Μπορεί το «Παιχνίδι των Θρόνων (Game of thrones) να μας άφησε χρόνους, όμως αφήνει πίσω του πολλή τροφή για σκέψη.
Και ενώ μπορεί να συζητούμε για ώρες για τη θεματολογία, τα νοήματα και τους παραλληλισμούς της σειράς, εγώ μάζεψα κάποιες σκόρπιες σκέψεις από το τελευταίο επεισόδιο της σειράς-φαινόμενο που μου τράβηξαν την προσοχή. Μπορεί να μην υπήρξα ο πιο πιστός οπαδός της σειράς όμως θεώρησα κάπως σημαντικό να μοιραστώ κάποιες σκέψεις που δεν είδα να συζητιούνται πουθενά αλλού. Πριν όμως μπούμε στο ψητό, να προειδοποιήσω όσους δεν παρακολουθήσατε την σειρά ότι ίσως αξίζει να διαβάσετε το άρθρο διότι η πλοκή θα μας απασχολήσει ελάχιστα. Επίσης ναι παιδιά το άρθρο περιέχει κάποια μικρά spoilers, οπότε αν δεν είδατε ακόμα το τελευταίο επεισόδιο σας παρακαλώ μην το δείτε (αν δεν θέλετε να ζήσετε ακόμα ένα Lost), ή αν το δείτε τουλάχιστον ελάτε μετά να διαβάσετε αυτό το άρθρο please! Πάμε λοιπόν!
Το πρώτο μήνυμα ίσως που περνά η σειρά είναι ότι η εξουσία διαβρώνει το χαρακτήρα οποιουδήποτε. Έστω λοιπόν και αν η ηρωίδα της σειράς είχε την καλή πρόθεση να ελευθερώσει όλους τους καταπιεσμένους του Westeros, όσο μεγάλωνε το στρατό της, όσο κέρδιζε εδάφη αντί να πλησιάζει προς το τέλος του στόχου της φαίνεται ότι διψούσε για περισσότερη εξουσία. Οπότε αν και ξεκίνησε με καλές προθέσεις, αυτές στο τέλος την οδήγησαν στο άλλο άκρο, να γίνει ακόμα ένας δυνάστης εν αγνοία της. Έτσι έστω κι αν κατάφερε να νικήσει την προηγούμενη μορφή καταπιεστικής εξουσίας, αντί να φέρει μια θετική αλλαγή, άφησε την εξουσία να διαβρώσει το χαρακτήρα της και να προσπαθεί να γίνει ακόμα ένα πλέον καταπιεστικό κατεστημένο. Σε αυτό συνέβαλε σημαντικά ο λαός, οι ακόλουθοί της που αντί να εναντιωθούν, για διάφορους λόγους όπως μίσος, εκδίκηση, αξιώματα κτλ ο κάθε ένας αποφάσισε να την ακολουθήσει πιστά, μείον κάποιων ελάχιστων εξαιρέσεων. Αυτό δεν παρατηρείται και στην κοινωνία σήμερα; Έστω λοιπόν και αν η ιστορία εξελίσσεται σε ένα μυθικό κόσμο με μάγους, δράκους και άλλα φανταστικά όντα η σειρά με προβλημάτισε ως προς το πως η κάθε μορφή εξουσίας μπορεί να αλλοιώσει χαρακτήρες και από την άλλη πόσο πιστά ένας λαός πείθεται να ακολουθήσει ακραίες ιδεολογίες λόγω συναισθηματικών ή και άλλων κοινωνικών παραγόντων.
