Στα 50 η αλήθεια είναι πως βρίσκεσαι σε κάποιου είδους limbo. Ούτε ακριβώς νέος (μόνο αν τα τινάξεις), ούτε γέρος. Μεσήλικας είναι ο ορθότερος όρος αν και με μέση ηλικία για τους άνδρες τα 75, η μέση είναι πολύ πιο κάτω (αλλά δεν λες κάποιον στα 38 μεσήλικα, σωστά;)
Η ηλικία είναι μόνο ένα νούμερο σου λένε. Ποιοι; Συνήθως οι κατά πολύ νεότεροί σου προσπαθώντας ταυτόχρονα να κρύψουν τη λύπη τους για τη στυγνή πραγματικότητα (δηλαδή ότι αυτοί είναι 20 κι εσύ 50) και κάποιοι συνομήλικοί σου σε μόνιμη άρνηση - τα πράγματα που λέμε στον εαυτό μας για να μπορούμε να σηκωθούμε το πρωί από το κρεβάτι, έτσι; Όμως το ξέρουμε κατά βάθος ότι δεν είναι “απλά ένα νούμερο” αλλά βιολογία. Στυγνή, ψυχρή, αμείλικτη βιολογία. Όσο νεότερος κι αν δείχνεις, όσο fit κι αν είσαι και όσο κι “αν βάζεις κάτω 30άρηδες” (όσο λάθος κι αν ακούγεται πλέον αυτό) ο οργανισμός σου δεν παύει να βρίσκεται σε μια μόνιμη παρακμή που ξεκίνησε ήδη απ’ τα 30 σου.
Έκλεισα τα 50 προχθές. Παιδί του 1974 κι εγώ αν και δεν νομίζω να εντάξει τα δικά μου γενέθλια ο Πρόεδρος στις εκδηλώσεις για τα 50χρονα της εισβολής (αν και ένας φίλος μου έγραψε πως το κοινό μου με την εισβολή είναι ότι κλείνουμε 50 χρόνια και ξεκινήσαμε αμφότεροι από την Ελλάδα). Βλέποντας κάτι παλιές (πολύ παλιές) φωτογραφίες που ξέθαψε η οικογένεια για να μου κάνει έκπληξη, δεν μπόρεσα να μην παραδεχτώ ότι με εξαίρεσε ίσως καναδυό χρόνια στα early 20s μου, τώρα ίσως περνάω την καλύτερή μου φάση - εμφανισιακά, σωματικά και ψυχολογικά. Πέρασα σχεδόν όλα μου τα 30 νιώθοντας 65 και η γερή κρίση που πέρασα στα 40 ή θα με έφτιαχνε ή θα με αποτελείωνε. Ευτυχώς συνέβη το πρώτο. Και το διατηρώ εδώ και μια δεκαετία. Όμως ακόμα κι έτσι, πενήντα. Fuck this. Όσο κι αν προετοιμάζεσαι με τα χίλια δυο τσιτάτα που επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου, το πέντε μπροστά ακούγεται πολύ χειρότερο από το τέσσερα. Το νιώθεις, το ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι πλέον το ίδιο. Είσαι πλέον πενηντάρης. Και μόνο που γράφω αυτή τη λέξη έρχεται στο μυαλό το είδωλο των μπούμερς ο Λάμπρος Κωνσταντάρας (για την ιστορία ήταν 58 όταν έπαιξε τον “Τρελοπενηντάρη”) - ας όψεται ο Ζαμπέτας που μας γάμησε την ηλικία για πάντα.
Ο σημερινός 50άρης βρίσκεται επίσης σε μεταίχμιο, ως Gen X-ers δεν είμαστε τόσο πουριτανοί, τεχνοφοβικοί, παρελθοντολάγνοι και αμετανόητοι σεξιστές/ομοφοβικοί όσο οι μπούμερς αλλά και ούτε πιο απελευθερωμένοι, ανοιχτόμυαλοι και εναρμονισμένοι στη σύγχρονη εποχή όσο οι μιλένιαλς. Πασχίζουμε να προσαρμοστούμε στο σήμερα έχοντας ζήσει τις ραγδαίες αλλαγές της τελευταίας 15ετίας ενώ ήμασταν απασχολημένοι στο να χτίζουμε οικογένειες και καριέρες. Άλλο να αγκαλιάζεις τα smartphones, το broadband ίντερνετ και τα σόσιαλ όταν είσαι ανέμελος έφηβος κι άλλο όταν έχεις λογαριασμούς, δάνεια και νεογέννητα. Παρατρίχα γλιτώσαμε την μπουμεροποίηση. Κι έκτοτε είναι ένας συνεχής -και άνισος- αγώνας δρόμου να μην μείνεις πίσω. Να προσέχεις τι να πεις, τι αστείο να κάνεις, πως να φλερτάρεις, να μην φανείς άσχετος, αναχρονιστικός και απολίθωμα. Επιπρόσθετα τα πεντάρι μπροστά σε φέρνει αντιμέτωπο με τη ζοφερή πραγματικότητα του ότι έχεις κλείσει πρακτικά τα 2/3 της ζωής σου - κι ότι τα τελευταία 25 χρόνια (πάνω κάτω) που σου έμειναν ίσως να τα μοιραστείς με εγκεφαλικά, λουμπάγκο, προστάτη, άνοια ή να πέσεις ξερός μια κι έξω από καρδιά (λένε πως αν επιβιώσεις τα 50, βάζεις πλώρη τουλάχιστον για τον μέσο όρο). Κι αν έχεις παιδιά τότε θα είναι -κατά πάσα πιθανότητα- στην εφηβεία ή για σπουδές με το άγχος για οικονομική εξασφάλιση να μεγεθύνεται, ειδικότερα στο επισφαλές επαγγελματικό τοπίο που ζούμε εμείς του ιδιωτικού τομέα. Επίσης η χειρότερη ηλικία να μείνεις άνεργος. Πολύ μεγάλος για να σε προσλάβουν (και σε περίπτωση που σταθείς τυχερός ξέχνα τον μισθό που έπαιρνες μετά από 20 χρόνια δουλειάς) και αρκετά νέος για να αφυπηρετήσεις (δεν είμαστε όλοι σαν τον συνταξιούχο-από-τα-45-του Πρόεδρό μας) - έχεις τουλάχιστον 15 χρόνια μέχρι τη σύνταξη με τα έξοδα να συσσωρεύονται. Γάμησέ τα.
Στα 50 αυτές τις σκέψεις έρχονται φυσικά και αναπόφευκτα όπως η οσφυαλγία. Γι’ αυτό και πρέπει να καταφεύγεις στις σταθερές σου για να μην το χάσεις τελείως. Την οικογένεια, τους φίλους, τους ανθρώπους σου, εκείνους που σε ανέχονται για το μεγαλύτερο μέρος αυτού του μισού αιώνα και ξέρουν -και αποδέχονται- κάθε ιδιοτροπία και χούι, εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο και στηρίζετε διαχρονικά.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ που κάνετε το πέντε μπροστά λίγο πιο υποφερτό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
