Για να μην τρέφουμε αυταπάτες, ορίστε μόνο δύο πρόσφατα περιστατικά που είδαν το φως το δημοσιότητας. Μόλις δύο από τις χιλιάδες παρόμοιες ιστορίες που έχουν να αφηγηθούν άτομα με αναπηρίες και οι οικογένειές τους.
Το πρώτο περιστατικό δημοσιοποίησε η Θέμις Ανθοπούλου, Πρόεδρος της Κυπριακής Συνομοσπονδίας Οργανώσεων Αναπήρων (ΚΥΣΟΑ). Ανήλικο παιδί με αυτισμό παθαίνει κρίση και οι γονείς ζητούν ασθενοφόρο για να λάβουν την απάντηση «δεν μπορούμε να βοηθήσουμε, καλέστε την αστυνομία». Γιατί την αστυνομία; Γιατί προφανώς νόμιζαν ότι θα παραλάβουν τον Χάνιμπαλ Λέκτερ συνεπώς το σετ περιπολικό-χειροπέδες φάνταζε καταλληλότερο. Πάλι καλά που δεν του έβαλαν και φίμωτρο!
Όταν το παιδί μεταφέρεται στο νοσοκομείο, του αρνούνται εισαγωγή για 24ωρη φροντίδα στο Τμήμα Ενδονοσοκομειακής Νοσηλείας Εφήβων (ΤΕΝΕ) με αποτέλεσμα να χρειαστεί η επί τόπου επέμβαση της ΚΥΣΟΑ προς το Υπουργείο της Υγείας. Μετά από ένα μήνα νοσηλείας και χωρίς να έχει βελτιωθεί η κατάσταση (το παιδί παθαίνει διαρκώς κρίσεις), αντί να γίνει παραδοχή ότι δεν διαθέτουν την απαραίτητη τεχνογνωσία να αντιμετωπίσουν το σπάνιο περιστατικό και να το παραπέμψουν σε εξειδικευμένο κέντρο του εξωτερικού... δίνουν στο παιδί εξιτήριο με το αιτιολογικό ότι “πάει καλά” και το παραπέμπουν στην Αθαλάσσα, γιατί προφανώς ο αυτισμός είναι έγκλημα που τιμωρείται με εγκλεισμό σε ψυχιατρείο.
Χρόνια τώρα γονείς παιδιών στο φάσμα και οργανώσεις φωνάζουν ότι δεν υπάρχει κρατική μέριμνα για τη μεταφορά και νοσηλεία, ούτε τεχνογνωσία για τη διαχείριση αυτών των περιστατικών. Δεν υπάρχει καν διάθεση να δημιουργηθούν οι απαραίτητες δομές ή δίαυλοι επικοινωνίας με ειδικά κέντρα του εξωτερικού για μεταφορά τους αν κριθεί απαραίτητο. Υπάρχουν όμως άφθονες υποσχέσεις, εξαγγελίες και βαρύγδουπες δηλώσεις με αφορμή Παγκόσμιες Ημέρες. Γιατί παραμένουμε ένα ανάλγητο κράτος που σκίζεται για να (εξ)υπηρετήσει τους προνομιούχους και αδιαφορεί εγκληματικά για εκείνους που δεν διαθέτουν χρήμα, διασυνδέσεις, στάτους ή επιρροή. Γιατί όπως καταγγέλλει η Θέμις η ΚΥΣΟΑ δεν κλήθηκε καν να συμμετάσχει στην ετοιμασία Εθνικής Στρατηγικής για την Ψυχική Υγεία ενώ αυτά τα κενά καταγράφονται ως διαπιστώσεις στην Εθνική Στρατηγική για τον Αυτισμό.
Ότι “πρέπει να δημιουργηθούν χθες πρωτόκολλα, υποδομές, να ανακτηθεί τεχνογνωσία, να φέρουμε καινοτόμα φάρμακα και να μην μένουμε πάντα στις διαπιστώσεις και στις εντυπώσεις, απέχοντας δραματικά από την πραγματικότητα” όπως επισημαίνει η ίδια και καταλήγει “ας κάνουμε, τέλος πάντων, ότι πρέπει να κάνουμε, ώστε να μην προτείνουμε ποτέ ξανά να μεταφερθεί παιδί στο νοσοκομείο με περιπολικό και χειροπέδες”. Στην... ευρωπαϊκή Κύπρο του 2025.
