(ΠΡΟΣΟΧΗ: Το παρακάτω κείμενο περιέχει spoilers για τις ταινίες Immaculate και The First Omen)
Ένας από τους βασικότερους κράχτες της διαβόητης πια Μονής του Οσίου Αββακούμ στο Φτερικούδι ήταν η “επιτυχία” του “παππούλη” με τις εγκυμοσύνες. Αν πιστέψουμε τα λεγόμενα του διάσημου-για-όλους-τους-λάθος-λόγους ηγούμενου Νεκτάριου η Μονή πρακτικά έλυσε single-handedly το δημογραφικό καθιστώντας εγκύους “εκατοντάδες γυναίκες” που έσπευσαν στη Μονή για βοήθεια και έλαβαν την ευλογία του “παππούλη” (όπως αποκαλεί χαϊδευτικά τον Όσιο Αββακούμ το boyband της Μονής) - μάλιστα αρκετά από αυτά τα ζευγάρια εμφανίστηκαν σε αμήχανα βίντεο όπου προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι έπιασαν παιδί μετά την ευλογία του “παππούλη” και όχι γιατί they fucked their brains out! Η εγκυμοσύνη είναι από τα δημοφιλέστερα “θαύματα” της ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, όχι μόνο γιατί είναι πρακτικά αδύνατον να το αντικρούσεις (γι’ αυτό ακούμε πολύ συχνά για θαυματουργές εγκυμοσύνες αλλά ποτέ για τετραπληγικούς που σηκώθηκαν, κομμένα χέρια που ξαναφύτρωσαν ή νεκρούς που επανήλθαν στη ζωή) αλλά γιατί παράλληλα ικανοποιεί μία από τις μακροβιότερες και αξεπέραστες εμμονές της χριστιανικής Εκκλησίας: τον έλεγχο του γυναικείου σώματος.
Αυτή την περίοδο προβάλλονται στις κυπριακές αίθουσες δύο ταινίες θρησκευτικού τρόμου με σχεδόν πανομοιότυπη πλοκή: το Immaculate με την ανερχόμενη Sydney Sweeney και το prequel της “Προφητείας” The First Omen. Αμφότερες έχουν για κεντρικές ηρωίδες Αμερικανίδες καλόγριες που ανακαλύπτουν ότι οι ιεροί χώροι όπου υπηρετούν στην Ιταλία (η πρώτη σε μοναστήρι, η δεύτερη σε Καθολικό ορφανοτροφείο) είναι στην πραγματικότητα βιτρίνες για ανίερες δραστηριότητες που έχουν να κάνουν -σωστά μαντέψατε- με τη χειραγώγηση του γυναικείου σώματος.
Στο Immaculate η παρθένα καλόγρια της Sweeney μένει μυστηριωδώς έγκυος και αντιμετωπίζεται περίπου ως νέα Παναγία πριν ανακαλύψει ότι η σύλληψη δεν ήταν και τόσο... άμωμος. Βλέπετε ο ανώτερος ιερέας του μοναστηριού (Alvaro Morte, περισσότερο γνωστός ως Προφεσόρ του La Casa de Papel) είναι πρώην γενετιστής και χρησιμοποιεί το DNA από ένα από τα καρφιά που σταύρωσαν τον Χριστό, και το οποίο φυλάσσεται στην κρύπτη της μονής, για να φέρει στον κόσμο έναν... κλώνο του μέσω -φυσικά- μιας άσπιλης κι αμόλυντης καλόγριας (κι έχοντας στο ενεργητικό του ήδη πολλές αποτυχημένες προσπάθειες που κατέληξαν σε τερατογεννήσεις ή αποβολές)! Αν και διαθέτει αρκετές ομοιότητες με το Rosemary’s Baby (1968), υπάρχουν αρκετές διαφορές με το αρχετυπικό φιλμ “σατανικής εγκυμοσύνης” του Roman Polanski (από το ομώνυμο βιβλίο του Ira Levin). Εδώ δεν έχουμε σατανιστές αλλά “ανθρώπους του Θεού” που επιχειρούν μέσω της επιστήμης να ενισχύσουν τη χριστιανική πίστη φέροντας στον κόσμο έναν νέο Μεσσία που “είτε θα ΄τον σώσει είτε θα τον καταστρέψει”. Επίσης ενώ η Rosemary της Mia Farrow τελικά αποδέχεται τη μοίρα της ως μητέρα με το που αντικρίζει τον νεογέννητο γιο της (παρά το γεγονός ότι “έχει τα μάτια του πατέρα του” δηλαδή