To 2023 είχαμε μεν νέα κυβέρνηση αλλά και παλιές νοοτροπίες, συνήθειες και παθογένειες που μας εμποδίζουν να πάμε μπροστά ως κοινωνία. Ο “Νομικός του Διαβόλου” κλείνει μια αρκετά επεισοδιακή χρονιά με μια αναδρομή σε γεγονότα, στιγμές και εμπειρίες του 2023 όπως καταγράφηκαν από τη στήλη.
Υπάρχει κρατημένη μια ξεχωριστή θέση στην κόλαση για όλους εκείνους που πουλάνε φθηνό και ανέξοδο πατριωτισμό για προσωπικό όφελος και πάνω στη ράχη των ανθρώπων που πραγματικά υπέφεραν (και υποφέρουν ακόμα) απ’ αυτόν. Γιατί τον ιδεολόγο τον ξεχωρίζεις και τον αποδέχεσαι (δεν γράφω “σέβεσαι” γιατί ο σεβασμός είναι ένα ολότελα διαφορετικό θηρίο) έστω κι αν διαφωνείς κάθετα μαζί του, τον επαγγελματία πατριώτη όμως που όχι μόνο βάζει το οικονομικό συμφέρον πάνω από την πατρίδα αλλά -ακόμα χειρότερα- το ντύνει με φουστανέλα και το παρουσιάζει στους τυφλωμένους αδαείς ως “πατριωτισμό” δεν τον θέλει ούτε η μάνα του (αν δεν την έχει πουλήσει κι αυτή). Και μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις τον απατεώνα. Ζούμε σε μικρό μέρος και γνωριζόμαστε όλοι λίγο-πολύ καλά. Μπορείς να δεις ποιοι έχτισαν καριέρες, πλούτισαν ή απέκτησαν δύναμη και ασυλία πουλώντας πατριωτισμό, ξενοφοβία και τουρκοφαγικό εθνικισμό σε όποιον ήταν διατεθειμένος να αγοράσει (και δεν ήταν λίγοι). Μια ματιά μόνο στην αλματώδη ανέλιξη ή τον εξωφρενικό πλουτισμό τους και καταλαβαίνεις αμέσως γιατί η πρεμούρα για τη διατήρηση του στάτους κβο. (...) Αλλά μάθαμε πια. Όσο πιο στεντόρεια η πατριωτική κορώνα, ειδικά αν συνοδεύεται από κούνημα του δακτύλου προς τους “μειοδότες”, τόσο μεγαλύτερο το δούλεμα. (Επαγγελματίες πατριώτες: η πραγματική μάστιγα, 06/07/23)
Για 18 χρόνια Αρχές, κυβερνήσεις, κράτος και τα παπαγαλάκια τους κορόιδευαν κατάμουτρα τη μάνα του Θανάση, Ανδριάνα που ποτέ δεν πίστεψε το επίσημο πόρισμα και συνέχισε τον άνισο και μοναχικό αγώνα της για δικαίωση κόντρα στο πιο στυγνό κατεστημένο που αντιμετώπισε ποτέ ένας άνθρωπος μόνος του: το ανάλγητο κυπριακό κράτος που όχι μόνο σκοτώνει τους πολίτες του που υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύει αλλά εξακολουθεί να καλύπτει τους δολοφόνους και τους ηθικούς αυτουργούς. Η οικογένεια του Θανάση δικαιώθηκε όταν με την εκταφή και νέα νεκροψία αποκαλύφθηκε το έγκλημα που ήταν από την αρχή μπροστά τα μάτια των Αρχών αλλά φρόντισαν να καλύψουν μεθοδικά βγάζοντας τρελό, παρανοϊκό ή εχθρό του κράτους όποιον ισχυριζόταν το αντίθετο. Μετρήστε πόσοι Πρόεδροι, Υπουργοί Δικαιοσύνης, Γενικοί Εισαγγελείς και Αρχηγοί Αστυνομίας πέρασαν αυτά τα 18 χρόνια και τι έκαναν για την υπόθεση. Απολύτως τίποτα. Σήκωναν τα χέρια ψηλά και της έλεγαν “δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό, όλα έγιναν σωστά, ο γιος σου δεν άντεξε τη θητεία και αυτοκτόνησε”. Όλοι τους ένοχοι, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, για αδιαφορία, αναλγησία, ανικανότητα και κάποιοι ίσως και για σκοπιμότητα. Κι ας γαβγίζουν τα απανταχού κομματόσκυλα ότι “εμείς εν τζιαι” δείχνοντας πάντα τους άλλους. Προσπεράστε τους. Το έχει κάνει άλλωστε ήδη η ιστορία. Με τον νυν Γενικό Εισαγγελέα να βάζει οριστική ταφόπλακα στις έρευνες και τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη να προσφέρει, ουσιαστικά, blood money για την κάλυψη των εξόδων των ιδιωτικών ποινικών υποθέσεων που θα καταχωρήσει η οικογένεια του θύματος. Το κράτος ένιψε τας χείρας του, έχωσε τα σκουπίδια κάτω απ’ το χαλάκι και καμαρώνει ότι καθάρισε. [Τι έκανες στον πόλεμο (για τον) Θανάση; 12/07/23]
Κάθε 15η Ιουλίου κάποιοι κάποιοι καταφεύγουν σε εντυπωσιακές τύφλα-να-έχει-η-Μάγια-Πλισέτσκαγια πιρουέτες γύρω απ’ τη λέξη “πραξικόπημα” προκειμένου να μην την προφέρουν, άλλοι πάλι όταν το κάνουν, απρόθυμα εννοείται, ξεστομίζουν κάτι ακατάληπτο τύπου “πρξκομα” για να προχωρήσουν στη συνέχεια με καθαρή, στεντόρεια φωνή στο κυρίως πιάτο που είναι φυσικά η user-friendly τουρκική εισβολή που ενώνει τους πάντες. Σου λέει γιατί να πονοκεφαλιάζω με μια “απερισκεψία”, μια “εμφύλια διαμάχη”, μια “εσωτερική αντιπαράθεση”, έναν “ξένο δάκτυλο για να σκοτωθούμε μεταξύ μας” (όπως βαφτίζεται την τελευταία δεκαετία το πραξικόπημα κυρίως από Πινδάρου πλευρά) όταν μπορούμε να πάμε κατευθείαν σ’ αυτό που όλοι ανεξαιρέτως λατρεύουν να μισούν; Το πραξικόπημα κατάντησε όπως τα προκαταρκτικά στο σεξ: στη θεωρία όλοι το γουστάρουν αλλά οι πλείστοι το προσπερνούν για να προχωρήσουν στην πολυπόθητη εισβολή/διείσδυση. (...) Για ποιο λόγο σε μια εποχή όπου σύμβολα του μίσους ξηλώνονται, διαγράφονται ή γκρεμίζονται σε διεθνές επίπεδο (άντε γαμήσου στρατηγέ Λι, στα τσακίδια παιδέρα Λεοπόλδε) στη γωνιά αυτή της Μεσογείου εξακολουθούν να τιμούνται και να δοξάζονται πραξικοπηματίες, τρομοκράτες, σφαγείς αμάχων, προδότες και ολετήρες. Λένε πως πρέπει να κρίνουμε τα πάντα εντός του ιστορικού τους πλαισίου, όμως δεν είναι όλα γκρίζα. Κάποια πράγματα είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι μαύρα ή άσπρα και αν επικρατούσε ο ισαποστακισμός ως ιδεολογία θα ζούσαμε είτε ακόμα στις σπηλιές, είτε κάτω από την μπότα κάποιας απολυταρχικής δυστοπίας. (Πραξικόπημα: Η λέξη που σύντομα δε θα λες, 18/07/23)
Προσπαθήστε έστω για λίγα δευτερόλεπτα να μπείτε στη θέση του Ντέιβιντ. Πώς είναι να βλέπεις τον άνθρωπο με τον οποίο είστε μαζί για μισό αιώνα να λιώνει, να υποφέρει από τους πόνους και να παρακαλεί να πεθάνει για να ησυχάσει. Να ξέρεις ότι είναι στο χέρι σου να την κάνεις να σταματήσει να υποφέρει αλλά αυτό σημαίνει ότι ταυτόχρονα θα σταματήσει να ζει. Να σε κοιτάζει, να σου μιλάει, να σου χαμογελάει (έστω και σπάνια πια) όπως έκανε τα τελευταία 50 χρόνια. Από εκείνα τα διλήμματα που βλέπεις στα δακρύβρεχτα δράματα και κλαις από συγκίνηση αλλά και, μεταξύ μας, από ανακούφιση που είναι μόνο μια ταινία. Αλλά το πραγματικό αυτό δίλημμα δεν το εύχεσαι ούτε στον χειρότερο εχθρό σου. Να μην αξιώσεις που έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου. Ο Ντέιβιντ πήρε την απόφαση. Έκανε την επιλογή του. Έφραξε το στόμα και τη μύτη της Τζάνις μέχρι που σταμάτησε να αναπνέει, λίγο πριν δει την ευγνωμοσύνη στην τελευταία λάμψη των ματιών της. “Απλά κούνησε το κεφάλι της. Δεν έκανε καμία προσπάθεια να με σταματήσει” θα πει αργότερα στην απολογία του στο δικαστήριο. Αμέσως μετά προσπάθησε να αυτοκτονήσει με χάπια όμως τον πρόλαβαν και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Για να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών, να δικαστεί, να φυλακιστεί και να καταδικαστεί για ανθρωποκτονία. Για να καταχωρηθεί στη συνείδηση μερίδας της κοινωνίας ως δολοφόνος. Συζυγοκτόνος. Γυναικοκτόνος. Η άνεση του πληκτρολογίου και ο σχεδόν ψυχαναγκαστικός αυτοματισμός της κοινωνικής καταδίκης δεν αφήνουν περιθώρια για μια ψύχραιμη ανάγνωση των γεγονότων αυτών καθαυτών. Η τραγωδία πίσω από την τραγωδία παραμένει στη σκιά γιατί δεν βολεύει το αφήγημα του virtue signaling. Της πλασματικής ανωτερότητας του ηλεκτρονικού δικαστή, ενόρκου και δήμιου. (Κανένας, μα ΚΑΝΕΝΑΣ, δεν πρέπει να βρεθεί στη θέση του Ντέιβιντ, 01/08/23)
Η λογοκρισία της κριτικής στο πρόσωπο του Μακάριου είναι ενδεικτική μιας κοινωνίας που αν και υποτίθεται ζει στον 21ο αιώνα καταφεύγει ακόμα σε μια τυφλή βορειοκορεατικού τύπου προσωπολατρεία αρνούμενη να γκρεμίσει είδωλα και εθνικά αφηγήματα που έχουν χρεοκοπήσει εδώ και δεκαετίας υπό τον φόβο του συνολικού ξεγυμνώματος. Αν μαθευτεί όλη η αλήθεια για τον Μακάριο, τότε θα πρέπει να μπουν στο μικροσκόπιο όλες οι απόψεις, πράξεις και αποφάσεις του. Και αυτό δεν το θέλει κανένας. Ούτε καν αυτοί που τον μισούσαν θανάσιμα. Καμία πλευρά δεν θέλει να αλλάξει το παραμικρό στο αφήγημα. (...) Κανένας, ειδικά από τις παλαιότερες γενιές, δεν πρόκειται να αλλάξει την πεποίθησή του επειδή διάβασε κάτι, όσο συγκλονιστικό και 100% αληθινό κι αν είναι. Θα το απορρίψει ως ξέπλυμα της άλλης πλευράς. Γι’ αυτό αναρωτιέμαι συχνά, μήπως τελικά δεν είναι η λατρεία προς το ένα πρόσωπο που κρατάει κάποιους αγκυλωμένους στην “αλήθεια” του όσο το μίσος για το αντίπαλο δέος; Δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι το ΑΚΕΛ τρελαίνεται τόσο για έναν δεξιό, αντικομμουνιστή και εθνικιστή παπά όσο για τη διατήρηση ενός άσβεστου μίσους για τον Γρίβα και την ΕΟΚΑ Β’ που κρατάει ζωντανές τις διαχωριστικές γραμμές, πολώνει, πορώνει και κρατάει μαντρωμένο το κοπάδι του. Γι’ αυτό είναι απρόθυμοι να ασκήσουν οποιαδήποτε κριτική στον Μακάριο ή να αμφισβητήσουν έστω και ελάχιστα το “μεγαλείο” της ηγεσίας του. Ο φόβος του πλασματικού διλήμματος “ή με τον Μακάριο ή με τον Γρίβα” υπερισχύει οποιασδήποτε απόπειρα για αναζήτηση της αλήθειας. Αυτά είναι άχρηστες λεπτομέρειες. Προέχει η πολιτική επιβίωση. Και την επιτυγχάνεις the old fashioned way. Με φανατισμό λες και είναι τα 70s. (Αντί στεφάνου: Πρέπει επιτέλους να μιλήσουμε ανοιχτά για τον Μακάριο, 03/08/23)
