Ο παγκόσμιος αντίκτυπος του εμπορικού πολέμου του Τραμπ και πώς η Κίνα μπορεί να κερδίσει... χάνοντας

Αν κάποιος πριν από τρεις μήνες παρουσίαζε ως ρεαλιστικό το σενάριο ο Λευκός Οίκος να αποφασίσει να ξαναμοιράσει την παγκόσμια «τράπουλα» με ρίσκο να φέρει εχθρούς δεκαετιών στο ίδιο τραπέζι να συζητούν το πως θα αντιμετωπίσουν τον μέχρι πρόσφατα σημαντικότερο τους σύμμαχο θα προκαλούσε το λιγότερο μειδίαμα.

Κι όμως, το γεγονός πως Ιαπωνία και Νότια Κορέα με δική τους πρωτοβουλία βρίσκονται σε συζητήσεις για ένα νέο κοινό σχέδιο σύμπλευσης στην Ασία με την Κίνα δείχνει το μέγεθος όχι του θεωρητικού προβληματισμού αλλά την πραγματική διάσταση του προβλήματος.

Όταν ο μεγαλύτερος διαχειριστής κεφαλαίων του πλανήτη – η BlackRock – επίσημα και κυρίως δημόσια δηλώνει πως οι ΗΠΑ είναι σήμερα ο κυριότερος παράγοντας αστάθειας στον κόσμο με τις πολιτικές που επιλέγουν, τότε το ζήτημα είναι αρκετά βαθύτερο και σοβαρότερο από τις ανακοινώσεις και τα ποσοστά δασμολόγησης.

Οι αγορές στις ΗΠΑ έχουν αποφασίσει να δώσουν άμεσα ένα σαφές μήνυμα προς την Κυβέρνηση και για αυτό παρατηρούνται σημαντικές αλλαγές και στα επιτόκια των αμερικανικών ομολόγων τα οποία βρίσκονται στο 5% για πρώτη φορά μετά από το 2020 και τις σοβαρές επιπτώσεις – και οικονομικές – που έφερε μαζί της η πανδημία.

Πίσω από τις συγκεκριμένες μάλιστα κινήσεις φαίνεται πως δεν βρίσκεται – όχι ακόμη τουλάχιστον – η Κίνα η οποία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη παγκοσμίως κάτοχος αμερικανικού χρέους.

Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί εχθές να μην έκανε δημόσια εμφάνιση καθώς βρισκόταν επί ώρες στο νοσοκομείο για τον προγραμματισμένο ετήσιο έλεγχο υγείας που κάθε Πρόεδρος περνά αλλά μέσω της εκπροσώπου του Λευκού Οίκου διεμήνυσε πως ακόμη και τώρα αυτό που περιμένει είναι το Πεκίνο να σηκώσει το τηλέφωνο για να υπάρξει διαπραγμάτευση.

Αυτό που εκφράζεται ως επιθυμία από το οβάλ γραφείο δύσκολα θα γίνει, όχι τουλάχιστον άμεσα, καθώς η Κίνα από την πλευρά της εμφανίζεται έτοιμη να υποστεί το κόστος – τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου – που θα προκύψει από τα αμερικανικά οικονομικά «πυρά».

Το Πεκίνο μοιάζει επίσης να έχει ετοιμάσει ένα πρώτο σχέδιο ασφαλείας προκειμένου να αντιμετωπίσει πιθανές συνέπειες από κλείσιμο ή παύση εργασιών σε εργοστάσια της χώρας, ενώ δεν είναι εκτός συζήτησης η Κίνα να στραφεί σε σημαντικότερα μέτρα κατά των ΗΠΑ εάν ο Τραμπ επιμείνει στην αύξηση της πίεσης.

Εκτός Κίνας πάντως υπάρχει σημαντική – πρωτόγνωρη για τον αιώνα που διανύουμε σημειώνουν αναλυτές – κινητικότητα σε ολόκληρο τον κόσμο σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο.

Η επίσκεψη του Πρωθυπουργού της Ισπανίας στο Πεκίνο μπορεί να μην «υπεραναλύθηκε», αλλά είναι ενδεικτική πως στην Ένωση τα κράτη μέλη πέρα της κοινής γραμμής έχουν επιλέξει να κινηθούν και μεμονωμένα προκειμένου να μειώσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα τους ορατούς από όλους κινδύνους ύφεσης.

Η Κίνα που φαίνεται να τηρεί στάση αναμονής δηλώνοντας πως «δεν θα συνεχίσουμε το παιχνίδι των δασμών» έχει ως φαίνεται ένα ξεκάθαρο πλάνο για να καλύψει – ή τουλάχιστον να το επιχειρήσει – τα κενά που διπλωματικά και πολιτικά έχουν επιλέξει να αφήσουν οι ΗΠΑ ειδικά στην Ευρώπη.

Τα παραγόμενα σε πρώτο χρόνο από τις συγκεκριμένες συναντήσεις μπορεί να είναι «μικρά» ή και ανάξια πολιτικής ανάλυσης αλλά στη μεγάλη εικόνα του μέλλοντος είναι η απαρχή συζητήσεων με μία χώρα την οποία παραδοσιακά οι ΗΠΑ με τις πολιτικές και τις διαχρονικές στέρεες συμμαχίες που επί 8 δεκαετίες οικοδόμησαν είχαν απομονώσει.

Σήμερα το Πεκίνο έχει την ευκαιρία και πάλι πληρώνοντας βαρύ τίμημα να βρεθεί σε μία διαφορετική διπλωματικά και πολιτικά θέση. Μία θέση που μπορεί μακροπρόθεσμα να απαιτεί και σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές από το ίδιο το Πεκίνο αλλά τελικά μία θέση που φέρνει τη χώρα επίσημα στο προσκήνιο ως το έτερο σημαντικό πόλο του πλανήτη.

Η Κίνα με τους χειρισμούς Τραμπ κερδίζει -χάνοντας - την επίσημη θέση και την αναγνώριση στο «τραπέζι» των μεγάλων του κόσμου.

ΠΗΓΗ: Πρώτο Θέμα