Σήμερα το πρωί στην παραλία ένας σχετικά νέος πατέρας (σίγουρα κάτω από σαράντα) έκανε αυστηρές συστάσεις στον μικρό γιο του (γύρω στα 6 αν και σχεδόν ποτέ δεν πετυχαίνω τις ηλικίες πριν την προεφηβεία) να μείνει στα ρηχά. Κι όταν λέω “αυστηρές” εννοώ με δυσανάλογα βλοσυρό ύφος, ανέβασμα τόνου και αγένειας που θα ταίριαζε αν ξέρω γω τον είχε πιάσει αγκαλιά με ένα μπουκάλι βότκα ή να έσπασε την τηλεόραση λίγα 24ωρα πριν το Euro.
Δηλαδή μια σύσταση, έστω και επαναλαμβανόμενη σε περίπτωση ανυπακοής, ήταν αρκετή, δεν χρειαζόταν να είσαι εκείνος ο ζοχαδιασμένος μαλάκας που γαβγίζει διαταγές και επιβάλλεται περισσότερο με τη ρώμη παρά τη λογική και με τον εκφοβισμό παρά τον σεβασμό. Επίσης δεν είναι ανάγκη όλη η παραλία να ακούει αγριοφωνάρες και να βλέπει έναν μικρόσωμο πιτσιρικά να ζαρώνει ακόμα περισσότερο από φόβο και ντροπή. Στο κάτω-κάτω αν θέλεις να σιγουρευτείς ότι θα μείνει στα ρηχά, μείνε μαζί του και παίξε αλλά το όλο σκηνικό με τις αυστηρές διαταγές ήταν για να πάει ο πάτερ φαμίλιας να αράξει στην ξαπλώστρα με την ησυχία του.
Μετά θυμήθηκα ότι -ειρωνικά- είναι Father’s Day, αυτή η τριτοκλασάτη, παραγνωρισμένη και ελαφρώς αγνοημένη γιορτή που μοιάζει περισσότερο με afterthought της αντίστοιχης της Μητέρας και όχι άδικα (δεν αποτελεί τυχαία τον τίτλο μιας φλόπας από το 1997, μίας από τις μεγαλύτερες στην ιστορία - κρίμα οι Robin Williams και Billy Crystal). Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον τυφώνα ανιδιοτελούς αγάπης, προστασίας και φροντίδας σε ολόκληρη της φύση που είναι η μητέρα. Όλα τα άλλα είδη ωχριούν ακόμα και ο έρωτας για τον οποίο άνθρωποι σκοτώνουν και σκοτώνονται - κι αυτό γιατί έχει να κάνει περισσότερο με την κτητικότητα παρά με την αγνή αγάπη. Όταν πραγματικά αγαπάς δεν προκαλείς πόνο. Τελεία.
Το περιστατικό με έκανε να σκεφτώ και να αναρωτηθώ: τι κάνει τελικά έναν πατέρα, καλό; Η απάντηση βέβαια ποικίλει. Ρώτα χίλιους πατεράδες και θα πάρεις ισάριθμες διαφορετικές απαντήσεις. Η άποψη του καθενός για σωστό parenting διαφέρει ανάλογα με τη δική του ανατροφή, πιστεύω, αξίες και βιώματα. Τα οποία διοχετεύει στην επόμενη γενιά. Ή όχι. Παλαιότερα η απάντηση ήταν απλούστερη: Καλός πατέρας ήταν ο κουβαλητής, αυτός που φρόντιζε και προστάτευε την οικογένειά του, δούλευε πολύ, έβγαζε καλά λεφτά, επέβαλε την τάξη με τη φωνή ή τα χέρια του και διασφάλιζε ότι ο γιος του θα εξελιχθεί σε σκληρό αντράκι και σούπερ γαμιά και η κόρη του στη σεμνή, νοικοκυρεμένη παρθένα που θα βρει ένα καλό παιδί να παντρευτεί. Εντάξει όταν λέω “παλαιότερα” μη φανταστείτε και πολύ, πρακτικά στη σύγχρονη, ευρωπαϊκή Κύπρο του ‘24 έτσι και ξεμυτίσεις έξω απ’ τις αστικές περιοχές θα ακούσεις παρόμοιες -μη σας πω και χειρότερες- απόψεις. Και όχι απαραίτητα από τους μπούμερς. Έχω ακούσει απόψεις εφήβων αγοριών για γυναίκες, σχέσεις, gay κλπ που θα έκαναν τον μέσο 65άρη να φουσκώσει από περηφάνια - και όλες courtesy του Νο1 ειδώλου των απανταχού incels Andrew Tate ο οποίος σαρώνει ΚΑΙ στην Κύπρο (και μαντέψτε ποιο νεοεκλεγέν “φαινόμενο” είναι επίσης δηλωμένος fan).
