Η μαρτυρία του Γιώργου Γεωργίου από την Αμμόχωστο για τα γεγονότα της 16ης Αυγούστου του 1974 στη Δυτική Λευκωσία (αεροδρόμιο-Άγιος Δομέτιος) συγκλονίζει…
Ο κ. Γεωργίου είναι ο άνθρωπος που σε προηγούμενο δημοσίευμά μας έκανε εμμέσως λόγο για ηρωικές πράξεις από τον Μπικάκη, λέγοντας πως χάρη στη δράση του τελευταίου είναι σήμερα ζωντανός.
Φωτογραφίες-Ρεπορτάζ: Φάνης Μακρίδης
Πώς το ξέρει όμως αυτό; Ο κ. Γεωργίου, υπηρετώντας ως έφεδρος στο τάγμα 386, αμύνθηκε σθεναρά μαζί με άλλους δυο στρατιώτες, έναν έφεδρο από την Αμμόχωστο κι ακόμη έναν κληρωτό στρατιώτη, σε ένα ύψωμα για το οποίο δεν υπάρχουν ιδιαίτερες αναφορές, κι από το οποίο ήταν σε θέση να έχει πλήρη εικόνα.
Μετά από μαζική οπισθοχώρηση, λόγω των τόνων βομβών που έπεφταν στην περιοχή, οι τρεις τους έμειναν μόνοι και πολέμησαν μέχρι το σούρουπο, όταν και εξαντλήθηκαν τα πυρομαχικά τους. Με τον κ. Γιώργο, λοιπόν, προσεγγίσαμε τον χώρο που πολέμησε –στο μέτρο του δυνατού- και αναβιώσαμε την ιστορία. Μας έδειξε τον λόφο που υπερασπίστηκε μαζί με άλλους δυο κληρωτούς και μιλήσαμε μαζί του για τα όσα έζησε εκεί.
Παραθέτουμε με χρονική σειρά τα βασικότερα σημεία από την αφήγησή του:
• «Θυμάμαι πήγαμε στην περιοχή μαζί με 12 στρατιώτες που επέλεξε ο λοχαγός μας. Όταν πήγαμε εκεί υπήρχε ένας νεκρός στρατιώτης δικός μας, σκεπασμένος με κουβέρτα. Πήγα να τον ξεσκεπάσω για να δω πώς είχε συμβεί και ο λοχαγός μου άρπαξε το χέρι για να με σταματήσει. Μου εξήγησε ότι είχε κτυπηθεί στο κεφάλι. Από τον τρόπο που μας περιέγραψαν το κτύπημα, σκεφτήκαμε ότι μάλλον από ελεύθερο σκοπευτή μπορούσε να κτυπηθεί. Πράγματι, όταν σε κάποια στιγμή πυροβολούσαμε προς ένα σπιτάκι σε νεκροταφείο, δεξιά της σχολής Γρηγορίου, είδαμε να βγαίνουν από μέσα τρέχοντας δυο Τούρκοι στρατιώτες».
• (Το ύψωμα που μας υπέδειξε ο κ. Γιώργος και στο οποίο βρισκόταν με άλλους δυο στρατιώτες ήταν πιο μπροστά -προς τον Βορρά- από το ύψωμα που ξεκινάει από τη σκοπιά του κυκλικού κόμβου Κολοκασσίδη και εκτείνεται Βόρεια…)
• «Είχαμε πάει στην περιοχή γύρω στο μεσημέρι. Χειριζόμουν ένα μπρεν που είχα μαζί μου. Στη θέση που πολυβολούσα υπήρχε ένα Vickers το οποίο δεν δούλευε».
• «Πρέπει να ήταν γύρω στις 14:30 όταν είδαμε τους στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ να υποχωρούν από το στρατόπεδό τους και να κατευθύνονται προς την σχολή Γρηγορίου. Υπολόγισα ότι ήταν γύρω στους 20».
• «Σε κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι στο ύψωμα είχαμε απομείνει τρία άτομα. Εκτός από εμένα, υπήρχαν ακόμη δυο στρατιώτες, κάποιος Μιχάλης από την Αμμόχωστο και ένας κληρωτός. Οι υπόλοιποι είχαν αποχωρήσει. Είχαμε μείνει μόνοι μας…». (Σύμφωνα με τα σημειώματα του Ταξίαρχου ε.α. Ανδρέα Πασιαρδή, λοχαγό και διοικητή του 1ου Λόχου του 212 κατά την συγκεκριμένη περίοδο, γύρω στις 15:30 «μεμονωμένοι μαχητές της ΕΛΔΥΚ διέρρεαν από την τοποθεσία προς την Μακεδονίτισσα παρασύροντας μαζί τους και αρκετούς εθνοφρουρούς του 212ΤΕ και 386ΤΕ». Ίσως, λοιπόν, έτσι να ξέκοψαν μόνοι τους στο ύψωμα οι τρεις στρατιώτες).
• «Σε κάποια στιγμή οι Τούρκοι έριχναν ό,τι είχαν διαθέσιμο πάνω μας. Αν σου πω ότι έπεσαν στο ύψωμά μας μέχρι και 50 όλμοι μέσα σε ένα λεπτό δεν θα με πιστεύεις. Κι όμως αυτό ένοιωθα. Μας έριξαν μέχρι και Ναπάλμ, η οποία για καλή μας τύχη δεν εκράγηκε. Σωθήκαμε από θαύμα».
