Επειδή τα έχουμε συγχύσει λίγο μέσα στο μυαλό μας, σε ότι αφορά τι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε και σε τι δεν μας πέφτει λόγος, ας επιχειρήσουμε να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.
Κατ’ αρχάς το context: στην παιδική παράσταση του ΘΟΚ "Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες", από το αγαπημένο βιβλίο του Ιουλίου Βερν, κάποιοι άντρες ήταν ντυμένοι με γυναικεία ρούχα, ενώ προστέθηκε στο κείμενο η φράση "μπορεί ένα αγόρι να αγαπήσει ένα αγόρι κι ένα κορίτσι να αγαπήσει ένα κορίτσι", που λογικά πρέπει να προκάλεσε σοκ σε κάποιον που μόλις ξύπνησε από το βαθύ κώμα όπου βρισκόταν τα τελευταία 30 χρόνια και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάει θέατρο.
Οι αλλαγές στο έργο έγιναν με σκοπό να περάσουν κάποια αυτονόητα μηνύματα γύρω από την πολυπολιτισμικότητα, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και φυσικά την αγάπη σε οποιαδήποτε μορφή ή έκφρασή της. Φυσικά το “αυτονόητο” στην Κύπρο, όπως και η κοινή λογική, είναι όπως τον διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας: μόνο στα χαρτιά και καθόλου (μα καθόλου) δεδομένο. Είδαν το έργο λοιπόν κάποιες μανούλες, από αυτές που λυμαίνονται τα μαμαδογκρούπ (που, να μου το θυμηθείτε, μια μέρα θα γαμήσουν το φεμινιστικό κίνημα χειρότερα απ’ ότι η Phyllis Schlafly) και διαμαρτυρήθηκαν στο Υπουργείο Παιδείας ότι, και καλά, δεν είναι δυνατόν παράσταση εγκεκριμένη για τα σχολεία να περιέχει αυτή τη φράση που (άκουσον άκουσον) σοκάρει ή σκανδαλίζει τα παιδιά. Αλήθεια, μία μάλιστα είπε πως από την παράσταση “ταράχτηκε” το βλαστάρι της, που ρωτούσε μετά τι σημαίνει αυτό, ενώ άλλοι διαμαρτυρόμενοι γονείς σχολίασαν ότι επιβάλλεται στα παιδιά τους η ομοφυλοφιλική ατζέντα (sic).
Παρά το γεγονός ότι το μυαλό με το οποίο προίκισε αυτούς τους γονείς η φύση δεν τους βοηθάει και πολύ, έχουν κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν για μια παράσταση εάν θεώρησαν ότι είναι κακή, ανάρμοστη, προσβλητική, ή απλά ακατάλληλη για τα παιδιά τους. Να τα πάρουν εκείνη τη στιγμή και να φύγουν, να ζητήσουν τα λεφτά τους πίσω και να ποστάρουν ένα πύρινο greeklish σεντόνι στο μαμαδογκρούπ ή στο ιντερνετικό αντίστοιχο της δημόσιας κρεμάλας, το Πού Πήγαμε και Δεν Μας Άρεσε, όπου να αποτρέπουν άλλους ομοϊδεάτες τους απ’ το να τη δουν. Αυτή είναι η ομορφιά της δημοκρατίας, ο καθένας μπορεί να εκφράσει ελεύθερα τη μαλακία γνώμη του, αποδεχόμενος και την όποια κριτική φυσικά, εφόσον αυτή εκφράζεται δημόσια.
Όμως αντιλαμβάνεστε πως, για τους αυτόκλητους θεματοφύλακες ηθών, παραδόσεων και αξιών, την αντίστοιχη Αστυνομία Ηθών του Ιράν, που αποφασίζουν πότε, πώς, ποιον και ΑΝ θα γαμάμε, σε τι θα πιστεύουμε, τι θα βλέπουμε ή τι θα διδασκόμαστε, η διαμαρτυρία και το μποϊκοτάζ δεν είναι αρκετά. Πρέπει αυτό που δεν τους άρεσε να αλλάξει, να αλλοιωθεί, να προσαρμοστεί στα δικά τους μέτρα και σταθμά και αν δεν συμβεί αυτό τότε να κατέβει, να καεί, να εξαφανιστεί από προσώπου γης, αδιαφορώντας φυσικά για τους χιλιάδες άλλους γονείς και παιδιά που ΘΕΛΟΥΝ να το δουν έτσι όπως είναι. Όχι βέβαια, αυτοί προσπαθούν να επιβάλουν την ομοφυλοφιλική ατζέντα, ενώ εκείνοι έχουν τόσες δεκαετίες σεξουαλικής καταπίεσης στο πλευρό τους. Επίσης φωνάζουν, βρίζουν και απειλούν περισσότερο, κάτι που σε οπισθοδρομικές κοινωνίες όπως τη δική μας είναι περίπου σαν hall pass - σε πάει παντού, από την αρχή της ουράς, μέχρι τα έδρανα της Βουλής.
Το Υπουργείο Παιδείας που, σημειώστε, είχε εγκρίνει ΚΑΝΟΝΙΚΑ την παράσταση για τα σχολεία, μόλις άκουσε τις διαμαρτυρίες έκανε ακριβώς ό,τι περιμένεις να κάνει ένα Υπουργείο με επικεφαλής τον Πρόδρομο Προδρόμου: άφησε τον Βερν, έπιασε τον H. G. Wells και με τη “Μηχανή του Χρόνου” μάς γύρισε όλους πίσω στο 1955. Απαίτησε και πέτυχε ν’ αφαιρεθεί η φράση από τις καθημερινές παραστάσεις που προορίζονται για σχολεία γιατί, ποια καλύτερη και ωριμότερη αντιμετώπιση ενός προβλήματος, από το “πονάει χέρι, κόβει χέρι”;
Δεν θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω σε καμία χαμένη υπόθεση τι σημαίνει σεβασμός στη διαφορετικότητα και ανάγκη ορατότητας κάθε έκφανσης της αγάπης, αυτό το πλοίο έχει σαλπάρει εδώ και καιρό. Ούτε να ασχοληθώ με γονείς που τρέμουν στην ιδέα ότι το παιδί τους θα τους ρωτήσει “τι σημαίνει ομοφυλοφιλία” και χαλάνε τον κόσμο γι’ αυτό (αντίθετα, τρέμω για το ίδιο παιδί, σε περίπτωση που είναι gay με αυτούς τους γονείς). Όσο για τους μπετόστοκους, που πιστεύουν ότι αν ένα παιδί δει, ακούσει ή μάθει για τους gay θα... γίνει gay, τους αφήνω στο έλεος της φυσικής επιλογής. Σπαταλάς χρόνο, σάλιο κι ενέργεια εξηγώντας σε πυρότουβλα για το πόσο σημαντική είναι για το gay παιδί η ορατότητα, η αποδοχή, η αίσθηση ότι δεν κάνει κάτι κακό, ούτε έχει κάποιο πρόβλημα, ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να νιώθει όπως νιώθει και ότι η αγάπη είναι αγάπη, όποια μορφή κι αν έχει. Και πόσο ζωτικής σημασίας είναι να το καταλάβουν και τα υπόλοιπα παιδιά, ώστε να μην υιοθετούν την τοξική, σκατένια συμπεριφορά των ομοφοβικών γονιών, που τα έκαναν σαν τα μούτρα τους. Δεν τους αγγίζει ούτε αν τους πεις ότι μπορεί να πέσει το δικό τους παιδί θύμα bullying, διακρίσεων, μίσους ή και βιαιοπραγίας λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, για τον απλούστατο λόγο ότι, πιθανότατα, το καημένο τραβάει ήδη χειρότερα στα χέρια τους.
Αυτό που όμως με ενδιαφέρει, είναι ότι το κράτος δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγω να γίνεται αρωγός της τοξικότητας και να προστατεύει τα πιστεύω, τα κόμπλεξ, τις προκαταλήψεις και τη θρησκοληψία μερίδας πολιτών σε βάρος βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, ειδικά των ευάλωτων ομάδων που δεν έχουν το σθένος, τη φωνή ή τα μέσα να ουρλιάζουν και να ξεσηκώνουν τον κόσμο όπως οι πρώτοι.
Αλλιώς είναι περιττό (και άκρως ειρωνικό) να εγκρίνεις παράσταση με τίτλο “Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες”, όταν είσαι ακόμα παγιδευμένος στον ασφυκτικά αναχρονιστικό μικρόκοσμό σου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Ελπίδα Ιακωβίδου: Βρέθηκε σε εκδήλωση στη Λευκωσία με την πρώην σύντροφο του Τζώνη Καλημέρη
• Ανήλικος από την Κύπρο έστελνε μηνύματα για βόμβες στα αεροδρόμια της Ελλάδας
• Αερόσακοι Takata: Πώς απαντούν οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για τις χρεώσεις στον έλεγχο;
ΠτΔ στο Economist: Φάρος ελπίδας για την περιοχή η επανένωση Κύπρου
Μια ανεξάρτητη και επανενωμένη Κύπρος είναι καίριας σημασίας για την περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, κατά τον χαιρετισμό του στο 20ό ετήσιο συνέδριο του περιοδικού Economist, οι εργασίες του οποίου άρχισαν την Πέμπτη στη Λευκωσία, σημειώνοντας παράλληλα ότι η επανένωση της Κύπρου μπορεί να αποτελέσει φάρο ελπίδας και για την περιοχή
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