Οι ακραιφνείς υπερπατριώτες του νησιού μπορούν να χαλαρώσουν τώρα. Ο “εχθρός” νικήθηκε. Υποχώρησε στο λημέρι του πίσω από το οδόφραγμα από όπου απείλησε να έρθει να διχάσει, να λεηλατήσει, να καταστρέψει και το χειρότερο: να μιλήσει για ειρήνη και επανένωση. Ο Σουλεϊμάν Ουλούτσαϊ δεν θα παρευρεθεί στην αποψινή αντικατοχική εκδήλωση στη Δερύνεια για να μην μας δημιουργήσει όπως είπε πρόβλημα λόγω των αντιδράσεων. Που να ξέρει ότι το πρόβλημα δημιουργήθηκε ήδη εδώ και καιρό και ότι ο ίδιος δεν φέρει καμία ευθύνη. Την ευθύνη τη φέρουμε αποκλειστικά εμείς. Που 49 χρόνια μετά αφήνουμε τους Σιζόπουλους, τους Παπαδόπουλους και τους ΕΛΑΜίτες αυτής της χώρας να διαμορφώνουν ακόμα την ατζέντα με τις κραυγές, τις απειλές και τα κούφια συνθήματα. Έχουν κάθε δικαίωμα να φωνάζουν, το ερώτημα είναι, εμείς γιατί τους ακούμε; [Ο (πραγματικός) Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, 05/08/23]
Στην Αλεξανδρούπολη οι Αρχές συνέλαβαν έναν τύπο που την είδε Τεξανός πολιτοφύλακας ο οποίος αντί να πάει να σβήσει καμιά φωτιά μαζί με τους εθελοντές γύριζε τους καπνισμένους δρόμους “συλλαμβάνοντας” μετανάστες. Ο αυτοσχέδιος Ράμπο απήγαγε ταλαιπωρημένους ανθρώπους τους οποίους στοίβαξε σαν σαρδέλες στο τρέιλερ που έσερνε με το όχημά του, επιδεικνύοντας το κατόρθωμά του στα σόσιαλ. “25 κομμάτια μάζεψα” έλεγε περήφανος στο βίντεο που τράβηξε ο ίδιος καλώντας τους πολίτες είτε να τον ακολουθήσουν, είτε να τον μιμηθούν. (...). Ο τύπος είναι... αλβανικής καταγωγής που ζει εδώ και δεκαετίες στην Αλεξανδρούπολη όπου έχει επιχείρηση οικοδομικών εργασιών. Μετανάστης πρώτης γενιάς που πολύ πιθανό να έζησε ο ίδιος τον ρατσισμό στο πετσί του, φαίνεται πως αφομοιώθηκε πλήρως στο νέο περιβάλλον - από τις ελληνικούρες μέχρι το ρατσιστικό, ξενοφοβικό, μιλιταριστικό παραλήρημα σε βάρος ανθρώπων ακόμα πιο εξαθλιωμένων μεταναστών απ’ ότι ήταν εκείνος και οι συμπατριώτες του στην αρχή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάντια για έναν άνθρωπο από το να κάνει σε ασθενέστερους απ’ αυτόν όσα του έκαναν εκείνου και να γίνεται ένα με τους πρώην δυνάστες του. Η χειρότερη και πιο θλιβερή περίπτωση pick me, όταν πασχίζεις να γίνεις μέλος της αγέλης με κάθε τίμημα, ακόμα κι αν απογυμνώνεσαι από την ανθρωπιά σου. (...) Όμως μπορείς να επιβιώσεις και με πιο αξιοπρεπείς τρόπους, στα σίγουρα όχι πέφτοντας στο κρεβάτι με φασιστόμουτρα που αναμφίβολα θα στραφούν και πάλι εναντίον σου όταν παραστεί η ανάγκη εύρεσης νέων εχθρών. (Η φωτιά μέσα μας, 24/08/23)
Ελάτε “νοικοκυραίοι” μου, “αγανακτισμένοι πολίτες”, “ανήσυχοι πατριώτες”, “ισορροπημένα ΜΜΕ”, “ισαποστάκηδες” και λοιποί “διαμαρτυρόμενοι”, πείτε το. Εδώ είμαστε. Σας ακούμε. Πείτε μας ότι οι φασιστικές επιθέσεις στη Χλώρακα και τη Λεμεσό ήταν “μεμονωμένα περιστατικά”, “δίκαιη διαμαρτυρία” και “έκφραση της αγανάκτησης του κόσμου”. Γράψτε, ποστάρετε, μεταδώστε αγαπητοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι για “αντιμαχόμενες πλευρές”, “επεισόδια”, “συγκρούσεις”, “αντίπαλα στρατόπεδα”, “ελληνοκύπριους κατοίκους και παράνομους μετανάστες” στο όνομα μιας ανύπαρκτης “ισορροπίας” και “αντικειμενικότητας” αλλά στην πραγματικότητα ενός επιτήδειου ισαποστακισμού που ξεπλένει τους ακροδεξιούς τραμπούκους. Δεν είναι κακό να παραδεχθείτε επιτέλους κάποιοι από εσάς ότι συμφωνείτε με τους τελευταίους, απεναντίας θα βρείτε την παραδοχή αρκούντως εξιλεωτική (και πόσο θλιβερό αλήθεια να το παίζετε ακόμα “κυπριακό Fox News” όταν ακόμα και ο ακροδεξιός/ψεκασμένος όχλος που μέχρι τώρα χαϊδεύατε σάς γύρισε την πλάτη). Πείτε μας ότι στη Χλώρακα και τη Λεμεσό νιώθετε ανασφάλεια όταν περπατάτε στους δρόμους εξαιτίας των μεταναστών και όχι βέβαια των ντόπιων κακοποιών, τραμπούκων, χουλιγκάνων και μελών του οργανωμένου εγκλήματος. (... Κλαφτείτε πάλι λίγο ότι “υπερβάλλουμε”, “κάνουμε την τρίχα τριχιά”, “βαφτίζουμε φασίστα όποιον διαφωνεί μαζί μας”, “μεταφέρουμε την προπαγάνδα των αριστερών”. Κάντε πως δεν υπάρχουν πογκρόμ, οργανωμένες επιθέσεις, άνοδος της ακροδεξιάς ή φασιστική ιδεολογία, χώστε και αυτές τις επιθέσεις κάτω από το χαλάκι των "λίγων απερίσκεπτων" (όπως άλλωστε το '63 και το '74) (Δεν γίνεται να σας τρομάζουν τα γεννητούρια του φιδιού όταν έχετε διοργανώσει το baby shower, 03/09/23)
Ανάμεσα στα πρόσωπα που δέχτηκαν επίθεση από τους ακροδεξιούς τραμπούκους το μοιραίο βράδυ της Παρασκευής στη Λεμεσό ήταν και ο Πρόεδρος της Αρχής Λιμένων κ. Αντώνης Στυλιανού. Όπως έγραψε ο ίδιος στο Facebook, ενώ βρισκόταν στο Παλιό Λιμάνι δέχθηκε επίθεση από κουκουλοφόρους οι οποίοι τον χτύπησαν και του έκλεψαν το κινητό τηλέφωνο. Όπως βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία ο κ. Στυλιανού διαθέτει μια αλλόκοτη ομοιότητα με τον συμπαθέστατο Βρετανό (με Κύπρια μητέρα) ηθοποιό Nick Mohammed (δεξιά), περισσότερο γνωστό ως Nate Shelley της σειράς Ted Lasso της Apple TV+.
