Με μια εξασέλιδη επιστολή που φέρει την υπογραφή του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα, το κράτος ουσιαστικά έβγαλε από την πρίζα μια υπόθεση που αυτό εξαρχής έριξε σε κωματώδη κατάσταση με μια 20ετία εγκληματικών λαθών, ανεπάρκειας, απροθυμίας και -ηθελημένης ή αθέλητης δεν έχει πια καμία σημασία- συγκάλυψης. Τα πορίσματα των ανεξάρτητων ποινικών ανακριτών (Μάτσας-Αλεξόπουλος και Παππάς-Αθανασίου) που μιλούν ρητά για εγκληματική ενέργεια και τεκμηριώνουν συγκεκριμένες ποινικές ευθύνες, απορρίφθηκαν με το καθαρά νομικίστικο επιχείρημα ότι τάχα δεν αποδεικνύεται δόλος. Τώρα πλέον έχει πειστεί και ο πιο hardcore υποστηρικτής του συστήματος ότι οι ποινικοί ανακριτές διορίστηκαν από το ίδιο το κράτος απλά για ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος και ποτέ δεν σκόπευε να ακολουθήσει τα πορίσματα. Μια τελείως κωλοπαιδίστικη κίνηση που όχι μόνο επιμήκυνε την αγωνία της οικογένειας αλλά τις έδωσε εν γνώση του φρούδες ελπίδες για απονομή δικαιοσύνης γνωρίζοντας ότι την κατάλληλη στιγμή θα τραβούσε το χαλί κάτω απ’ τα πόδια της. Ένα γνήσιο κράτος μαφία που τσιμέντωσε για τα καλά μια υπόθεση δολοφονίας για λόγους που μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ.
Ο Γενικός Εισαγγελέας δεν βρήκε μαρτυρία ότι κάποιος ήθελε να συγκαλύψει. Και άρα, λέει, δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί το αδίκημα της εσκεμμένης παραμέλησης καθήκοντος. Τι κι αν υπάρχουν τεκμήρια καταστροφής στοιχείων, ψευδορκίες, ψευδή ιατρικά πιστοποιητικά, οργανωμένη αποτυχία να διαλευκανθεί ένα έγκλημα που για μια 20ετία πόζαρε ως αυτοκτονία; Αυτά δεν είναι αρκετά για τη Νομική Υπηρεσία ώστε να κυνηγήσει αυτούς που κατονομόζονται στα πορίσματα έστω και για πλημμελή άσκηση καθήκοντος. Εσκεμμένα ή όχι, είναι οι ενέργειες συγκεκριμένων στρατιωτικών, αστυνομικών και ενός ιατροδικαστή που οδήγησαν στη συγκάλυψη ενός εγκλήματος και τον 20ετή Γολγοθά μιας οικογένειας. Από πότε η αμέλεια δεν είναι αδίκημα; Δεν μιλάμε για ισόβια ή πολυετείς καθείρξεις, εδώ που φτάσαμε η οικογένεια θα έβλεπε μια χαραμάδα έστω δικαιοσύνης και με μία ποινή με αναστολή, ένα πρόστιμο, Οτιδήποτε που να παραπέμπει σε ενδιαφέρον και προθυμία της ΝΥ να αποδώσει δικαιοσύνη. Ότι τουλάχιστον προσπαθεί. Τι ακριβώς φοβήθηκε η ΝΥ και δεν προχώρησε σε διώξεις, μήπως ότι θα...έχανε την υπόθεση με κίνδυνο να πληγεί ανεπανόρθωτα το γόητρό της; Μιλάμε άλλωστε για τη ΝΥ που πάει από κουβά σε κουβά σχεδόν σε κάθε high profile υπόθεση που εδέησε να φτάσει στα δικαστήρια - εκτός από την παύση του Οδυσσέα και την αεροστεγή προστασία ενός πολύ συγκεκριμένου αστυνομικού, οι δύο μέχρι στιγμής “επιτυχίες” της. Τουλάχιστον εδώ θα ήταν για ιερό σκοπό. Τουλάχιστον θα έδειχνε ότι προσπάθησε για απονομή (της όποιας) δικαιοσύνης.
Με λίγα λόγια το κράτος διορίζει ποινικούς ανακριτές που καταλήγουν σε ξεκάθαρες ποινικές ευθύνες επτά προσώπων, αλλά η Εισαγγελία αποφασίζει ότι... δεν συμφωνεί. Πετάει τα πορίσματα στην τουαλέτα και τραβάει το καζανάκι. Γιατί μπορεί.
«Μάς διοικούν λάθος άτομα που δεν έχουν ιδέα από δικαιοσύνη! Η μανία τους είναι να συγκαλύπτουν δολοφονίες και εγκλήματα για να γλυτώσουν τους εγκληματίες και τους απατεώνες! Μάς κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα μας, χωρίς ίχνος συνείδησης και ντροπής!» δήλωσε η Ανδριάνα Νικολάου, αμέσως μετά την κοινοποίηση της ντροπιαστικής επιστολής της ΝΥ. Πρόσεχε Ανδριάνα μου γιατί δεν το’ χουν σε τίποτα να σέρνουν τη μαυροφορεμένη μορφή σου στα τμήματα με κανένα απολιθωμένο νόμο περί “υπόσκαψης ή προσβολής των θεσμών” που θα βγάλουν από τη ναφθαλίνη. Και να είσαι σίγουρη πως αυτή θα είναι μια ποινική διαδικασία που θα βρει τον δρόμο προς το δικαστήριο. Αυτές τις διώξεις φτυχά τες η ΝΥ. Δες μόνο πόσες εργατοώρες ξοδεύει η Αστυνομία για μια δήλωση του Οδυσσέα. Αλλά δεν υπάρχει χρόνος ή μέσα για να βρεθούν οι δολοφόνοι του Θανάση. Ούτε καν αυτοί που συγκάλυψαν το έγκλημα με την ανικανότητά τους...
Για 20 χρόνια η Ανδριάνα στεκόταν μόνη έξω από το Προεδρικό ή τη Νομική Υπηρεσία κρατώντας πλακάτ με φωτογραφίες του πτώματος του γιου της και φωνάζοντας για ένα έγκλημα που κανείς δεν έβλεπε. Μια μοναχική, μαυροντυμένη, σχεδόν ασκητική φιγούρα που κατάντησε με τα χρόνια γραφική, θλιβερή, μέρος του σκηνικού. Που όμως ποτέ δεν λύγισε απέναντι στην αδιαφορία, την απάθεια και τα συγκαταβατικά βλέμματα των περαστικών. Γιατί τελικά είχε δίκιο. Τώρα καλεί τον κόσμο να ξεσηκωθεί “γιατί δεν πάει άλλο”. Όμως αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνη, δεν πρέπει να είναι μόνη.
20 χρόνια είναι πολλά. Της το χρωστάμε.
