Κι όμως: Μπορεί να μην είναι το τέλειο σύστημα, αλλά είναι τουλάχιστον μια αρχή. Και αυτό από μόνο του έχει σημασία.
ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Αξιολόγηση εκπαιδευτικών: Πράσινο φως από Βουλή για το νέο σύστημα - «Ιστορική ημέρα», λέει η ΥΠΑΝ
Ας μιλήσουμε καθαρά. Δεν είναι δυνατόν, σε καμία σύγχρονη κοινωνία, ένας ολόκληρος επαγγελματικός κλάδος να αρνείται συλλήβδην την αξιολόγηση. Οι εκπαιδευτικοί δεν αποτελούν εξαίρεση από τον κανόνα της εργασιακής λογοδοσίας. Όπως αξιολογείται ο γιατρός, ο μηχανικός, ο δημόσιος υπάλληλος, έτσι πρέπει να αξιολογείται και ο εκπαιδευτικός. Όχι για να τιμωρηθεί, αλλά για να βελτιωθεί το σύστημα.
Το πιο ειρωνικό; Αξιολόγηση υπήρχε εδώ και δεκαετίες. Επιθεωρητές επισκέπτονταν τα σχολεία προγραμματισμένα, δύο φορές τον χρόνο, παρακολουθούσαν μαθήματα, έγραφαν εκθέσεις και στο τέλος, ως διά μαγείας, σχεδόν όλοι οι εκπαιδευτικοί κρίνονταν “άριστοι”. Ένα σύστημα όπου όλοι είναι άριστοι δεν είναι δίκαιο· είναι απλώς αναξιόπιστο.
Και ενώ όλα λειτουργούν “άριστα” στα χαρτιά, οι μαθητές μας πατώνουν συστηματικά σε διεθνείς αξιολογήσεις. Κάθε φορά, τα ίδια απογοητευτικά αποτελέσματα. Παράγουμε μαθητές, που ξέρουν να παπαγαλίζουν, όχι να σκέφτονται. Μαθητές με πιστοποιητικά και βαθμούς, αλλά χωρίς ουσιαστικές δεξιότητες, χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς βαθιά κατανόηση. Κάπου εδώ, λοιπόν, η κοινωνία δικαιούται να ρωτήσει: αν όλα είναι άριστα, γιατί τα αποτελέσματα είναι τόσο φτωχά;
Το νομοσχέδιο, υπερψηφίστηκε από ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ, Κίνημα Οικολόγων και αριθμό ανεξάρτητων βουλευτών. Καταψηφίστηκε από το ΑΚΕΛ, το ΕΛΑΜ και ανεξάρτητους, με μια αξιοσημείωτη –και πολιτικά θαρραλέα– εξαίρεση: Την Ειρήνη Χαραλαμπίδου.
Η βουλευτής του ΑΚΕΛ διαφοροποιήθηκε από το κόμμα της και ψήφισε υπέρ, λέγοντας αυτό που πολλοί σκέφτονται, αλλά λίγοι τολμούν να πουν: Ότι η Βουλή δεν μπορεί να εκβιάζεται και ότι ο διάλογος δεν μπορεί να γίνεται με απειλές απεργιών. Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς μαζί της, αλλά η στάση της ήταν έντιμη και πολιτικά καθαρή.
Βεβαίως, το νομοσχέδιο έχει κενά. Τα κριτήρια αξιολόγησης ακόμα αναμένονται. Υπάρχουν ασάφειες, φόβοι, εύλογες ανησυχίες. Όμως η τέλεια μεταρρύθμιση που περιμένουμε εδώ και 50 χρόνια, απλώς δεν έρχεται ποτέ. Αν περιμέναμε να είναι όλα ιδανικά, θα συνεχίζαμε για άλλες πέντε δεκαετίες με το ίδιο σύστημα-φάντασμα, όπου κανείς δεν αποτυγχάνει και όλοι αποτυγχάνουμε συλλογικά.
Η αξιολόγηση, δεν είναι εχθρός του εκπαιδευτικού. Είναι εχθρός της μετριότητας, της αδράνειας και της αυτάρεσκης άρνησης να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Αν θέλουμε πραγματικά να μιλάμε για αναβάθμιση της Παιδείας, ας ξεκινήσουμε από το αυτονόητο: Κανένα σύστημα δεν βελτιώνεται, χωρίς αξιολόγηση.
Η αρχή έγινε. Το στοίχημα τώρα δεν είναι αν θα αξιολογούμε, αλλά πώς. Και αυτό θα κριθεί όχι με συνθήματα, αλλά με σοβαρότητα, διαφάνεια και κυρίως ειλικρίνεια, απέναντι στα παιδιά μας.
ΕΓ