Από τις Heathers μέχρι το Mean Girls και το Gossip Girl η ποπ κουλτούρα είναι γεμάτη με “κακά κορίτσια” όχι με την έννοια του bad που παραπέμπει σε ατίθαση -άρα cool- συμπεριφορά αλλά με του mean, δηλαδή κακεντρεχή θηλυκά που τρέφονται με τις σάρκες των αδυνάτων του ίδιου τους του είδους.
Ο σύγχρονος φεμινισμός μπορεί να απορρίπτει τον όρο ως ακόμα ένα πατριαρχικό κατασκεύασμα για κατηγοριοποίηση (και περιθωριοποίηση) των γυναικών, ένα παραπέτασμα καπνού για να καλυφθούν τα χειρότερα. Και ίσως έχουν δίκιο. Οι αντίστοιχες αγορίστικες “αγέλες” είναι πολύ χειρότερες και βρίσκονται στα σχολεία και πανεπιστήμια πολύ πριν εμφανιστούν οι πρώτες κοριτσίστικες κλίκες. Όμως όπως συμβαίνει συνήθως, η ανδρική τοξική συμπεριφορά θεωρείται κανονικότητα ενώ η αντίστοιχη γυναικεία (άσχετα εάν πολλές φορές είναι παράγωγο της πρώτης) καταδικάζεται συλλήβδην, αναλύεται ως κοινωνικό φαινόμενο και διατηρεί μέχρι σήμερα τη δική της περίοπτη θέση στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα.
Όμως τα mean girls υπάρχουν και πέρα από τις ταινίες και τις μαθητικές κάστες των αμερικανικών σχολείων. Και είναι πράγματι από τα πιο τρομακτικά πράγματα που μπορεί να αντιμετωπίσουν ακόμα και οι ενήλικες, πόσο μάλλον οι έφηβες που θα πιαστούν στο ραντάρ τους. Κι αν κάποια χρόνια πριν το bullying περιορίζονταν στους διαδρόμους των σχολείων ή στα εξωσχολικά στέκια, σήμερα με τη διάδοση των σόσιαλ μπορεί να καταστρέψει όνειρα, σπουδές, σταδιοδρομίες και ζωές, ακόμα και να τις τερματίσει. Οι αυτοκτονίες από διαδικτυακό bullying συνέπεια κάποιας διαρροής online προσωπικών στιγμών (η μάστιγα του revenge porn) έχουν αυξηθεί κατακόρυφα σε παγκόσμιο επίπεδο. Και η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων νεαρά κορίτσια με θύτες κυρίως αγόρια που διαρρέουν και κορίτσια που αναλαμβάνουν μετά να διασύρουν στην αληθινή και διαδικτυακή ζωή τα “τσουλάκια”.
Στην Κύπρο αν και το φαινόμενο ευδοκιμεί, όπως παντού άλλωστε, σπάνια ανοίγει η συζήτηση γι’ αυτό. Θα βρεθεί κάποια στιγμή στην επικαιρότητα όταν σκάσει μύτη κάποιο βίντεο με βιαιοπραγίες μεταξύ μαθητριών (που πάντα προσελκύουν τα περισσότερα οργισμένα και επικριτικά σχόλια από τα αντίστοιχα με πρωταγωνιστές αγόρια) αλλά κι εκεί η κουβέντα σπάνια πηγαίνει βαθύτερα από μια συνήθως μισογύνικη, σχεδόν ηδονοβλεπτική προσέγγιση του καυγά, παρά για τα αίτια ή το φαινόμενο γενικά. Ευτυχώς που υπάρχει η τέχνη που έρχεται να κεντρίσει το ενδιαφέρον για το θέμα και να ανοίξει μια στοιχειώδη συζήτηση, έστω κι αν δεν μπορεί να το κάνει τόσο μαζικά όσο πχ η τηλεόραση ή το ίντερνετ.
Το Girls Like That του Evan Placey σε σκηνοθεσία Μαρίας Ιόλης Καρολίδου που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας και στο Δημοτικό Θέατρο ‘Υψωνα τον Δεκέμβριο του 2022 και θα ανέβει στο Σατιρικό για δύο τελευταίες παραστάσεις αυτό το Σαββατοκύριακο 18 & 19 Φεβρουαρίου, είναι ένα έργο προορισμένο να ανοίξει -δυσάρεστες αλλά αναγκαίες- συζητήσεις γι’ αυτό και επιβάλλεται να το δείτε μαζί το έφηβο βλαστάρι σας (και των δύο φύλων κατά προτίμηση).
