Θα γράψω το κείμενο αυτό υπό τη μορφή σχολίου αφού υπό τη μορφή ρεπορτάζ ο κώδικας δεοντολογίας θα με απέτρεπε να παραθέσω την άποψη και τα συναισθήματα που μου γεννά το ζήτημα που προέκυψε.
Για να μη μακρηγορήσω και χωρίς να χρησιμοποιήσουμε ονόματα και διευθύνσεις (για σήμερα) έγινα μάρτυρας της κραυγής αγωνίας μιας μητέρας. Μιας πραγματικής κραυγής, όχι σαν αυτές που ξεχειλώνονται σε τίτλους για 50 κλικς. Μια μάνα που το παιδί της φοιτά σε νηπιαγωγείο.
Του Ανδρέα Κόκκινου
Ένα παιδάκι 5 μόλις ετών που πάσχει από ψυχοκινητική αναπτυξιακή καθυστέρηση. Ένα αγγελούδι που έχει πρόβλημα στο να βαδίσει μόνο, να φάει, να πίει. Να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα, φοράει πάνες. Περπάτησε μόλις πέρυσι και έχει όραση 6%. Αυτά τα πιστοποιεί και ιατρική γνωμάτευση.
Στο σχολείο λοιπόν που φοιτά το παιδάκι αυτό, υπήρχαν δύο συνοδοί για δύο παιδάκια (το άλλο παιδάκι με αυτισμό). Κρίθηκε λοιπόν σωστό και πρέπον να μετακινηθεί ο ένας εκ των δύο συνοδών σε άλλο σχολείο (στο οποίο υπήρχαν περισσότερα παιδάκια που έχρηζαν συνοδείας με λιγότερους συνοδούς) αφού κάποιοι έκριναν πως ένας συνοδός μπορεί να διαχειριστεί και τα δύο παιδιά.
Το παράξενο που προκύπτει είναι πως μετά από δεκάδες τηλεφωνήματα επικοινώνησα προσωπικά με τον αρμόδιο, προσπαθώντας να κατανοήσω το σκεπτικό αλλά και τα κριτήρια με τα οποία λήφθηκε η απόφαση αυτή. Ο εν λόγω κύριος; Αποστομωτικός. ‘Οι γονείς εάν θέλουν μπορούν να κάνουν ένσταση, αυτή είναι η νόμιμη διαδικασία’. Εγώ δεν είμαι ούτε δικαστής, ούτε δικηγόρος.
Αυτό που προσπαθούσα να κατανοήσω μιλώντας με τους αρμόδιους είναι σε ποια βάση αξιολόγησης λήφθηκε αυτή η απόφαση. Απάντηση; Καμία. Πέρασε λοιπόν καιρός και αφού με τη δημοσίευση του ρεπορτάζ δημιουργήθηκε ένας μικρός ντόρος, οι γονείς προχώρησαν σε ένσταση η οποία πρόσφατα απορρίφθηκε. Στη συνέχεια προχώρησαν εκ νέου σε ένσταση με το αποτέλεσμα να είναι το ίδιο.
Το παιδάκι αυτό είχε σημειώσει αξιοζήλευτη πρόοδο στον ένα χρόνο που συνοδευόταν από (τον/ην εξαιρετικό/η συνοδό όπως αναφέρθηκε) καταφέρνοντας όχι μόνο να βελτιωθεί σε ακαδημαικό επίπεδο αλλά να ενσωματώνεται στο βαθμό του δυνατού στο σύνολο.
Σημειώστε πως όσα μας ανέφερε η μητέρα του παιδιού, μας επιβεβαίωσε και η πρόεδρος του Συνδέσμου Γονέων τόσο για την κατάσταση του παιδιού όσο και για τις διαστάσεις που πήρε το θέμα. Τίποτα δεν άλλαξε όμως, ένα αγγελούδι τίθεται -ΞΑΝΑ- στο περιθώριο. Και για ποιο λόγο; Δεν υπάρχουν συνοδοί; Δεν υπάρχουν κονδύλια; Που είναι τελικά η περίφημη ενσωμάτωση ατόμων με αναπηρίες; Με ποιο τρόπο τα βοηθά τελικά η κοινωνία να αφομοιωθούν;
Ίσως να μην υπάρχουν χρήματα. Ήταν σημαντικότερο άλλωστε να μπουν φωτοβολταϊκά και να δημιουργηθούν 8.000 διαδικτυακές τάξεις -όπως ο ίδιος ο υπ. Παιδείας μας ανέφερε σε συνέντευξη του στο ThemaOnline- μάλλον. Ουπς... Ούτε αυτές έγιναν. Ναι ντε, αυτές που θα ήταν έτοιμες τον Οκτώβριο του 2020.
Το χειρότερο είναι ότι μετά από 50 τηλεφωνήματα δε βρέθηκε ένας άνθρωπος να μας απαντήσει. Να μας πει με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή; Ποιος αξιολόγησε την κατάσταση αυτού του παιδιού; Με ποιο σκεπτικό επιλέγουμε τις ευαισθησίες μας;
ΥΓ Το εξοργιστικότερο ίσως όλων αφορούσε μία από τις αστείες δικαιολογίες του αρμοδίου για τα ‘θετικά’ της απομάκρυνσης του συνοδού. ‘Πως θα πλησιάσουν τα άλλα μωρά το παιδάκι όταν βρίσκεται συνέχεια με συνοδό; Πως θα ενσωματωθεί;’
ΥΓ2 Θα επανέλθουμε με εκτενές ρεπορτάζ για τη συνέχεια του ζητήματος.
ΥΓ3 Το γεγονός ότι τυγχάνει να είμαι και’γω ΑμεΑ ίσως με κάνει εντονότερο και μη αντικειμενικό. Ίσως και όχι
Του Ανδρέα Κόκκινου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Θα πας στο Τρόοδος; Ανοιχτοί για όλα τα οχήματα οι δρόμοι - Για λίγα μέχρι την κορυφή του Ολύμπου
• Πέθανε η Ολίβια Χάσεϊ: Θρήνος για την «Παναγία» του «Ιησού από τη Ναζαρέτ»
Εντοπίστηκε νεκρός άνδρας σε οικοδομή στην Κισσόνεργα - Τον βρήκε πολίτης
Νεκρός άνδρας εντοπίστηκε στην περιοχή της Κισσόνεργας, το πρωί του Σαββάτου 28 Δεκεμβρίου.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
