Κάθε τι που συμβαίνει στη “μαμά πατρίδα” έχει τον μικρό ή μεγάλο αντίκτυπό του στο παρατημένο παραπαίδι της στην ανατολική άκρη της Μεσογείου - πόσο μάλλον μια κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση με όλα εκείνα τα στοιχεία και χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να αποβούν χρήσιμα ή μοιραία για την Κύπρο, ανάλογα με τη μελέτη ή αγνόησή τους.
Η σχετικά άνετη επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας και ο σχηματισμός αυτοδύναμης κυβέρνησης υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η πανωλεθρία που υπέστη ο εστιασμένος στη μιζέρια και την τοξικότητα ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά η επάνοδος των ακροδεξιών στη Βουλή μέσω του Δούρειου Ίππου των “Σπαρτιατών” παρέα με δύο ακόμα εκφάνσεις της ψεκασμένης, θρησκόληπτης ακροδεξιάς (Ελληνική Λύση, Νίκη) και της Πλεύσης του αριστερού εθνικισμού και του ακραίου λαϊκισμού, επηρεάζουν σε κάποιο βαθμό τα δικά μας ή έστω παρουσιάζουν κάποιες ομοιότητες και διαφορές με ιδιαίτερο ενδιαφέρον - αν λάβει κάποιος υπόψη και τις τάσεις μιμητισμού της ελληνικής πραγματικότητας, όχι μόνο σε πολιτικό αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας, πολιτισμού και ποπ κουλτούρας. Βέβαια σε κάποια προηγηθήκαμε, όπως στο “πρώτη φορά αριστερά”, όμως η μετέπειτα πορεία παρά τις ουσιαστικές διαφορές στο ιστορικό πλαίσιο των δύο χωρών, υπήρξε σχεδόν πανομοιότυπη: και στις δύο περιπτώσεις μετά τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΑΚΕΛ ο κόσμος είπε “ποτέ ξανά” και τιμώρησε την Αριστερά με σταδιακή συρρίκνωση των ποσοστών τους - παρά την έκδηλη φθορά των δεξιών κυβερνήσεων που ακολούθησαν (ειδικά η δεκαετία Αναστασιάδη που έβριθε σκανδάλων, κακοδιαχείρισης και διασυρμού του κύρους της ΚΔ).
Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι αναμφίβολα η καλύτερη μέχρι τώρα εκδοχή της ελληνικής Δεξιάς: γνήσια κεντροδεξιά με ευρωπαϊκό, κοινωνικό και ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα παρά τα αναπόφευκτα λαϊκά δεξιά και ακραία βαρίδια που δεν δείχνουν να έχουν μεγάλο έρεισμα και να επηρεάζουν το σύνολο ή την ηγεσία. Και αυτή η Νέα Δημοκρατία αποτελεί το ιδανικό πρότυπο για τον δικό μας ΔΗΣΥ που βρίσκεται σε κρίση ταυτότητας, ιδεολογίας και χάραξης πολιτικής εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον (αν και η γραφή ήταν στον τοίχο πολύ νωρίτερα). Ο ΔΗΣΥ διαθέτει μεν μία μετριοπαθή (αλλά απρόθυμη για οποιαδήποτε σύγκρουση ή ρήξη) πρόεδρο αλλά και μια σεβαστή φιλελεύθερη πτέρυγα, όμως οι πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές κατέστησαν σαφέστατη την υπεροχή της εθνικο-λαϊκής (και λαϊκίστικης) πλευράς με την ανάδειξη των Δίπλαρου και Πελεκάνου στην ηγετική πυραμίδα. Προσθέστε και τους δύο κηδεμόνες, τους τέως Αναστασιάδη και Αβέρωφ, κι έχουμε έναν Συναγερμό μονίμως σε ιδεολογική σύγχυση που κλίνει όλο και δεξιότερα ενώ ακόμα δεν έχει πείσει τελείως για τον αντιπολιτευτικό του ρόλο. Το να γίνει ο ΔΗΣΥ Νέα Δημοκρατία δεν είναι ανέφικτο αλλά θέλει πολλή δουλειά και σίγουρα δεν θα συμβεί από τη μια μέρα στην άλλη. Όπως και η Ρώμη η ΝΔ του Κυριάκου δεν φτιάχτηκε σε μια μέρα, όμως ήταν αποτέλεσμα μεθοδικής δουλειάς, ενδελεχούς σχεδιασμού, στρατηγικής τοποθέτησης συνεργατών-κλειδιών και σκληρών, οδυνηρών αποφάσεων - κάτι που η Αννίτα έπρεπε να είχε ξεκινήσει.... χθες, σε περίπτωση που ακολουθήσει το μοντέλο του κεντροδεξιού, μετριοπαθή, ευρωπαϊκού, ανθρωποκεντρικού και κοινωνικού χαρακτήρα ΔΗΣΥ που οραματίστηκε ο συχνότερα-επικαλούμενος-κι-από-τον-Ιησού Γλαύκος Κληρίδης.
