Όταν το 2000 το ακροδεξιό αυστριακό Κόμμα της Ελευθερίας του (μακαρίτη πια) Γεργκ Χάιντερ συμμετείχε σε κυβέρνηση συνασπισμού ήταν τέτοιο το σοκ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο που η ΕΕ επέβαλλε κυρώσεις στην Αυστρία για την “κανονικοποίηση της ακροδεξιάς”.
Ήταν το 2000 φυσικά, πολύ πριν την έκρηξη του μεταναστευτικού, την κλιματική κρίση, τις πολιτικές ταυτότητας, το woke κίνημα, την cancel culture των σόσιαλ, τότε θεωρούνταν αδιανόητο να συγκυβερνά στην καρδιά της “πολιτισμένης” Ευρώπης κάποιος που δήλωνε πως “το Τρίτο Ράιχ επί Χίτλερ είχε σωστή πολιτική στην απασχόληση" και μάλιστα στη γενέτειρα του Αδόλφου - οι συνειρμοί παραήταν τρομακτικοί. 23 χρόνια μετά με τον Ορμπάν, τον Τραμπ, τη Λεπέν, τη Χρυσή Αυγή, τη Μελόνι και τώρα τον Γκέερτ Βίλντερς η κανονικοποίηση της ακροδεξιάς δεν είναι κάποια θλιβερή εξαίρεση που κοιτάζεις αφ’ υψηλού με ελιτίστικη αποστροφή - τείνει να γίνει ο ζοφερός κανόνας. Κάθε φορά που κάποιος ακροδεξιός δημαγωγός βγαίνει απ’ το πηγάδι σαν τη Σαμάρα του Ring για να μας τρομάξει με την ακραία ρητορική του, πυροδοτείται με μαθηματική ακρίβεια η ίδια τετριμμένη, ανούσια και σχεδόν ψυχαναγκαστική κουβέντα περί “ανόδου της ακροδεξιάς” συνοδευόμενη από περισσότερο σπασμωδικούς παρά ουσιαστικούς αφορισμούς, ακατάσχετη κινδυνολογία και αφόρητο διδακτισμό. Ναι, το εμπεδώσαμε ότι η ακροδεξιά είναι κακό πράγμα, ποιος όμως βοήθησε στο να γιγαντωθεί μέσω της κανονικοποίησης;
Για να μην απλωθούμε κι επειδή οι λόγοι σε κάθε χώρα διαφέρουν (με κοινό παρονομαστή φυσικά το μεταναστευτικό και τις πολιτικές ταυτότητες) ας περιοριστούμε στα δικά μας. Σύμφωνα με αρκετές δημοσκοπήσεις ενόψει ευρωεκλογών το ακροδεξιό ΕΛΑΜ εμφανίζεται ως τρίτο κόμμα με “παραδοσιακούς” παίκτες όπως ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ να κατακρημνίζονται. Απώλειες καταγράφουν και οι δύο μεγάλοι ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ όμως ως πιο συμπαγή ιδεολογικά κόμματα τις συγκρατούν ως ένα βαθμό - είναι τα ιδεολογικά συγχυσμένα και με καθαρά πελατειακή βάση κόμματα του συντηρητικού “κέντρου” που την τρώνε περισσότερο από την άνοδο του ΕΛΑΜ. Και δικαιολογημένα. Και τα δύο υιοθετούν συχνά πυκνά εθνικιστική/ακροδεξιά ρητορική κυρίως για μεταναστευτικό/Κυπριακό/ελληνοτουρκικά. Κι αν αυτό κατά καιρούς απέδιδε κάποια πρόσκαιρα μικροκομματικά οφέλη, κυρίως την περίοδο που το ΕΛΑΜ ήταν ακόμα κλεισμένο στο αυγό του φιδιού, όταν το τελευταίο βγήκε απ’ το περιθώριο και μπήκε πανηγυρικά στη Βουλή, οι ψηφοφόροι του αυτοαποκαλούμενου “κέντρου” (ούτε καν) μαζί με εκείνους της ακροδεξιάς πτέρυγας του ΔΗΣΥ άρχισαν να σκέφτονται ακριβώς το ίδιο πράγμα: Γιατί να προτιμήσουμε τα κακέκτυπα και όχι το original; Σ’ αυτό συνέβαλε φυσικά η ακροδεξιά στροφή της δεύτερης θητείας Αναστασιάδη με τους Νουρήδες και τους Πελεκάνους που ανήγαγαν το μεταναστευτικό στη Νο1 απειλή για την ελληνοχριστιανική ομοιογένεια του τόπου σε μια προσπάθεια να τραβήξουν την προσοχή των πολιτών από την έξαρση της διαφθοράς, της φτώχειας και των ανισοτήτων, έχοντας από κοντά και τον ΔΗΣΥ του Αβέρωφ να σιγοντάρει σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει τα ακροδεξιά πρόβατα στο μαντρί. Και το σύστημα δούλευε μια χαρά ή έτσι νόμιζαν μέχρι που έχασαν πανηγυρικά τις εκλογές και ο Αβέρωφ στη συνέχεια και το κόμμα που το άφησε διχασμένο, ιδεολογικά συγχυσμένο και με την ακροδεξιά πτέρυγα εκτεθειμένη στο ελκυστικό τραγούδι των Σειρήνων του ΕΛΑΜ.
