Άλμα επί Γκοντό*

Οι προσδοκίες είναι ήδη μεγάλες, τα παραδοσιακά κόμματα καζάνια που βράζουν από την απαξίωση και τη συρρίκνωση ενώ ψάχνουν για εύκολους (και βολικούς) εχθρούς και ο κόσμος τόσο συγχυσμένος που συνέβαλε στη σουργελοποίηση της πολιτικής ψηφίζοντας τον Κρετίνο απ’ το Κρεμλίνο πιστεύοντας πως κάνει... επανάσταση. Είναι η εποχή του “όλα τα νούμερα κερδίζουν” και σίγουρα η καλύτερη να δοκιμάσει ο κάθε αυτοανακηρυσσόμενος Μεσσίας την τύχη του.

Από όσα ειπώθηκαν στη σημερινή επίσημη πρώτη του Άλματος, αυτό που πέρασε ως βασικό μήνυμα, ως αιχμή του δόρατος της νεοφώτιστης Κίνησης είναι αυτό που τόνισε εμφατικά ο Τέως Γενικός Ελεγκτής: «Δεν θα γίνουμε μέρος του πολιτικού συστήματος, καθώς είμαστε και θα παραμείνουμε εξωσυστημικοί». Προσέξτε την έξυπνη χρήση του “εξω” αντί του σύνηθες “αντι” αν και μεταξύ μας αυτό εννοούσε. Όμως βλέπετε πρόλαβαν -κατά σειρά εμφάνισης- το ΕΛΑΜ, ο Νίκος Χριστοδουλίδης και ο Φειδίας Παναγιώτου και αυτολανσαρίστηκαν ως “αντισυστημικοί” με το ίδιο το σύστημα να μην κρύβει τη χαρά και ανακούφισή του που παραμένει ασφαλές και ατάραχο για τουλάχιστον ακόμα μια 50ετία. Ο “αντισυστημικός” είναι το νέο “οργανικός/βιολογικός” δηλαδή κάτι που διαφέρει ελάχιστα από τα αντίστοιχα συμβατικά αλλά πληρώνεις πολύ ακριβότερα, γι’ αυτό και ίσως ο Οδυσσέας και η παρέα του θα πρέπει να αναθεωρήσουν σε ότι αφορά τη χρήση του συχνά κακοποιημένου αυτού όρου. Από την άλλη λίγο δύσκολο να είσαι εκτός... συστήματος όταν σκοπεύεις να μπεις στη Βουλή ή/και το Προεδρικό. Πόσο μάλλον όταν υπηρέτησες το εν λόγω σύστημα ως μέλος της δυσκίνητης, απαρχαιωμένης και -σύμφωνα με τα λεγόμενά σου- διεφθαρμένης κρατικής μηχανής. Πόσο εξωσυστημικός μπορεί να είναι ένας για δεκαετίες δημόσιος υπάλληλος που θέλει να ξαναμπεί στο δημόσιο μέσω εκλογών; Δεν είναι κακό να δηλώσεις, έτσι για αλλαγή, ότι πιστεύεις στο σύστημα κι ό,τι θέλεις απλά να το αλλάξεις προς το καλύτερο. Η δαιμονοποίηση δεν πείθει, ειδικά όταν είναι ολοφάνερο ότι θέλεις να γίνεις μέρος του.

«Κεντρική επιδίωξή μας είναι η ριζική αναθέσμιση της χώρας με σκοπό τη δημιουργία μιας οικονομικά ευημερούσας, δίκαιης και αξιοπρεπούς κοινωνίας. Η Κύπρος χρειάζεται επανεκκίνηση εδώ και τώρα. Το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, όπως έχει εξελικτικά στρεβλωθεί, συνιστά τροχοπέδη για την πρόοδο της χώρας. Επιδιώκουμε μια Κύπρο διαφορετική από αυτήν που μας απογοητεύει. Ένα αποτελεσματικό κράτος, με στρατηγική στόχευση και αξιόπιστους θεσμούς. Μια πολιτεία που θα θεμελιώνεται στον κοινωφελή ορθολογισμό και θα είναι σε θέση να προωθεί εμπράκτως την ανθρωποκεντρική ανάπτυξη της οικονομίας, διασφαλίζοντας ότι όλες και όλοι ζουν με αξιοπρέπεια, ευημερία, ισότητα και σεβασμό των δικαιωμάτων και των προσδοκιών τους». Εκτός του ότι η ιδρυτική διακήρυξη φωνάζει... Χαρίδημος Τσούκας από μακριά (και να μην την έγραψε αυτός, το πνεύμα του ζει στο ύφος και το λεξιλόγιο) είναι ακριβώς αυτό που θέλει να ακούσει ο μέσος απογοητευμένος ψηφοφόρος που για κάποιο λόγο περιμένει να δει διαφορετικά πράγματα ψηφίζοντας τους... ίδιους τα τελευταία 20 χρόνια. Ναι, είναι όντως περίεργο που δεν αλλάζει τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο, ειδικά όταν ψηφίζεις Αναστασιάδη για μια δεκαετία(!) και το κατώτερο sequel/spin off για τα επόμενα πέντε. Απορώ δηλαδή, μέσα στο... disruption και την επανάσταση ο μέσος Κύπριος, γιατί όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν;