Όμως σοβαρά. Σήμερα που όλο και περισσότερες γυναίκες προτιμούν να γίνουν μόνες τους μητέρες χωρίς τα περιττά βάρη ή καταλήγουν έτσι γιατί -κακά τα ψέματα- ανησυχητικά πάρα πολλοί από εμάς δεν έπρεπε να βρίσκονται ούτε καν στο ίδιο γαμημένο ημισφαίριο με την πατρότητα, σήμερα λοιπόν που η χρησιμότητα του άνδρα, τουλάχιστον το αναχρονιστικό, τοξικό πρότυπο, φθίνει επικίνδυνα, το ίδιο ερώτημα διαμορφώνεται σε “τι κάνει έναν πατέρα... χρήσιμο”; Βέβαια οι υπέρμαχοι της παραδοσιακής οικογένειας που μισούν οποιαδήποτε άλλη παραλλαγή (ακόμα και τις μονογονεϊκές αλλά δεν θα σας το πουν κατάμουτρα) θα αρχίσουν πάλι να ουρλιάζουν για πρότυπα, αρρενωπότητα, την κεφαλή της οικογένειας, την ενσάρκωση της τιμής, της μπέσας, του θάρρους και του ηρωισμού και άλλες τέτοιες παπαριές. Ναι, παπαριές. Και σας μιλάω από πρώτο χέρι. Χωρίς πατέρα στη ζωή μου το πρότυπο τιμής, μπέσας, δυναμισμού, θάρρους, αγωνιστικότητας, ηρωισμού ή οποιουδήποτε άλλου προνομίου που αποδίδεται -λανθασμένα- μόνο σε άντρες ήταν η μάνα μου. Που Που έβαζε δέκα άχρηστους πατεράδες κάτω. Που τιμούσε το φουστάνι που φορούσε. Που για αρκετό καιρό ήταν και το μοναδικό της προκειμένου να έχω εγώ δεύτερο παντελονάκι. Ήδη από τα late 70s - early 80s η μάνα μου εφάρμοζε αυτό που σήμερα θεωρείται αναγκαιότητα και κόκκινο πανί για τους υπερσυντηρητικούς: δεν χρειάζεσαι κάποιον μαλάκα δίπλα σου απλά για να έχεις εσύ άντρα και το παιδί σου πατέρα. Α ρε μάνα, έκρυβες μια Gloria Steinem μέσα σου χωρίς καν να γνωρίζεις τη λέξη “φεμινισμός”.
Άρα ίσως η “σωστή” (σε εισαγωγικά γιατί παραμένει η προσωπική, υποκειμενική μου άποψη) απάντηση είναι: ο πατέρας είναι αναγκαίος όσο είναι αναγκαίος ένας σωστός γονέας. Γιατί ποτέ και κανείς μας δεν είναι μόνο ένα πράγμα και σίγουρα όχι αυτό που επέβαλλαν πατριαρχικά δομημένες κοινωνίες και θρησκείες πριν χιλιάδες χρόνια. Αν είχα γιο θα τον ενθάρρυνα να φοράει όποιο χρώμα θέλει, να παίζει με ό,τι παιχνίδι θέλει, να κάνει παρέα και με τα δύο φύλα, ό,τι είναι οκ να μην γουστάρει το ποδόσφαιρο, να του αρέσουν οι rom com, οι πριγκίπισσες της Disney και οι μονόκεροι, ότι είναι ΟΚ να κλάψει, να δείξει αδυναμία, ενσυναίσθηση, ευαισθησία ή άγνοια, ότι θα τον αγαπάω εξίσου ακόμα κι αν του αρέσουν τα άλλα αγόρια. Ότι θα αγαπάω κι εγώ οτιδήποτε κάνει εκείνον ευτυχισμένο.
