Η μεγαλύτερη αποτυχία μας

Και τι κάνουμε γι’ αυτό; Ανακοινώσεις, ευχολόγια, αναθεματισμοί, καμπανάκια κινδύνου, στατιστικά τρόμου και μια καμπάνια ευαισθητοποίησης από το Γραφείο της Επιτρόπου Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού ανήμερα της Ευρωπαϊκής Ημέρας Προστασίας των Παιδιών από τη Σεξουαλική Κακοποίηση (την περασμένη Τρίτη) με αναρτήσεις στα σόσιαλ και hashtags! Μη με παρεξηγήσετε, καλές κι αγνές οι προθέσεις της Επιτρόπου για ευαισθητοποίηση (τι να κάνει κι αυτή με τα ελάχιστα διαθέσιμα μέσα και τον σχεδόν διακοσμητικό της ρόλο;) όμως το πρόβλημα έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι χρειαζόμαστε ακόμα ευαισθητοποίηση! Στο ότι, εν έτει 2025, με ένα παιδί να κακοποιείται κάθε 20 ώρες καλούμαστε να πιέσουμε(!) για την προώθηση πέντε πάγιων αιτημάτων που αφορούν στην προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική κακοποίηση. Που είναι:

• Η ουσιαστική και αποτελεσματική στήριξη για τα παιδιά που έχουν βιώσει οποιαδήποτε μορφή σεξουαλικής κακοποίησης, με εξειδικευμένη ψυχολογική και κοινωνική βοήθεια. Τροποποίηση του νομοθετικού πλαισίου ώστε να μπορεί το παιδί θύμα να έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας χωρίς τη συγκατάθεση του/των γονέων και ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που αυτός/ή/οί είναι ο/η/οι θύτης/ες.

• Ενίσχυση της εκπαίδευσης των παιδιών μέσα από το μάθημα της Αγωγής Ζωής, και όχι μόνο, ώστε να μπορούν να αναγνωρίζουν κινδύνους και να προστατεύονται τόσο στο φυσικό, όσο και στο ψηφιακό περιβάλλον.

• Τοποθέτηση ψυχολόγου σε κάθε σχολείο, για σταθερή στήριξη προς τα παιδιά και έγκαιρο εντοπισμό κινδύνου (σήμερα ένας ψυχολόγος αντιστοιχεί περίπου σε 1000 - 1200 μαθητές και απλά επισκέπτονται τα σχολεία)

• Έγκαιρη αναγνώριση και αντιμετώπιση περιστατικών ακατάλληλης σεξουαλικής συμπεριφοράς προς παιδιά, καθώς και κάθε μορφής λεκτικής ή συναισθηματικής παραβίασης, μέσα από ολοκληρωμένες πολιτικές πρόληψης και προστασίας σε σχολεία και υπηρεσίες.

• Υιοθέτηση πιο αποτελεσματικών μηχανισμών εντοπισμού και άμεσης αφαίρεσης από το διαδίκτυο, κάθε μορφής υλικού που σχετίζεται με την κακοποίηση παιδιών, καθώς και διασφάλιση συστηματικής και στενής συνεργασίας μεταξύ της Αστυνομίας, των Ψηφιακών Πλατφορμών και των Αρμόδιων Υπηρεσιών Προστασίας Παιδιών.

Να πιέσουμε λοιπόν για να γίνουν τα αυτονόητα. Να πιέσουμε για εξειδικευμένη ψυχολογική στήριξη στα θύματα. Να πιέσουμε ώστε ένα παιδί που κακοποιείται από τον ίδιο του τον γονιό να μπορεί να πάρει βοήθεια χωρίς τη... συγκατάθεση του θύτη. Να πιέσουμε για ψυχολόγο σε κάθε σχολείο. Να πιέσουμε για ουσιαστική εκπαίδευση των παιδιών ώστε να αναγνωρίζουν τον κίνδυνο. Να πιέσουμε για άμεση αφαίρεση υλικού με βιασμούς παιδιών (και όχι “παιδική πορνογραφία” λες και πρόκειται για κιν/φικό είδος) από το διαδίκτυο. Είναι δυνατόν να τα ζητάμε ακόμα λες και πρόκειται για... επαναστατικές, ρηξικέλευθες ιδέες; Δεν θα έπρεπε να είχαν ρυθμιστεί αυτά τα ζητήματα εδώ και δεκαετίες;

