Τα κύματα καβαλίκευαν τα μουράγια, πιτσίλιζαν το κούτελό μου, τα χείλια μου, τα χέρια μου και δροσίζουμουν. Ώρες στέκουμουν απάνω από τη θάλασσα, ένιωθα ετούτη είναι, κι όχι η γης, η μάνα μου, ετούτη μονάχα μπορεί να καταλάβει την αγωνία μου, γιατί έχει κι αυτή την ίδια με μένα αγωνία και δεν μπορεί να κοιμηθεί. Χτυπάει, χτυπιέται, στηθοδέρνεται, ζητάει ελευθερία. Μοχτάει να γκρεμίσει τα μουράγια που υψώνουνται μπροστά της και να περάσει. Η στεριά είναι ήσυχη, σίγουρη, απλοική και δουλευταρού, ανθίζει, καρπίζει, μαραίνεται, μα δεν την κυριεύει ο τρόμος. Είναι σίγουρη πως, θέλει δε θέλει, θ’ ανέβει πάλι από τα χώματα η άνοιξη. Μα η θάλασσα, η μάνα μου, δεν είναι σίγουρη, δεν ανθίζει αυτή, δεν καρπίζει, αναστενάζει και αγωνίζεται νύχτα μέρα. Την άκουγα, με άκουγε, παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλο, δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλο, κόντευε πια να ξημερώσει, θα ξυπνήσουν οι άνθρωποι και θα μας δούνε, και γύριζα γρήγορα γρήγορα σπίτι. Ξαπλώνουμουν στο στρώμα μου, πικρή, αρμυρή ευτυχία πλημμύριζε όλο μου το κορμί, χαίρουμουν που δεν είμαι καμωμένος από χώμα παρά από νερό της θάλασσας.
*Δεν τολμώ να αγγίξω το πιο πάνω κείμενο. Προτιμώ να μην το μολύνω...
Απόσπασμα από την Αναφορά στον Γκρέκο του Νίκου Καζαντζάκη
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Σε μια συνέντευξη γεμάτη συναίσθημα, αλήθεια και ανθρωπιά, ο Ευρωβουλευτής Λουκάς Φουρλάς ανοίγει την καρδιά του στο ThemaOnline.
