«Κορίτσι που αντιστάθηκες κρατήσου από τον ήλιο». Τα λόγια της εισαγγελέως, Αριστοτέλειας Δόγκα στην πολύκροτη δίκη των δύο βιαστών και δολοφόνων της Ελένης Τοπαλούδη πέρασαν στην αθανασία καθώς χαράχτηκαν πάνω στη μαρμάρινη στήλη που πλέον δεσπόζει σε χώρο απέναντι από το δημαρχείο Διδυμοτείχου ως ένδειξη μνήμης όχι μόνο της αδικοχαμένης φοιτήτριας αλλά και κάθε γυναίκας που έπεσε θύμα κακοποίησης, βιασμού και γυναικοκτονίας. Για τον ίδιο λόγο ένας κεντρικός δρόμος της ακριτικής πόλης, η Βασιλέως Γεωργίου, μετονομάστηκε σε Ελένης Τοπαλούδη.
Βλέπετε κάποιες μικρές κοινωνίες δεν μπορούν να ξεχάσουν ούτε να ξεπεράσουν εύκολα το σοκ. Υπάρχουν ακόμα μέρη που δεν έχουν αποκτηνωθεί τελείως από την κυνική, ψυχρή, χωρίς ενσυναίσθηση στροφή που έχουμε πάρει ως κοινωνία (ελληνική και κυπριακή) την τελευταία δεκαετία και όχι μόνο αρνούνται να ξεχάσουν αλλά θυμούνται και τιμούν τα θύματα όπως αρμόζει.
Στις 28 Νοεμβρίου -ειρωνικά τρεις μόλις μέρες μετά την Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών - συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τότε που δύο άθλια υποκείμενα έκοψαν με τον πιο βίαιο τρόπο το νήμα μιας πολλά υποσχόμενης ζωής. Μια γυναικοκτονία που συντάραξε Ελλάδα και Κύπρο, δύο χώρες που συχνά-πυκνά “συγκλονίζονται” από παρόμοια περιστατικά βίας, αλλά δεν δείχνουν ποτέ να μαθαίνουν και δύο λαούς που πέφτουν ισάριθμες φορές από τα σύννεφα χωρίς στ’ αλήθεια να είναι ποτέ έτοιμοι (ή έστω πρόθυμοι) να αλλάξουν νοοτροπία. Από λόγια χορτάσαμε, το ίδιο κι από συγκλονισμούς αυτών που εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους και την επομένη γελούν με ένα σεφερλίδικο αστείο για βιασμό, χαρακτηρίζουν πουτάνα τη συνάδελφο που πήρε την προαγωγή, καριόλα αυτή που δεν τους έκατσε, υστέρω και σκύλα όποια αντιδρά στον σεξισμό τους. Λυπούνται μεν για την απώλεια της ζωής αλλά όχι αρκετά ώστε να παραχωρήσουν αυτά που θεωρούν κεκτημένα τους, μιλούν για “ανδρικά δικαιώματα” (που είναι το ίδιο ύπουλο ισαποστακικό με το ηλίθιο All Lives Matter) και ακόμα αναρωτιούνται “σιγά μωρέ, πώς κάνετε έτσι, μια φωτογραφία της πούτσας μου έστειλα, δεν έκανα και φόνο”.
Υπάρχει κάτι στη συγκεκριμένη γυναικοκτονία που έκτοτε με στοιχειώνει. Ίσως γιατί στο πρόσωπό της βλέπω τη δική μου κόρη, που ήταν εννιά όταν συνέβη και με οδήγησε να γράψω ένα από τα πιο προσωπικά μου κείμενα που έχω δημοσιεύσει. Τώρα είναι δεκατριών και σε 4-5 χρόνια πιθανόν να είναι κι αυτή φοιτήτρια. Μόνη. Μακριά απ’ το σπίτι.
