Οι μαθητές με χρόνιες παθήσεις/αναπηρίες θέλουν αυτά που δικαιούνται, όχι τη γαμημένη ελεημοσύνη σας 

Μη τυχόν και τους κοροϊδέψεις, τους γελάσεις ή -Θεός φυλάξοι- διεκδικήσεις κάποιο προνόμιο που θα το ήθελαν κι εκείνοι. “Τι θα πει ρευματοπαθής, κι εμένα πονάνε τα γόνατά μου αλλά έρχομαι κανονικά δουλειά”. “Τι θα πει διαβητικός; Εγώ ξέρω ότι οι διαβητικοί απλά δεν τρώνε γλυκά”. Ω ναι, πιστέψτε με, στα τόσα χρόνια δεν υπάρχει αδαής μαλακία που να μην την έχουμε ακούσει. 

Ξέρουμε επίσης πως αν δεν τρέξουμε εμείς, οι γονείς της και τα τελευταία χρόνια η ίδια η κόρη μας που μεγαλώνοντας το πήρε ζεστά, πατριωτικά και πολύ προσωπικά, δουλειά δεν γίνεται. Και με τη “δουλειά” εννοούμε όσα δικαιούται μια ρευματοπαθής μαθήτρια - από τάξη στο ισόγειο μέχρι μεταγραφέα ή έξτρα χρόνο στις εξετάσεις. Για να είμαστε δίκαιοι το λύκειο φέτος καμία σχέση με το τραγικό γυμνάσιο που διέθετε εκπαιδευτικούς που κανονικά δεν έπρεπε να τους επιτρέπεται να πλησιάσουν σε σχολείο όχι να διδάσκουν. Νομίζετε είναι τυχαίο το ότι δεν θέλουν καν να ακούσουν για αλλαγή στο σύστημα αξιολόγησης; Έχει να κάνει με την οργάνωση, τη νοοτροπία και φυσικά σε τι ανθρώπους θα πέσεις. Φέτος σταθήκαμε “τυχεροί”. Σε διαφορετική περίπτωση και οι τρεις είμαστε ετοιμοπόλεμοι: σε εγρήγορση για να αντιμετωπίσουμε ακόμα έναν άσχετο, αναίσθητο ή αγκυλωμένο γραφειοκράτη που βλέπει παντού απατεώνες που προσποιούνται ασθένειες για το σκανδαλώδες προνόμιο των έξτρα 20 λεπτών στις εξετάσεις. Φυσικά και δεν μας διαφεύγει η ειρωνεία πως σε ένα από τα πλέον διεφθαρμένα κράτη της ΕΕ υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που στέκονται Κέρβεροι απέναντι σε παιδιά με αναπηρίες μη τυχόν και κλέψουν τα ζηλευτά προνόμια που προσφέρονται. 

Κάποιοι όμως δεν στέκονται και τόσο “τυχεροί”. Η Εύα, μαθήτρια σε Λύκειο της Πάφου που πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, υπέστη πριν από λίγες μέρες υπογλυκαιμικό επεισόδιο κατά τη διάρκεια της γραπτής εξέτασης των Μαθηματικών με συμπτώματα όπως έντονο τρέμουλο, θολή όραση, εξάντληση και σοβαρή νοητική σύγχυση. Όπως κατήγγειλε η ίδια με ανάρτηση της, αν και ενημέρωσε αμέσως τους επιτηρητές, δεν της παραχωρήθηκε ούτε ο απαραίτητος χρόνος ανάνηψης, ούτε κάποια εναλλακτική διευκόλυνση. Αντίθετα όταν απευθύνθηκε στον Διευθυντή, εισέπραξε ειρωνεία και την κλασική αμφισβήτηση:  «Δεν μπορώ να γνωρίζω αν το έκανες επίτηδες» σχολίασε ο “υπεύθυνος” εκπαιδευτικός, σχόλιο που εννοείται πως προσέβαλε την Εύα και ως άνθρωπο και ως μαθήτρια με ένα ιατρικά τεκμηριωμένο πρόβλημα. Το αίτημά της δε για επανεξέταση στη Β’ σειρά απορρίφθηκε με το επιχείρημα της «ισοτιμίας». Όταν την επομένη επισκέφθηκε το επαρχιακό γραφείο άκουσε εμβρόντητη να της λένε πως επειδή συνέβησαν παρόμοια περαστικά στο παρελθόν και δεν έκαναν τίποτα γι’ αυτά, δεν θα κάνουν ούτε για εκείνη επειδή αυτό είναι το δίκαιο. Τις παπαριές περί “ισοτιμίας” και “δικαίου” τις έχει ακούσει και η κόρη μου, είναι η συνηθέστερη δικαιολογία για να καταπατηθούν δικαιώματα παιδιών με χρόνιες ασθένειες και αναπηρίες από τους ισαποστάκηδες, τους ευθυνόφοβους ή απλά αναίσθητους. 

