Και ενώ τα κόμματα διεκδικούν με κάθε τρόπο τον τίτλο του πιο φιλάνθρωπου μέσα από ανακοινώσεις, φωτογραφίες και δώρα, ένας δάσκαλος δείχνει μέσα σε λίγες γραμμές το πώς πραγματικά μπορεί να κτυπηθεί ο ρατσισμός στο νησί μας.
Του Χαράλαμπου Ζάκου
Τα γραφόμενα του δασκάλου απλά. Τα όσα βλέπει και ζει καθημερινά δίπλα από μια μαθήτρια του που έφτασε με βάρκα στην Κύπρο για ένα καλύτερο μέλλον. Μια ιστορία που δείχνει ότι η αθωότητα δεν έχει σχέση με θρησκεία, καταγωγή ή τον τρόπο που κάποιο παιδί φθάνει στο νησί μας, αλλά από τον τρόπο που εμείς οι ίδιοι θα το αντιμετωπίσουμε.
Μια κόλαση που δεν χρειάζεται ούτε εμείς να τους υπενθυμίζουμε, αλλά ούτε και να προκαλούμε. Τα παιδιά είναι παιδιά. Ούτε προπαγάνδα, ούτε αριθμοί, ούτε λόγος αντιπαραθέσεων και μικροκομματικών συμφερόντων.
«Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά», έγραψε ο Καζαντζάκης. Σκεφτείτε πόσο αποτυχημένοι θα είμαστε εμείς σαν λαός και ως άνθρωποι αν επιτρέψουμε έστω και ένα παιδί να νιώσει την ανάσα του ρατσισμού σε τούτο τον τόπο. Σε τούτον τον τόπο που έγινε ο παράδεισος του και εμείς τον μετατρέπουμε στη κόλαση του…
Διαβάστε τα όσα έγραψε ο δάσκαλος:
«Μου έδειξε με τα δάχτυλα της το νούμερο 8.
8 μέρες μέχρι να φτάσουν με τη βάρκα στην Κύπρο. Τη ρώτησα αν είχαν φαγητό εκείνες τις μέρες και χαμογελαστά -κοιτώντας κάτω- κούνησε το κεφάλι δεξιά, αριστερά.
Την παρατηρώ στο σχολείο. Μαθαίνει γρήγορα, θέλει να μάθει.
Την προηγούμενη βδομάδα, κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες να με φτάσει. Για πρώτη φορά μου μίλησε πρώτη. Μου έδωσε 5 ευρώ. Τα βρήκε κάτω, δεν ήταν δικά της και, έτρεξε να τα δώσει στο δάσκαλο. Με χρυσαφένια εντιμότητα.
Τα παιδιά-πρόσφυγες, χωρίς να φταίνε, έζησαν και ζουν μια κόλαση αντί να απολαμβάνουν την παιδικότητά τους. Υποχρέωση του κράτους, είναι να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες που ίσως καταφέρουν να απαλείψουν την ανισότητα στην οποία βρέθηκαν. Για να μπορέσουν κάποτε αυτά τα παιδιά να ενσωματωθούν αποτελεσματικά και ομαλά στην κοινωνία. Με ένα οργανωμένο κρατικό εκπαιδευτικό σχέδιο και όχι με σπασμωδικές κινήσεις των δασκάλων.
Υ.Γ: Με εκνευρίζει όταν οι δάσκαλοι προσπαθούμε να εκμαιεύσουμε το συναίσθημα με συγκινητικές ιστορίες παιδιών από τα σχολεία μας. Δε θα ξαναγίνει.»
*φωτογραφία αρχείου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Βέφα Αλεξιάδου: Πέθανε σε ηλικία 91 ετών η αγαπημένη μαγείρισσα
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις