Απογοητευμένη από τη στάση των οργανωμένων δασκάλων δηλώνει η ακτιβιστική οργάνωση Accept - LGBTI Cyprus μετά την απόρριψη από Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕΔ της εισήγησης της Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών για συμμετοχή της συντεχνίας στο Pride. Δεν είναι η πρώτη φορά, λέει η Accept, που η ΠΟΕΔ αρνείται να έχει οποιαδήποτε σχέση με οτιδήποτε μη-straight καθώς πέρσι αρνήθηκαν να υψώσουν την πολύχρωμη σημαία-σύμβολο του Pride στο κτήριο της και είναι κρίμα, σημειώνει, που οι “κατεξοχήν φορείς κουλτούρας αποδοχής και συμπερίληψης να διακατέχονται από τέτοιες απορριπτικές τάσεις”.
Με όλο τον θαυμασμό και την εκτίμηση που τρέφω για την Accept και τον άνισο και ψυχοφθόρο αγώνα που δίνει καθημερινά να πείσει τον μέσο ττοπουζοκυπραίο ότι ο υπερπολύτιμος τοξικός ανδρισμός του ΔΕΝ κινδυνεύει από την ύπαρξη gay ανθρώπων και ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κορωνοϊός να κολλήσεις εάν κάποιος gay φταρνιστεί στα μούτρα σου, αλλά έχω την εντύπωση πως οι φίλοι της οργάνωσης χρειάζονται επειγόντως reality check. Πρώτα απ’ όλα μιλάμε για την ΠΟΕΔ, ίσως το πιο αρτηριοσκληρωμένο, αναχρονιστικό και απολιθωμένο κομμάτι του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού (που από τη φύση του περιέχει περισσότερα συντηρητικά κι απ’ τη μορταδέλα). Πότε ακριβώς ήταν “οι κατεξοχήν φορείς κουλτούρας αποδοχής και συμπερίληψης” και δεν το κατάλαβα; Μάλλον θα είχα πάει για κατούρημα εκείνα τα δύο ολόκληρα λεπτά που η ΠΕΟΔ μπορεί να ήταν κάτι τέτοιο και το έχασα. Αντίθετα θυμάμαι σαν χθες το ομοφοβικό παραλήρημα του πρώην προέδρου της εναντίον του συναδέλφου Κώστα Κωνσταντίνου. Αυτή είναι η ΠΟΕΔ. Ήταν, είναι και θα είναι για πολύ καιρό ακόμα, όσο θα απαρτίζεται στην πλειοψηφία της από συντηρητικούς εκπαιδευτικούς με ερμητικά κλειστά μυαλά, σκουριασμένες απόψεις και μίσος για οποιαδήποτε αλλαγή ή βελτίωση.
Όμως θα συμφωνήσω μαζί τους. Και θα διαφωνήσω με τους φίλους μου στην Accept. Καταλαβαίνω τις αγνές προθέσεις και την αδήριτη ανάγκη ενημέρωσης του κοινού για τον διαρκή αγώνα γύρω από δικαιώματα που οι cis θεωρούμε αυτονόητα αλλά για κάποιους συνανθρώπους μας είναι αιτία διακρίσεων, διώξεων, χλευασμού, bullying ακόμα και δολοφονιών. Όμως δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τα αυτονόητα. Δυστυχώς όταν προσπαθείς να υποδείξεις σε έναν ακραίο συντηρητικό ότι πρέπει να σε στηρίξει ενώ δεν πιστεύει καν στον αγώνα σου όσο δίκαιος κι αν είναι (αυτά τα “δεν έχω πρόβλημα με τους gay αλλά...” που ακούσατε από το ΔΣ της ΠΟΕΔ το ξέρουμε ότι είναι παπαριές, φυσικά και έχουν) το μόνο που καταφέρνεις είναι να υψώσεις κι άλλο το τείχος που ορθώνουν και οχυρώνονται πίσω του. Από τη στιγμή που δεν είναι νόμος του κράτους, δεν μπορείς να υποχρεώσεις κάποιον να συμμετάσχει στο Pride ή να υψώσει την πολύχρωμη σημαία κι εδώ που τα λέμε δεν πρέπει να γίνει και ποτέ. Μπορείς να πιέσεις για νόμους που να προστατεύουν τα LGBTI άτομα από διακρίσεις και επιθέσεις και ταυτόχρονα να τους διασφαλίζεις δικαιώματα που οι υπόλοιποι θεωρούμε κεκτημένα (γάμος, υιοθεσία, ελεύθερη έκφραση) αλλά δυστυχώς η πικρή αλήθεια είναι πως για να στηρίξει κάποιος τον αγώνα σου πρέπει πρώτα να πιστεύει σ’ αυτόν. Να το νιώθει. Να βγαίνει απ’ την ψυχή του κι όχι από κάποιο είδος παραπλανητικής υποχρέωσης. Άσχετα αν είναι φορέας, θεσμός ή οργάνωση. Κι αυτά απαρτίζονται από ανθρώπους. Που ενίοτε εκπροσωπούν χιλιάδες ετερόκλητους ανθρώπους με κοινό επάγγελμα όπως η ΠΟΕΔ και κοινό επάγγελμα δεν σημαίνει και κοινές απόψεις (εδώ δεν έχουν για το επάγγελμα).