Η Εύα προσκόμισε στο σχολείο όλες τις ιατρικές βεβαιώσεις από την αρχή της χρονιάς συνεπώς όλοι,  οι σύμβουλοι, η υπεύθυνη και κάποιοι διδάσκοντες καθηγητές υποτίθεται πως ήταν ενήμεροι για την κατάσταση της υγείας της. Κανείς όμως δεν την ενημέρωσε πως έπρεπε να προσκομίσει τις ιατρικές βεβαιώσεις στο επαρχιακό γραφείο κι εκείνο με τη σειρά να στείλει την αντίστοιχη βεβαίωση στο σχολείο της, σε μια πολύπλοκη και καθαρά γραφειοκρατική διαδικασία που έπρεπε να είχε απλουστευθεί εδώ και χρόνια. Ήταν ένα ειλικρινές λάθος που όχι μόνο δεν της συγχωρέθηκε αλλά αντίθετα την αντιμετώπισαν σαν cheater που πήγε να κάνει λαδιά για να ξαναδώσει τις εξετάσεις. Η Εύα παλεύει με κάθε μέσο για το δικαίωμά της να δώσει ξανά εξετάσεις και να μην τιμωρηθεί δυσανάλογα σκληρά για τις γραφειοκρατικές μαλακίες του ανάλγητου, δυσκίνητου και απαρχαιωμένου κυπριακού Δημοσίου. Το Υπουργείο Παιδείας νίπτει τας χείρας του και όλοι της λένε να σταματήσει να ασχολείται κι ότι ήταν απλά μια “άτυχη στιγμή”. Κι αυτό φυσικά ακούγεται με κάτι που θα έλεγε κάποιος βολεμένος γραφειοκράτης που δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα τι σημαίνει να είσαι διαβητικός ή με οποιαδήποτε χρόνια πάθηση και ταυτόχρονα να παλεύεις με μαθήματα, εξετάσεις και βαθμολογίες και μάλιστα σε αφιλόξενο και εχθρικό περιβάλλον! 

Προ ημερών η μητέρα ενός μαθητή Λυκείου επίσης με σακχαρώδη διαβήτη κατήγγειλε με επιστολή της στο Υπ. Παιδείας, την οποία δημοσιοποίησε ο “Πολίτης”, παρόμοιες -και χειρότερες- συμπεριφορές εκπαιδευτικών και συμμαθητών προς τον γιο της: Περιθωριοποίηση, περιορισμένη προσβασιμότητα, ταλαιπωρία, εκδικητική τιμωρία μέχρι bullying. Αποκλείστηκε από εκδρομή γιατί “θα χρειαζόταν ένας δάσκαλος να τον βουρά από πίσω”,  έφαγε αποβολή γιατί άργησε στο μάθημα (είχε πάθει υπογλυκαιμικό επεισόδιο), του αρνήθηκαν το κλειδί του ασανσέρ “γιατί δεν είναι ανάπηρος” αλλά και τη συμμετοχή σε σχολική γιορτή με το σκεπτικό «έτσι όπως είσαι, θέλεις να σε βάλω και στη γιορτή;» (!) ενώ -σύμφωνα πάντα με τη μητέρα- δεν έλαβε ποτέ πρόσκληση για πάρτι γενεθλίων από συμμαθητές του. Την πιστεύω. Το έχω δει να συμβαίνει. Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ κακά όμως οι γονείς που ανέχονται και επικροτούν αυτούς τους αποκλεισμούς είναι πολύ χειρότεροι γιατί οφείλουν να ξέρουν καλύτερα. 

Το κράτος υποτίθεται πως υπάρχει για να προστατεύει αυτά τα παιδιά που δεν πρέπει να βασίζονται στην καλή διάθεση των μετρημένων στα δάχτυλα εκπαιδευτικών με ενσυναίσθηση, γνώσεις και θέληση (δεν φτάνει που είναι μειονότητα, εξαφανίζονται σταδιακά καθώς συνθλίβονται με τα χρόνια στις Συμπληγάδες του ανάλγητου, μηχανικού και διεκπεραιωτικού εκπαιδευτικού μας συστήματος). Να απολαμβάνουν αυτά που δικαιούνται από τον νόμο με απλούστερες διαδικασίες και έμφαση στην προστασία της ιδιωτικότητας και -κυρίως- της αξιοπρέπειας. Και που πρέπει όλοι κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι δεν είναι ελεημοσύνη, χάρη, βοήθεια ή προνομιακή μεταχείριση αλλά γαμημένο δικαίωμα. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό (γιατί έχουμε πολύ δρόμο ακόμα) η συμβουλή μου προς τα παιδιά και τους γονείς είναι μία: Δημοσιοποιήστε. Κράξτε. Ξεφτιλίστε τους. Μην τους αφήνετε σε χλωρό κλαρί. Μόνο έτσι καταλαβαίνουν, μόνο έτσι θα γίνεται η δουλειά σας. Που πρακτικά είναι η δική τους αλλά τι να λέμε τώρα...