακριτική απόσταση από ντροπή και ενοχές, τολμούν να εκφωνούν πύρινους -πλην όμως ξύλινους- επικήδειους και να κουνάνε το δάχτυλο, άραγε σε ποιους; (...) Αντί λοιπόν κάθε 11η Ιουλίου να βγαίνουμε στους δρόμους και να στεκόμαστε απέναντι από κάθε ένοικο του Προεδρικού, όχι στον ίδιο προσωπικά αλλά σ’ αυτό που αντιπροσωπεύει και είναι υπεύθυνο για τη δολοφονία 13 ανθρώπων, χειροκροτάμε τα ανακυκλωμένα λογύδρια, τις τυπικές ανακοινώσεις και τις τιμές πρωτοκόλλου εκείνων που -πρακτικά- εκπροσωπούν τον δολοφόνο τους. (...) Το Μαρί έπρεπε να είναι ο δικός μας Μάης του ‘68 όμως κατάντησε σαν τον Ραδιομαραθώνιο. Δηλαδή μια ευκαιρία για το κράτος να δείξει ότι στηρίζει την προσπάθεια των πολιτών να καλύψουν τη δική του ανεπάρκεια”.
TRENDING NOW
12ºc
