Του Ανδρέα Κόκκινου
Ο κυριότερος λόγος είναι οι ‘φόβοι’ που μοιάζουν να επιβεβαιώνονται αλλά και το γεγονός πως τα νούμερα αυτά μας πάνε αρκετά πίσω -τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά- αφού πρόκειται για το μεγαλύτερο αριθμό επιβεβαιωμένων κρουσμάτων από την 14η Απριλίου.
Η αυξητική επίσης τάση αφού είχαμε συνηθίσει όχι απλά μονοψήφια νούμερα, αλλά σχεδόν μηδενικά ενώ η συντριπτική πλειοψηφία αφορούσε εισαγόμενες λοιμώξεις. Πλέον βρισκόμαστε σ’ένα κρίσιμο σταυροδρόμι αφού σύμφωνα με τα όσα αναφέρουν οι επιδημιολόγοι αλλά και οι αρμόδιες αρχές αν η κατάσταση ξεφύγει περαιτέρω θα έχει καταστροφικές συνέπειες.
Η ‘βάση’ του προβλήματος φαίνεται να είναι η Λεμεσός, η πόλη που είχε ίσως την ιδανικότερη αντιμετώπιση και τη μεγαλύτερη συμμόρφωση κατά την περίοδο του πρώτου κύματος. Παρά τις όποιες τοποθετήσεις περί ‘ασυνειδησίας‘ και ‘ανυπακοής‘ θα ήταν άδικο να ρίξουμε το φταίξιμο στους συμπατριώτες μας, που έκαναν πολλές θυσίες και παραχωρήσεις τους τελευταίους 5 περίπου μήνες ενώ δεν είναι λίγες οι δηλώσεις των ειδικών που υπερτόνιζαν πως ο ιός δεν υπήρχε πλέον στην κοινότητα.
Ο λόγος που αναφέρω τα πιο πάνω, δεν έχει να κάνει με την εξεύρεση του ‘φταίχτη’ και προφανώς δεν αποτελεί προτεραιότητα ο εντοπισμός ‘αποδιοπομπαίου τράγου’ όμως αφενός όταν απαιτούμε σύμπνοια και κοινωνική ευθύνη οφείλουμε να εξήρουμε τις προσπάθειες που έχουν γίνει μέχρι στιγμής και αφετέρου είναι τουλάχιστον άδικο (το είχαμε αναφέρει προ 2 μηνών για να μην θεωρηθούμε μετά Χριστόν προφήτες) να καρπώνονται Κυβέρνηση και αρμόδιες αρχές τα εύσημα για τα θετικά και οι πολίτες να φταίνε για τα πισωγυρίσματα.
Ο ‘πανικός‘ διογκώνεται με βαρύγδουπους τίτλους και χιλιοειπωμένες φράσεις που προκαλούν περισσότερη ανησυχία. Καμπανάκι, κίνδυνος, πισωγύρισμα, ραγδαία αύξηση, ασυνείδητοι, τοπικό lockdown και άλλα συναφή είναι μόνο μερικά από τα όσα θα συναντήσετε κάνοντας μια σύντομη περιήγηση σε διάφορες ιστοσελίδες και τηλεοπτικά κανάλια.
Ψυχραιμία, σύμπνοια και αυτοσυγκράτηση είναι αυτό που χρειάζεται τη δεδομένη στιγμή. Ο Κύπριος χρειάζεται ‘ειδική’ αντιμετώπιση και έχει αποδείξει ήδη μια φορά ότι μπορεί να τα καταφέρει. Ατομική και συλλογική ευθύνη, όχι κινήσεις πανικού και ενορχηστρωμένος εκφοβισμός. Γιατί στο τέλος δυστυχώς θα έχουμε τα αντίθετα -του επιθυμητού- αποτελέσματα.
