Ας είμαστε ρεαλιστές. Μια γυναίκα δεν είναι ασφαλής στο Ιράν, το Αφγανιστάν ή τη Νιγηρία αλλά ούτε στις ΗΠΑ, την Ισπανία, την Ελλάδα ή την Κύπρο. Απλά παίζει με τις πιθανότητες ή διαφέρει ο κίνδυνος.
Μπορεί να είναι οι Ταλιμπάν, η Μπόκο Χαράμ, οι Φρουροί της Επανάστασης, η πατριαρχία, ο ρατσισμός, τα εγκλήματα τιμής, ο θεσμικός σεξισμός, μπορεί απλά να πέσει στον garden variety τοξικό μαλάκα που ευδοκιμεί σε κάθε κλίμα, κοινωνία, πολιτικό σύστημα, θρησκεία, ιδεολογία, ηλικία και τάξη.
Στην Ελλάδα ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης δήλωσε συντετριμμένος από τη γυναικοκτονία της 28χρονης Κυριακής Γρίβα αφού πρώτα ξήλωσε από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων όλους όσοι ήταν βάρδια τη νύχτα που πήγε εκεί η κοπέλα για να ζητήσει προστασία και κατέληξε σφαγμένη ακριβώς έξω απ’ αυτό. Κι αφού πρώτα άκουσε ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα περιπολικά και ότι θα έπρεπε να καλέσει το “100”. Στο Αστυνομικό Τμήμα. Για να το κάνει και να ακούσει στη συνέχεια πως “το περιπολικό δεν είναι ταξί για να την πάει σπίτι”. Κι ενώ την ώρα της σφαγής μιλούσε στο τηλέφωνο με αστυνομικό(!) που δεν κατάλαβε -όπως είπε- ότι το θύμα κινδύνευε. Ούτε ο συνάδελφός του που ήταν σκοπός έξω από το τμήμα λίγα μέτρα από την επίθεση “κατάλαβε τι έγινε”. Ο διάλογος της κοπέλας με τον αστυνομικό στο τηλέφωνο λίγο πριν πέσει αιμόφυρτη από τις απανωτές μαχαιριές του πρώην της, είναι ό,τι πιο ανατριχιαστικό, εξοργιστικό και χαρακτηριστικό της δημοσιοϋπαλληλίστικης απάθειας που χαρακτηρίζει το Σώμα. Εκείνη να ζητάει προστασία κι εκείνος να την αντιμετωπίζει λες και παραπονιέται για τη δυνατή μουσική των γειτόνων ή του ζητάει να κατεβάσει κάποιο γατάκι από το δέντρο (για το δεύτερο παίζει να είχαμε όντως Άμεση Δράση) με αποκορύφωμα τη φράση που θα στοιχειώσει για χρόνια τη μνήμη μας: “το περιπολικό δεν είναι ταξί κυρία μου”. Η ειρωνεία είναι πως οι ταξιτζήδες σιγουρεύονται πως οι πελάτισσες μπαίνουν με ασφάλεια στο σπίτι τους πριν αναχωρήσουν. Η άλλη ειρωνεία: Μέσα σε λίγα λεπτά μετά τη γυναικοκτονία κατέφθασαν στο σημείο τα περιπολικά που δεν ήταν διαθέσιμα. Τι διαφορά κάνουν λίγα λεπτά. Σώζουν τη ζωή σου ή σε καταδικάζουν σε μαρτυρικό θάνατο λίγα μέτρα από εκείνους που υποτίθεται είναι η δουλειά τους να σε προστατεύσουν...
Ο Υπουργός μπορεί να ξήλωσε όλη τη βάρδια της επίμαχης νύχτας αλλά δεν έλυσε φυσικά το πρόβλημα. Απλά το μετέθεσε σε άλλη υπηρεσία μέχρι να κάτσει η σκόνη. Από την άλλη εμείς σ’ αυτήν εδώ τη γωνιά της Μεσογείου, στην -ειρωνικά πλέον- αποκαλούμενη Νήσο των Αγίων, ήταν αδύνατον να μην διαπιστώσουμε με λύπη ότι εδώ ούτε καν αυτή η κενού περιεχομένου κίνηση εντυπωσιασμού από πλευράς Υπουργείου θα λάμβανε χώρα. Ζήσαμε άλλωστε τον θεσμικό σεξισμό, γαρνιρισμένο μάλιστα με θεσμικό ρατσισμό, καλά στο πετσί μας με την υπόθεση Μεταξά, όταν οι μπάτσοι αρνήθηκαν συστηματικά να ερευνήσουν τις εξαφανίσεις των θυμάτων του serial killer επειδή ήταν αλλοδαπές γυναίκες, που σημαίνει ακόμα χαμηλότερα στη διατροφική αλυσίδα. Και παρά το καταδικαστικό σε βάρος τους πόρισμα της Ανεξάρτητης Αρχή Διερεύνησης Ισχυρισμών και Παραπόνων κατά της Αστυνομίας, παύτηκε η οποιαδήποτε ποινική διαδικασία εναντίον τους ενώ η πειθαρχική βρίσκεται στα συρτάρια εδώ και χρόνια. Μπορεί αυτή τη στιγμή που διαβάζετε το παρόν κάποιοι απ’ αυτούς να έχουν πάρει ευμενή μετάθεση, ακόμα και προαγωγή.