Κατανοήστε σας παρακαλώ τη δυσκολία που αντιμετωπίζει ο μέσος Κυπραίος ρατσιστής τραμπούκος που έχει βγει στο κυνήγι αλλοδαπών, όταν το μοναδικό του κριτήριο εντοπισμού τους, όταν δεν υπάρχει εμφανής κελεμπία ή τουρμπάνι, είναι το σκούρο δέρμα. Τώρα, αν ο Κυπραίος ήταν πχ Νορβηγός ξυλοκόπος, 1,85 μ, ξανθός γαλανομάτης με τεράστιες πλάτες και αδυναμία στα καρό πουκάμισα, το έργο του θα ήταν σαφώς ευκολότερο. Όταν όμως μοιάζεις κατά 95% με αυτούς που κυνηγάς, γιατί ξέρεις μεσογειακός/μεσανατολίτης όχι ακριβώς Άρια αλλά μάλλον παπ-άρια φυλή, ελλοχεύει ο κίνδυνος να πλακώσεις κάποιον δικό σου. Ειδικά όταν η νοημοσύνη σου επιτρέπει ελάχιστα περισσότερα από τη ζωγραφική εικόνων της καθημερινότητας στους τοίχους του σπηλαίου που αποκαλείς σπίτι. (Δεν είναι ρατσιστές οι άνθρωποι, απλά φανατικοί του Ted Lasso, 04/09/23)
Τον βλέπεις συνήθως στην άκρη του κάδρου. Στέκεται διακριτικά λίγα μέτρα μακρύτερα από το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Μπορεί να τον δεις στη γωνία του πλάνου. Στο background μιας φωτογραφίας. Λίγο παραδίπλα από εκεί όπου εστιάζει ο φακός. Κάποιες φορές τον πιάνει κι εκείνον. Φευγαλέα. Ή κάποια λεπτομέρεια. Αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί. Ο Χαράλαμπος Νικολάου, ο πατέρας του Θανάση. Πάντα μαυροντυμένος, σχεδόν πάντα με το κεφάλι σκυφτό και τα χέρια σταυρωμένα μπροστά, σαν σε μια μόνιμη σιωπηλή προσευχή. Ή να υποκλίνεται στο μεγαλείο της μάνας. (...) Η Αντριάνα Νικολάου μετατράπηκε στο αδιαμφισβήτητο σύμβολο δύναμης, επιμονής και αποφασιστικότητας της υπόθεσης που θα αποτελεί για πάντα ανεξίτηλο λεκέ στο ύφασμα της σύγχρονης κυπριακής κοινωνίας.Και ο κύριος Χαράλαμπος, πάντα από τη γωνιά του κάδρου, η σταθερή υπενθύμιση πως ακόμα και τα σύμβολα χρειάζονται κάπου να ακουμπήσουν. (Ο κύριος Χαράλαμπος, 14/07/23)
Η αποανθρωποίηση των μεταναστών όχι μόνο είχε ξεκινήσει χρόνια πριν, πλέον αποτελεί κανονικότητα. Μπορεί στα πογκρόμ να συμμετείχαν μικρές ομάδες ένοπλων φασισταριών όμως η αποδοχή, φανερή και σιωπηρή, προήλθε από μεγάλο μέρος του πληθυσμού χωρίς απαραίτητα ακροδεξιές πεποιθήσεις. Απλούστατα η προπαγάνδα της ασύμμετρης απειλής, των ευαίσθητων συνόρων, του πρακτόρων της ΜΙΤ και των “πυρήνων του ISIS” συνεπικουρούμενη πολλές φορές από επίσημα χείλη και τα mainstream ΜΜΕ απογύμνωσαν τους μετανάστες από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους και τους μετέτρεψαν σε μια καρικατούρα εχθρού που δεν διαφέρει από τον τερατώδη Τούρκο με το φέσι και το ματωμένο γιαταγάνι, τον πονηρό Εβραίο με τη γαμψή μύτη ή τον μαύρο κανίβαλο με το ανθρώπινο κόκκαλο δεμένο στα μαλλιά. Έναν εχθρό που ακόμα κι αν δεν το λένε όλοι ανοιχτά, πιστεύουν μέσα τους ότι τους αξίζει ο θάνατος. Ότι φτάσαμε στο “ή αυτοί ή εμείς”. Άλλωστε όπως είπε και η δημοσιογράφος της ΕΡΤ Αλεξάνδρα Δουβαρά “το μόνο ευχάριστο από τις φωτιές, είναι ότι δεν έχουμε θρηνήσει ανθρώπινη ζωή πέρα από αυτούς τους ταλαίπωρους που έχασαν τη ζωή τους στο δάσος της Δαδιάς». («Όποιον βρείτε, σκότωμα κατευθείαν. Μην τον λυπάστε», 27/08/23)
Όσα μίντια μπαίνουν στον κόπο να ρωτήσουν τους ίδιους τους κατοίκους της Χλώρακας, μαθαίνουν πως κανείς δεν ήθελε όλον αυτόν τον χαμό κι ότι εκείνοι διαμαρτύρονται εδώ και χρόνια μόνο για τη συγκέντρωση παράνομων και εγκληματικών στοιχείων στο συγκρότημα Άγιος Νικόλαος. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους αλλοδαπούς που ζουν και εργάζονται εδώ και χρόνια στην περιοχή και οι οποίοι έγιναν στόχοι των απροκάλυπτων επιθέσεων των φασιστικών ομάδων. Όμως δεν θα δείτε να παίζουν και πολύ δυνατά αυτές οι δηλώσεις. Πουλάνε η απειλή, η ένταση, η καχυποψία και οι θεωρίες συνωμοσίας αν και ο μεγαλύτερος φόβος κάποιων mainstream δημοσιογράφων είναι μήπως και αποκλίνουν από το επίσημο ξενοφοβικό αφήγημα και κατηγορηθούν ότι “γουστάρουν τους λάθρο”. (...) Νομίζω πως το καλύτερο, το πιο αντιπροσωπευτικό και αυτό που βρίσκεται στο μυαλό των περισσοτέρων, το είπε ο πρόεδρος των Εθνοσοσιαλιστών, Χερ Μαρίνος Σιζόπουλος: "Να διασφαλίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε αυτούς που δικαιούνται να τα έχουν". Μιλάμε ο άνθρωπος κάνει τον Χρίστο Χρίστου να μοιάζει με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ... (Ανθρώπινα δικαιώματα αλά καρτ, 31/08/23)
