Ελεύθερος. Πως μπορεί μια τόσο όμορφη και ευχάριστη έννοια να κρύβει μέσα της τόση δυστυχία;
Μία από τις μεγαλύτερες επιπτώσεις της πανδημίας για την οποία δεν μας προειδοποίησε ποτέ η επιστήμη είναι το σύνδρομο του Long Covidiot που βασικά αφορά την πεισματική παραμονή της ανθρώπινης ηλιθιότητας που καλλιέργησε για δύο χρόνια η πανδημία για πολύ καιρό μετά το τέλος της.
Σκατόψυχοι ψέκες που βρίζουν χυδαία και απειλούν για πράγματα που αδυνατούν να κατανοήσουν. Φανατισμένοι χριστιανοταλιμπάν που δοξάζουν έναν Θεό που σώζει εικόνες και εκκλησάκια αλλά αφήνει ανθρώπους να καούν ζωντανοί. Φασιστόμουτρα γεμάτα μίσος και περιφρόνηση για οποιονδήποτε δεν ταιριάζει στα κουτάκια τους. Ένα ανίκανο, ανάλγητο και ανεπαρκές κράτος που αδυνατεί να προστατεύσει τους πολίτες του. Κι εκεί που ετοιμάζεσαι να παραδοθείς και να απoλέσεις για πάντα την πίστη σου στους ανθρώπους έρχεται μια είδηση που σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια.
«Πρέπει να μας βοηθήσουν να σπουδάζουμε, να βρίσκουμε μια δουλειά, να έχουμε μια απασχόληση. Σε ένα χρόνο θα τελειώσω το σχολείο και δεν ξέρω τι θα κάνω, ποια θα είναι η πορεία και εξέλιξη μου. Βλέπετε, άνθρωποι όπως εμένα, όταν τελειώσουμε το σχολείο δεν θα δικαιούμαστε συνοδό. Βοήθεια από κανέναν. Μας θεωρούν κατώτερους κι αυτό που λέω είναι η αλήθεια. Ακόμα και το επίδομα που μας δίνουν σιγά σιγά μας το κόβουν. Μας οδηγούν στην απομόνωση κι αυτό είναι άδικο και απαράδεκτο».
Καμιά φορά αναρωτιέσαι αν πραγματικά είναι τόσο άσχετοι όσο δείχνουν ή εάν το κάνουν επίτηδες για κάποιους δικούς τους, άγνωστους σε μας, λόγους. Πλέον με κάποιες καταστάσεις στο νησί δεν έχεις άλλη επιλογή από το να σηκώσεις τα χέρια ψηλά, να αποδεχτείς την κατάσταση ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις.
Επειδή σήμερα λέγονται και γράφονται σεντόνια, είπα να περιοριστώ σε 20 σύντομες σκέψεις για τη μελανότερη από τις μαύρες επετείους του Ιούλη
Το πραξικόπημα κατάντησε όπως τα προκαταρκτικά στο σεξ: στη θεωρία όλοι το γουστάρουν αλλά οι πλείστοι το προσπερνούν για να προχωρήσουν στην πολυπόθητη εισβολή/διείσδυση.
Τον βλέπεις συνήθως στην άκρη του κάδρου.
Σαν σήμερα, 12 Ιουλίου, το 2005 ο νεαρός ομογενής από την Αυστραλία Θανάσης Νικολάου κατετάγη -χωρίς να υποχρεούται- στην Εθνική Φρουρά καθαρά από την αίσθηση καθήκοντος να υπηρετήσει την πατρίδα του. Στις 29 Σεπτεμβρίου βρίσκεται νεκρός κάτω από μια γέφυρα. Αυτοκτονία είπαν και έκλεισαν την υπόθεση με συνοπτικές διαδικασίες.
Δώδεκα χρόνια μετά το έγκλημα (και όχι τραγωδία) του Μαρί και ακόμα δεν μάθαμε να διαβάζουμε σωστά το μήνυμά του. Δώδεκα χρόνια αφότου η εγκληματική ανικανότητα του κράτους σε συνδυασμό με τον πολιτικό παχυδερμισμό οδήγησαν σαν πρόβατα στη σφαγή 13 συμπατριώτες μας που δεν είχαν εξαρχής καμία ελπίδα κι ακόμα συμπεριφερόμαστε σαν πρόβατα χειροκροτώντας εκείνους που αντί να κρατούν μια διακριτική απόσταση από ντροπή και ενοχές, τολμούν να εκφωνούν πύρινους -πλην όμως ξύλινους- επικήδειους και να κουνούν το δάχτυλο, άραγε σε ποιους;
28 χρόνια από τη μαζικότερη σφαγή σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Β’ ΠΠ που αρκετοί σε Ελλάδα και Κύπρο ακόμα αποδίδουν σε αντισερβική προπαγάνδα της Δύσης. Όπου Σρεμπρένιτσα βάλτε Μπούτσα και έχετε την εικόνα. Και την ιστορία να επαναλαμβάνεται...
Προσέξατε ότι συνήθως όσο περισσότερο και δυνατότερα διατυμπανίζει κάποιος τον πατριωτισμό του τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να αποδειχθεί τελικά ο μεγαλύτερος απατεώνας;
TRENDING NOW
12ºc
