Η Bουλή ξυπνά από τον λήθαργο: Αντίστροφη μέτρηση και κάμερες ή ψυχική επιβίωση;

Με την αγανάκτηση να φτάνει στο ζενίθ και τα πρόστιμα να συσσωρεύονται, η Βουλή αποφάσισε ύστερα από μακρά αναμονή να ψηφίσει την πρόταση νόμου του ΑΚΕΛ για την εγκατάσταση αντίστροφης μέτρησης. Επιτέλους, φαίνεται ότι η λογική νίκησε τον παραλογισμό που κυριαρχούσε στους δρόμους.

Η καθημερινότητα των πολιτών έχει γίνει ένα ατελείωτο παιχνίδι άγχους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις στιγμές αγωνίας όταν το πράσινο φως ανάβει; Η καρδιά χτυπά πιο γρήγορα και το ένστικτο τους φώναζε ότι προτιμούν το κόκκινο από το πράσινο. Δεν είναι λίγοι αυτοί που βρέθηκαν να πληρώνουν διόλου ευκαταφρόνητα ποσά, απλώς και μόνο γιατί βρέθηκαν μεταξύ της νόμιμης και της παράνομης γραμμής.

Η απουσία της αντίστροφης μέτρησης δεν ήταν απλώς μια τεχνική παράλειψη. Ήταν μια στρατηγική που δημιούργησε μια ατμόσφαιρα συνεχούς παρακολούθησης και πίεσης, καθώς οι πολίτες φαίνεται να έβλεπαν τις κάμερες ως τροχοπέδη αντί για μέσο αστυνόμευσης.

Πίσω από την επιθυμία για την οδική συνείδηση, κρύβεται η αλήθεια ενός κρατικού μηχανισμού που λειτουργεί σαν φοροεισπρακτική μηχανή. Οι πολίτες, αντί να γίνουν υπεύθυνοι οδηγοί, γίνονται αγχωμένοι οδηγοί, ζώντας με την αβεβαιότητα και τον πανικό της επόμενης «παράνομης» κίνησης.

Οι παρακαμπτήριες διαδρομές στις γειτονιές έγιναν ο κανόνας, γεμίζοντας τους δρόμους με αυτοκίνητα που έψαχναν τρόπο να αποφύγουν τη φωτογραφία της «αμαρτίας».

Το ερώτημα που προκύπτει είναι: πώς θα βρουν το δίκαιο τους οι πολίτες που πλήρωσαν πρόστιμα που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, εάν η αντίστροφη μέτρηση είχε ήδη τοποθετηθεί;

Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι πολιτικές που προορίζονται να βελτιώσουν την κατάσταση, συχνά οδηγούν σε περισσότερα προβλήματα από όσα επιλύουν. Το άγχος του οδηγού δεν είναι κάτι που μπορεί να κερδηθεί από καμιά στρατηγική «προσαρμογής του φωτεινού σήματος», αλλά από την αναγνώριση ότι οι ανθρώπινες ζωές δεν είναι απλώς νούμερα σε ένα κυβερνητικό λογιστικό φύλλο. Γιατί στο τέλος της ημέρας, οι ζωές τους δεν είναι απλώς στατιστικά στοιχεία σε μια κυβερνητική έκθεση, αλλά πολίτες που αξίζουν σεβασμό και προστασία.

Η απόφαση της Βουλής μπορεί να είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση…αλλά από την απόφαση στην εφαρμογή… πόσος χρόνος ακόμα θα χρειαστεί και πόσα εκατομμύρια;