Το δεύτερο περιστατικό αποκάλυψε η στήλη του Φιλελεύθερου "εν Ολίγοις Πολλά'' και αφορά μαθήτρια γυμνασίου με σύνδρομο Down που φοιτούσε σε γενική τάξη και τα πήγαινε μάλιστα πολύ καλά μέχρι που με ξαφνική απόφαση της Επαρχιακής Επιτροπής Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης Λευκωσίας -για την οποία δεν ενημερώθηκαν οι γονείς της κοπέλας- εκδιώχνεται από την τάξη και στέλνεται στην ειδική μονάδα. Χωρίς αίτημα από τους γονείς, χωρίς διαβούλευση, χωρίς καμία αιτιολόγηση. Με μία απόφαση ανθρώπων που πιθανότατα δεν έχουν συναντήσει ποτέ τη συγκεκριμένη μαθήτρια, η οποία απόφαση παραβιάζει το δικαίωμα της τελευταίας σε μια ποιοτική εκπαίδευση, παραβιάζει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες που έχει κυρώσει η χώρα μας, παραβιάζει το δικαίωμα του κοριτσιού για συμπερίληψή της στη σχολική κοινότητα παρά την υποτιθέμενη πολιτική του Υπουργείου Παιδείας για συμπεριληπτικό σχολείο για το οποίο μας ζάλισαν Μιχαηλίδου και Χριστοδουλίδης εδώ και δύο χρόνια αλλά αντίθετα βλέπουμε να δημιουργούνται όλο και περισσότερες “ειδικές μονάδες” για να εξορίζονται εκεί οι “παρίες” της εκπαίδευσης. Μικροί, σύγχρονοι Καιάδες χωρίς ειδικό προσωπικό, χωρίς σοβαρή εκπαίδευση, χωρίς συμπερίληψη και μόνη συντροφιά των παιδιών οι ακατάρτιστοι, κακοπληρωμένοι συνοδοί που όμως δίνουν την ψυχή τους γι’ αυτά (να μην πιάσουμε το θέμα των συνοδών που αποτελεί επίσης όνειδος για το υποτίθεται “σύγχρονο” μόνο για τους δείκτες και τους διεθνείς οίκους κράτος μας).
Δεν υπάρχει οικογένεια ατόμου με αναπηρία που να μην έχει να μοιραστεί κάποια ιστορία τρόμου με την (αναγκαστική) επαφή της με το αποκρουστικό πρόσωπο του ανάλγητου κράτος που χωρίζει τους πολίτες σε κάστες με τους ανάπηρους και τους ψυχικά ασθενείς να βρίσκονται στην ίδια μοίρα με τους “ανέγγιχτους” της Ινδίας. Αγνοημένοι. Ξεχασμένοι. Πεταμένοι. Παιδιά παραμελούνται, οικογένειες εξουθενώνονται, δικαιώματα ποδοπατούνται. Και το χειρότερο; Τίποτα από αυτά δεν είναι «τραγικό λάθος» ή «μεμονωμένο περιστατικό». Είναι ένα καλά εδραιωμένο, νομιμοποιημένο σύστημα ανισότητας, αποκλεισμού και αδιαφορίας. Κι όπου αχνοφαίνεται κάποιο φως, μια αμυδρή ελπίδα, οφείλεται στην ανθρωπιά κάποιων υπαλλήλων - μια αναλαμπή πριν ο εργοδότης τους, το κράτος, τους κάνει σαν τα μούτρα του. Όμως κυρίως οφείλεται στους συγγενείς και φίλους αυτών των ανθρώπων και τις αντίστοιχες οργανώσεις, αυτοί οι σύγχρονοι ήρωες που δεν περνάει μια γαμημένη μέρα χωρίς να δώσουν τη μάχη τους με το τέρας. Κυριολεκτικά μέχρι το τέλος.
Αλλά τι περιμένεις από χώρα που γαλούχησε γενιές και γενιές με ραδιομαραθώνιους και άλλες fast food φιλανθρωπίες, ταυτίζοντας την αναπηρία με τη επαιτεία, τις υποχρεώσεις με την ελεημοσύνη και το χρήμα με την ανθρωπιά, καλύπτοντας την κρατική αδιαφορία και ανεπάρκεια με τον οβολό του κρετίνου που παρκάρει στις θέσεις αναπήρων ή μαζεύει υπογραφές για να φύγει το αυτιστικό από την τάξη του παιδιού του.
Αυτοί είμαστε και δυστυχώς θα είμαστε για πολύ ακόμα...