Τα τελευταία χρόνια, οι σύντροφοι του Κινήματος Εθνικοσοσιαλιστών του Χερ Σιζόπουλου εντάσσονται στην κατηγορία “δεν έχω πρόβλημα με τους ΕΔΕΚίτες, έχω και φίλους ΕΔΕΚίτες, δεν με νοιάζει τι κάνουν στο γραφείο τους, δεν είμαι εναντίον τους αρκεί να μην προκαλούν”. Δηλαδή των ανθρώπων που αναγκάζονται να κρύβονται στην ντουλάπα λόγω της φύσης ή των επιλογών τους. Και ενώ είμαι κάθετα αντίθετος σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση απόκρυψης, γι’ αυτούς ειδικά το κατανοώ. Μη σας πω ότι το ενθαρρύνω. (...) Ειδικά μετά την τελευταία... ιδιοφυή πρόταση του κώματος (σωστή η ορθογραφία) να πληρώνουμε 500 ευρώ είσοδο για να μπούμε όχι στον Βέρτη αλλά στα κατεχόμενα εάν το ντεπόζιτο μας είναι γεμάτο κάτω από τα 2/3, είναι να τους αδικείς; Όχι βέβαια. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που συναντήσατε κάποιον που actually παραδέχτηκε δημόσια πως είναι ΕΔΕΚίτης; (...) Είναι σαν να ψάχνουν να βρουν τι ακραίο, εξωπραγματικό, παράλογο, παρανοϊκό, ανέφικτο και Σιζοφρενικό δεν τολμάει να πει ούτε το ΕΛΑΜ για να το ξεφουρνίσουν πρώτοι. Καταλάβατε τώρα γιατί υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να συναντήσετε ανοιχτά δηλωμένο ΕΛΑΜίτη, Σαϊεντολόγο ή ακόμα και flat-earther παρά ΕΔΕΚίτη; (Η δυστυχία του να είσαι ΕΔΕΚίτης, 15/09/23)
Οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν είναι επαίτες, αξεσουάρ για photo ops πολιτικών ή charity cases για socialites με σύνδρομο αρτιμελούς σωτήρα. Δεν θέλουν λύπηση, ραδιομαραθώνιους που δίνουν άλλοθι στην κρατική ανικανότητα ή επαναλαμβανόμενες ετήσιες εξαγγελίες που σπάνια υλοποιούνται. Για να μάθετε τι ακριβώς θέλουν δεν έχετε παρά να τους ρωτήσετε. Η αλήθεια είναι πως το φωνάζουν εδώ και χρόνια (“ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους”) αλλά κανείς δεν ακούει. Βλέπετε είναι όλοι απασχολημένοι με το να πως να τους σώσουν, ένα δακρύβρεχτο, εμψυχωτικό ενσταντανέ τη φορά. (...) Μαθητή σε τροχοκάθισμα τον έδεναν με σχοινί(!) στο λεωφορείο, τοποθετημένος αντίστροφα να κοιτάει προς τα πίσω, για έναν ολόκληρο μήνα στη διάρκεια του 2023. Τους είπαν ότι το λεωφορείο δεν είχε τις απαραίτητες πρόνοιες και ότι ο οδηγός δεν ήξερε πώς να δέσει το παιδί. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις παιδιά με αναπηρίες δεν συμμετείχαν καν στην εκδρομή γιατί ο χώρος δεν προσφέρονταν για εκείνα, δεν είχαν συνοδό ή πήγαιναν για να διαπιστώσουν ότι θα έπρεπε να μείνουν εκτός του μουσείου γιατί δεν υπήρχε ανελκυστήρας. Και πάλι το ερώτημα. Πως διάολο εξασφαλίζουν άδεια; Αυτή είναι η μία πλευρά. Γιατί η άλλη είναι πολύ σοβαρότερη. Κανονικά θα πρέπει να ρωτάμε “καλά, το σχολείο τι σκατά κάνει;”. Γιατί ενώ έχεις δύο μαθητές σε τροχοκάθισμα συνεργάζεσαι με λεωφορεία που διαθέτουν μία θέση; Γιατί επιλέγεις τοποθεσίες εχθρικές προς τους ανάπηρους μαθητές, επισκέψεις σε κτήρια χωρίς ανελκυστήρες ή ράμπες διέλευσης και εστιατόρια χωρίς τουαλέτες για αναπήρους; Είναι το χρηματικό ή προσωπικό συμφέρον πιο πάνω από την ήδη βεβαρημένη ψυχολογία ενός μαθητή που περνάει καθημερινά στίβο μάχης προκειμένου να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι, να ντυθεί ή να πάει στην τουαλέτα; Ρητορικό το ερώτημα γιατί μεταξύ μας γνωρίζουμε καλά την απάντηση... (Η σκατένια συμπεριφορά προς τους ανάπηρους είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρετε για τον «πολιτισμό» μας, 17/09/23)
Αν μας δίδαξε κάτι η ιστορία με την Κωμοδρόμου είναι πως αντίθετα με το γνωστό ρητό, εδώ ισχύει το “Τη Δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς”. Επίσης ότι δέκα χρόνια θητείας του Χριστοδουλίδη δίπλα στον καλύτερο του είδους, τον άνθρωπο που πήρε τέσσερις συνεργάτιδές του από τον ΔΗΣΥ και μας τις φόρτωσε στο δημόσιο για να τις πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις μέχρι να πεθάνουμε, πήγαν στράφι αν κρίνουμε από τον ερασιτεχνισμό τους εκεί στον Λόφο. Και τέλος ότι το νέο, το φρέσκο, το ανανεωτικό, το καινούργιο, το αναζωογονητικό, το πρωτοποριακό, το διαφορετικό, το “εμείς δεν θα κάνουμε αυτά που έκαναν οι άλλοι” που υποτίθεται ότι έφερε ο νέος Πρόεδρος, είναι στην πραγματικότητα μια υποδεέστερη, δυσλειτουργική και ανυπόφορα ερασιτεχνική εκδοχή του παλιού. Άλλωστε όπως μας θυμίζει το φιάσκο της New Coke από το μακρινό 1985, το “νέο” μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί μια πρώτης τάξεως, οδυνηρή, αδιαφιλονίκητη φλόπα. (Τη Δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς, 19/09/23)
