Απλά μαθήματα σεξισμού: Ο Ταλιαδώρος είστε εσείς!

Μπορεί ο πρόεδρος της ΟΕΛΜΕΚ Δημήτρης Ταλιαδώρος να εμφανίζεται αμετανόητος για τη σεξιστική μαλακία που ξεφούρνισε (το πρωί στην Ηλιάδη αδυνατούσε να καταλάβει γιατί όλη αυτή η φασαρία ενώ το μεσημέρι στον Νικήτα προσπαθούσε να μας βγάλει όλους τρελούς ότι “δεν είπε αυτό που νομίζουμε”!) όμως άθελά του πέτυχε να συμπυκνώσει όλες τις παθογένειες της δημόσιας εκπαίδευσης σε μια πρόταση: το αρτηριοσκληρωμένο παραδοσιακό (αρσενικό) που τρέμει οποιαδήποτε αλλαγή. Βασικά αν η δημόσια εκπαίδευση ήταν άνθρωπος θα είχε το πρόσωπο και το βρωμόστομα του Ταλιαδώρου.

Όμως ξέρετε, το ποιον του συγκεκριμένου τύπου είναι γνωστό εδώ και χρόνια. Και οι πατρίς-θρησκεία-οικογένεια απόψεις του, και η προσβλητική συμπεριφορά του, και οι αναχρονιστικές αντιλήψεις του και η αποστροφή του για οποιαδήποτε αλλαγή (αν ήταν στο χέρι του πολύ πιθανό να μιλούσαμε και να γράφαμε ακόμα στην καθαρεύουσα). Ναι, ο Ταλιαδώρος είναι γνωστός στον κύκλο του για όλα αυτά αλλά και για κάτι ακόμα που υπερσκελίζει όλα τα αρνητικά: κάνει τη δουλειά του. Κι όταν λέμε “δουλειά” εννοούμε να διαφυλάσσει με νύχια και με δόντια όλα αυτά τα κεκτημένα που έχουν μετατρέψει τους καθηγητές στην πιο παραχαϊδεμένη, απαιτητική, προνομιούχα, entitled και κακομαθημένη συνομοταξία της χώρας (τουλάχιστον αυτή είναι η εικόνα του κλάδου, το ξέρω ότι δεν είναι όλοι έτσι). Και το πετυχαίνει χρόνια τώρα μετατρέποντας καθαρά συνδικαλιστικά ζητήματα του κλάδου (περικοπές, διορισμοί, προαγωγές, αργίες, οικονομικές απαιτήσεις κλπ) σε αγώνες “για το γενικότερο καλό της δημόσιας παιδείας”. Με έναν συνδυασμό σταυροφορίας, τσαμπουκά και καθαρόαιμου συνδικαλιστικού εκβιασμού (οι καθηγητές είναι χιλιάδες και ψηφίζουν) ο Ταλιαδώρος αποτελεί τον πολιορκητικό κριό του κλάδου στην κατάκτηση κάθε νέας παράλογης απαίτησης ή -συχνότερα- στη διατήρηση ενός απαρχαιωμένου και άτεγκτου στάτους κβο. Γι’ αυτό και δεν πετάρισε βλέφαρο. Γι΄αυτό και πέρα από μια νερόβραστη ανακοίνωση της Προοδευτικής Κίνησης Καθηγητών και κάποια μασημένα λόγια του αντιπροέδρου της ΟΕΛΜΕΚ, δεν υπήρξε ουσιαστική κινητοποίηση εναντίον του, που δεν είναι άλλη από την έκτακτη σύγκληση του ΔΣ με το ερώτημα της άμεσης παύσης του. Που δεν θα γίνει ποτέ αυτό, γιατί τους βολεύει, γιατί τον χρειάζονται. Σεξιστής, τραχύς και άξεστος αλλά αποτελεσματικός, σωστά;

