Livin' la Γρίβα Loca

Αν κάποιος έπεφτε σε κώμα κάπου στα early ’70s και ξυπνούσε το 2025 με το που άνοιγε την τηλεόραση θα ζούσε τη σουρεαλιστική, κυπριακή εκδοχή του Goodbye Lenin όπου Μακάριος και Γρίβας εξακολουθούν να μονοπωλούν κάθε πολιτική συζήτηση. Ναι μεν ακούγονται διάφορες φωνές κατά της παρελθοντολογίας όμως ας μην κρυβόμαστε, όποιος μιλάει γενικά και δεν στηλιτεύει ξεκάθαρα το ξεθάψιμο του Γρίβα από τον ΔΗΣΥ για μικροπολιτικούς λόγους, δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά να επαναφέρει τη συζήτηση στον 21ο αιώνα αλλά να την απομακρύνει όσο περισσότερο μπορεί από τον ιδρυτή της ΕΟΚΑ Βλήτα. Είπαμε, ο ισαποστακισμός, τα ναι μεν αλλά και τα γκρίζα ευνοούν πάντα το μαύρο. Ξεκάθαρα που θα έλεγε και ο Πρόεδρος (που καθάρισε φέτος στέλνοντας στο μνημόσυνο του Διγενή τον κυβερνητικό liaison με την ακροδεξιά Υπουργό Μετανάστευσης - όχι θα κάτσει να σπάσει).

Όποιος στ’ αλήθεια πίστευε πως ο σημερινός ΔΗΣΥ δεν θα ήταν σούμπιτοι στο φετινό μνημόσυνο του Γρίβα, μάλλον δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Με τη σταθερή αιμορραγία ψηφοφόρων προς την ανεβασμένη και κανονικοποιημένη μετά την κυριαρχία του Τραμπισμού ακροδεξιά (την οποία ας μην ξεχνάμε πως ανάγιωσαν οι δύο Τέως του κόμματος) πάλι καλά να λέμε που παραβρέθηκαν απλά στο μνημόσυνο και δεν ανέβασαν ξέρω γω το “Γρίβας Διγενής: The Musical” προς τιμήν του. Ναι, τόσο απελπισμένοι είναι. Το να απευθύνεσαι στα ταπεινότερα ένστικτα του πλέον ακραίου και περιθωριοποιημένου κοινού σου από φόβο μη τυχόν και μετακινηθεί προς ΕΛΑΜ μεριά, είναι το χαμηλότερο και φθηνότερο είδος πολιτικής αλλά σάμπως και υπάρχει και άλλου είδους στο νησί και δεν το ξέρουμε; Η ακροδεξιά στροφή του ΔΗΣΥ με το σκεπτικό δεν-χάνουμε-την-πρωτιά-no-matter-what είναι κι επίσημα γεγονός (το έναυσμα έδωσε άλλωστε και ο Πελεκάνος-στη-θέση-του-Πελεκάνου αντιπρόεδρος Καρούσος) κι ας ελπίσουμε να μη ζήσουμε χειρότερα από (ακόμα ένα) βρυκολάκιασμα του Γρίβα.

Η παρελθοντολαγνεία ωφελεί κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα που δυστυχώς ακόμα εκπροσωπούν τις ισάριθμες κυρίαρχες ιδεολογίες, έστω στην αγκυλωμένη, στεγνή και απαρχαιωμένη οριοθέτησή τους (Δεξιά και Αριστερά ενώ έχουν εξελιχθεί και εκσυγχρονιστεί στις περισσότερες χώρες της Δύσης, στην Κύπρο άγονται και φέρονται με νοοτροπία και ρητορική εποχής του Ψυχρού Πολέμου). Ο ΔΗΣΥ χρησιμοποιεί τον Γρίβα και άλλα απολιθώματα για να μαντρώνει τον πατριωτικό χώρο ενώ η Εζεκία Παπαϊωάννου ως μπαμπούλα για κάθε δημοκράτη, φιλελεύθερο πολίτη εκτός ΑΚΕΛ που σκέφτηκε να φλερτάρει με τον πρώτο. Δεν έχουν κι άδικο. Κάποιες σποραδικές προοδευτικές αναλαμπές του ΔΗΣΥ σε ξεγελούν για λίγο μέχρι που φάσεις σαν το μνημόσυνο του Γρίβα σε επαναφέρουν στη στυγνή πραγματικότητα μιας Πινδάρου που χορεύει αδέξια ενώ το ΕΛΑΜ χτυπάει το ντέφι. Γιατί εκεί κατάντησε ο υποτίθεται εκσυγχρονιστικός, ευρωπαϊκός, ηγετικός Συναγερμός: σε ένα διαρκές pissing contest με το ΕΛΑΜ για το ποιος τον έχει μεγαλύτερο. Τον πατριωτισμό. Τα κόκκαλα του Γλαύκου δεν τρίζουν απλά, χορεύουν μπρέικ ντανς στον τάφο! Δυστυχώς όσο τραγική είναι η κατάντια του ΔΗΣΥ άλλο τόσο -τραγελαφική- είναι το ψυχαναγκαστικό triggering του ΑΚΕΛ στην παραμικρή αναφορά του Γρίβα. Βλέπετε, δεν αρκεί πια να μας υποδεικνύουν με διδακτικό ύφος πόσο εγκλωβισμένος στο παρελθόν είναι ο ΔΗΣΥ αλλά πόσο έχουν απεγκλωβιστεί οι ίδιοι. Κι εδώ είναι φυσικά που αμφότεροι ηττούνται πανηγυρικά. Η παρελθοντολαγνεία είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης και ο καθένας τους έπιασε από ένα ρεύμα και τρέχει με την όπισθεν.

Εν κατακλείδι, όσο θα υπάρχει ζήτηση τα δύο μεγάλα κόμματα θα συντηρούν στη φορμόλη τα πτώματα του παρελθόντος και θα τα περιφέρουν σαν σκήνωμα για προσκύνημα. Η Ιστορία είναι εκεί, διδάσκεται, μελετάται, αναλύεται, δεν παραχαράζεται, ούτε διαγράφεται. Όμως αλίμονό μας εάν θα μονοπωλεί κάθε γαμημένη συζήτηση του σήμερα και για τα επόμενα 50 χρόνια!