Όταν η αλήθεια ενοχλεί: Ένα σύστημα που «μακιγιάρει» τη βία στα σχολεία για να μη φανεί το σάπισμα στη ρίζα

Από τη μια πλευρά, βλέπουμε διευθυντές να φτάνουν σε ακραία μέτρα, όπως να κλειδώνουν τις τουαλέτες, παραβιάζοντας στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν φαινόμενα παραβατικότητας.

Από την άλλη, μαθητές να εμπλέκονται σε βίαια επεισόδια, σε χώρους που υποτίθεται είναι ασφαλείς, στις αυλές, στους διαδρόμους, στις ίδιες τις τουαλέτες, όπου εκτός από καβγάδες καταγράφονται και περιστατικά κακοποίησης, λεκτικής και σωματικής βίας, αλλά και παράνομες πράξεις όπως χρήση τσιγάρων ή ακόμη και ναρκωτικών.

Η εικόνα είναι δυσοίωνη και αποκαρδιωτική. Τα σχολεία, που θα έπρεπε να είναι χώροι μάθησης και προστασίας, μετατρέπονται σταδιακά σε ρινγκ, σε πεδία εκτόνωσης θυμού, βίας και απουσίας παιδείας. Οι γονείς νιώθουν ανασφάλεια αντί ασφάλειας, τα παιδιά φοβούνται να κινηθούν ελεύθερα, και οι εκπαιδευτικοί καλούνται να διαχειριστούν ένα κοινωνικό πρόβλημα χωρίς τα απαραίτητα εργαλεία.

Το Υπουργείο Παιδείας μέχρι και πριν λίγες εβδομάδες μιλούσε για «μεμονωμένα περιστατικά», μια καραμέλα που μασιέται χρόνια, για να αποφευχθεί η ανάληψη ευθυνών. Όμως, τα γεγονότα δείχνουν ότι δεν πρόκειται πια για εξαίρεση, αλλά για φαινόμενο σε έξαρση. Και όταν δεν αποδέχεσαι το πρόβλημα, πώς μπορείς να το λύσεις;

Το πρόβλημα δεν είναι απλώς η βία των παιδιών. Είναι η αδυναμία ενός συστήματος που σαπίζει εκ των έσω, χωρίς μηχανισμούς πρόληψης, χωρίς ψυχολογική στήριξη, χωρίς καμία δομή προστασίας. Αλλά το μεγαλύτερο έγκλημα δεν είναι αυτό που συμβαίνει στις αυλές. Είναι αυτό που συμβαίνει στα γραφεία.

Όταν τα γεγονότα παραποιούνται για να μη «εκτεθεί» μια διεύθυνση, ένα σχολείο ή ένα υπουργείο, τότε η σιωπή μετατρέπεται σε συνενοχή. Η αποφυγή της ευθύνης στο όνομα της «εικόνας» είναι η πιο επικίνδυνη μορφή συγκάλυψης.

Η αλήθεια είναι απλή... το εκπαιδευτικό μας σύστημα χρειάζεται ξήλωμα από τη ρίζα. Όχι άλλες επιτροπές, όχι επικοινωνιακές «πάτσιες». Χρειάζεται εκπαίδευση για τους εκπαιδευτικούς, στήριξη για τα παιδιά, και ουσιαστική ευθύνη από το Υπουργείο. Όσο συνεχίζουμε να βαφτίζουμε τη βία «μεμονωμένο περιστατικό», τόσο θα μεγαλώνουν οι πληγές και θα τις πληρώνουν τα παιδιά μας.

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι, ακόμη και όταν οι γονείς φωνάζουν για την επικινδυνότητα και τα κρούσματα, συχνά τους αποδομούν, τους ειρωνεύονται ή μειώνουν τη βαρύτητα των καταγγελιών τους, μέχρι να συμβεί το μοιραίο.

Όπως συνέβη και στην υπόθεση του βρέφους που ξεχάστηκε σε αυτοκίνητο .... μόνο μετά την τραγωδία ήρθαν τα μέτρα πρόληψης. Γιατί πρέπει να χαθεί μια ζωή για να κινητοποιηθούμε;

Το να αποφεύγεις την αλήθεια για να μη στιγματιστεί ένας θεσμός σημαίνει πως έχεις χάσει την ουσία της αποστολής σου.

Αν πραγματικά νοιαζόμαστε για τα παιδιά μας, δεν έχουμε άλλο χρόνο για χάσιμο.

Η βία, η παραβατικότητα και η αμέλεια στα σχολεία δεν λύνονται με δηλώσεις και ψεύτικες καθησυχάσεις. Απαιτούν ειλικρίνεια, ευθύνη και πράξη.

Γιατί όσο οι αρμόδιοι σιωπούν, η σιωπή τους γίνεται συνένοχη. Και κάθε μέρα καθυστέρησης είναι ένας ακόμη κίνδυνος που αφήνουμε να πέσει πάνω στα παιδιά μας.