του Σατανά), στο Immaculate η αδελφή Cecilia της Sweeney όχι μόνο περνάει στην αντεπίθεση καίγοντας και σφάζοντας τους δυνάστες της διαπράττει την υπέρτατη ύβρη: καταπονημένη και καταματωμένη γεννάει μόνη της, κόβει τον ομφάλιο λώρο με τα δόντια της και αντικρίζοντας με τρόμο το νεογέννητο, που εμείς δεν βλέπουμε αλλά το ακούμε να βγάζει κραυγές που δεν μοιάζουν ανθρώπινες, σηκώνει μια τεράστια πέτρα και την κατεβάζει με δύναμη πάνω του! Η αδελφή Cecilia δεν ζήτησε τίποτα από όλα αυτά. Ορκίστηκε πίστη και αγνότητα στη θρησκεία που πιστεύει, κατέληξε να σέρνεται με την κοιλιά στο στόμα σε κατακόμβες, τρέχοντας να σωθεί από έναν παρανοϊκό, μεγαλομανή παπά και κυοφορώντας ένα βδέλυγμα που της επιβλήθηκε. Δεν έχει σημασία το ότι δεν προηγήθηκε διείσδυση, ήταν βιασμός και όχι μόνο του σώματος. Αν και θύμα μιας καθαρά πατριαρχικής θρησκείας, όχι μόνο δεν υποτάσσεται αποδεχόμενη στωικά τη μοίρα της - όπως συνέβαινε στο όχι-και-τόσο-μακρινό-παρελθόν - αλλά αντιστέκεται σθεναρά, περνάει στην αντεπίθεση και φτύνει στα μούτρα την υποκρισία, τον μισογυνισμό και τη χειραγώγηση με την απόλυτη άμβλωση: τη βρεφοκτονία, επανακτώντας τον έλεγχο του σώματος και της ζωής της.
Μια παρόμοια κατάσταση ζει και η αδελφή Margaret (η εκπληκτική Nell Tiger Free) στο The First Omen, όταν συνειδητοποιεί ότι ουσιαστικά γεννήθηκε, μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με την Καθολική πίστη με απώτερο σκοπό να γίνει καλόγρια και να βιαστεί από ένα τερατόμορφο τσακάλι-ακόλουθο του Σατανά ώστε να κυοφορήσει τον Αντίχριστο (παρεμπιπτόντως το ίδιο κτήνος είχε βιάσει και τη μητέρα της συνεπώς είναι ΚΑΙ πατέρας της ώστε να διατηρηθεί η σατανική γραμμή αίματος). Το σχέδιο πετυχαίνει, το μωρό της θα αντικαταστήσει το μωρό των Gregory Peck και Lee Remick στο The Omen του 1976, εκείνη όμως θα επιβιώσει αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή για περισσότερα sequels. Αν και διατηρεί την ίδια ατμόσφαιρα θρησκευτικού τρόμου και του δέους για τον επικείμενο ερχομό του Αντίχριστου με το original, το The First Omen τολμάει να πάει σε μέρη που καμία ταινία τρόμου δεν τόλμησε ούτε τότε αλλά ούτε και τώρα. Η συνωμοσία για τη γέννηση του Αντίχριστου δεν υφαίνεται από μια Σατανιστών όπως στο Rosemary’s Baby ή όπως αφήνεται να εννοηθεί στην αυθεντικό φιλμ του Richard Donner, αλλά από φονταμενταλιστές Καθολικούς ιερείς που πιστεύουν πως ο ερχομός του θα φέρει όλο και περισσότερους ανθρώπους στην Εκκλησία φρενάροντας έτσι την τάση κοσμικισμού που άρχισε να γίνεται εντονότερη στα ταραγμένα 70s. Ως άλλη... Μονή Αββακούμ, η Καθολική Εκκλησία χρειάζεται ένα τέχνασμα, ένα “θαύμα” για να φέρει περισσότερο κόσμο (και κατ’ επέκταση χρήμα και δύναμη) στους ναούς της και τι καλύτερο από “όλοι ενωμένοι ενάντια στο απόλυτο Κακό”; Όπως συμβαίνει λίγο-πολύ και στην αληθινή ζωή οι κατέχοντες εξουσία (κυβέρνηση, Εκκλησία, θεσμοί) έρχονται να σε σώσουν από τα προβλήματα που συνήθως δημιουργούν οι ίδιοι. Το The First Omen είναι γεμάτο ταλαιπωρημένα, κακοποιημένα και παραμορφωμένα γυναικεία σώματα, δεν