Για τον (πρώην) Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο

Φανταστείτε την έκπληξη μου όταν ανάμεσα στους προσφιλείς αφορισμούς των αλλόθρησκων μεταναστών που έρχονται να αλλοιώσουν το δημογραφικό μας και τους Τούρκους που διαρκώς επιβουλεύονται τη Θράκη, τον άκουσα να χαρακτηρίζει την εφημερίδα που δούλευα και τους δημοσιογράφους της “τουρκόφιλους”, “μειοδότες” και άλλες παρόμοιες εκφάνσεις αγνής χριστιανικής αγάπης (μεταξύ μας 30 χρόνια μετά σε μια άλλη εσχατιά του Ελληνισμού πάλι τις ίδιες μαλακίες ακούω αλλά δεν βαριέσαι). Βλέπετε η “Γνώμη” τις ζοφερές εκείνες εποχές, πριν τη διπλωματία των σεισμών, υποστήριζε σθεναρά ότι η ανάπτυξη και επιβίωση του συστηματικά αγνοημένου και υποβαθμισμένου ακριτικού Έβρου περνούσε μέσα από την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και το άνοιγμα προς μια τεράστια γειτονική αγορά που απλώνεται πέρα από την απέναντι όχθη του ποταμού ανεκμετάλλευτη. Κι αυτή η προσέγγιση για τον εθνικόφρονα, τουρκοφάγο Άνθιμο ήταν “προδοσία”. Ευτυχώς για εκείνον δεν ήταν στην Αλεξανδρούπολη την τελευταία δεκαετία για να δει την πόλη που υπηρέτησε ως Μητροπολίτης για μια 30ετία να ανθίζει οικονομικά χάρη στους εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκους τουρίστες, κυρίως της αστικής Κωνσταντινούπολης, που την κατακλύζουν κάθε καλοκαίρι, γεμίζοντας τις παραλίες και τις ταβέρνες και αδειάζοντας τα καταστήματα, γιατί σίγουρα θα τον χάναμε νωρίτερα από κανένα εγκεφαλικό.

Ο Άνθιμος, κατά κόσμον Διονύσιος Ρούσσας εξ Ηλείας ορμώμενος, κοιμήθηκε σήμερα το πρωί στο ιδιωτικό του δωμάτιο στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης όπου υπηρέτησε από το 2004 έως το 2023 οπότε και παραιτήθηκε για λόγους υγείας. Διετέλεσε για 30 χρόνια Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως και Σαμοθράκης, χειροτονήθηκε λίγες μέρες πριν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και έμεινε στη θέση μέχρι το 2004 πριν πάρει μετάθεση για τη  Θεσσαλονίκη όπου πρωτοστάτησε σε ακόμα έναν ανένδοτο μακεδονικό αγώνα. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Ό,τι κι αν έχεις ακούσει για την εξουσία που ασκεί ένας Μητροπολίτης της ελληνικής επαρχίας πάνω στην τοπική κοινωνία όπου εδρεύει (η ορθότερα βασιλεύει) ωχριούν μπροστά στο real thing. Καμία περιγραφή δεν μπορεί να αποδώσει την πραγματικότητα, στ’ αλήθεια πρέπει να το ζήσεις για να το πιστέψεις. Φαντάζομαι θα συνέβαινε και σε άλλες πόλεις αλλά στην Αλεξανδρούπολη ο Άνθιμος ήταν ο ένας και μοναδικός Θεός. Πρακτικά ανώτερος κι απ’ τον Θεό γιατί ο Άνθιμος υπήρξε. Τεχνικά ούτε σουβλατζίδικο δεν άνοιγε στην πόλη χωρίς να το γνωρίζει εκ των προτέρων ή χωρίς τις ευλογίες του (και κατά πάσα πιθανότητα θα έκανε και τα εγκαίνια). Όλη η πολιτική, οικονομική, επιχειρηματική, στρατιωτική, κοινωνική, αθλητική ζωή της πόλης περνούσε από τον Άγιο Νικόλαο (τη Μητρόπολη). Τίποτα δεν ξεκινούσε, κανένα θεμέλιο δεν έμπαινε, καμία εξαγγελία δεν γινόταν χωρίς πρώτα να φιληθεί το χέρι του Άνθιμου. Ακόμα και οι σφοδρότεροι επικριτές του, που ήμασταν ελάχιστοι μη φανταστείτε, δεν μπορούσαμε να αμφισβητήσουμε τη δύναμη, το πείσμα και την επιρροή που ασκούσε στο ποίμνιο και ειδικότερα στους πολιτικούς. Όταν ο Άνθιμος κατακεραύνωνε από άμβωνος ο κόσμος στεκόταν προσοχή και άκουγε. Οι αγώνες του για ίδρυση της Ιατρικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου στην Αλεξανδρούπολη στα early 80s έμειναν στην ιστορία. Έβαλε λουκέτο σε όλη την πόλη και κατέβαζε τον κόσμο στους δρόμους για μέρες μέχρι να πετύχει τον στόχο του. Η σχολή άνοιξε τελικά τις πύλες της το 1984 και μέχρι σήμερα παραμένει μία από τις κορυφαίες της χώρας. “Χάρη στον Άνθιμο” λένε μέχρι τώρα οι παλαιότεροι. Πάντα πρώτος στους αγώνες για διεκδίκηση αναπτυξιακών έργων, υποδομών, κονδυλίων, επενδύσεων και γενικά τρόπων να βγει ο Έβρος από το μαράζωμα που μαστίζει τις ακριτικές περιοχές.

Αυτή ήταν η μία του πλευρά. Γιατί η άλλη, την οποία επίσης δεν έκρυβε, ήταν εκείνη του ακραίου εθνικιστή, υμνητή της χούντας και της Χρυσής Αυγής και εκφραστή φονταμενταλιστικών ρατσιστικών, ομοφοβικών και μισαλλόδοξων απόψεων. Από τη μια να πρωτοστατεί για την ίδρυση πανεπιστημιακής σχολής και από την άλλη (το 1992) στο δημόσιο κάψιμο φύλλων του “Έθνους” για ένα άρθρο του θρυλικού Βασίλη Ραφαηλίδη που αμφισβητούσε -λέει- “το ελληνικό αίμα των Θρακών”. Χώρια οι σχεδόν καθημερινές εθνικιστικές, ξενοφοβικές και ψευδοεπιστημονικές τοποθετήσεις του, με αποκορύφωμα τη διαβόητη πλέον δήλωσή του το 2018 ότι “δεν υπάρχει άλλος πλανήτης στο σύμπαν πέρα από τη Γη που δημιούργησε ο Θεός” (κι αυτός ο άνθρωπος ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ τόσο του Δημοκρίτειου όσο και του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου).

Αυτός ήταν ο (πρώην) Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος όπως τον έζησα και τον θυμάμαι ακόμα να με επικρίνει με εκείνο το αυστηρό, διδασκαλικό ύφος για τις απόψεις μου. Ένας ιερωμένος που κανείς δεν αμφισβήτησε ούτε για μια στιγμή την αγάπη του και την ανεκτίμητη προσφορά του στην πόλη που υπηρέτησε ως Μητροπολίτης για 30 χρόνια. Κρίμα που το πακέτο της προσφοράς δεν περιλάμβανε έναν καλύτερο άνθρωπο...