Ο πρόεδρος του ΔΣ του ΡΙΚ έβαλε ταφόπλακα στη σειρά από το βιβλίο του Σταύρου Χριστοδούλου “Τρεις σκάλες ιστορία” γιατί “η κυπριακή κοινωνία είναι ανώριμη, το θέμα είναι λεπτό, η ιστορία θα ξύσει πληγές και οι τηλεθεατές δεν είναι αρκετά ώριμοι για να το διαχειριστούν”.Αν στ’ αλήθεια περιμένατε κάτι διαφορετικό τότε μάλλον ζείτε σε άλλη χώρα. Ο Κέντας, όπως και ο προκάτοχός του που έκοψε προληπτικά το προτεινόμενο late show του Γιόρτσιου γιατί δεν ήθελε να του τα πρήζουν Προεδρικό και κόμματα για τη σάτιρα, χρεώνει στην “ανώριμη κοινωνία” τις δικές του ανασφάλειες. Ναι είναι λεπτό το ζήτημα των βιασμών Ελληνοκυπρίων γυναικών από τους εισβολείς, ναι πρόκειται για μια ζόρικη ιστορία που θα ξύσει πληγές (οι ανοιχτές πληγές είναι το γαμημένο point του βιβλίου) αλλά είναι ο Κέντας που δεν έχει όχι μόνο την ωριμότητα αλλά ούτε τις γνώσεις, τις ικανότητες ή τη διάθεση να διαχειριστεί το όποιο backlash (γιατί κάθε καλή σειρά με τέτοιο θέμα πρέπει να έχει αντίκτυπο), είναι το ΡΙΚ που δεν μπορεί να ξεφύγει από τα κουτάκια που τικάρει ευλαβικά εδώ και σχεδόν επτά δεκαετίες, είναι η νοοτροπία του βολέματος, της τεμπελιάς, του γλειψίματος της εξουσίας και της δυσανεξίας σε οτιδήποτε προσομοιάζει σε πρωτοτυπία, πρόοδο ή φαντασία. (Τρεις Σκάλες Υστερία: Γιατί το κόψιμο από το ΡΙΚ ίσως είναι και για καλό, 24/09/23)
Δεν είναι διόλου τυχαίο φυσικά το γεγονός ότι οι ντόπιοι υποστηρικτές του Πούτιν, του ρωσικού απολυταρχικού καθεστώτος, του φασιστικού τάγματος Βάγκνερ (πριν προδώσει τον big boss) και το ρόστερ των συμμάχων τους που περιλαμβάνει μουλάδες, αγιατολάδες, Ταλιμπάν, Γκρίζους Λύκους, τον Ερντογάν και τον Κιμ Γιονγκ Ουν, τάχθηκαν σούμπιτοι με τους σφαγείς και βιαστές. Όπως οι ψέκες που ξεκίνησαν από 5G και κατάπιαν μέχρι εμβόλια, τσιπάκια και επίπεδη Γη, έτσι κι αυτοί αγοράζουν όλο το πακέτο υποστήριξης στο όνομα μιας τυφλής ιδεολογίας: ξεκινάς με Μιλόσεβιτς και Σαντάμ καταλήγεις με Κιμ και Χαμάς. (...) Σε αντίθετη περίπτωση, έτσι και οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ στραβοκοιτάξουν έστω -ξέρω γω- την Αγκόλα τότε διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, βγαίνουν στους δρόμους, κρέμονται απ’ τα κάγκελα και βρίζουν χυδαία όποιον δεν καταδικάσει με την ίδια ένταση τον καπιταλισμό/ιμπεριαλισμό (στον οποίο ζουν και οι ίδιοι, συνήθως με τους ανάλογους μισθούς). Εκεί η πλευρά είναι ξεκάθαρη, η φωνή στεντόρεια, η καταδίκη εντονότατη και απόλυτη χωρίς αστερίσκους, ναι μεν αλλά και ανόητα whataboutisms. Εκεί δεν είναι με τον άνθρωπο. Είναι απλά “ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός”. Και τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται αλά καρτ. Όταν ο βιαστής/δολοφόνος είναι καπιτάλας του κερατά έχει άλλη αξία η καταδίκη. Όταν είναι Ρώσοι ή τρομοκράτες της Χαμάς είναι... αντιφασίστες και μαχητές και φυσικά φταίνε το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ που τους προκάλεσαν. Και δεν γυρίζει η ρημάδα η γλώσσα να καταδικάσει χωρίς γαμημένα αλλά όπως δεν γυρίζει το γκλομπ του ακροδεξιού μπάτσου να χτυπήσει κουκουλοφόρο ομοϊδεάτη του. Είναι ακριβώς η ίδια πρακτική. Η τυφλή ιδεοληψία που μπλοκάρει την ενσυναίσθηση, εφευρίσκει χίλιες δυο δικαιολογίες για εξίσωση θύτη-θύματος και ξέπλυμα του πρώτου και βάζει την όποια ιδεολογία πιο πάνω από βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. (Δεν Χαμάς που δεν Χαμάς, δεν πας για ψάρεμα; 10/10/23)
Θυμήθηκα το The Handmaid’s Tale βλέποντας την τραγελαφικά ύπουλη προσπάθεια τριών βουλευτών του ΕΛΑΜίτη Λίνου Παπαγιάννη και των ΔΗΚΟϊκών Παύλου Μυλωνά και Ζαχαρία Κουλία να εγγράψουν προς συζήτηση στην ad hoc επιτροπή για το Δημογραφικό το θέμα «στατιστικά στοιχεία για τις αμβλώσεις από την ημερομηνία αποποινικοποίησής τους και συσχετισμός με το δημογραφικό πρόβλημα». (...) Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως οποιοδήποτε θέμα εγγράφεται σ’ αυτή την ακροδεξιά σφηκοφωλιά (στην οποία το ΑΚΕΛ αρνήθηκε να συμμετάσχει προς τιμήν του) δεν προορίζεται για τυχόν σοβαρή, επιστημονική και τεκμηριωμένη προσέγγιση αλλά -κυρίως- για ξενοφοβική προπαγάνδα, λαϊκισμό και ρητορική μίσους που είναι βασικά και ό,τι έχει να επιδείξει στα δύο χρόνια ύπαρξής της. Πόσο μάλλον το θέμα των αμβλώσεων και η ύπουλη, πλην όμως τραγικά αδέξια, απόπειρα διασύνδεσης με το δημογραφικό - βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς που πάντα ψάχνει κάποιον εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό να ρίξει το φταίξιμο της υπογεννητικότητας. Φταίνε οι αλλοδαπές που γεννοβολούν, φταίνε οι Κυπραίες που δεν κάνουν αρκετά παιδιά, φταίνε οι προοδευτικοί, ο φεμινισμός και οι woke που φουσκώνουν τα μυαλά των γυναικών και τις εμποδίζουν απ’ το να είναι υπάκουες μηχανές αναπαραγωγής όπως ορίζει η Παλαιά Διαθήκη, φταίει που νομιμοποίησαν τις αμβλώσεις αντί να τις απαγορεύσουν και ταυτόχρονα να καταστήσουν υποχρεωτική τη γέννα για κάθε γυναίκα που συμπληρώνει τα 18, έι ίσως στο τέλος μας πουν ότι φταίνε αποκλειστικά οι Κυπραίες που δεν κάθονται στον κάθε incel για να φτιάξουν ακόμα περισσότερους μικρούς Κυπραίους κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. (Έλα αγάπη μου να κάνουμε έναν ΕΛΑΜίτη ακόμα, 22/10/23)