Το δεύτερο σημείο, αυτό που ίσως ξίνισε κάπως τους λάτρες της σειράς είναι ο ρόλος της φρουράς του τείχους. Ένα τείχος που υποτίθεται χώριζε τη χώρα του Westeros με το άγνωστο και τους μεταφυσικούς κινδύνους που έκρυβε ο βορράς. Με την νίκη όμως της ανθρωπότητας εναντίων αυτών των στοιχείων και του «Βασιλιά της Νύχτας» πολλοί απόρησαν ποια θα είναι λοιπόν η χρήση αυτού του τείχους πλέον. Χωρίς να έχω καμία επαφή με τα βιβλία και την ιστορία του George R. Martin, αυτό που λαμβάνω εγώ είναι μία ανησυχία για τα σύνορα γενικότερα. Ποιος ο σκοπός των συνόρων στη ζωή μας; Τι έχουμε επιτέλους να χωρίσουμε ή να κρατήσουμε εκτός; Ποιος είναι ο κίνδυνος που υπάρχει;
Η αντίληψη του Ηρόδοτου για το έθνος δεν εμπεριείχε την οριοθέτηση συνόρων αλλά 4 άλλους άξονες: «όμαιμον», «ομόγλωσσον», «ομόθρησκον», «ομότροπον». H σύνδεση των συνόρων με την έννοια του έθνους ήρθε πολύ αργότερα για διαφορετικούς λόγους που άπτονται της διεθνής πολιτικής και που θα ήταν βαρετό να αναλυθούν σε αυτό το άρθρο. Όμως στην εποχή που ένα προϊόν κατασκευάζεται στην Κίνα από υλικά από την Ινδία και αγοράζονται από μία ιστοσελίδα με έδρα την Αμερική για να το παραλάβουμε από ένα πλοίο που ήδη βρίσκεται αγκυροβολημένο στην Αγγλία για να φτάσει εντέλει στην Κύπρο, αξίζει ίσως να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια των συνόρων. Ή αν όντως θέλουμε την εκβάθυνση της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης θα πρέπει πάλι να αναρωτηθούμε ποιο σκοπό εξυπηρετούν τα εθνικά σύνορα αφού δεν υπάρχει κάποιος «Βασιλιάς της Νύχτας» εκεί έξω;
Το τελευταίο σημείο είναι η έννοια της αυταπάρνησης. Πολλοί θεωρούν ότι νικητής στο παιχνίδι του θρόνου αναδείχθηκε τελικά ο οίκος Στάρκ, οι λύκοι με αυτό το περιβόητο «Winter is coming». Όμως εάν δούμε προσεκτικά την εξέλιξη κάθε ήρωα, ίσως καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι κανένας από την οικογένεια δεν έφτασε στο τέλος λόγω εγωισμού ή επιδίωξης φιλόδοξων στόχων. Αντιθέτως ήταν η αυταπάρνηση που τους έφερε μέχρι το τέλος. Η Άρια εντάχθηκε σε ένα μυστικιστικό τάγμα από το οποίο έπρεπε να γίνει μία γυναίκα χωρίς πρόσωπο, να απαρνηθεί το όνομα και την καταγωγή της. Από την άλλη ο Tζον Χιονάκης (αγγλιστί Snow) αναγκάστηκε όπως και στην αρχή έτσι και στο τέλος της σειράς να καταταγεί στην συνοροφυλακή όπου και πάλι το όνομα, η καταγωγή, και το αξίωμα αφήνονται έξω από τις πύλες της. Τέλος ο Μπράν ο οποίος αναδείχθηκε ο καινούριος βασιλιάς έπρεπε να απαλλαγεί από το παρελθόν του, το όνομα και τα συναισθήματά του για να μετατραπεί σε κάτι υπερφυσικό, σαν ένας φωτεινός παντογνώστης. Και ίσως ο Μπραν αποτελεί το μεγαλύτερο παράδειγμα ότι όσο περισσότερη γνώση κατακτά ένας άνθρωπος, τόσο πιο ταπεινός νιώθει. Και αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι όσο πιο πολύ συνειδητοποιούμε την απειροσύνη της γνώσης και την απεραντοσύνη του κόσμου μας, ενδεχομένως τόσο πιο μικροί και ασήμαντοι να νιώθουμε και αυτό είναι γνώρισμα σοφών ανθρώπων. Θυμηθείτε για παράδειγμα το περίφημο «Έν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα» (ένα ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα)του Σωκράτη. Επομένως, αντίθετα με την πεποίθηση πολλών φαν της σειράς δεν θεωρώ ότι νικητές είναι ο οίκος των Σταρκ, αλλά ακριβώς όσοι από αυτό τον οίκο δεν είχαν φιλοδοξίες και ήταν έτοιμοι να αποχωριστούν αξιώματα, πλούτη και τίτλους. Και αυτό με έκανε να αναλογιστώ πόσοι είμαστε διατεθειμένοι να βαδίσουμε αποκλειστικά το δικό μας μονοπάτι σε αυτή τη ζωή;
Ειδήσεις σήμερα:
Ανάλυση - Επίθεση Ισραήλ: Τι να περιμένουμε μετά το χτύπημα - Το Ιράν ενεργοποίησε συστήματα αεράμυνας
Στη Μέση Ανατολή και στις σχέσεις Ισραήλ και Ιράν είναι στραμμένα τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας για ακόμη μία φορά μετά το χτύπημα στο έδαφος της Τεχεράνης που αποδίδεται στο Τελ Αβίβ.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
