Η μητέρα που δεν σιώπησε ποτέ: Η Ανδριάνα Νικολάου ανοίγει την καρδιά της στο «Τ» - «Η πίστη μου δεν με άφησε να λυγίσω»

Η Ανδριάνα Νικολάου είναι η προσωποποίηση αυτής της δύναμης. Μια μητέρα που ο πόνος της μετατράπηκε σε φλόγα αλήθειας και αγώνα. Η ιστορία του Θανάση Νικολάου είναι γνωστή πια σε όλη την Κύπρο — όμως πίσω από τις εξελίξεις – υπήρχε πάντα μια μάνα που δεν σταμάτησε να πιστεύει και να μάχεται.

Με αφορμή την σημερινή γιορτή της μητέρας, μιλά στο ThemaOnline για τον γιο της, τον αγώνα της, αλλά και για εκείνες που της έδωσαν φτερά να συνεχίσει.

Μια συνέντευξη-κατάθεση ψυχής, από μια γυναίκα που η μητρότητα πήρε άλλη διάσταση: έγινε αποστολή.

«Την ημέρα αυτή νοιώθω περισσότερο πληγωμένη, μου λείπει άδικα το παιδί μου»

Πώς είναι για εσάς η γιορτή της μητέρας μετά από όλα αυτά τα χρόνια;

Η γιορτή της μητέρας είναι για τις μητέρες που με μεγάλη χαρά έχουν όλα τα παιδιά που γέννησαν δίπλα τους, ή έστω και ένα τηλεφώνημα θα πάρουν από κάποιο παιδί που τυγχάνει να βρίσκεται μακριά τους. Για μένα όμως συμβαίνει κάτι το απαράδεχτο: Μου λείπει άδικα και για πάντα το παιδί μου από προμελετημένη εγκληματική πράξη κάποιων που τους προστατεύουν ακόμα. 

Όσο για την τιμή που παίρνω από διάφορες εκδηλώσεις, θα ήταν παράλειψη μου να μην ευχαριστήσω τον κόσμο που με σκέφτεται.  Όλες τις τιμές τις ανταποδίδω στο παιδί μου, τον Θανάση μου, που μου λείπει εδώ και 20 χρόνια και οι τιμές που παίρνω είναι εξ αιτίας της δικής του θυσίας που θυσιάστηκε για αυτήν την πατρίδα ενώ την υπηρετούσε κι ας μην θέλουν κάποιοι να το αναγνωρίσουν. 

Την ημέρα αυτή νοιώθω περισσότερο πληγωμένη και με πικρό παράπονο που μου λείπει άδικα. Ήρθε με τόσο πόθο διακαή από την άλλη άκρη της γης να υπηρετήσει την πατρίδα των γωνιών του. Παρόλο που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αυστραλία και παρά τον αβίωτο βίο που βίωνε στον Στρατό, στάθηκε σαν βράχος και στύλος ακλόνητος στα ιερά του καθήκοντα και υπηρετούσε την πατρίδα μέχρι το τραγικό τέλος της ζωής του, και το θλιβερό, εν καιρώ ειρήνης.

Το δε μεγάλο μου παράπονο είναι ότι, η πατρίδα μου αντί για τιμή στο παιδί μου που θυσίασε την ζωή του για αυτήν, τον υποτιμούσε και πρόσβαλλε την μνήμη του για 20 ολόκληρα χρόνια!

Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε σε άλλες μητέρες που περνούν απώλειες;

Η κάθε μητέρα νοιώθει και περνά την απώλεια του παιδιού της  με διαφορετικό τρόπο.  Εξαρτάται και με τον τρόπο που χάνει το παιδί της. Δηλαδή, εάν είναι από χέρια κάποιων, ή από αρρώστια, ή από δυστύχημα, ή εν καιρώ πολέμου που τουλάχιστο θα τιμηθεί από την πατρίδα και όχι να υποτιμηθεί με το στίγμα της αυτοχειρίας όπως υποτίμησαν το δικό μου παιδί και αγωνίζομαι 20 ολόκληρα χρόνια να βρω το δίκαιο μου και οι εμπλεκόμενοι να συνεχίζουν ακόμα να υποτιμούν την νοημοσύνη μας με τις συνεχόμενες απαράδεχτες ενέργειες τους.

Ο πόνος είναι ο ίδιος, αλλά το αδίκημα είναι διαφορετικό όπως και ο εξαναγκασμός του ψυχοφθόρου και δαπανηρού αγώνα για να τους αποδείξεις τα αυτονόητα, αυτά που με πείσμα και πάθος συγκάλυπταν.

Ότι και να συμβαίνει εκτός από την υπομονή και την πίστη στον Θεό, που πιστεύω ότι τα επιτρέπει για κάποιο λόγο και σκοπό, δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορούμε να κάνουμε. Μόνο φώτιση, πίστη και υπομονή, και πάνω απ’ όλα πολλή προσευχή για να έχει το παιδί παρουσία στον Θεό.

«Τον ακούω ακόμα να με παρακαλεί και να με ικετεύει να κάμω κάτι για να γλυτώσει!»

