Και μου γαμάει τη θετικότητα. Αν την είχα ποτέ και εξαρχής...
Εχω την εντύπωση πως τα τελευταία χρόνια η σκατοψυχιά, ο μισανθρωπισμός και η τοξικότητα έχουν ξεφύγει στο νησί. Και νομίζω πως ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι -κρατηθείτε- το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι απομακρύνονται από τη θρησκεία.
Μην ανησυχείτε, δεν είχα τη δική μου “δρόμος προς τη Δαμασκό” καθοριστική στιγμή, ούτε πρόκειται να κάνω rebranding ως ξαναγεννημένος χριστιανός για να διευρύνω το κοινό μου. Και εξηγούμαι. Οι άθεοι έχουμε ως ηθική πυξίδα τη λογική, το δίκαιο, το σωστό και τον χρυσό κανόνα της αμοιβαιότητας (μη κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν) για να πορευόμαστε στο γαμήσι-χωρίς-σάλιο περισσότερο γνωστό ως “πραγματική ζωή”. Οι θρησκευόμενοι έχουν αντίστοιχα την πίστη τους σε κάποιο δόγμα που τους υπαγορεύει τον τρόπο ζωής, τις σκέψεις και τις πράξεις τους. Το «σωστό» είναι αυτό που ορίζει ο Θεός. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει παρηγορητικά όσον αφορά την σκληρή πραγματικότητα, καθώς υπάρχει η πεποίθηση ότι υπάρχει ένα «μεγαλύτερο σχέδιο» ή μια τελική δικαιοσύνη. Η πίστη επιβάλλει έναν τρόπο σκέψης που ενισχύει τη συνοχή της ομάδας. Ο θρησκευόμενος πορεύεται στη ζωή με την αίσθηση ότι ανήκει σε κάτι μεγαλύτερο, το οποίο υπαγορεύει τις πράξεις του με αντάλλαγμα την πνευματική λύτρωση. Ή κάτι τέτοιο.
Όταν λοιπόν εναποθέτεις σε μια θρησκεία τον έλεγχο της ζωής σου, σημαίνει πως όσο πιο πιστά ακολουθείς τις προσταγές της τόσο καλύτερα λειτουργεί η ηθική πυξίδα σου, αντίθετα, όσο απομακρύνεσαι από αυτές, τόσο ελλοχεύει ο κίνδυνος να παραστρατήσεις. Όμως προσέξτε το εξής παράδοξο. Όταν κάποιος “απομακρύνεται’ από τη θρησκεία δεν σημαίνει ότι την εγκαταλείπει. Εάν την αποκηρύξει γενικά και ασπαστεί τον αθεϊσμό τότε απλά ο έλεγχος της ζωής (και η ευθύνη) μετατοπίζεται από μια θεϊκή οντότητα στον ίδιο. Όχι, αναφέρομαι στην απομάκρυνση από την ουσία της θρησκείας και πιο συγκεκριμένα της Ορθοδοξίας αφού μιλάμε για Κύπρο,που είναι η αγάπη, η ταπείνωση και η συγχώρεση και την υιοθέτηση μιας ουσιαστικά αλά καρτ πίστης από την οποία ο καθένας κρατάει ό,τι βολεύει το προσωπικό του αφήγημα.
Βλέπετε, όταν όμως η πίστη χάνει το πνευματικό της βάθος, μετατρέπεται σε μια στεγνή λίστα από κανόνες και τελετουργικά που τηρούνται κατά το δοκούν. Ο πιστός εστιάζει στο αν νήστεψε, αν άναψε κερί ή αν πήγε στην εκκλησία, θεωρώντας ότι αυτά του δίνουν το «ελευθέρας» να είναι όχι-και-τόσο-καλός-χριστιανός στην υπόλοιπη ζωή του. Η τήρηση των τύπων δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ηθικής υπεροχής έναντι των αμαρτωλών, των αλλόθρησκων, των άθεων, των ΛΟΑΤΚΙ you name it. Αν δηλαδή είσαι εκ φύσεως ένας σκατόψυχος μαλάκας η χριστιανική πίστη δεν θα σε αλλάξει, απλά θα σε κάνει έναν σκατόψυχο μαλάκα με καλύτερο άλλοθι.