Στο ΑΚΕΛ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα αν και λιγότερο δίκαια για να ακριβολογούμε. Το κόμμα της Αριστεράς έπαθε ΣΥΡΙΖΑ πριν την Κουμουνδούρου άρα το ορθότερο είναι να λέμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ έπαθε ΑΚΕΛ. Και η αδικία είναι πως δεν κυβέρνησε καν την τελευταία δεκαετία αλλά έπαθε ό,τι έπαθε από... υπερβολική αντιπολίτευση. Και τα δύο κόμματα ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση, στην περίπτωση του ΑΚΕΛ μάλιστα η μοναδική αφού το ΔΗΚΟ έκανε γαργάρα “την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση στην ιστορία” όταν αποφάσισε να πέσει στο κρεβάτι με ένα μέλος της. Και τα δύο κόμματα της Αριστεράς, αμφότερα κυβέρνησαν αφήνοντας ανάμεικτες -στην καλύτερη περίπτωση- εντυπώσεις βγάζοντας στη συνέχεια πανηγυρικά τη Δεξιά στην εξουσία. Και τα δύο κατέρρευσαν γιατί δεν έπεισαν πως αποτελούν σοβαρή εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Και θα πάθουν χειρότερα αν δεν αλλάξουν άρδην μυαλά.
Για να είμαστε δίκαιοι το ΑΚΕΛ δεν έπεσε στη λούμπα της μιζέριας και της τοξικότητας που επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα του ΑΚΕΛ δεν ήταν η αντιπολίτευση αν και ο κόσμος κουράστηκε να ακούει διαρκώς για τα υπερβολικά πολλά σκάνδαλα της δεκαετίας Αναστασιάδη με κάποια απ’ αυτά -όπως τα χρυσά διαβατήρια- να αδυνατεί να συλλάβει τις πραγματικές τους διαστάσεις. Όμως αυτό δεν είναι ευθύνη του ΑΚΕΛ που σ’ αυτό το κομμάτι έκανε -και κάνει- υπεύθυνη δουλειά, όπως και στα πλείστα κοινωνικά και ανθρωπιστικά θέματα. Το πρόβλημα του ΑΚΕΛ είναι ιδεολογικό. Εγκλωβισμένο σε παρωχημένες αγκυλώσεις και συνθηματολογία των 70s, υπάρχουν στιγμές που θυμίζει την Ανατολικογερμανίδα μαμά του Goodbye Lenin η οποία περιστοιχίζεται από σοβιετικά memorabilia ώστε να διατηρηθεί μια πλασματική πραγματικότητα ενώ έξω το Τείχος έχει πέσει και ο κόσμος αλλάζει. Η μόνη διαφορά τους είναι ότι εκείνη τουλάχιστον ξύπνησε από το κώμα. Αυτές οι αγκυλώσεις σε συνδυασμό με το Μαρί (και την ακόμα χειρότερη διαχείρισή του) και τις άστοχες κινήσεις στην οικονομία με τα γνωστά αποτελέσματα έκαναν τον ανένταχτο δημοκρατικό/προοδευτικό κόσμο να μείνει μακριά, όχι μόνο από το ΑΚΕΛ αλλά και τις εκλογές γενικότερα αφού η απουσία ενός φορέα αληθινής σοσιαλδημοκρατίας στο νησί είναι εμφανέστερο -και πιο επώδυνο- από ποτέ. Το ΑΚΕΛ εξήγγειλε αλλαγές για το ερχόμενο φθινόπωρο αλλά προς το παρόν το καλάθι είναι σε μέγεθος Lego.
Όσο για το βρυκολάκιασμα της Χρυσής Αυγής μέσω των “Σπαρτιατών” που εκτοξεύτηκαν στο 4,64% μετά το endorsement του φυλακόβιου Κασιδιάρη και την άνοδο της ακροδεξιάς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, στην Κύπρο δεν μας ανησυχεί και ιδιαίτερα γιατί, μεταξύ μας, δεν έπεσε και ποτέ...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Ελπίδα Ιακωβίδου: Βρέθηκε σε εκδήλωση στη Λευκωσία με την πρώην σύντροφο του Τζώνη Καλημέρη
• Αερόσακοι Takata: Πώς απαντούν οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για τις χρεώσεις στον έλεγχο;
ΠτΔ στο Economist: Φάρος ελπίδας για την περιοχή η επανένωση Κύπρου
Μια ανεξάρτητη και επανενωμένη Κύπρος είναι καίριας σημασίας για την περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, κατά τον χαιρετισμό του στο 20ό ετήσιο συνέδριο του περιοδικού Economist, οι εργασίες του οποίου άρχισαν την Πέμπτη στη Λευκωσία, σημειώνοντας παράλληλα ότι η επανένωση της Κύπρου μπορεί να αποτελέσει φάρο ελπίδας και για την περιοχή
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