Η φύση με ευλόγησε με μία κόρη που, σχεδόν 15 χρόνια μετά από τη μέρα που κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, ακόμα τη βλέπω και αισθάνομαι πολύ μικρός, ασήμαντος και ανίκανος να αξίζω ένα τέτοιο πλάσμα. Συνηθίζουμε να δηλώνουμε “υπερήφανοι” για τα επιτεύγματα των παιδιών μας, ίσως γιατί αντανακλούν πάνω μας, όμως η αλήθεια είναι πως για ό,τι πέτυχε και πετυχαίνει, αυτή που θα έπρεπε να αισθάνεται “υπερήφανη” είναι η ίδια και μόνο (αν και είμαι σίγουρος πως δεν αισθάνεται έτσι). Ναι, είμαι “υπερήφανος” που αρίστευσε και στην Τρίτη Γυμνασίου όμως η ακαδημαϊκή καλή της πορεία είναι αποτέλεσμα της δικής της σκληρής δουλειάς (σε συνδυασμό με την οργανωτικότητα και στιβαρή πειθαρχία της μητέρας της). Όμως υπάρχουν πράγματα που είναι πολύ πιο σημαντικά από τα όποια ακαδημαϊκά, αθλητικά ή καλλιτεχνικά επιτεύγματα. Καλά τα 20άρια, τα μετάλλια, τα κύπελλα, οι έπαινοι και οι διακρίσεις -κακά τα ψέματα, σε ποιον δεν αρέσουν;- όμως στην περίπτωση της μικρής ο τρόπος που αντιμετωπίζει καθημερινά τις επώδυνες επιπτώσεις μιας χρόνιας ασθένειας (έχει διαγνωστεί με ρευματοειδή πολυαρθρίτιδα από τα έξι της), όταν αντιμετώπισε στα ίσα και μόνη της την ανάλγητη γυμνάστρια που προσπάθησε να την εμποδίσει να παρελάσει ως σημαιοφόρος λόγω αριστείας (με την ανόητη δικαιολογία της απαλλαγής από τη μάθημά της λόγω της ασθένειας) ή κάθε φορά που όρθωνε ανάστημα και αντίλογο στον ρατσιστικό, σεξιστικό ή ομοφοβικό λόγο καθηγητών της μέσα στην τάξη, πιστέψτε με, δεν θυμάμαι να ένιωσα περισσότερο χαρούμενος ή υπερπλήρης στη ζωή μου. Γιατί όλα αυτά είναι ναι μεν 100% η κόρη μας αλλά κάπου εκεί μέσα διακρίνονται και κάποια ψήγματα ανατροφής των γονιών της. Γιατί για όλα αυτά θα εξακολουθούσαμε να είμαστε υπερήφανοι, χαρούμενοι ή συγκινημένοι (ή και όλα αυτά μαζί) ακόμα και χωρίς τις ακαδημαϊκές διακρίσεις. Δεν υποτιμώ τα 20άρια, είναι η επιβράβευση της σκληρής δουλειάς μέσα σε ένα πεπαλαιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα που ευνοεί την παπαγαλία και μουδιάζει την κριτική σκέψη, όμως πιστεύω πως το να προσπαθείς να είσαι ένας σωστός και δίκαιος άνθρωπος σε μια ιδιαίτερα τοξική, αναχρονιστική και γεμάτη ανισότητες κοινωνία είναι ο πραγματικός άθλος.
Τι κάνει λοιπόν σήμερα έναν πατέρα καλό ή -έστω- χρήσιμο; Υποθέτω το να τον ενδιαφέρει περισσότερο να είναι πρότυπο σωστού ανθρώπου παρά άντρα. Αν μπορεί και τα δύο καλώς, αν όμως η ξεπερασμένη τοξική ερμηνεία του άντρα απειλεί τον άνθρωπο τότε προέχει ο δεύτερος. Να είμαστε οι πατεράδες ο άνθρωπος που θα θέλαμε αύριο να δούμε στο πλευρό του παιδιού μας...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Σοβαρός τραυματισμός 84χρονου μοτοσικλετιστή μετά από τροχαίο - Ο οδηγός εγκατέλειψε την σκηνή
• Θρήνος: Πέθανε γνωστός Έλληνας Youtuber από ανακοπή - Ήταν μόλις 35 χρονών
• Χριστίνα Παυλίδου: Η υπόσχεση που έδωσε στην κόρη της Μαρία και η αναφορά στην Άλκηστη
• Αερόσακοι Takata: Πώς απαντούν οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για τις χρεώσεις στον έλεγχο;
ΠτΔ: Περήφανος για την διοργάνωση του Eurobasket 2025 στην Κύπρο - Παρέλαβε το τρόπαιο
Η διοργάνωση του Eurobasket που θα γίνει στην Κύπρο το 2025 θα είναι εξαιρετική δήλωσε απόψε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Χριστοδουλίδης.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
