Ο τίτλος δανεικός από το αμφιλεγόμενο θέμα των Νέων Ελληνικών που προκάλεσε έναν μικρό πανικό στις Παγκύπριες του 2015 και ενδεικτικός για την επόμενη μέρα των εσωκομματικών εκλογών του ΔΗΣΥ.
Τουλάχιστον για όσους τρέφαμε τις εν λόγω ψευδαισθήσεις για την κατεύθυνση που θα πάρει το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας στην post-Αναστασιάδη, post-Αβέρωφ και post-πολιτικής εποχή του. Με την αναμενόμενη εκλογή του poster boy της λαϊκής, νεοσυντηρητικής δεξιάς Ευθύμιου Δίπλαρου στη θέση του αναπληρωτή προέδρου και την επικράτηση επίσης συντηρητικών επιλογών στα 2/3 των αντιπροέδρων (Πελεκάνος, Κάρουλλας) και με τους κύριους εκφραστές της φιλελεύθερης, προοδευτικής δεξιάς (Σοφοκλέους, Τσιρίδου, Κωνσταντίνου) να μένουν εκτός της ηγετικής πυραμίδας, η στροφή προς έναν “δεξιότερο” Συναγερμό με σκληρότερες θέσεις –στο Κυπριακό αλλά και σε θέματα της λεγόμενης προοδευτικής ατζέντας (όπως η ανθρώπινη αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, η επαναπροσέγγιση με Τ/κ, τα ανθρώπινα δικαιώματα κλπ) μοιάζει πλέον πολύ πιθανή.
Από την άλλη ίσως και όχι.
Μπορεί ο Συναγερμικός κόσμος να έδειξε σαφή προτίμηση σε συντηρητικά πρόσωπα όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το έκανε με γνώμονα τις σκληρές τους θέσεις. Ο κύριος λόγος που πρόσωπα όπως οι συντηρητικοί Δίπλαρος και Πελεκάνος αλλά και η πιο φιλελεύθερη Σάββια Ορφανίδου πέτυχαν να εκλεγούν είναι γιατί ήρθαν πιο κοντά στη βάση. Γύρισαν χωριά, παραβρέθηκαν σε εκδηλώσεις, μίλησαν σε καφενεία και σωματεία, ήρθαν σε αληθινή επαφή με τα απλά μέλη του κόμματος που θυμούνται ποιος τους μίλησε και ποιος όχι όταν έρθει η ώρα να ψηφίσουν (κι αυτό ισχύει για όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, πόσο μάλλον για τη μονοσταυρία). Κι ας μη γελιόμαστε, με εξαίρεση τη Σάββια, κανείς από τη νέα ηγετική πυραμίδα του ΔΗΣΥ δεν φημίζεται για τις έντονες ή τολμηρές πολιτικές του θέσεις. Ο Δίπλαρος ανέκαθεν ήταν το καλό στρατιωτάκι που υπερασπίζεται με πάθος και ιδιαίτερο ζήλο την εκάστοτε γραμμή κόμματος και κυβέρνησης (ποιος μπορεί να ξεχάσει το “μπράβο” στον Νίκο Αναστασιάδη για την προεδρική χάρη στους παιδεραστές επειδή έτσι “μπορεί να το διορθώσει”;) σε σημείο πραγματικά να αναρωτιέσαι για τις καθαρά δικές του απόψεις. Ο Μάριος Πελεκάνος εκτός από κυβερνητικός εκπρόσωπος στην ουρά της διαβόητης δεκαετίας Αναστασιάδη έχτισε όνομα και πολιτική καριέρα με ίνδαλμα τον Μπογδάνο(!) και πάνω στις ράχες ταλαιπωρημένων μεταναστών (το μεταναστευτικό είναι το Κυπριακό των μιλένιαλς), δηλαδή με ανώδυνη και σιγουράκι ρητορική, τελευταίο καταφύγιο ανθρώπων χωρίς ιδιαίτερη άποψη ή ικανότητες για αληθινή πολιτική.