Κι αυτό πιστεύω πως συμβαίνει στη Νήσο των Αγ(ρ)ίων. Ο κόσμος δεν απομακρύνθηκε από τη θρησκεία, κάθε άλλο, παραμένουμε μία από τις βαθιά θρησκευόμενες (και θρησκόληπτες) χώρες της Ευρώπης. Φαίνεται όμως να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την ουσία της που είναι η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αγάπη υπάρχει, όμως διαφυλάσσεται μόνο για τους δικούς μας, για εκείνους που δεν τικάρουν τα κουτάκια μας υπάρχουν οι ψόφοι, οι καρκίνοι και το ρίξιμο στη θάλασσα. Δείτε για παράδειγμα την πρόσφατη Σταυροφορία εναντίον του Γιώργου Γαβριήλ. Το τι βρισίδι, κατάρες για καρκίνους και απειλές για τη ζωή του δέχθηκε ο άνθρωπος (συν μερικές κροτίδες έξω απ’ το σπίτι του) συγκρίνονται μόνο με τους Ταλιμπάν και το ISIS - και όλα στο όνομα της... αγνής χριστιανικής αγάπης. Οι ίδιοι που έκαναν γαργάρα τα θαύματα-μαϊμού των Αββακούμ, τους ακροδεξιούς μπράβους, τις απαγωγές και τα μυστικά χρηματοκιβώτια της Μητρόπολης Ταμασού, μαζεύτηκαν με πυρσούς και τσουγκράνες για να κάψουν έναν αιρετικό ζωγράφο που για κάποιο λόγο απειλεί το όχι-και-τόσο-στιβαρό οικοδόμημα της πίστης τους.
Βέβαια τι να περιμένει κανείς από χώρα όπου η Χριστουγεννιάτικη εγκύκλιος του Αρχιεπισκόπου αντί για μηνύματα αγάπης, αδελφοσύνης, ειρήνης και αλληλεγγύης περιέχει... νουθεσίες για το Κυπριακό («μοντέλα όπως η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, η συνομοσπονδία ή η λύση δύο κρατών οδηγούν σε εθνική ευθανασία»), στοχοποίηση όσων συμπατριωτών μας μεταβαίνουν στα κατεχόμενα («ένδειξη έλλειψης εθνικής αυτοσυνειδησίας και διάθεσης υποταγής»), απαξίωση του Ερχιουρμάν («αυταπάτες που καλλιεργούνται γύρω από δήθεν ευνοϊκές αλλαγές, λόγω «εκλογών» - κανένας κατοχικός ηγέτης δεν μπορεί να ακολουθήσει διαφορετική πορεία από αυτήν που υπαγορεύει η Τουρκία») και το καλύτερο «κυριαρχία της εγκληματικότητας και της διαφθοράς, με φόνους, απάτες, κλοπές και βία να κατακλύζουν την καθημερινότητα, σαν ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός να έχει χάσει κάθε επιρροή στη ζωή του τόπου» - αγνοώντας προφανώς ότι όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας της επιρροής του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού στον τόπο!
Γι΄αυτό σας λέω, δεν έλειψαν οι πιστοί σ’ αυτόν τον τόπο αλλά η ίδια η πίστη. Καλά Χριστούγεννα με, όπως φαίνεται, γεμάτες εκκλησίες αλλά άδειες καρδιές.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Αύξηση του κατώτατου μισθού για την επόμενη διετία ανακοίνωσε η Κυβέρνηση, με τους συνδικαλιστές να δηλώνουν πως οι αριθμοί δεν ανταποκρίνονται στα υφιστάμενα δεδομένα και τους εργοδότες να υποστηρίζουν ότι οι αυξήσεις είναι μεγαλύτερες από το αναμενόμενο.