Για να κατανοήσετε καλύτερα αυτό για το οποίο φωνάζουν εδώ και καιρό οι οργανώσεις αναπήρων, δηλαδή την τελείως λανθασμένη και παραπλανητική φιλοσοφία φιλανθρωπικών πανηγυριών όπως ο Ραδιομαραθώνιος, δείτε το παράδειγμα του ΡΙΚ που έχει αναλάβει εργολαβικά τον τελευταίο καθώς αποτελεί μαζί με τη Eurovision τις δύο μοναδικές φορές το χρόνο (όταν δεν έχει Μουντιάλ ή Ολυμπιακούς) που βγαίνει από τον τάφο του για να μας θυμίσει τη μάλλον θλιβερή, αναχρονιστική αλλά πάντα ακριβοπληρωμένη ύπαρξή του. Η κυβερνητική (και όχι δημόσια, ούτε καν κρατική) τηλεόραση έχει αγκαλιάσει αποκλειστικά τον “θεσμό της αγάπης” όπως θα το έκανε οποιοσδήποτε με φασόν “αποστολή”, βαθιές κρατικές τσέπες, υπεράριθμο προσωπικό και άπλετο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή του και ταυτόχρονα είναι αναγκασμένος να επιδείξει κοινωνικό έργο. Συνεπώς θα λέγαμε ότι είναι οι ανάπηροι που επιτελούν φιλανθρωπικό έργο για το δυσκίνητο, αργόσχολο, κρατικοδίαιτο ΡΙΚ και όχι το αντίθετο καθώς του δίνουν μια φορά το χρόνο την ευκαιρία να επιτελέσει “κοινωνικό έργο” (βασικά να επιτελέσει οποιοδήποτε έργο) και να μας πει “κοιτάξτε, δεν πάνε ολότελα στον βρόντο τα 35 εκατ. που σκάτε κάθε χρόνο για να βλέπετε τα ίδια γαμημένα σκετς απ’ τα 70s”. (...) Το πόσο πραγματικά όμως νοιάζεται το ΡΙΚ που συνδυάζει τη φιλανθρωπία με το γνώριμο αρχοντοχωριάτικο κλάμουρ (από το γκλάμουρ και την κλαμούρα που πέφτει) το έδειξε με την αντισυναδελφική, ύπουλη και απάνθρωπη μεταχείριση της Δέσποινας Ρούσου, της υπαλλήλου με πολλαπλή σκλήρυνση και σε τροχοκάθισμα που επιχείρησαν να πετάξουν έξω από το “Πρωινό δρομολόγιο” μετά από 33 χρόνια στο πλαίσιο μιας “ανανέωσης” της ραδιοφωνικής εκπομπής που όπως φάνηκε άρχιζε και τελείωνε με την αποπομπή της Δέσποινας απ’ αυτή. (Ο Ραδιομαραζώνιος του ΡΙΚ, 06/11/23)
Τα πράγματα είναι πολύ απλά: ΚΑΝΕΝΑΣ Δήμος δεν θέλει ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ δομή έχει να κάνει με πρόσφυγες/μετανάστες για ΚΑΝΕΝΑΝ λόγο και σε ΚΑΜΙΑ χρονική συγκυρία. Και δεν έχει να κάνει μόνο με ρατσισμό και ξενοφοβία, ο κυριότερος λόγος είναι γιατί... μπορούν. Σημειώστε πως οι δήμαρχοι Γερμασόγειας, Λακατάμιας και Γερίου είναι αριστεροί ή στηρίχθηκαν από το ΑΚΕΛ, το οποίο φυσικά σιώπησε - αν οι αφιλόξενοι δήμαρχοι είναι μόνο δεξιοί είναι “φασίστες” και “ρατσιστές”, αν είναι δικοί μας “αφουγκράζονται τις ανησυχίες του κόσμου”. Κι αυτό για να καταλάβετε πόσο έχει περάσει στον κόσμο ότι είναι ΟΚ να μην θέλεις τους μετανάστες. Δέκα χρόνια Αναστασιάδη με τους Νουρήδες και τους Πελεκάνους συν το σιγοντάρισμα από το μόνιμο ακροδεξιό φλερτ της Πινδάρου και πλέον ακόμα και αριστεροί πιστεύουν πως δεν είναι ρατσισμός να μην θέλεις μετανάστες και πρόσφυγες στη γειτονιά σου αλλά αίτημα λογικό, πρακτικό και ανθρώπινο. Κάνουν φασαρίες λένε, πλακώνονται μεταξύ τους οι διάφορες εθνικότητες, προσελκύουν εγκληματικά στοιχεία, ναρκωτικά, πορνεία, υπόκοσμος. Άντε να το μαζέψεις τώρα. Ειδικά μετά τα γεγονότα της Χλώρακας, τις εξεγέρσεις στο υπερπλήρες Πουρνάρα και πιο πρόσφατα οι φασαρίες σε δομή ανηλίκων στην Πάφο. Βέβαια, συμπλοκές ανηλίκων έχουμε σχεδόν κάθε μέρα σε κάποιο σχολείο του νησιού αλλά ακούσατε ποτέ για περίοικους να μαζεύουν υπογραφές να φύγει το σχολείο από τη γειτονιά τους; Μήπως το μπούκικο, το γήπεδο, ο σύνδεσμος φιλάθλων, το μπαράκι ή κάποιος άλλος καθημερινός χώρος που αποτελεί συχνά πυκνά εστία φασαρίας, επεισοδίων ή κοινού εγκλήματος; Όχι βέβαια. Γιατί εκεί θα υπάρξουν αντιδράσεις από τους άμεσα ενδιαφερόμενους και εκείνους που τα θέλουν. (Τα παιδιά που δεν θέλει κανείς, 08/11/23)
Η ανεπαρκής στελέχωση των σχολείων με συνοδούς συνεπάγεται με κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών με αναπηρίες και αυτό το γνωρίζουν καλά όσοι διαιωνίζουν αυτή την ανεπάρκεια προφασιζόμενοι πότε οικονομική δυσκολία και πότε χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Το αποτέλεσμα όμως είναι πάντα το ίδιο: Τα ανάπηρα παιδιά στερούνται μόρφωσης, συμπερίληψης, σωστής φροντίδας και κοινωνικοποίησης επειδή κάποιοι είτε δεν κάνουν σωστά της δουλειά τους, είτε απλά αδιαφορούν γιατί κάτι που γι’ αυτούς είναι απλά έγγραφα και σφραγίδες για κάποιους συνανθρώπους μας είναι όλη τους η ζωή. Είναι ντροπή για ένα υποτίθεται σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος να συζητάμε ακόμα το θέμα των συνοδών. Αν οι αρμόδιοι φρόντιζαν να περνούν περισσότερο χρόνο ακούγοντας τα ανάπηρα παιδιά και τους γονείς τους από το να ποζάρουν στους Ραδιομαραθώνιους, πολλά απ’ αυτά τα προβλήματα θα είχαν λυθεί εδώ και χρόνια. Αλλά πλέον είναι ολοφάνερο ποιες είναι οι προτεραιότητές τους... (Συνοδοί: Η ντροπή που συνοδεύει ακόμα την Κυπριακή Δημοκρατία, 12/11/23)
Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι πιο θλιβερό. Το ότι περιμέναμε από ένα διεθνές κονσόρτσιουμ δημοσιογράφων να κάνει τη δική μας δουλειά και να αποκαλύψει επίσημα τη διαφθορά για την οποία όλοι γνωρίζουμε αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να διώξει ποινικά (ή να πατάξει μια και καλή); Το ότι ο Πρόεδρος μιλάει γενικά και αόριστα (όπως κάνει στο 99% του δημόσιου λόγου του) για “εκείνους που αμαύρωσαν τη φήμη της Κύπρου” λες και κατέβηκε πριν έναν χρόνο από τον ουρανό μέσα σε ένα σύννεφο λάμψης ντυμένος με χλαμύδα και φωτοστέφανο ενώ γύρω του χερουβείμ έπαιζαν ντουντούκες (μη γελάτε γιατί έτσι ακριβώς τον έβλεπαν κάποιοι προεκλογικά) και ΔΕΝ ήταν μέλος της πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης ever (λόγια του τωρινού του συνεταίρου Πρίγκιπος Νικολάου); Το ότι στην Πινδάρου αντί να σκάψουν μια τρύπα και να πέσουν σε χειμερία νάρκη μέχρι τον Απρίλιο τολμάνε να μας πετάνε κατάμουτρα ότι “κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου” και να εξαίρουν τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση Αναστασιάδη... κατά της διαφθοράς; Αυτό είναι αντίστοιχο της Τουρκίας να παραδίδει μαθήματα ηθικής και να κατηγορεί το Ισραήλ για εποικισμό αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο ΔΗΣΥ τελεί εδώ και ενάμιση χρόνο υπό πλήρη κομματική, ιδεολογική και νοητική σύγχυση και ο γιατρός είπε να τους λέμε πάντα “ναι” και με χαμόγελο. ‘Η μήπως το ότι βγήκαν κάποιοι δημοσιογράφοι και πανηγύριζαν(!) για μούφα αποκαλύψεις και για σκόπιμο διασυρμό της χώρας από ξένα κέντρα, όταν ακόμα και οι πιο παρανοϊκοί συνήθεις ύποπτοι πολιτικοί δεν ξεστόμισαν -ακόμα- κάτι τέτοιο; Είναι βέβαια και κάποια media που αδυνατούν να δουν οικονομικά εγκλήματα όταν η λειτουργία τους και μόνο αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα. [Δεν μας έκανε καμία διαφ(θ)ορά, 12/11/23]
Για σκεφτείτε το. Κάποιος αποφασίζει να κατασκευάσει ιχθυοτροφείο στη μέση του δάσους (στα όρια των κοινοτήτων Τριμίκλινης και Συλίκου) ώστε να εκτρέφει οξύρρυγχους και να πουλάει το χαβιάρι σε πλούσιους Ρώσους. Παράλληλα δίνει την ευκαιρία στους επισκέπτες να ψαρέψουν στην τεχνητή λίμνη οξύρρυγχους, πέστροφες και κυπρίνους, τα οποία μπορούν να φάνε την ίδια ώρα ψημένα από το εστιατόριο που βρίσκεται εκεί αλλά και να διανυκτερεύσουν στον ξενώνα που διαθέτει η επιχείρηση. Κι όλα αυτά ΠΑΡΑΝΟΜΑ και χωρίς ΚΑΜΙΑ άδεια όπως καταγράφεται στην έκθεση του Γενικού Ελεγκτή που τελευταία θυμίζει όλο και περισσότερο follow up στο “Κράτος Μαφία” του Δρουσιώτη. Και το καλύτερο: Εκτός της τεράστιας και ανεπανόρθωτης καταστροφής δέντρων και βλάστησης για την κατασκευή των εγκαταστάσεων, ο ιδιοκτήτης προχώρησε και σε εκτροπή(!) του ποταμού Κούρη προκειμένου να τροφοδοτεί απρόσκοπτα με νερό τις ιχθυοκαλλιέργειες, με συνέπεια ο υδατοφράκτης Τριμίκλινης να μην διαθέτει ικανοποιητικές ποσότητες νερού για τυχόν ανάγκες πυρόσβεσης. Εύλογα λοιπόν θα αναρωτηθεί ο μέσος Κύπριος πολίτης που ναι μεν έχει επίγνωση που ζει αλλά διατηρεί μια ρανίδα λογικής “πώς γίνεται κάποιος να χτίσει όχι κάποια παράγκα ή κιόσκι αλλά ολόκληρο ιχθυοτροφείο με ξενώνα και εστιατόρια στην καρδιά της φύσης καταστρέφοντας το περιβάλλον και εκτρέποντας τον γαμημένο ποταμό, χωρίς την παραμικρή άδεια και έλεγχο και κάτω από τη μύτη των αρμόδιων αρχών για πάνω από δεκαετία;”. (...) Το θράσος σ’ αυτόν τον τόπο, όχι μόνο καλλιεργείται κιόλας συστηματικά με λίπασμα την ατιμωρησία αλλά... περισσεύει κιόλας αρκετό για εξαγωγές. (Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι, 14/12/23)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Απόφαση-Σοκ από το Ηνωμένο Βασίλειο: Με ηλεκτρονική Visa η είσοδος στη χώρα
• Τέσσερα πράγματα που ποτέ δεν πρέπει να αναζητήσεις στην Google - Ο λόγος
ΑΝΑΛΥΣΗ: Επηρεάζουν την Κύπρο οι Αμερικανικές Εκλογές; Διεθνολόγος στο «Τ»
Σε απόλυτο ντέρμπι, στο οποίο όμως εμφανίζει μικρό προβάδισμα η Κάμαλα Χάρις έναντι του Ντόναλντ Τραμπ, εξελίσσονται οι αμερικανικές εκλογές.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
