Θάνατος βρέφους: Το κοριτσάκι ήταν χωρίς σφυγμό - Ενημερώθηκε η Αστυνομία - Όσα αναφέρει ο ΟΚΥπΥ
Διευκρινίσεις για το θάνατο του τριών μηνών βρέφους στο Μακάρειο Νοσοκομείο έδωσε ο ΟΚΥπΥ.
Όταν συνέβαινε αυτό είχα δύο επιλογές: Είτε το άντεχα για να κάνω το όνειρο της μαγειρικής πραγματικότητα ή θα άφηνα τη συμπεριφορά των άλλων να με σταματήσει. Από τη μία θα ησύχαζα αλλά από την άλλη θα έχανα τη μαγειρική… Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, προσπάθησα να το κάνω μέρος της ζωής μου… Τελικά, όλα αυτά με έκαναν εξαιρετικά δυνατό χαρακτήρα.
Σίγουρα, δεν πρέπει να σωπάσει. Πρέπει να μιλά και μάλιστα την ώρα που πρέπει. Αν και κατανοώ ότι είναι δύσκολο να εκφραστείς, ενώ το ζεις. Είναι πολύ δύσκολο να ανοιχτείς σε κάποιον όταν το βιώνεις, επειδή δεν έχεις ξεκάθαρη εικόνα. Είσαι επηρεασμένος από όλα όσα σου συμβαίνουν. Σκέφτεσαι, επίσης, ότι αν μιλήσεις τα πράγματα ίσως γίνουν χειρότερα, ότι μπορεί να μην σε ακούσει κανένας κι ότι δεν θα βρεις τις απαντήσεις ή τη βοήθεια που ψάχνεις. Όταν τελείωσε όλο αυτό, είχα πιο ξεκάθαρη εικόνα για να μιλήσω σε αυτόν που νοιάστηκε. Η ψυχολογία ενός θύματος είναι πολύ περίεργη… Χρειάζεται υπομονή και έναν άνθρωπο, φίλο ή συγγενή, που να μπορείς να μιλήσεις.
Θεωρώ ότι είναι θέμα χαρακτήρα και εξαρτάται από τον καθένα ξεχωριστά πώς θα αντιδράσει στο bullying. Ακόμη κι όταν νοσηλευόμουν, σκεφτόμουν ότι δεν πρέπει να τα παρατήσω. Θεωρούσα ότι, πλέον, ήμουν κοντά στην επίτευξη του στόχου μου, δηλαδή να τελειώσω τη σχολή. Έλεγα στον εαυτό μου «άντεξες τόσα πολλά δύο χρόνια, θα περάσει κι αυτό και θα πας παρακάτω». Δεν σκέφτηκα στιγμή να τα παρατήσω. Την πρώτη φορά προκλήθηκε από χτύπημα και χρειάστηκα κάποιες μικροεπεμβάσεις. Τη δεύτερη φορά το έπαθα, επειδή ο πνεύμονας έγινε πιο ευαίσθητος. Τότε, χρειάστηκα μεγάλη εγχείρηση για να γίνω καλά.
Ήμουν δυναμικός χαρακτήρας και τότε. Ακολουθούσα τα δικά μου πιστεύω. Στα διαλείμματα οι άλλοι ασχολούνταν με ποδόσφαιρο, ενώ εγώ ήμουν προσηλωμένος στη μαγειρική, στα βιβλία μου. Με έβλεπαν υποτιμητικά. Ένας άλλος λόγος ήταν ότι ήμουν λιποβαρής, περισσότερο από όσο είμαι τώρα. Ήταν κλειστά μυαλά… Γενικά, παίζει ρόλο το πώς μεγαλώνει κάποιος για να μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι στους γύρω του.
Όχι. Δεν τους έχω δει ποτέ ξανά από τότε. Δεν έμαθα ποτέ νέα τους. Θυμάμαι, μάλιστα, τη μέρα της αποφοίτησης δεν είχαν έρθει να πάρουν το απολυτήριό τους. Το πήραν αργότερα από τη Γραμματεία του σχολείου. Ίσως από τύψεις, ίσως επειδή είδαν ότι στάθηκα στα πόδια μου, τα κατάφερα και δεν άκουσα κανέναν τους. Ποιος ξέρει…
Δεν έχασα την πίστη μου, αλλά φιλτράρω τους ανθρώπους. Πέρα από την τυπική επαφή, βάζω εξαιρετικά δύσκολα ανθρώπους στη ζωή μου. Ξέρω ότι δεν σε πλησιάζουν όλοι για καλό. Δέχομαι τα πάντα, τις κριτικές, ακόμα το να μου μιλήσει άσχημα κάποιος, όμως, μετά κρατώ αυτά που θέλω για καλό μου. Όπως όταν μου λένε ότι μοιάζω στον Mr Bean. Όσοι μου το λένε νομίζουν ότι με κοροϊδεύουν, αλλά εγώ το χρησιμοποιώ για να γελάμε.
Η λύση είναι να παραμείνεις εσύ καλός. Κανείς δεν μπορεί να είναι κακός για πάντα όταν εσύ είσαι συνέχεια καλός. Τι εννοώ; Να του δείξεις ότι όλα αυτά που σου κάνει δεν σε αγγίζουν, ακόμη κι αν μέσα σου είσαι ράκος και πας σπίτι σου και κλαις. Αν είσαι καλός μαζί του, ο θύτης σπάει απότομα. Ξαφνικά, σταματά να σου κάνει τη ζωή δύσκολη. Ακούγεται παράξενο, αλλά λειτουργεί τις περισσότερες φορές. Η απάντηση στην κακία είναι μία: Η καλοσύνη.
Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα ΕΔΩ
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις