Του Χαράλαμπου Ζάκου
Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το νιώσεις. Τουλάχιστον όχι στο βαθμό της καταστροφής.
Εμείς ότι και να πούμε θα είναι λίγο. Ότι κι αν προσφέρουμε θα είναι λίγο. Τρόφιμα, νερό, χρήματα; Και τη σημασία έχουν;
Κάποιοι χάθηκαν, κάποιοι έμειναν πίσω, κάποιοι θα τριγυρνούν σε αυτό τον κόσμο ,μέχρι και την τελευταία τους ημέρα σε αυτή τη γη, με μια καμένη ψυχή.
Παιδιά, ηλικιωμένοι, μητέρες, πατεράδες. Δεν πέθαναν απλά. Κάηκαν. Κάηκαν επειδή έτσι ήθελε η φύση ή επειδή ένα μαραμένο κράτος δεν μπορεί να προστατεύσει τους ηλικιωμένους και τα παιδιά του; Ποιος όμως τελικά θα απαντήσει κάτι τέτοιο;
Τουλάχιστον σε ένα πόλεμο μπορεί να γλύτωνε ο άμαχος πληθυσμός. Τα γυναικόπαιδα, οι ηλικιωμένοι. Όμως αυτό δεν ήταν πόλεμος, ήταν κάτι πολύ χειρότερο.
Στο τέλος της ημέρας όσα σπίτια και να χτιστούν κάποια από αυτά θα μείνουν αδειανά. Όσα δέντρα κι αν φυτευτούν, στις ρίζες τους θα βρίσκεται η τελευταία στιγμή και το τελευταίο ουρλιαχτό μιας αδικοχαμένης ψυχής.
Το Μάτι δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Όπως ούτε αυτοί που έμειναν πίσω. Που πάλεψαν με τις φλόγες και έζησαν… αλλά μισοί.
Δυστυχώς δεν μπορείς να αγοράσεις τις ψυχές. Δυστυχώς δεν μπορείς να πάρεις δάνειο ζωής ή ευτυχίας.
ΥΓ: Τους υπεύθυνους της καταστροφής να δώσει το κράτος και όχι χρήματα… Αυτό χρειάζεται ο τόπος!
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Από το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ, μέχρι ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΕΛΑΜ, ΑΛΜΑ και Οικολόγους – οι παραδοσιακές δυνάμεις αναζητούν ισχυρούς «κράχτες» ενώ νέα πρόσωπα και κινήματα, όπως ο Φειδίας Παναγιώτου και ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, απειλούν να ανατρέψουν τις ισορροπίες. Η τρίτη θέση, δεν είναι πια πεδίο διαμαρτυρίας, αλλά στοχευμένη δύναμη, και τα ψηφοδέλτια, θα καθορίσουν ποιοι θα επιβιώσουν.
