Πολλά ακούγονται αυτές τις μέρες. ‘Κατηγορώ’, ‘αποκαλύψεις’, χειροκροτήματα, απαιτήσεις για νέα μέτρα, προειδοποιήσεις για το σύστημα υγείας μας που πρέπει να αντέξει αυτά που έρχονται.
Του Γιώργου Τάττη
Ακούγονται όμως κι άλλα πολλά, ευφάνταστα. Χθες, μία κυρία ρωτούσε σε ραδιοφωνικό σταθμό, εάν μπορεί να παραλάβει την τσάντα του ‘μωρού‘ φοιτητή που θα επιστρέψει και θα μπει σε καραντίνα. Επίπεδο, όχι αστεία.
Και ο ρόλος όσων έχουν πρόσβαση στην δημόσια σφαίρα, ακόμη πιο δύσκολος. Προφανώς, είναι δύσκολα τα όρια. Πού τελειώνουν τα όρια της ενημέρωσης με σκοπό την πειθάρχηση των ομολογουμένως πολλων, ανεκδιήγητα απειθάρχητων συμπολιτών μας και που ξεκινάει η άνευ λόγου τρομοκρατία;
Δύσκολο, ειδικά για όσους δεν έχουν εμπειρία, πόσο μάλλον σε τέτοιες καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης.
Πέρα από αυτά, ο κορωνοϊός δεν είναι μόνο θέμα υγείας. Είναι και ζήτημα πολιτικό, με την διευρυμένη έννοια της πολιτικής. Άπτεται και διαπερνά το σύνολο του συλλογικού μας βίου.
Και κάθε κράτος καλείται να διαχειριστεί τον δικό του πληθυσμό, βάζοντας το δικό του λιθαράκι στο παγκόσμιο πρόβλημα. Ευτυχώς για εμάς, αλλά και για τους εκατέρωθεν πολέμιούς τους, υπάρχουν ακόμα κράτη που καταμερίζουν και την ευθύνη σε ένα διαχειρίσιμο σύνολο.
Αυτοί λοιπόν που μιλούσαν για ‘λιγότερο κράτος’, όσον κι αν τώρα παίρνουν εύσημα, στέκονται αμήχανα στις πραγματικότητες του κόσμου που μας περιβάλλει. Αντιλαμβανόμενοι φυσικά την ανάγκη για ισχυρό κεντρικό σχεδιασμό, σωστή ιεράρχηση των αναγκών μας με βάση την υγεία και τον άνθρωπο. Προς το παρόν, ελπίζουμε να δουλέψει η επίταξη και η στρατολόγηση ιδιωτικών μέσων. Και σε κάποια φάση θα πρέπει να αποδοθούν και ευθύνες. Τώρα όμως δεν είναι η ώρα.
Τώρα είναι η ώρα για να αφήσουμε στην άκρη ατομικίστικες λογικές. Δύσκολο, καθώς το σύστημα που μας ανέθρεψε, δεν στόχευε σε ένα ανθρωπότυπο που θα εστιάζει στο συλλογικό. Εξάλλου, οι λογιών λογιών αφέντες τούτου του τόπου, πολεμούσαν το κουτσουρεμένο μας κράτος και τον βασικό συνεκτικό του δεσμό, την συλλογική μας υπόσταση.
Κι όμως αντέξαμε. Ακόμη και σε μία κρίση υγείας, θα μετρηθεί ξανά ο πατριωτισμός μας. Πολλοί τον επικαλέστηκαν. Δεν είναι όμως μια έννοια αφαιρετική, αλλά ορίζεται αντικειμενικά. Είναι η έγνοια μας για το οικείο, το συλλογικό, την κοινότητα, τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Γι’ αυτό μένουμε σπίτι. Απομονώνοντας όσους σκαπουλάρουν από καραντίνες, όσους γιατρούς λιποτάκτησαν, όσους φοιτητές σκέφτηκαν τον εαυτούλη τους, όσες μανάδες ρωτούσαν αν θα πάρουν τις τσάντες ‘των μωρών, ‘όσους αφήνουν τα έφηβα παιδιά τους να γυρνοβολάνε στις γειτονιές.
Θα αναμετρηθούμε με αυτούς μετέπειτα, όταν σώσουμε τους παππούδες, τις μανάδες μας και τους ευπαθείς τούτου του τόπου. Δεν περρισεύει κανείς, στον δύσμοιρο τούτο τόπο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
