Η πολιτική είναι πάνω απ’ όλα μάρκετινγκ. Βασικά, είναι μόνο μάρκετινγκ, γιατί πλέον δεν έχει καμία απολύτως σημασία η υπόσχεση που πουλάς -την οποία ούτως ή άλλως δεν σκοπεύεις να κρατήσεις- αλλά πώς την πουλάς και σε ποιους.
Και το κοινό, οι hardcore ψηφοφόροι, ξέρουν ότι αγοράζουν περιτύλιγμα, αλλά δεν τους ενδιαφέρει και τόσο. Αρκεί να επιλέξουν τον νικητή, ή να επιδείξουν κομματική πειθαρχία για μελλοντικά ανταλλάγματα. Αυτή η ιδιόμορφη προεκλογική που ζούμε, που τώρα συνδυάζεται με τις Αρχιεπισκοπικές, γιατί δεν ήταν ήδη αρκετά σουρεαλιστική, ανέδειξε όσο καμία άλλη στο παρελθόν αυτό το φαινόμενο. Τρεις βασικοί διεκδικητές του προεδρικού θώκου έχουν επιδοθεί σε ένα ακατάσχετο μπαράζ υποσχέσεων, το 90% των οποίων γνωρίζουν -και γνωρίζουμε- καλά πως είναι μπούρδες. Αέρας κοπανιστός. Μαλακίες. Και μόνο τη στοιχειώδη λογική να επιστρατεύσεις -που είθισται να εκπαραθυρώνεται σε κάθε προεκλογική- είναι αρκετή για ν’ αντιληφθεί κανείς τη φαυλότητα των υποσχέσεων: αν πραγματικά υπήρχαν η θέληση και η δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα σε τομείς-κλειδιά, όπως η παιδεία, το ασφαλιστικό, η καινοτομία, ο ψηφιακός μετασχηματισμός, δεν θα είχαν ήδη συμβεί μία δεκαετία τώρα, από τις κυβερνήσεις όπου συμμετείχε ο ΝΧ και στήριζε άνευ όρων ο ΑΝ;
Για να είμαστε δίκαιοι, αρκετά από αυτά που υπόσχονται και οι τρεις έχουν ήδη δρομολογηθεί ή θα γίνουν αναπόφευκτα (μέχρι πότε θα υπάρχουν ακόμα φαξ στη δημόσια υπηρεσία;) οπότε πάλι εκ του ασφαλούς υπόσχονται. Τα υπόλοιπα είναι τόσο γενικά, αόριστα ή τελείως ουτοπικά για να υλοποιηθούν, ή υπόσχονται τόσα πολλά σε 147 διαφορετικούς τομείς που σου λέει αποκλείεται κάποιος να κρατάει λογαριασμό (εκτός κι αν είναι απ’ αυτούς με έναν τοίχο καλυμμένο με αποκόμματα, φωτογραφίες, χάρτες και πινέζες ενωμένες με κόκκινη κλωστή - και πιθανόν 2-3 πτώματα θαμμένα στον κήπο).
Όλα είναι fair game για τους υποψήφιους, που στήνουν τη μία φιέστα πίσω από την άλλη για να προσεγγίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα δημογραφικά γκρουπ. Στρατόπεδο για τους στρατόκαυλους, καταφύγιο για τους ζωόφιλους, gala για τους λεφτάδες, θέατρο ή έκθεση για τους κουλτουριάρηδες και πάει λέγοντας. Προσφέρονται όμως όλα για προεκλογική εκμετάλλευση; Φαντάζομαι δεν θα τολμούσε κανείς να στήσει φιέστα με ανάπηρους, παιδιά με σύνδρομο Down ή ασθενείς σε τελικό στάδιο, να φωτογραφίζεται μαζί τους και να υπόσχεται καλύτερες μέρες και άμεσες λύσεις στα προβλήματά τους, σωστά; Αν και, μεταξύ μας, κάτι πήρε το αυτί μου για καπέλωμα από συγκεκριμένο υποψήφιο φιλανθρωπικής εκδήλωσης, οπότε οι κόκκινες γραμμές ίσως να μην είναι και τόσο κόκκινες, μάλλον φέρνουν προς το ροζ.
Άρα γιατί η βία σε βάρος των γυναικών να είναι εξαίρεση;
Κάποιος ή κάποια στο επιτελείο του Ανδρέα Μαυρογιάννη είχε τη φαεινή ιδέα να στηθεί “εκδήλωση ενάντια στη βία κατά των γυναικών”, ως θεατρικό δρώμενο, όπου οι γυναίκες που θα συμμετέχουν θα φέρουν από ένα κόκκινο φόρεμα, τα οποία στο τέλος θα τοποθετηθούν σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο της εκδήλωσης. Red Dress Project (όπως ονομάζεται η εκδήλωση) αποκαλείται το έργο του κόκκινου φορέματος της Βρετανίδας δημιουργού Kirstie Macleod, που μετέτρεψε το ύφασμα σε έναν μεγάλο καμβά, στον οποίο πρόσθεσαν την πινελιά τους εκατοντάδες άνθρωποι από όλο τον κόσμο, ως επί το πλείστον γυναίκες, αφηγούμενοι μέσα από το δικό τους κέντημα την προσωπική τους ιστορία. Ολοκληρώθηκε σε 12 χρόνια με τη συμμετοχή 239 γυναικών και 5 ανδρών, ταξιδεύοντας κομμάτι-κομμάτι σε 28 διαφορετικές χώρες (από Παλαιστίνη και Βοσνία μέχρι Μεξικό και Ρουάντα), για να κεντηθεί από έμπειρους επαγγελματίες αλλά και αρχάριους ερασιτέχνες, με κοινό χαρακτηριστικό ότι ζουν στο περιθώριο και/ή την ανέχεια.