Αλλά τι να περιμένεις από μια κοινωνία όπου η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών θεωρείται ταμπού; Όπου πολλές περιπτώσεις δεν καταγγέλλονται καν από φόβο ή ντροπή για το τι θα πει ο σκατόκοσμος; Που κρύβουν τα θύματα κάτω απ’ το χαλάκι για να μη στιγματιστούν αφήνοντας παράλληλα τους δράστες να αλωνίζουν και τα κακοποιημένα παιδιά να πολλαπλασιάζονται; Που ολόκληρα χωριά γνωρίζουν αλλά δεν μιλάνε κι όταν κάποιοι μιλήσουν τη σκυτάλη παίρνουν οι διαβόητες για την αναλγησία τους Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας;

Κι όμως, ακόμα παρακαλάμε. Αυτή είναι η κατάντια μας ως κοινωνία. Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση υποτίθεται ότι εισήχθη στα σχολεία μέσω της Αγωγής Ζωής. Υποτίθεται. Γιατί στην πράξη δεν είναι υποχρεωτική, δεν είναι ενιαία, δεν είναι ελεγχόμενη. Ο καθένας διδάσκει ό,τι θέλει, αν θέλει κι ανάλογα τις πεποιθήσεις του. Κι από δίπλα, ο γνώριμος ακροδεξιός βόθρος και τα ψέκια να ουρλιάζουν ότι πρόκειται για «σεξουαλική διαφθορά των παιδιών», ότι «μαθαίνουν στα μικρά να γίνουν ομοφυλόφιλοι» και άλλες τέτοιες μαλακίες. Και δυστυχώς, αρκετοί γονείς τους πιστεύουν. Με αποτέλεσμα τα παιδιά να μένουν απροστάτευτα, να μην ξέρουν τι είναι «καλό άγγιγμα» και τι «κακό», να μην ξέρουν ότι έχουν δικαίωμα να πουν όχι, ακόμα κι αν ο θύτης είναι θείος, πατέρας, δάσκαλος, προπονητής.

Κι ενώ η κοινωνία μας εξακολουθεί να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της, κάποιοι βουλευτές προτείνουν χημικό ευνουχισμό (που δεν έχει αποδειχθεί ότι είναι αποτελεσματικός) και ισόβια για όποιον ξαναβιάσει. Καλές οι ποινές, αλλά όταν το 90% των θυτών είναι μέσα στον οικογενειακό ή φιλικό κύκλο, όταν τα περισσότερα θύματα δεν μιλάνε ποτέ, τι ακριβώς πετυχαίνουμε με τα ισόβια; Την ψευδαίσθηση ότι κάτι κάνουμε; Γιατί η πρόληψη, η εκπαίδευση, η ψυχολογική στήριξη, η έγκαιρη παρέμβαση κοστίζουν λεφτά, πολιτικό κεφάλαιο και, κυρίως, την πικρή παραδοχή ότι η κοινωνία μας είναι άρρωστη.

Είναι ντροπή και ξεφτίλα να χρειάζονται καμπάνιες(!) για να φωνάξεις ότι τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Κι αντί να έχουμε χτίσει τείχος προστασίας γύρω τους εδώ και δεκαετίες, ακόμα ζητείται από τους πολίτες να… πιέσουν.

Αν αυτό δεν είναι αποτυχία πολιτείας και κοινωνίας, τότε τι είναι;