σταματάει ποτέ να καταδείχνει τη βία, την κακοποίηση, τη χειραγώγηση και τον έλεγχο του γυναικείου σώματος από τον ανδροκατούμενο κλήρο (και φυσικά με την αγαστή συμμετοχή των γυναικών ακολούθων τους). Σε μια σκηνή γέννας που αναμφίβολα θα μείνει για πολύ καιρό χαραγμένη στη μνήμη, η κάμερα αφού εστιάζει στο συσπασμένο από τον πόνο πρόσωπο της ετοιμόγεννης κατεβαίνει χαμηλότερα και εκεί που σκέφτεσαι “αποκλείεται να δείξει αυτό που νομίζω” εστιάζει ξεκάθαρα στο αιδοίο που ανοίγει διάπλατα για να πεταχτεί από μέσα ένα τερατώδες χέρι - να σας θυμίσω ότι η ταινία είναι παραγωγή της 20th Century δηλαδή της Disney;;; Το πώς έμεινε η σκηνή άθικτη χωρίς να λάβει το φιλμ την θανατηφόρα για το box office ένδειξη NC-17 είναι το πραγματικό θαύμα. Η σκηνή είναι σοκαριστική και βάναυση, όπως είναι όμως κάθε γέννα για κάθε γυναίκα, με ή χωρίς συναίνεση.
Και στις δύο ταινίες οι καλόγριες ηρωίδες υπέστησαν βιασμό σώματος και ψυχής από την ίδια την Εκκλησία για να εξυπηρετήσουν “το γενικότερο καλό” με το να υποδυθούν έναν διαστρεβλωμένο ρόλο Παναγίας - της μοναδικής γυναίκας που έχει ψηλά η Εκκλησία για τον λόγο ότι γέννησε τον Θεάνθρωπο χωρίς να μολυνθεί από την επαίσχυντη σεξουαλική πράξη που τόσο μισεί. Η γυναίκα κυοφορεί, δηλαδή ελέγχει την ίδια τη ζωή, κάτι που μόνο ο Θεός επιτρέπεται να κάνει, γι’ αυτό και η Εκκλησία πολεμάει λυσσαλέα το δικαίωμά της να ελέγχει το ίδιο το σώμα της, επιχειρώντας μέσω των ακροδεξιών, συντηρητικών πολιτικών συμμάχων της να απαγορεύσει -όπου μπορεί- από διαζύγια μέχρι αμβλώσεις. Οι ηρωίδες μπορεί να είναι καλόγριες αλλά είναι πάνω απ’ όλα γυναίκες και με την αντίδρασή τους υψώνουν το κωλοδάχτυλο στην πατριαρχική δομή της Εκκλησίας που τις θέλει υποταγμένες, υπάκουες, παρθένες και πειθήνια όργανα αναπαραγωγής, είτε το επιθυμούν είτε όχι (καμιά τους δεν ενδιαφέρεται να γίνει μητέρα και η ειρωνεία είναι πως γι’ αυτό ακριβώς εγκατέλειψαν τα εγκόσμια). Και στις δύο ταινίες η Εκκλησία φτάνει στα άκρα, η πρώτη προσπαθώντας να κλωνοποιήσει τον Χριστό η δεύτερη φέρνοντας στον κόσμο τον Αντίχριστο, προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα της και το προσπαθεί μέσω του οργάνου που λατρεύει να μισεί περισσότερο: τη μήτρα.
Ευτυχώς εισπράττει από τις αδελφές Cecilia και Margaret ένα ηχηρό “άντε γαμήσου”...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Ελπίδα Ιακωβίδου: Βρέθηκε σε εκδήλωση στη Λευκωσία με την πρώην σύντροφο του Τζώνη Καλημέρη
• Αερόσακοι Takata: Πώς απαντούν οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για τις χρεώσεις στον έλεγχο;
ΠτΔ στο Economist: Φάρος ελπίδας για την περιοχή η επανένωση Κύπρου
Μια ανεξάρτητη και επανενωμένη Κύπρος είναι καίριας σημασίας για την περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, κατά τον χαιρετισμό του στο 20ό ετήσιο συνέδριο του περιοδικού Economist, οι εργασίες του οποίου άρχισαν την Πέμπτη στη Λευκωσία, σημειώνοντας παράλληλα ότι η επανένωση της Κύπρου μπορεί να αποτελέσει φάρο ελπίδας και για την περιοχή
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
