Του Χαράλαμπου Ζάκου
Αν ξέχασες προς στιγμήν γιατί σε ξύπνησαν οι σειρήνες γύρνα το βλέμμα σου στον Πενταδάκτυλο. Κοίταξε την τουρκική σημαία. Δες το μαχαίρι στην καρδιά που μας θυμίζει τι χάσαμε.
Διαβάστε επίσης:
20 Ιουλίου 1974: Σπάνιο φωτογραφικό υλικό από την τουρκική εισβολή
Δυστυχώς, ένα μέρος της ψυχή μας χάθηκε. Μια καρδιά που σταμάτησε να κτυπά εκείνο το πρωινό της 20ης Ιουλίου του 1974.
Η σημερινή ημέρα δεν σηματοδοτεί την εισβολή που οι γονείς και οι παππούδες μας έζησαν το μαύρο ξημέρωμα του ΄74. Οι σειρήνες δεν ηχούν για να μας υπενθυμίσουν το τι συνέβη στις 20 Ιουλίου 42 χρόνια πριν.
Μας θυμίζουν την διχόνοια
Αυτός ο αποκρουστικός ήχος αντηχεί σε πλατείες και χωριά για να μας υπενθυμίσει τα λάθη μας, τον αδελφοκτόνο πόλεμο, τις διαμάχες, τις αντιζηλίες και τον εθνικό σπαραγμό που ζήσαμε.
Σήμερα δεν ήχησαν οι σειρήνες, ούτε για τους «δεξιούς» αλλά ούτε και για τους «αριστερούς», παρά μόνο για ολόκληρο τον σκοτωμένο, αγνοούμενο και προδομένο κυπριακό λαό.
Η διχόνοια μας έφερε ως εδώ. Τουλάχιστον αυτή την μέρα, ως ένδειξη τιμής στους σκοτωμένους, στους αγνοούμενους και στα κατεχόμενα εδάφη μας, ας κρατήσουμε το κεφάλι ψηλά και το στόμα μας κλειστό.
Μια χούφτα ανθρώπων πρόδωσε την Κύπρο, ωστόσο, άλλες τόσες χιλιάδες έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία της. Δεν γίνεται! Αυτό κάτι πρέπει να αξίζει...
ΥΓ: Θα διερωτάσαι τι τελικά μένει μια τέτοια μέρα... Το «Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι». Ναι! Σωστά θυμήθηκες! Αυτό που έγραφαν κάποτε τα τετράδια στο Δημοτικό…
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Με τις φλόγες να έχουν αφήσει πίσω τους δύο νεκρούς, δεκάδες κατεστραμμένα σπίτια και επιχειρήσεις σε κοινότητες στην ορεινή Λεμεσό, η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη δεν καλείται πλέον μόνο να διαχειριστεί τις συνέπειες μιας φυσικής καταστροφής, αλλά και τις πολιτικές αναταράξεις που πυροδοτούνται μέρα με τη μέρα.