Αυτά σε ό,τι αφορά τη λεπτομερώς καταγεγραμμένη και καλά προβεβλημένη ευθύνη της κεντροδεξιάς στην κανονικοποίηση της ακροδεξιάς. Γιατί υπάρχει και η ευθύνη για την οποία ελάχιστοι μιλούν και ακόμα λιγότεροι αναγνωρίζουν: εκείνη της Αριστεράς. Μπορεί να είναι ο ιδεολογικός χώρος ο οποίος στέκεται σταθερά και διαχρονικά απέναντι από την ακροδεξιά όμως ας μην ξεχνάμε πως ταυτόχρονα επωφελείται απ’ αυτή. Η ακροδεξιά είναι για τους αριστερούς ό,τι οι Ναζί για τους συμμάχους, ο Ιούδας για τον Χριστό, ο Νταρθ Βέιντερ για τους Τζεντάι,: ένας δοξασμένος κακός, τόσο απεχθής και διαβολικός που συμβάλλει τελικά στην εξύψωση του καλού. Μόνο που όταν αποκαλείς “φασίστα” οποιονδήποτε διαφωνεί μαζί σου, υψώνει ελληνική σημαία, δεν θέλει λύση του Κυπριακού ίσως από προσωπικά βιώματα ή τραύματα, είναι πλούσιος, συντηρητικός, θρήσκος, ΑΠΟΕΛίστας ή απλά Συναγερμικός, τότε όχι μόνο ξεφτιλίζεις τον όρο αλλά, το χειρότερο, ξεπλένεις τους αληθινούς φασίστες που εκμεταλλεύονται την αναξιοπιστία σου για να αναδειχθούν ως θύματα.
Ο Francis Fukuyama στο βιβλίο του Identity υποστηρίζει ότι, «ενώ τον προηγούμενο αιώνα η οικονομία δέσποζε στις προτεραιότητες της Αριστεράς και της Δεξιάς, με έμφαση της πρώτης στην προστασία της εργατικής τάξης και της δεύτερης στον περιορισμό του κράτους, σήμερα ζητήματα ταυτότητας και κουλτούρας έχουν καταλάβει κεντρική θέση στην πολιτική. Ετσι η Αριστερά στο όνομα του πολυπολιτισμού επικεντρώνεται στην ανάδειξη περιθωριοποιημένων ομάδων και στην αναγνώριση καταπιεσμένων μειονοτήτων, υποβαθμίζοντας όμως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολυπληθέστερες ομάδες, που την υποστήριζαν παραδοσιακά, όπως η λευκή εργατική τάξη, που αισθάνεται καθηλωμένη από την τεχνολογική πρόοδο. Η αντιδραστική Δεξιά, από την πλευρά της, επένδυσε στην απώλεια του στάτους της μεσαίας τάξης με όρους πολιτισμικούς αποδίδοντάς τη στους μετανάστες και στον ξένο ανταγωνισμό και υποσχόμενη την απαλλαγή από μια ασφυκτική πολιτική ορθότητα και την υπεράσπιση μιας απειλούμενης ταυτότητας που στηρίζεται στη φυλή, εθνότητα ή θρησκεία. Ο Fukuyama υπογραμμίζει ότι η διαφορετικότητα αποτελεί αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα και προστιθέμενη αξία, που πρέπει να αξιοποιηθεί, αλλά η εθνική ταυτότητα χρειάζεται να οικοδομηθεί πάνω στις φιλελεύθερες και δημοκρατικές αξίες, πάνω σε έναν ιστό γύρω από τον οποίο διαφορετικές ομάδες μπορούν να συνυπάρξουν και να ευημερήσουν στο πλαίσιο μιας ανοικτής κοινωνίας, με προσήλωση στο κράτος δικαίου και στην ισότητα» (Καθημερινή, 10.09.2019, ολόκληρο το άρθρο εδώ).