Βασικά μοιάζει σαν αυτό το απολιτίκ κύμα που προκάλεσε η εκλογή Χριστοδουλίδη να παρέσυρε και τον ΔΗΣΥ, με τους ψηφοφόρους να επιλέγουν την εικόνα από οποιαδήποτε απόπειρα για χάραξη μιας πιο ρεαλιστικής (και ταυτόχρονα δυσνόητης) πολιτικής. Βέβαια όλοι, εντός και εκτός ΔΗΣΥ, λογαριάζουμε χωρίς την ξενοδόχο που είναι βέβαια η πρόεδρος του κόμματος. Η Αννίτα Δημητρίου συχνά συγκαταλέγεται στο ρεύμα των απολιτίκ ή επικρίνεται για ατολμία και ότι ηγείται υπό την κηδεμονία των δύο τέως (Αναστασιάδη και Αβέρωφ). Η Αννίτα ποτέ δεν υπήρξε συγκρουσιακή, δεν είναι στον χαρακτήρα της, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που την οδήγησαν στις θέσεις που κατέχει, σε συνδυασμό με την εργατικότητα, την πειθαρχία και τη συνέπειά της ως Συναγερμική. Ο άλλος, είναι ότι αξιοποιεί το γεγονός ότι την υποτιμούν προς όφελός της, χτίζοντας αργά μεν αλλά μεθοδικά το ηγετικό προφίλ της. Πιθανόν να προτιμούσε μια ηγετική πυραμίδα πιο κοντά στις απόψεις της, όμως θα κληθεί να δουλέψει με το υλικό που έχει - κι έχει δείξει ότι διαθέτει υψηλό βαθμό προσαρμοστικότητας.
Βέβαια σε όποια τάση κι αν ανήκει η ηγετική πυραμίδα -λαϊκή ή φιλελεύθερη δεξιά- τον πρώτο λόγο στη χάραξη πολιτικής γραμμής έχει η πρόεδρος του ΔΗΣΥ. Η μακρά προεκλογική περίοδος τελείωσε και πλέον το κόμμα πρέπει να βγει από την αστάθεια και εσωστρέφεια, να απαλλαγεί από τα βαρίδια του παρελθόντος (ειδικά αυτά που κληροδότησαν οι τέως) και να παράξει πολιτική εάν θέλει να διατηρήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα του τόπου – αλλά όχι για όλους τους λάθος λόγους όπως έκανε τον τελευταίο χρόνο. Και για να συμβεί αυτό πρέπει πρώτα η Αννίτα Δημητρίου να παραμερίσει για λίγο τον μη-συγκρουσιακό της χαρακτήρα κι από pleaser να γίνει doer. Όμως για να συμβεί αυτό πρέπει να σπάσει μερικά αυγά αν θέλει ο ΔΗΣΥ να φτιάξει και καμιά ομελέτα εκτός απ’ το (να τα κάνει) σαλάτα.
Σε αντίθετη περίπτωση και σε μια εποχή που παγκοσμίως η δεξιά σκληραίνει και οδηγείται δεξιότερα, δεν τρέφουμε πια ψευδαισθήσεις ότι ο ΔΗΣΥ θα αποτελέσει εξαίρεση - το ευχόμαστε μεν αλλά φαντάζει ζόρικο. Ίσως πρέπει να περάσει κι αυτός τη φάση που πέρασε και η Νέα Δημοκρατία επί Κώστα Καραμανλή και Σαμαρά πριν εξελιχθεί στο κοινωνικά φιλελεύθερο κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Άλλωστε το βαθύτερο σκοτάδι της νύχτας είναι λίγο πριν την αυγή...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Νέα Σμύρνη: 20χρονος εισέβαλε σε κηδεία και προκάλεσε πανικό – Χόρευε πάνω από το φέρετρο
• Οι 10+1 χριστουγεννιάτικες ταινίες που αξίζεις να δεις αυτές τις γιορτές - Δείτε trailers
Λετυμπιώτης: «Εξέλιξη στρατηγικής σημασίας η συμφωνία ΚΔ-Hermes Airports»
Ως μία εξέλιξη στρατηγικής σημασίας, που διασφαλίζει τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα θέτει τις βάσεις για τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση των αεροδρομίων της χώρας, χαρακτηρίζει τη συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Hermes Airports, ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