Η πλοκή διαδραματίζεται σε ένα posh ιδιωτικό σχολείο όπου παρακολουθούμε τη σταδιακή μετατροπή μιας παρέας δέκα κοριτσιών, από τα 6 έως τα 16 τους, σε μια τοξική αγέλη που στρέφεται εναντίον μιας απ’ αυτές όταν διαρρέει μια γυμνή φωτογραφία της. Από τις δέκα πρωταγωνίστριες οι επτά είναι πραγματικές έφηβες 13-16 ετών που επιλέχθηκαν μετά από πολλές εξουθενωτικές οντισιόν, συν τρεις μεγαλύτερες σε ηλικία επαγγελματίες ηθοποιοί. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό: οι δέκα λειτουργούν ως ενιαία οντότητα κι αν το έμπειρο μάτι μπορεί να διακρίνει τις τρεις ενήλικες γυναίκες, σίγουρα η διάκριση δεν έχει να κάνει με το επίπεδο της ερμηνείας ή τη φυσικότητα του ρόλου, είναι όλες ανησυχητικά πειστικές little bitches (όπως αυτοαποκαλούνται).
Το έργο είναι δυνατό, ρεαλιστικό, ειλικρινές και αρκετά διεισδυτικό και διαφωτιστικό σε καίρια ζητήματα όπως το cyber bullying, ο μισογυνισμός, η έμφυλη ανισότητα (εννοείται πως όταν διαρρέει η γυμνή φωτογραφία ενός αγοριού η δημοτικότητά του εκτοξεύεται) και φυσικά η σαρωτική επικράτηση του ίντερνετ και των σόσιαλ που ανεβάζουν και κατεβάζουν υπολήψεις μέσα σε λίγα λεπτά. Στην καρδιά του όμως (όπως βλέπουμε και σε μια σειρά από flashbacks σε παλαιότερες εποχές) πραγματεύεται το ερώτημα του πως οι απόγονες γυναικών που πρωτοστάτησαν στα μαζικά φεμινιστικά κινήματα για την ισότητα, το δικαίωμα ψήφου, το γεφύρωμα του μισθολογικού χάσματος, της επιλογής στην άμβλωση ή την έμφυλη βία, έφτασαν στο σημείο όχι μόνο να μην αλληλοϋποστηρίζονται αλλά να μετατραπούν σε μια γενιά επικριτικών, κακοποιητικών πλασμάτων που δεν διστάζουν να κατασπαράξουν το αδύναμο μέλος της παρέας και μάλιστα για κάτι που ευθύνη έχει (συνήθως) κάποιος άντρας; Πως γίνεται οι ίδιες οι γυναίκες να παίζουν το παιχνίδι της πατριαρχίας; Το κάνουν συνειδητά ή μήπως είναι κάποιος μηχανισμός άμυνας με στόχο την επιβίωση σε έναν κόσμο φτιαγμένο για άντρες;
Ζόρικα τα ερωτήματα που δεν έχουν άμεσες και καθαρές απαντήσεις, όπως ζόρικη είναι και οποιαδήποτε συζήτηση για το όλο θέμα. Καλό είναι όμως να ανοίγει και το Girls Like That είναι μια καλή αφορμή γιατί παρά το εν μέρει σοκαριστικό θέμα του, τελειώνει με μια αισιόδοξη νότα. Κρίμα που έμειναν μόνο δύο παραστάσεις ακόμα στο Σατιρικό (18 και 19 Φεβρουαρίου), το έργο πρέπει οπωσδήποτε να εγκριθεί από το Υπουργείο Παιδείας για Γυμνάσια και Λύκεια γιατί αλλιώς ποιο το point εάν δεν το δουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Εορτολόγιο: Ποιοι γιορτάζουν σήμερα, 22 Δεκεμβρίου
• Πυρκαγιά σε εγκαταλελειμμένη οικία στη Λευκωσία - Διασωληνωμένο ένα πρόσωπο
• Οι 10+1 χριστουγεννιάτικες ταινίες που αξίζεις να δεις αυτές τις γιορτές - Δείτε trailers
Ανάλυση: Οι επιδιώξεις της Άγκυρας για οριοθέτηση ΑΟΖ με τη Συρία - Μπαράζ επαφών Λευκωσίας και Αθήνας
Η επιδίωξη της Άγκυρας να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με τη Συρία στο πλαίσιο του παράνομου τουρκολυβικού μνημονίου βρίσκεται προ των πυλών, ενώ την ίδια ώρα ο Ταγίπ Ερντογάν παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
