Το φθηνό στο τέλος βγαίνει ακριβό και πάντα πληρώνει ο πολίτης - Η πρόληψη τους φαινόταν «βαριά για την τσέπη»

Πριν λίγα εικοσιτετράωρα ο Πρόεδρος ανακοίνωσε μια σειρά από μέτρα για τους πυρόπληκτους. Μέτρα που σε ανθρώπινο επίπεδο είναι απολύτως αναγκαία και επιβεβλημένα: εφάπαξ οικονομική βοήθεια, επιδότηση ενοικίων σε όσους έχασαν το σπίτι τους, αποζημίωση 100% για την απώλεια εισοδημάτων γεωργών και κτηνοτρόφων για έναν ολόκληρο χρόνο, πλήρης αποκατάσταση ζημιών περιουσιών ακόμα και σε κατοικίες χωρίς ασφάλιση, ενώ στις ασφαλισμένες κατοικίες καλύπτεται ακόμα και το αφαιρετέο ποσό κτλ κτλ.

Και όμως, όλα αυτά τα μέτρα, όσο αναγκαία και αν είναι, κοστίζουν στο κράτος πολλαπλάσια από το να είχε επενδύσει εξαρχής στην πρόληψη:

• στην αγορά και συντήρηση σύγχρονων πυροσβεστικών εναέριων μέσων,
• στον εκσυγχρονισμό του επίγειου εξοπλισμού,
• στη δημιουργία αντιπυρικών ζωνών,
• στον καθαρισμό καύσιμης ύλης,
• στην εγκατάσταση καμερών και drones για 24ωρη επιτήρηση κτλ κτλ

Η νοοτροπία αυτή δεν είναι αποτέλεσμα μιας και μόνο κυβέρνησης ή μιας πολιτικής συγκυρίας. Βαραίνει διαχρονικά όλα τα κόμματα, όλες τις αντιπολιτεύσεις και όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, που επέλεξαν τη διαχείριση της κρίσης αντί της πρόληψης. Οι πολιτικές αλλαγές ερχόταν και έφευγαν, όμως η έλλειψη στρατηγικής επένδυσης στην ασφάλεια και την πρόληψη παρέμενε ως κοινός παρονομαστής.

Εκεί που δεν υπήρχε προϋπολογισμός για την ασφάλεια και την πρόληψη, τώρα υπάρχουν εκατομμύρια για αποζημιώσεις και αποκατάσταση ζημιών. Είναι η κλασική παθογένεια: το «φθηνό» μας βγαίνει τελικά πανάκριβο.

Και φυσικά, όλα αυτά τα ποσά, είτε προέρχονται από τον κρατικό προϋπολογισμό είτε από ευρωπαϊκά ταμεία, βγαίνουν τελικά από την τσέπη του πολίτη. Του ίδιου πολίτη που βλέπει το δάσος του καμένο, το σπίτι του κατεστραμμένο, συμπολίτες του να χάνουν την ζωή τους και τώρα πληρώνει , έμμεσα, για την αμέλεια και τις καθυστερήσεις δεκαετιών.

Η κοινωνία οφείλει να απαιτήσει αλλαγή νοοτροπίας. Γιατί όσο θεωρούμε την πρόληψη «περιττή πολυτέλεια», θα συνεχίζουμε να μετράμε στάχτες και να πληρώνουμε ξανά και ξανά τον λογαριασμό.

Τελικά τα είχαμε τα λεφτά;