Υπήρξαν στιγμές που νιώσατε να λυγίζετε; Να θέλετε να τα παρατήσετε;

Όχι, δεν λύγησα ποτέ, παρόλο που η οργή μου και ο πόνος μου ήταν αβάστακτος!  Αντιθέτως! Επειδή γνώριζα πολύ καλά το παιδί μου και τα όνειρα που έκανε για την μελλοντική του ζωή στην Κύπρο, όπως γνώριζα και πολύ καλά τί ακριβώς του συνέβη, και επειδή είμαστε της Εκκλησίας, η πίστη μου που είχα στον Θεό δεν με άφησε να λυγίσω, διότι πίστευα ότι το επέτρεψε για να κάμω κάτι να γλυτώσουν άλλοι.   

Και παρ’ όλα τα ψεύδη και τα παράλογα σενάρια που προσπαθούσαν, εκ του πονηρού, οι εμπλεκόμενοι να μας παρουσιάζουν, μου έδιναν περισσότερη δύναμη και θάρρος να αντισταθώ στις διαστρεβλώσεις και τα ψέματα που χρησιμοποιούσαν, με απώτερο σκοπό να παραποιήσουν τα πραγματικά γεγονότα και να μάς εξαπατήσουν. Χρειάζεται όμως πολλή υπομονή και επιμονή.    

Τι σας έμαθε αυτός ο αγώνας ως μητέρα αλλά και ως άνθρωπο;

Η απώλεια του παιδιού μου και ο ψυχοφθόρος αγώνας που με ώθησαν κάποιοι να παλεύω για 20 χρόνια για να αποδείξω τα αυτονόητα, με δίδαξε πόσο ψεύτης και απατεώνας, αλλά και κακούργος κατάντησε ο κόσμος και ότι δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη σε κανένα. 

Ως επίσης, δεν πρέπει να σιωπούμε και να περιμένουμε να μάς πουν  άλλοι τις αλήθειες.  Πρέπει να απαιτούμε εμείς οι ίδιοι την πλήρη διαφάνεια σε όλα, και να ζητούμε, να επιμένουμε μέχρι να μάθουμε την αλήθεια που μάς αφορά και να διεκδικούμε το δίκαιο. Λυπούμε που θα το ομολογήσω, αλλά η δική μου εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί αφάνταστα με τα τόσα που πέρασα.

Αν σας άκουγε σήμερα ο Θανάσης, τι θα θέλατε να του πείτε;

Πρώτα απ’ όλα θα τον ρωτούσα ποιοι τον σκότωσαν και θα του ζητούσα ένα μεγάλο συγνώμη από την πληγωμένη μου ψυχή που δεν έκαμα τα αδύνατα δυνατά να τον γλυτώσω όταν με παρακαλούσε και μου έλεγε:  «Mum, μπορείς να κάνεις κάτι να με φύγουν από εκεί;»  Και του είπα: «Κάνε Θανάση μου υπομονή να δω τι θα κάμω» και μου απάντησε:  «Please mum, κάμε κάτι για να φύγω από εκεί διότι έχει κακούς ανθρώπους και παλιόπαιδα εκεί που είμαι και φοβάμαι!». Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα.  Την μεθεπόμενη μέρα βρέθηκε νεκρός! Αυτά τα λόγια που μου εκφραζόταν με αγωνία κατά της ζωής του, χωρίς να γνωρίζω το μέγεθος του κινδύνου που διέτρεχε, έμειναν χαραγμένα μέσα στην ψυχή μου για πάντα και τον ακούω ακόμα να με παρακαλεί και να με ικετεύει να κάμω κάτι για να γλυτώσει!  Και αφού το παιδί μου έχασε την ζωή του, αφιέρωσα κι εγώ την δική μου για να μην υπάρξουν άλλα θύματα και να μην κλάψει άλλη Μάνα όπως έκλαψα και κλαίω ακόμα εγώ.

«Η δική μου παρηγοριά είναι η πνευματική ζωή»

Τι θα λέγατε σε μία μητέρα που αντιμετωπίζει αδικία ή κοινωνική σιωπή;

Θα απαντήσω όπως και πιο πάνω:  Η κάθε μητέρα νοιώθει την απώλεια του παιδιού της και την περνά διαφορετικά.  Εξαρτάται και με ποιο τρόπο έφυγε το παιδί από κοντά της. Δηλαδή, εάν είναι από χέρια κάποιων ή από αρρώστια ή από δυστύχημα, ή εν καιρώ πολέμου.

Ο πόνος είναι ο ίδιος, αλλά το αδίκημα είναι διαφορετικό όπως και ο αγώνας που σε εξαναγκάζουν να κάμεις για να βρεις το δίκαιο σου.

Ότι και να συμβαίνει εκτός από την υπομονή και την πίστη στον Θεό, που πιστεύω ότι όλα τα επιτρέπει για κάποιο λόγο και σκοπό, και πάνω απ’ όλα προσευχή για το παιδί για να έχει παρουσία στον Θεό, δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορούμε να κάνουμε. Μόνο πίστη, ελπίδα και υπομονή.

Ομολογώ ότι, σαν Χριστιανή Ορθόδοξη, η δική μου παρηγοριά είναι η πνευματική ζωή, η οποία με κάνει να νοιώθω την παρουσία του παιδιού μου να με συνοδεύει.