Η αποχή δεν είναι ούτε ψήφος διαμαρτυρίας, αλλά ούτε και κάτι το οποίο θα πρέπει να αγνοούμε. Σημαίνει πολλά, αλλά από ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει κάποιος πολιτικός να λάβει μηνύματα.
Του Ιάκωβου Ιακώβου
Με έκπληξη ακούσαμε τους χαμένους των Προεδρικών Εκλογών να αναφέρουν ότι ο λόγος για τον οποίο έχασαν στις Προεδρικές Εκλογές είναι το γεγονός ότι αυτοί που απείχαν θα έπρεπε να ήταν δικοί τους ψηφοφόροι.
Δεν κατάλαβαν το πιο βασικό: Ότι πολλοί είναι που τους «φτύνουν και εκείνοι νομίζουν ότι βρέχει».
Το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών θα ήταν να καταλάβαιναν ότι η αποχή δεν ανήκει σε κανένα κόμμα, δεν έχει ηλικία και όταν τα αναλογιστούν αυτά, να καθίσουν να σκεφτούν τρόπους να καταπολεμήσουν αυτή την κατάσταση.
Αποχή ως κατάντια
Η αποχή είναι μια κατάντια σε μια δημοκρατική κοινωνία, αφού αυτομάτως δεν σου δίνει δικαίωμα να μιλάς για τα επόμενα πέντε χρόνια. Όμως, πώς μπορείς να ζητήσεις από το 1/3 της κοινωνίας να μην μιλά και να μην κρίνει;
Δεν είναι όμως μόνο οι νέοι που απέχουν. Οι νέοι αν θα απέχουν δεν εγγράφονται στους εκλογικούς καταλόγους, άρα δεν προσμετρούνται μέσα στο ποσοστό της αποχής. Η πραγματικότητα είναι ότι πολλοί είναι και οι μεγαλύτεροι που δηλώνουν απογοητευμένοι.
Οι 30άρηδες που είδαν τα όνειρα τους να γίνονται σκόνη και θρύψαλα όταν αποφάσισαν οι τράπεζες να υποθήκευσαν την κυπριακή (αλλά και την παγκόσμια) οικονομία χωρίς οι ίδιοι να έχουν ευθύνη.
Οι 40άρηδες που είδαν τις οικονομίες μιας ζωής να γίνονται άχρηστα χαρτιά.
Οι 50άρηδες που ενώ έζησαν κατοχή και εισβολή είδαν τον κόσμο να έρχεται ανάποδα για δεύτερη φορά στην ζωή τους.
Δεν είναι μόνο οι νέοι που απείχαν από αυτές τις εκλογές. Είναι και όλοι όσοι απογοητεύτηκαν από όλους τους πολιτικούς. Αυτοί που θεωρούν ότι δεν αξίζει να ασχολούμαστε μαζί τους. Αυτοί που άλλα ήταν τα όνειρα τους και άλλα είναι αυτά που ζουν.
Όπως γράψαμε προηγουμένως, η αποχή δεν είναι η απάντηση όπως ούτε η επιλογή των άκρων (όπως και στη Γερμανία μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο) είναι η απάντηση. Το θέμα είναι ότι πρέπει οι πολιτικοί επιτέλους να πάρουν το μήνυμα και να καταλάβουν ότι η κοινωνία είναι που τους φτύνει. Εκείνους προσωπικά δεν τους χαλά γιατί όταν καταφέρνουν να κάνουν συσπείρωση στα «κομματόσκυλα» τότε θα συνεχίζουν να συντηρούν το πολιτικό σύστημα τους.
Τι θα γίνει όμως όταν τα «κομματόσκυλα» σταματήσουν να υπάρχουν;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Με κίτρινη προειδοποίηση, καταιγίδες και χαλάζι ο καιρός - Τι μας επιφυλάσσει για τα Χριστούγεννα
• Αλκοόλ και οδήγηση: «Καμπανάκι» για την περίοδο Χριστουγέννων - Οι ποινές και οι τιμές
• Πώς να απολαύσεις το γιορτινό τραπέζι χωρίς ενοχές – Διατροφολόγος στο «Τ»
ΔΗΚΟ: Οι αντικομματικές συμπεριφορές, η τάση για φυγή και στο βάθος ο Οδυσσέας
Είναι γνωστό πλέον και κανείς δεν μπορεί να το κρύψει, ούτε ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ότι στο ΔΗΚΟ επικρατεί μια ανησυχία εδώ και καιρό, λόγω των διαφορετικών και έντονων απόψεων που ακούγονται κυρίως από τρεις βουλευτές του κόμματος, για το κυπριακό. Χρίστος Ορφανίδης, Παύλος Μυλωνάς και Ζαχαρίας Κουλίας, είναι οι βουλευτές που βρίσκονται απέναντι στην ηγεσία του κόμματος σε ότι αφορά στον τρόπο που πολιτεύεται και στηρίζει την κυβέρνηση Χριστοδουλίδη.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