Εδώ να δηλώσω αμετανόητος φαν και γκρούπι του Χαρίδημου, μέχρι στιγμής δεν έχω διαφωνήσει σε ούτε ένα κόμμα απ’ αυτά που γράφει και λέει και διαβάζω οτιδήποτε δικό του, ακόμα και τη λίστα με τα ψώνια του. Ο Τσούκας είναι ο απόλυτος λίμπεραλ, πρότυπο ορθολογισμού, προοδευτικής σκέψης και πολιτικού ρεαλισμού και αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να καθοδηγήσει σωστά το νεότευκτο Άλμα αυτός είναι ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κύπρου (και Αντεπιστέλλον Μέλος της Κυπριακής Ακαδημίας Επιστημών). Γι’ αυτό και είμαι βέβαιος πως θα την κάνει με ελαφρά εχμ... αλματάκια -και χωρίς να πεταρίσει βλέφαρο- έτσι και πάρει πρέφα ότι η Κίνηση πάει για μποτιλιάρισμα. Μένει βέβαια να δούμε πως θα συνυπάρχει με τους Χασαπόπουλους και κάτι αντιεμβολιαστές που πήρε το μάτι μου στην πρεμιέρα. Ας μην προτρέχω όμως...

Κατανοώ ότι μια καινούργια -μόνο σε ό,τι αφορά την ύπαρξη και όχι στο περιεχόμενο- Κίνηση πρέπει να προκαλέσει αίσθηση, ειδικά στην πρώτη εμφάνιση, όμως στ’ αλήθεια έπρεπε να αντιγράψουν ολόκληρο κεφάλαιο από το εγχειρίδιο Πως Να Λες Πάρα Πολλά Χωρίς Ουσιαστικά Να Λες Τίποτα του Νίκου Χριστοδουλίδη; Σίγουρα είναι ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από το φωσκολικό δράμα των συνεντεύξεων/δηλώσεων του ίδιου του Οδυσσέα και εχμμ... ολόκληρες οι σκάλες του Empire State Building πάνω από το μέσο ποστ της “Ομάδας κατά της Διαφθοράς” (που αποτελεί τη βάση αλλά και τον πολιορκητικό κριό του Αλματος), όμως και πάλι, περιγράφει μια ουτοπία, μία “οικονομικά ευημερούσα, δίκαιη και αξιοπρεπή κοινωνία” που πήρε τουλάχιστον έναν αιώνα για να σφυρηλατηθεί σε χώρες όπως οι σκανδιναβικές (με διαμετρικά αντίθετη νοοτροπία από τη δική μας) και που ο Οδυσσέας και ΣΙΑ υπόσχονται να διαμορφώσουν μέσα στην επόμενη πενταετία - ή τουλάχιστον να θέσουν τις βάσεις. Ναι, ούτε αυτό το ξανακούσαμε, ας πούμε, από έναν πολύ συγκεκριμένο “αντισυστημικό” και υπερκομματικό υποψήφιο των προεδρικών του ‘23 (που εξελέγη και -μαντέψτε- σχεδόν δυόμιση χρόνια ελάχιστα έπραξε).

Εννοείται πως δεν προδικάζω και δεν προκαταλαμβάνω, η κάθοδος του τέως Γενικού Ελεγκτή στον πολιτικό στίβο φυσικά και είναι ευπρόσδεκτη όπως και οτιδήποτε είναι ικανό να διαταράξει ένα απαρχαιωμένο, αλαζονικό, περιορισμένων ικανοτήτων και βουτηγμένο στη διαφθορά σύστημα, κρατικό και πολιτικό. Όμως η απαισιοδοξία και ο κυνισμός μου πηγάζουν περισσότερο από τα αμέτρητα reboot του ίδιου έργου με διαφορετικό καστ και ελαφρώς τροποποιημένη πλοκή αλλά πανομοιότυπο λανσάρισμα (“Ετοιμαστείτε για κάτι ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό! Κάτι που ΔΕΝ έχετε ξαναδεί! Για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στην οθόνη!” κλπ). Βέβαια, ο κόσμος διψάει για κάτι όντως διαφορετικό, κάτι που αν δεν καταφέρει -κι αυτό- να υλοποιήσει ό,τι υπόσχεται, τουλάχιστον να δώσει μερικά ηχηρά χαστούκια στο σύστημα που -ειρωνικά- συντηρείται από τους ίδιους.

Κι όταν ο λαός απαιτεί, ο δηλωμένος υπηρέτης του προσφέρει. Σε αντίθεση με τον πραγματικό ηγέτη που καθοδηγεί. Αλλά δυστυχώς έχουμε ξεπεράσει προ πολλού τόσο τους ηγέτες όσο και την καθοδήγηση...

* Στο “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Samuel Beckett οι δύο χαρακτήρες περιμένουν την άφιξη μιας υπερβατικής φιγούρας που θα τους σώσει, αλλά δεν έρχεται ποτέ.