Όσα σεμινάρια και να κάνεις, όσες διαταγές και να εκδόσεις, όσους νόμους κι αν ψηφίσεις, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει τα σκουριασμένα μυαλά ενός μόλις 25χρονου μπάτσου με μειωμένα αντανακλαστικά και ανύπαρκτη αίσθηση (και ενσυναίσθηση) του τι εστί κακοποίηση, έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία. Αν δεν το έχει ήδη, αν δεν μεγάλωσε έτσι, αν δεν είναι κομμάτι του DNA και της προσωπικότητάς του θα συνεχίσει να μην αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, να μην το αναγνωρίζει, να το υποβαθμίζει και κατ’ επέκταση να μην ξέρει να το διαχειριστεί σωστά.
Και όχι μόνο οι θεσμοί όπως η εισαγγελέας που εισηγήθηκε την απαλλαγή(!) του Μίχου γιατί θεώρησε ότι ο -καταδικασθέντας ευτυχώς από τους ενόρκους- παιδοβιαστής παραπλανήθηκε και παγιδεύτηκε(!) από μια 12χρονη, η κοινωνία έχει γενικά πρόβλημα. Που θρέφει, ενθαρρύνει και ξεπλένει βιαστές, κακοποιητές και γυναικοκτόνους. Από τα “τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε” των ΜΜΕ μέχρι τα “ποιος ξέρει τι θα του έκανε κι αυτή” των μισογύνηδων incels και τα “ας τον άφηνε/κατήγγειλε/μιλούσε/πρόσεχε” των θλιβερών pick-me γυναικών υποστηρικτών της ανδρικής τοξικότητας, φτάσαμε στο σημείο μια γυναίκα να μην μπορεί να πείσει ότι κινδυνεύει ακόμα κι εκείνους που είναι η γαμημένη δουλειά τους να την πιστέψουν!
Για να αλλάξει η κατάσταση -αν είναι καν αναστρέψιμη, δεν είμαι πια και τόσο σίγουρος- πρέπει να αλλάξουμε μυαλά. Και για να γίνει αυτό πρέπει να πάμε πολύ πίσω. Στο σπίτι, την ανατροφή, την εκπαίδευση. Και μετά ξήλωμα από όλο το φάσμα των θεσμών των ανίκανων, των μισογύνηδων και των φασιστοειδών. Ραγδαίες, ριζικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα που απαιτούν χρόνο, επιμονή, όραμα αλλά και κόστος, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό. Προϋποθέτει βέβαια πρώτα απ’ όλα αναγνώριση του προβλήματος και αυτό -στην Κύπρο τουλάχιστον- είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Δοκίμασε εδώ να επιτρέψεις σε ένα αγοράκι να παίξει με κούκλες ή με τα κοριτσάκια, να τολμήσει να πει ο γιος στους γονείς ότι δεν γουστάρει το ποδόσφαιρο ή να παραδεχτείς στους κολλητούς ότι δεν γάμησες στο πρώτο ραντεβού. Δοκίμασε να μιλήσεις στα Δημοτικά και τα Γυμνάσια για σεξ, συναίνεση, σεβασμό, κακοποίηση, ΛΟΑΤΚΙ και θηρευτές. Θα ξεσηκωθεί ο ακροδεξιός βόθρος να ουρλιάζει για “woke ατζέντα” και απομάκρυνση από το ελληνορθόδοξο τρίπτυχο “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” (που αποτελεί το πάγιο πάτημα για μίσος και τοξικότητα). Εδώ μιλάς για γυναικοκτονία και σου τη λένε με το περισπούδαστο ύφος αποφοίτου του Πανεπιστημίου του Facebook “όλες ανθρωποκτονίες είναι” μη τυχόν και φάει περισσότερα χρόνια ο βιαστής ή ο δολοφόνος - οι ίδιοι βέβαια που φωνάζουν “γιατί δεν έχουμε στρέιτ pride;” και “All Lives Matter”
Μονίμως οργισμένα, entitled καθίκια. Το μόνο δικαίωμα που αναγνωρίζουν ότι καταπιέζεται είναι το αναφαίρετο δικό τους να καταπιέζουν όλους τους άλλους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Έσπασαν παράθυρα και έβαλαν φωτιά σε αίθουσα - Νέοι βανδαλισμοί σε Γυμνάσιο στη Λευκωσία
• Αναβλητικότητα: Τι σημαίνει και με ποιους τρόπους μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε
• Αρχίζει να «ντύνεται» στα λευκά το Τρόοδος – Έπεσαν οι πρώτες νιφάδες –Δείτε βίντεο
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
• Ο Έλον Μασκ ψηφίζει Φειδία... για πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
