Δεν είναι ότι έχεις κακή τύχη, είναι ότι τα παιδικά σου χρόνια παίζουν σημαντικό ρόλο στην επιλογή των συντρόφων.
Όπως έμαθες να περπατάς, έτσι έμαθες και να αγαπάς. Δηλαδή με τον τρόπο που ένιωσες ασφάλεια, φροντίδα ή και απόρριψη μέσα στην οικογένειά σου.
Ο εγκέφαλος θυμάται και ζητάει να αναπαράγει το γνώριμο, ακόμη κι αν το γνώριμο δεν είναι απαραίτητα και το καλό. Έτσι μπορεί να ελκύεσαι από άτομα που σου θυμίζουν κάτι από το παρελθόν σου, ακόμα κι αν αυτό το παρελθόν σε πλήγωσε.
Το πρόβλημα είναι ότι ο εγκέφαλος δε ξεχωρίζει το οικείο από το υγιές. Έτσι, το “οικείο” γίνεται “συναρπαστικό“, κι εσύ ξαναζείς το ίδιο έργο με διαφορετικό πρωταγωνιστή. Η έλξη δεν είναι απόδειξη αγάπης, αλλά απόδειξη ότι κάτι παλιό ξαναχτυπά την πόρτα σου.
Για να αλλάξεις το μοτίβο, πρέπει να αλλάξεις την ιστορία σου
Όσο δεν καταλαβαίνεις τι σε κάνει να διαλέγεις τους λάθος ανθρώπους, τόσο το “μοτίβο” θα επιμένει. Όμως δε φταις εσύ, ούτε οι επιλογές σου είναι θέμα αδυναμίας. Είναι θέμα προγραμματισμού.
Η λύση δεν είναι να προσποιείσαι ότι δεν σε ελκύει κάποιος, αλλά να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να καταλαβαίνει γιατί σε ελκύει. Θες να νιώσεις ότι αξίζεις αγάπη, ότι είσαι σημαντικός, ότι επιτέλους κάποιος θα σε διαλέξει. Και αυτό το συναίσθημα μπορείς να το βρεις, αλλά όχι με τους ίδιους τρόπους.
Δε χρειάζεται να κουβαλάς για πάντα το “τραυματισμένο παιδί” μέσα σου που πιστεύει πως δεν αξίζει αγάπη. Μπορείς να αρχίσεις να βλέπεις καθαρά τι είναι καλό για σένα και τι απλά επαναλαμβάνει μια γνωστή αλλά πονεμένη ιστορία.
Θέλει χρόνο και προσπάθεια, αλλά όταν μάθεις να ακούς τον εαυτό σου αντί για τα παλιά σενάρια, κάτι αλλάζει. Γίνεσαι ο ενήλικας που χρειάζεσαι, και επιτέλους αρχίζεις να επιλέγεις αγάπη που σε φροντίζει, όχι που σε καταναλώνει.
