Ήταν μια ημέρα σαν όλες τις άλλες, από αυτές τις ρηχές, τις ξεχασμένες και τις βαρετές, για κάποιους - τις καθημερινές πλην εύθυμες για άλλους, του 21ου αιώνα.
Tου Γιώργου Βαρνάβα
Τίποτε δεν εκινείτο, ούτε στη Μινεάπολη, ούτε στο Σαράγιεβο ούτε καν στη ρημαγμένη, από την πανδημία μα πιότερο από την μοίρα της, Ευρώπη. Κάτι τραύλιζε πιο κάτω στην επαναστατική λατινική Αμερική, μια σχεδόν ανεπαίσθητη κραυγή από την Βαγδάτη, ένας λυγμός από τη Δαμασκό, ωστόσο δεν ξεπερνούσαν σε ντεσιμπέλ τον θόρυβο της αναισθησίας, της ασυδοσίας και της παραφροσύνης μας. Δεν μπορούσαμε να τις ακούσουμε. Άξαφνα όμως (παράξενο που ήταν) ακούστηκε μια μικρή βροντή η οποία διατάραξε, διαπέρασε και λάβωσε την εξευρωπαϊσμένη και δυτικότροπη καρδιά μας.
Μια μικρή βροντή που προκλήθηκε από ένα φτερούγισμα μιας “μαύρης”.. μιας ολόμαυρης, από τα στίγματα, ψυχής που με μια αδέξια χειρονομία, άφηνε τούτο τον λειψό κόσμο, σε ακόμα πιο λειψά χέρια, σε ακόμα πιο λειψές καρδιές, σε ακόμα πιο λειψές συνειδήσεις και έφευγε μακριά. Ένα φτερούγισμα, που συνέτριψε μια καλοστημένη (Αμερικανική και όχι μόνον) πραγματικότητα, μέσα σε μία μόνο στιγμή. Μια στιγμή η οποία ευθυγράμμισε και συγχρόνισε εκατομμύρια ανθρώπινες καρδιές που κατάλαβαν ευθύς, ότι δεν ήταν μια μπότα στον λαιμό που πίεζε τον George Floyd και τον έσπρωχνε πεισματικά στο θάνατο, αλλά ολάκερο το ανθρώπινο οικοδόμημα.
Ήθελε να πάρει ανάσα. Όχι ανάσα οξυγόνου παρά μονάχα ανάσα ελευθερίας, που τόσο την στερήθηκε και εκείνος και τόσοι άλλοι που πέρασαν, αμέτρητοι και μόνοι, πριν από αυτόν. Ήταν μια κραυγή απελπισίας, ενός ανθρώπου που μας θύμισε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο ότι τούτος ο γυάλινος κόσμος, δεν είναι - παρά μόνο φαίνεται - ανθρώπινος. Ήταν μια κραυγή, που για μέρες, ίσως και χρόνια, θα διαπερνάει την επικίνδυνη ησυχία των δειλινών μας για να μας θυμίζει πόσο δρόμο διανύσαμε όλοι μαζί και πόσα λίγα πετύχαμε ο καθένας μας ξεχωριστά. Ήταν μια κραυγή, που θα μας θυμίζει, ότι ο αγώνας μας δεν τέλειωσε - δεν είναι δυνατόν να τελειώσει - και δεν μπορεί ποτέ να αφήσουμε να σβήσει η σπίθα που σιγοκαίει, και γίνεται ξαφνικά πυρκαγιά που παρασύρει όλη την ματαιότητα του σύγχρονου κόσμου στο πέρασμα της.
Έστω και ενός ανθρώπου να φράσσεται ο δρόμος στο βάδισμα του, είμαστε όλοι υπόλογοι. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν τελούνται μόνο διά της πράξεως αλλά και διά της παραλείψεως. Έχουμε χρέος ηθικό, ευθύνη και καθήκον απέναντι στους αδικημένους όλου του κόσμου.
Απέναντι σε όσους έφυγαν, σε όσους ήρθαν και σε όσους θα᾽ρθούν.
“Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.”
Μικρόκοσμος, Ναζίμ Χικμέτ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Τον τσάκωσαν «φτιαγμένο»: Οδηγούσε και χωρίς άδεια οδηγού - Συνελήφθη 34χρονος
• Αντίστροφη μέτρηση για το e-kalathi: Πότε θα λειτουργήσει σε δοκιμαστική μορφή
• Σοφία Βεργκάρα: Δίχνει πώς λικνίζονται οι Λατινοαμερικάνοι για το Thanksgiving - Βίντεο
Αίολη η αισιοδοξία για τη «διπλωματία του καφέ» -«Ναρκοθετεί» τα «ήρεμα νερά» η Άγκυρα
Ενώ η Λευκωσία αναμένει στο ακουστικό για τα επόμενα βήματα στο κυπριακό και για τη σύγκληση της πενταμερούς συνάντησης, ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν, καταρρίπτει όλα όσα προσπαθεί η Αθήνα να παρουσιάσει το τελευταίο διάστημα μέσω του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Γεραπετρίτη περί ήρεμων νερών στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, οι οποίες περνούν μέσα από το κυπριακό.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