Αν περάσει κάποιος μια βόλτα από τις επαρχιακές του ΑΚΕΛ και ακούσει πως εκφράζονται πολλά από τα μέλη του για γυναίκες, gay και μετανάστες θα νομίζει πως μπήκε κατά λάθος σε κάποιο εθνικόφρον σωματείο που δεν πρόλαβε να αναρτήσει την αφίσα του Γρίβα. Η διαρκώς αυξανόμενες σεξιστικές, ομοφοβικές και ξενοφοβικές τάσεις στη βάση το είναι το μικρό, βρώμικο μυστικό του ΑΚΕΛ που δεν αντιμετώπισε ποτέ ευθέως από φόβο απώλειας ψήφων αλλά και εξαιτίας της δαιδαλώδους κομματικής διακλάδωσης. Καταδικάζουμε όλοι τα ρατσιστικά πογκρόμ σε Χλώρακα και Λεμεσό, όμως όταν μέσα σε ένα μήνα όχι ένας, αλλά τρεις αριστεροί Δήμαρχοι έδιωξαν δομές παιδιών και ευάλωτων προσφύγων από τις περιοχές τους έχοντας στο πλευρό τους τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων, είναι πλέον ολοφάνερο πως η ξενοφοβία εξαπλώνεται οριζόντια.
Για σκεφτείτε το. Ο αριστερός, χαμηλού εισοδήματος, συνταξιούχος, εργάτης ή αγρότης που βλέπει ότι το ΑΚΕΛ που ψήφιζε για όσο θυμάται, ασχολείται περισσότερο με τους gay, τους μαυρήδες, τα αμπελοπούλια και τις γεναίτζες που σηκώνουν κεφάλι (τα οποία απεχθάνεται όντας θρήσκος και παλαιών αρχών και γιατί εχμ... Κύπρος) αντί για τα δικά του προβλήματα προς τα πού νομίζετε πως είναι ευκολότερο να μετακινηθεί; Προς το άλλο άκρο φυσικά γιατί ο δρόμος είναι συντομότερος. Δεν θα πας από το Βλαδιβοστόκ στην Αλάσκα μέσω Ντουμπάι, σωστά; Άλλωστε ποιοι υποστηρίζουν διαχρονικά το δολοφονικό, διεφθαρμένο, καταπιεστικό, μισαλλόδοξο και ομοφοβικό καθεστώς Πούτιν; Μα φυσικά οι Ευρωπαίοι ακροδεξιοί/νεοναζί και οι Έλληνες και Κύπριοι... αριστεροί.
Η ακροδεξιά δεν αντιμετωπίζεται με το να τη χαϊδεύεις ή να εγκαταλείψεις τον αγώνα υπέρ βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστασίας των μειονοτήτων για χάρη της. Ούτε όμως και με το να στέλνεις όλο και περισσότερους στην αγκαλιά της μοιράζοντας απλόχερα ταμπέλες και κανσελαρίσματα. Χρειάζεται εστίαση στα πραγματικά προβλήματα του συνόλου και ταυτόχρονη ανάδειξη του πραγματικού προσώπου της ακροδεξιάς χωρίς να τσουβαλιάζεται μαζί τους κάθε δημοκρατικός πολίτης που τυγχάνει μη-αριστερός (άλλωστε ο μύθος του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς κατέρρευσε από τη Δρομολαξιά και το Μαρί μέχρι την ταύτιση με τους μακελάρηδες της Μόσχας και της Χαμάς).
Εύχομαι μόνο να μην είναι ήδη αργά...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• «Μαύρισαν» την είσοδο - Έκρηξη κροτίδας σε τοίχο δικηγορικού γραφείου τα μεσάνυχτα
ΠτΔ στην ΕΡΤ - «Αμοιβαία ειλικρίνεια στις ελληνοκυπριακές σχέσεις» - Η αναφορά του στο Κυπριακό και τον Ερντογάν
Ως αμοιβαία, απολύτως ειλικρινείς, χαρακτήρισε τις σχέσεις Ελλάδας και Κύπρου, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε συνέντευξη στον ανταποκριτή του ΕΡΤΝews, Κωστή Κωνσταντίνου. Μερικά μόλις 24ωρα πριν από την πολύ σημαντική δεύτερη διακυβερνητική διάσκεψη Ελλάδας και Κύπρου στη Λευκωσία ο Κύπριος Πρόεδρος δέχθηκε τo ΕΡΤNews στο Προεδρικό Μέγαρο και μίλησε με ειλικρίνεια για όλα, αρχής γενομένης από τη διαφορά της νέας προσέγγισης που εγκαινίασαν με τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