• «Πρέπει να ήταν απόγευμα, όταν είδα τουρκικά άρματα μάχης. Είδα τέσσερα τουλάχιστον που καταστράφηκαν ή ακινητοποιήθηκαν. Το πρώτο είχε πλησιάσει αρκετά και κατευθυνόταν προς τον κυκλικό κόμβο Κολοκασσίδη. Ακόμη ένα ήταν κάτω από την σχολή Γρηγορίου, ενώ δυο άλλα άρματα μάχης βρίσκονταν μεταξύ των κυπαρισσιών και της σχολής Γρηγορίου (βλ. φωτογραφία). Ήταν πιο πίσω στο βάθος. Είδα και τα τέσσερα να καταστρέφονται».
• «Το σούρουπο και αφού είχαν τελειώσει οι σφαίρες μας αποφασίσαμε να φύγουμε από το ύψωμα. Δεν υπήρχε λόγος να βρισκόμαστε εκεί. Είχαμε χρησιμοποιήσει και τις σφαίρες του Vickers που είχαμε βρει εκεί. Φρόντισα να καταστρέψω το Vickers και αποχωρήσαμε. Θυμάμαι ότι ζητήσαμε νερό από κάποιους ΟΗΕδες που βρήκαμε και μας έδωσαν ένα μπουκάλι που είχε δυο δάχτυλα νερό… Δεν ήθελαν να μας βοηθήσουν. Είχαμε πρόβλημα με την έλλειψη νερού».
• «Όταν πήγαμε στο Μον Παρνάς όλοι μιλούσαν για τον Μπικάκη που είχε καταστρέψει με το 90άρι ΠΑΟ τουλάχιστον τέσσερα άρματα μάχης. Τον είχα δει στο Μον Παρνάς και μου είχε κάνει εντύπωση, αλλά δεν ήξερα ότι αυτός ο καλά εκπαιδευμένος νεαρός που έβλεπα ήταν ο Μπικάκης. Όταν είδα τη φωτογραφία του στην ιστοσελίδα σας, συνειδητοποίησα ότι αυτός ο νεαρός που είχα δει στο Μον Παρνάς ήταν ο Μπικάκης. Από το σημείο που βρισκόμουν είμαι σίγουρος ότι βρισκόταν μεταξύ του λόφου που σήμερα είναι το Ινστιτούτο Γενετικής και του Κολοκασίδη. Μου το είχε πει και ένας στρατιώτης ο Αντώνης . Ο Μπικάκης αρχικά ήρθε με δυο άτομα στην περιοχή. Κρατούσε ένα ΠΑΟ 90άρι. Σε κάποια στιγμή ρώτησε έναν Κύπριο στρατιώτη, τον Αντώνη, πού βρίσκονται οι Τούρκοι. Ο Αντώνης σηκώθηκε για να του δείξει με το δάκτυλο προς τα πού βρίσκονταν. Εκείνη την ώρα ο Αντώνης πυροβολήθηκε στην κοιλιά και τραυματίστηκε…».
«Σήμερα θα μιλούσαμε για μια Λευκωσία χωρίς Αη Δεμέτη»
Για την περίπτωση του Μπικάκη μας μίλησε και ο Ανδρέας Περδίος, που τότε εκτελούσε χρέη παρατηρητή μετά από εκπαίδευση που είχε κάνει στην Αθαλάσσα.
Ο κ. Περδίος που βρισκόταν σε άλλο σημείο, επιβεβαίωσε κι αυτός τα όσα είπε ο κ. Γεωργίου. Μάλιστα, μας ανέφερε ότι ο Ελλαδίτης καταδρομέας κοιτούσε συνέχεια προς το μέρος των Τούρκων. «Δεν έδειχνε να εφησυχάζει και δεν φοβόταν. Η κορμοστασιά έδειχνε έναν πολύ τολμηρό κι εκπαιδευμένο νέο. Έδειχνε σαν ήρωας. Όλοι μιλούσαν για το κατόρθωμά του εκείνη την ημέρα» μας είπε σχετικά.
Ο κ. Περδίος σε μήνυμά του σε δημοσίευμά μας έγραφε τα ακόλουθα: «Το 386 Τ.Ε που υπηρετούσα και εγώ, κάλυπτε την περιοχή Μον Παρνάς και δεξιότερα προς σχολή Γρηγορίου. Στο round about Κολοκασσίδη στίς 16/8 χάσαμε τους φίλους Φώτο Αντωνίου από την Αμμόχωστο και Κόκο Κατσαρή από το Λιοπέτρι. Τον Μπικάκη τον γνώρισα και εγώ και πράγματι ακινητοποίησε με το ΠΑΟ του τουλάχιστο 3-4 άρματα που κατευθύνοντο προς το round about Κολοκασσίδη. Μπορώ να πω ότι αν δεν ήταν στην θέση του και να έκανε ό,τι έκανε με πολλή γενναιότητα ο Μπικάκης, σήμερα θα μιλούσαμε για μια Λευκωσία χωρίς Αη Δεμέτη και πολύ πιθανόν και άλλες περιοχές».
Σε άλλο σημείο των τοποθετήσεών του, μίλησε για τους στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ που έφυγαν από το στρατόπεδο μετά τον ανηλεή βομβαρδισμό που δέχονταν επί ώρες και τις ηρωικές μάχες που έδιναν: «Τους λυπηθήκαμε όταν τους είδαμε. Εκτός των άλλων ήταν πρησμένα τα χείλη τους από την έλλειψη νερού».
«Δεν έχανε βολή»
Ο τότε διοικητής της Α΄ μοίρας καταδρομών, ταγματάρχης Γιώργος Παπαμελετίου (ταξίαρχος εν αποστρατεία), είχε δηλώσει σε ένα ντοκιμαντέρ για τη συγκεκριμένη μάχη: «Ο Μπικάκης, λοιπόν, ήταν ένας στρατιώτης εκπαιδευμένος που δεν έχανε βολή. Αυτός ήταν ο Μπικάκης».
14/08/2015
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
