Δώδεκα χρόνια μετά το έγκλημα (και όχι τραγωδία) του Μαρί και ακόμα δεν μάθαμε να διαβάζουμε σωστά το μήνυμά του. Δώδεκα χρόνια αφότου η εγκληματική ανικανότητα του κράτους σε συνδυασμό με τον πολιτικό παχυδερμισμό οδήγησαν σαν πρόβατα στη σφαγή 13 συμπατριώτες μας που δεν είχαν εξαρχής καμία ελπίδα κι ακόμα συμπεριφερόμαστε σαν πρόβατα χειροκροτώντας εκείνους που αντί να κρατούν μια διακριτική απόσταση από ντροπή και ενοχές, τολμούν να εκφωνούν πύρινους -πλην όμως ξύλινους- επικήδειους και να κουνούν το δάχτυλο, άραγε σε ποιους;
Το Μαρί δεν είναι 1974, ούτε κάποια τραγωδία απόρροια ενός δυστυχήματος ή φυσικής καταστροφής. Παραμένει η πιο τρανταχτή -και με το υψηλότερο body count- απόδειξη ότι το κράτος μπορεί να σε σκοτώσει και να τη γλιτώσει διορίζοντας ερευνητική επιτροπή και πετώντας το πόρισμα της τελευταίας στα σκουπίδια (είναι το Μαρί που λάνσαρε την έκτοτε προσφιλή μέθοδο αποποίησης ευθυνών των κυβερνώντων). Παραμένει ένα κρατικό έγκλημα από τη σύλληψη και τη διάπραξη μέχρι την άθλια διαχείρισή του (που για πολλούς ήταν χειρότερη και πολύ πιο προσβλητική για τα θύματα και τους οικείους τους). Και ως τέτοιο θα πρέπει να τιμάται. Ή ορθότερα να (εξ)εγείρεται. Με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, τρισάγια, αγρυπνίες και πορείες με τελικό προορισμό το Προεδρικό (ή οποιοδήποτε κυβερνητικό κτήριο στις άλλες πόλεις) μακριά από τον σφιχτό εναγκαλισμό πολιτικών και κομμάτων, δηλαδή των βασικών υπευθύνων και ηθικών αυτουργών.
Δεν είναι προσωπικό το θέμα, αλλά είναι τουλάχιστον οξύμωρο και γελοίο να ακούς την Υπουργό Δικαιοσύνης να κραυγάζει “ποτέ ξανά” στη φετινή κατάθεση στεφάνων στο μνημείο του Μαρί στην ΕΜΑΚ, αναμασώντας άτσαλα το θρυλικό σύνθημα της κατεστραμμένης Ευρώπης μετά το τέλος του Β’ ΠΠ. Ποτέ ξανά; Ας -ο μη γένοιτο- συνέβαινε κάτι παρόμοιο στη βάρδια τους και η διαχείριση θα ήταν ακριβώς η ίδια. Δεν το λένε κατεστημένο για το τίποτα, έχει ισχυρό μηχανισμό αυτοσυντήρησης για να επιβιώνει ανενόχλητο δεκαετίες τώρα. Και γιγαντώθηκε την τελευταία δεκαετία από την αποθρασυμένη διακυβέρνηση Αναστασιάδη που δεν κρατούσε πλέον ούτε τα προσχήματα. Κλέψε. Σκότωσε. Κατάστρεψε. Διάλυσε. Και μετά αποποιήσου κάθε ευθύνη. Ρίξε το στην κακιά στιγμή, στους προηγούμενους, στους ξένους, στον Αττίλα ή μοιράσου στη χειρότερη μία αόριστη και ασαφή “συλλογική ευθύνη” απλά για να κάνεις τα πρόβατα που φωνάζουν από κάτω συνένοχους στο ΔΙΚΟ ΣΟΥ έγκλημα και καθάρισες. Συμβαίνει από ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας και σύστημα που κερδίζει δεν το αλλάζεις.
Αντί λοιπόν κάθε 11η Ιουλίου να βγαίνουμε στους δρόμους και να στεκόμαστε απέναντι από κάθε ένοικο του Προεδρικού, όχι στον ίδιο προσωπικά αλλά σ’ αυτό που αντιπροσωπεύει και είναι υπεύθυνο για τη δολοφονία δεκατριών ανθρώπων, χειροκροτούμε τα ανακυκλωμένα λογύδρια, τις τυπικές ανακοινώσεις και τις τιμές πρωτοκόλλου εκείνων που -πρακτικά- εκπροσωπούν τον δολοφόνο τους. Μία μαύρη επέτειο έχουμε που είναι ουσιαστικά αφορμή για επαγρύπνηση, διαμαρτυρία και αντίσταση απέναντι στο κρατικό έγκλημα και την αφήσαμε έρμαιο στους εκπροσώπους του τέρατος στο οποίο υποτίθεται ότι εναντιωνόμαστε. Και πως να βγούμε ενωμένοι στους δρόμους όταν το Μαρί έχει εργαλειοποιηθεί με τον χειρότερο τρόπο;
Από τη μια οι δεξιοί που το έχουν αναγάγει σε “15η Ιουλίου των ΑΚΕΛικών” και τους βαράνε μ’ αυτό λες και είναι βαριοπούλα και με τόσο μένος θαρρείς και θέλουν να καλύψουν σχεδόν μισό αιώνα αριστερού σφυροκοπήματος για το πραξικόπημα (αν και μέχρι σήμερα αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ο μέσος δημοκρατικός, φιλελεύθερος Συναγερμικός κρατάει αμυντική στάση σε ό,τι αφορά το πραξικόπημα). Από την άλλοι οι ΑΚΕΛικοί, ιδιαίτερα οι κομματικοί, οχυρώνονται πίσω από την άρνηση να δουν τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης Χριστόφια και καταφεύγουν σε σπασμωδικές αντεπιθέσεις και εντελώς αψυχολόγητες και άκυρες ηρωοποιήσεις των ηθικών αυτουργών. Κι ανάμεσά τους χιλιάδες συμπατριώτες μας που σκοτίστηκαν και για τους μεν και για τους δε και τις, απαραίτητες για το μάντρωμα των οπαδών, ιδεοληψίες τους όμως δεν είναι αρκετοί, ορατοί ή έστω οργανωμένοι για να ακουστούν πάνω από τον κομματικό όχλο.
Το Μαρί έπρεπε να είναι ο δικός μας Μάης του ‘68, όμως κατάντησε σαν τον Ραδιομαραθώνιο. Δηλαδή μια ευκαιρία για το κράτος να δείξει ότι στηρίζει την προσπάθεια των πολιτών να καλύψουν τη δική του ανεπάρκεια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