Και ενώ η αφίσα με τα κρεμασμένα σε δέντρο κόκκινα φορέματα παραπέμπει σε ένα παρόμοιο -αυθόρμητο- δρώμενο ευαισθητοποίησης για τη μάστιγα της βίας σε βάρος των γυναικών, να ‘σου και το μηνυματάκι στο τέλος, ότι η εκδήλωση διοργανώνεται από το επιτελείο του Ανδρέα Μαυρογιάννη, ο οποίος θα παραβρεθεί και θα απευθύνει χαιρετισμό (τυχερές όσες παραβρεθούν, θα τους μιλήσει the man himself!).
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, ότι δηλαδή οι εκδηλώσεις που καλούν γυναίκες να χειροκροτήσουν το αρσενικό, που θα επισκύψει πάνω από τα προβλήματά τους, δεν είναι μόνο πιο ξεπερασμένες κι από Σύλλογο Κυριών και Δεσποινίδων, αλλά νόμιζα πως είχε μπει ταφόπλακα στο είδος, όταν διοργάνωσε μία ο (τότε) υποψήφιος βουλευτής του ΔΗΣΥ Ανδρέας Κυπριανού, μετά την απόπειρα να φωτογραφίσει το εσώρουχο της Ειρήνης Χαραλαμπίδου! Oποιοσδήποτε μπορεί να το παίξει φεμινιστής, ακόμα κι ένας με σεξιστική και μισογύνικη συμπεριφορά.
Περίμενα όμως μεγαλύτερη σοβαρότητα από έναν υποψήφιο όπως τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, με προφίλ -όπως τουλάχιστον μας τον παρουσιάζουν οι υποστηρικτές του- κάτι ανάμεσα στον Μπέρνι Σάντερς και τον Ούλοφ Πάλμε. Και ακόμα περισσότερη από το ΑΚΕΛ που τον στηρίζει. Περιμέναμε από αυτούς τους δύο να μην αντιμετωπίσουν το ζήτημα της έμφυλης βίας τόσο επιφανειακά και το συγκλονιστικό δρώμενο με τα φορέματα (σε κάποιες χώρες εκτίθενται τα σκισμένα, βρώμικα και ματωμένα ρούχα που φορούσαν τα θύματα βιασμού ή γυναικοκτονίας) να υποβαθμίζεται σε προεκλογική ατραξιόν, μετά ομιλίας, μάλιστα, ενός άντρα υποψήφιου, για χάρη του οποίου το ΑΚΕΛ έθαψε τουλάχιστον τρεις αξιόλογες γυναικείες υποψηφιότητες (και δεν είχε ΟΥΤΕ ΜΙΑ γυναίκα υποψήφια στην 96χρονη ιστορία του). Περιμέναμε ότι δεν θα έπεφταν πάλι στην παγίδα της ψηφοθηρικής γκετοποίησης των γυναικών, με εκδηλώσεις που ακούγονται επικά σημαντικές και relevant στα σόσιαλ, αλλά κριντζάρουν επικίνδυνα στην πραγματική ζωή.
Εκτός από κόκκινα φορέματα υπάρχουν και κόκκινες γραμμές. Κι αυτές είναι πιο σημαντικές από την εκλογή ή μη οποιουδήποτε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Ελπίδα Ιακωβίδου: Βρέθηκε σε εκδήλωση στη Λευκωσία με την πρώην σύντροφο του Τζώνη Καλημέρη
• Ανήλικος από την Κύπρο έστελνε μηνύματα για βόμβες στα αεροδρόμια της Ελλάδας
• Αερόσακοι Takata: Πώς απαντούν οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για τις χρεώσεις στον έλεγχο;
ΠτΔ στο Economist: Φάρος ελπίδας για την περιοχή η επανένωση Κύπρου
Μια ανεξάρτητη και επανενωμένη Κύπρος είναι καίριας σημασίας για την περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, κατά τον χαιρετισμό του στο 20ό ετήσιο συνέδριο του περιοδικού Economist, οι εργασίες του οποίου άρχισαν την Πέμπτη στη Λευκωσία, σημειώνοντας παράλληλα ότι η επανένωση της Κύπρου μπορεί να αποτελέσει φάρο ελπίδας και για την περιοχή
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