Ναι, η σιωπή και ανοχή της πλειοψηφίας των καθηγητών μπροστά στη σεξιστική επίθεση του επικεφαλής συνδικαλιστή τους (και υποτίθεται το πρόσωπο του κλάδου τους) σε βάρος της Υπουργού Παιδείας, είναι πολύ πιο προβληματική και ανησυχητική από την προβλέψιμη όπως είπαμε συμπεριφορά του τελευταίου (και ναι, μιλάω για την πλειοψηφία, όχι για τους λίγους προοδευτικούς που υπάρχουν και ντρέπονται γι’ αυτόν, αλλά δυστυχώς δεν αρκούν ή οι φωνές τους πνίγονται μέσα στον ορυμαγδό). Παράλληλα μας δείχνει γιατί το -πάλι υποτίθεται- πνευματικό αυτό επάγγελμα έχει καταντήσει το πλέον οπισθοδρομικό κομμάτι της κοινωνίας. Την ώρα που οι Τουρκοκύπριοι εκπαιδευτικοί βρίσκονται διαρκώς στα κάγκελα στην προσπάθειά τους να διασφαλίσουν την κοσμικότητα της δημόσιας εκπαίδευσης, ρισκάροντας ακόμα και το μένος της ίδιας της Άγκυρας, οι Ελληνοκύπριοι συνάδελφοί τους όχι μόνο συναινούν σε μια τελείως άκυρη, άδικη και σαδιστική στάση εργασίας που θα ταλαιπωρήσει αύριο δεκάδες χιλιάδες γονείς που δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσουν τις δουλειές τους για να πάνε τα παιδιά τους σχολείο στις 11 (ακόμα μία απόδειξη του πόσο αποκομμένοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι από την πραγματικότητα), ταυτόχρονα σιγοντάρουν με τη σιωπηρή αποδοχή τους τα σεξιστικά σχόλια του προέδρου της συντεχνίας τους! Και όλα αυτά για ένα ζήτημα που είναι πρακτικά first world problem: τη διατήρηση ως έχει ενός σπαρταριστά γελοίου, ξεπερασμένου και αποδεδειγμένα αποτυχημένου συστήματος αξιολόγησης που είναι το ίδιο από την εποχή που όλοι φορούσαν καμπάνες και άκουγαν Bee Gees (και το οποίο μετατρέπει στην ώρα της “αιφνίδιας” επιθεώρησης τον ανίκανο και αδιάφορο καθηγητή σε... Michelle Pfeiffer στο Dangerous Minds). Και που βοήθησε τύπους σαν τον Ταλιαδώρο να αναρριχηθούν σε θέσεις διευθυντών. Αυτούς που τώρα  δεν τους θέλουν για αξιολογητές μη τυχόν και σπάσει ο αέναος κύκλος της προαγωγής της μετριότητας. 

Αγαπητοί εκπαιδευτικοί (όχι εσείς οι λίγοι που αντιδράσατε, οι υπόλοιποι), λυπάμαι που αναγκάζομαι να χέσω στο πάρτι σας αλλά ρίξτε μια ματιά έξω από την προστατευτική, μας-χρωστάτε-όλοι-γιατί-ασκούμε-λειτούργημα  αππωμένη φούσκα στην οποία ζείτε, για να δείτε ότι σ’ αυτό είστε απελπιστικά μόνοι σας. Κανένας, μα κανένας όμως, δεν πρόκειται να δει με συμπάθεια την ευκολία με την οποία κατεβάζετε ρολά στα σχολεία και ταλαιπωρείτε χιλιάδες μαθητές και γονείς για ένα καθαρά συντεχνιακό/διαδικαστικό θέμα για το οποίο δεν έχετε καν δίκιο, πόσο μάλλον σοβαρά αντεπιχειρήματα - μόνο άρνηση, άρνηση, άρνηση. Σε οτιδήποτε νέο, οποιαδήποτε αλλαγή, οποιαδήποτε απόκλιση από ό,τι θεωρείται “κεκτημένο”. Όλοι θα θυμόμαστε ότι οχυρωθήκατε πίσω από τις σεξιστικές θέσεις του Ταλιαδώρου αντί να σταθείτε ανάχωμα και να τον παύσετε. Και ναι, ξέρω ότι υπάρχουν και καλοί καθηγητές που νιώθουν αμήχανα αυτή τη στιγμή - μπράβο σας, αλλά η σιωπή σας δεν βοηθάει καθόλου.

Το υγιές, προοδευτικό, κομμάτι της κοινωνίας πρέπει να σταθεί στο πλευρό της Αθηνάς Μιχαηλίδου. Όχι γιατί είναι η Anne Sullivan της υπόθεσης ή αλάνθαστη, το νομοσχέδιο έχει πολλά προβλήματα αλλά οτιδήποτε άλλο είναι καλύτερο από το υπάρχον. Αλλά γιατί δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να σταθεί μια γυναίκα αιτία για την ηχηρή πτώση του Ταλιαδώρου.

Και όταν συμβεί αυτό θέλω να είμαι πρώτη σειρά με ποπ κορν και Diet Sprite.

ΥΓ Στα 16 χρόνια που είμαι πατέρας, συνάντησα εκπαιδευτικούς που βάζουν την ανθρώπινη ιδιότητά τους πάνω από την επαγγελματική, που βοηθούν εκεί που το σύστημα αδιαφορεί ή αποτυγχάνει, που προβαίνουν σε εκείνη την έξτρα κίνηση που κάνει τη διαφορά ενώ θα έπρεπε να είναι ο κανόνας, που δείχνουν ενδιαφέρον με προσωπικό κόστος. Δυστυχώς είναι λίγοι και δεν θα είναι για πολύ καιρό έτσι. Το σύστημα που θρέφει Ταλιαδώρους θα τους συνθλίψει γιατί χαλάνε την πιάτσα. Ξέρετε ποιοι είστε και ξέρετε ότι το παρόν κείμενο δεν σας αφορά...