Το σκεπτικό της Accept δεν είναι λάθος. Γράφουν στην ανακοίνωση ότι “τα σχολεία αποτελούν το εκκολαπτήριο της ομοφοβίας. Αλίμονο στο αγόρι που είναι θηλυπρεπές ή στο κορίτσι που είναι ανδροπρεπές. Κι αυτό γιατί ο σεξουαλικός προσανατολισμός εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού στα σχολεία. Η ομοφοβία δε διδάσκεται. Κρύβεται πίσω από τη γενική ορολογία "εκφοβισμός". Πουθενά όμως δεν ακούγεται η φράση "ομοφοβικός εκφοβισμός". Στην ύλη δεν υπάρχει ο όρος αυτός. Έτσι, δημιουργείται στο παιδί η εντύπωση ότι η θηλυπρέπεια/ανδροπρέπεια, η ομοφυλοφιλία και η τρανς ταυτότητα ως πράματα άρρωστα, κακά, μεμπτά”. Και ότι “οι εκπαιδευτικοί, με την κατάλληλη ύλη και εκπαίδευση, έχουν τη δύναμη να σταματήσουν τα πιο πάνω. Να εμπνεύσουν στα παιδιά τον πλήρη σεβασμό στη διαφορετικότητα”. Κι έχουν απόλυτο δίκιο. Αλλά σε προσωπικό επίπεδο. Προσεγγίζεις ανοιχτόμυαλους, προοδευτικούς διευθυντές σχολείων για συμμετοχή στο Pride, έπαρση της σημαίας ή έστω μια συζήτηση στην τάξη τη Διεθνή Ημέρα κατά της Ομοφοβίας (17 Μαΐου). Υπάρχουν, δεν είναι όλοι σαν τον Καπετάν Λοϊζο Σέπο Χέζομαι Οταν Σε Βλέπω ή τον κουρέα της Λάρνακας, απλά αυτοί λαμβάνουν μεγαλύτερη δημοσιότητα επειδή ακριβώς πουλάνε τσαμπουκά και εκφοβισμό και δίνουν την εντύπωση πως όλοι είναι σαν τα μούτρα τους. Η αλλαγή είναι μια κοπιαστική διαδικασία (εσείς το ξέρετε πολύ καλύτερα αυτό) και ξεκινά από τα μικρά πράγματα.
Κανείς ποτέ δεν θα συγκρουστεί με το μεγαλύτερο σύνολο όπου ανήκει για μια μειοψηφία εάν υπάρχει οποιοδήποτε κόστος, όχι στην Κύπρο. Ας διασφαλιστούν πρώτα τα βασικά, αυτονόητα για τους υπόλοιπους, δικαιώματα (όπως η υιοθεσία από gay ζευγάρια που ακόμα αποτελεί κόκκινο πανί για τους νοικοκυραίους και τους χριστιανοταλιμπάν) κι ας μη σώσει και υψώσει ποτέ η ΠΟΕΔ την πολύχρωμη σημαία. Αν το κάνει έστω κι ΈΝΑ σχολείο με ΔΙΚΗ του πρωτοβουλία, είναι μια νίκη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Ελπίδα Ιακωβίδου: Βρέθηκε σε εκδήλωση στη Λευκωσία με την πρώην σύντροφο του Τζώνη Καλημέρη
• Ανήλικος από την Κύπρο έστελνε μηνύματα για βόμβες στα αεροδρόμια της Ελλάδας
• Αερόσακοι Takata: Πώς απαντούν οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για τις χρεώσεις στον έλεγχο;
ΠτΔ στο Economist: Φάρος ελπίδας για την περιοχή η επανένωση Κύπρου
Μια ανεξάρτητη και επανενωμένη Κύπρος είναι καίριας σημασίας για την περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, κατά τον χαιρετισμό του στο 20ό ετήσιο συνέδριο του περιοδικού Economist, οι εργασίες του οποίου άρχισαν την Πέμπτη στη Λευκωσία, σημειώνοντας παράλληλα ότι η επανένωση της Κύπρου μπορεί να αποτελέσει φάρο ελπίδας και για την περιοχή
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