Είχα γράψει τότε για όλα αυτά που ήθελα να της πω, βλέποντάς τη να πασχίζει να πετύχει το σκίτσο της λέξης που υποτίθεται έπρεπε να βρω. Έγραψα μεταξύ άλλων κι αυτό:
“(Να της πω ότι πρέπει) Να ζήσει τη ζωή της όπως θέλει εκείνη χωρίς να λαμβάνει υπόψη κοινωνικές προσταγές, στεγανά, ξεπερασμένες αντιλήψεις, αναχρονιστικά ήθη, σεξιστικά στερεότυπα και -κυρίως- τι θα πουν και πως θα αντιδράσουν οι άλλοι. Ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει σεβόμενη πάντα το διαφορετικό αλλά χωρίς να περιορίζονται οι προσωπικές της ελευθερίες.
Ότι μπορεί να φοράει ό,τι θέλει, δεν θα κριθεί ως προσωπικότητα από ένα κομμάτι υφάσματος, ούτε το “ήθος” της από το μήκος της φούστας. Μπορεί επίσης να διασκεδάζει όπου θέλει, να μεθύσει, να φλερτάρει να κάνει συναινετικό σεξ με όποιον ή όποια γουστάρει, να έχει όσους ερωτικούς συντρόφους επιθυμεί (όπως άλλωστε κι ένας άντρας). Και φυσικά να το κόψει όποτε θελήσει η ίδια και το “όχι” να σημαίνει “όχι”.
Γενικά να ζήσει τη ζωή της ως ελεύθερος άνθρωπος και όχι ως γυναίκα-υποχείριο που θα της επιβάλλουν κώδικες συμπεριφοράς γραμμένους από ανέραστους ηλικιωμένους άντρες πριν από χιλιάδες χρόνια.
Και η Ελένη Τοπαλούδη από το Διδυμότειχο ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος. Νεαρή, ανέμελη, χαρούμενη, φοιτήτρια στη Ρόδο, έσφυζε από ζωντάνια και ζούσε τη ζωή της όπως επέβαλλαν τα 21 της χρόνια κι όχι κάποια κοινωνικά στεγανά. Και πλήρωσε το τίμημα. Δύο “άντρακλες” που δεν χώνεψαν το γεγονός ότι δεν τους έκατσε, τη γρονθοκόπησαν, τη βίασαν, τη χτύπησαν με ένα σίδερο στο κεφάλι και την πέταξαν αναίσθητη στη θάλασσα για να πεθάνει αργά και βασανιστικά. Γυμνή. Μόνη. Φοβισμένη. Ίσως ψελλίζοντας “μαμά” και “μπαμπά” με την τελευταία της ανάσα”.
Η τελευταία πρόταση ακόμα και σήμερα μου προκαλεί τρόμο.
Ξέρω πως δεν είναι σωστό να κάνουμε κάτι προσωπικό προκειμένου να δημιουργηθεί ενσυναίσθηση. Αυτά τα “σκέψου να ήταν η μάνα σου, η κόρη σου, η αδελφή σου” που πετάμε καμιά φορά οργισμένοι απέναντι σε κάποιο σεξιστικό παραλήρημα, εκτός του ότι δεν ευαισθητοποίησαν ποτέ και κανέναν (από απλούς σεξιστές μέχρι βιαστές και serial killers, όλοι τους είχαν μάνα, αδελφή ή κόρη - πολλοί μάλιστα ξεκίνησαν απ’ αυτές) δίνουν και ένα άλλοθι σ’ αυτούς που δεν έχουν να “δικαιολογήσουν” τη σκατένια συμπεριφορά τους. Δεν χρειάζεται να έχεις κόρη για να μην είσαι μαλάκας με τις κόρες των άλλων. Δεν το κάνεις απλά γιατί δεν είναι σωστό όχι γιατί δεν θα ήθελες να το κάνει κάποιος άλλος στη δική σου. Δεν πρέπει να έχουμε για όλα κάποια προσωπική ταύτιση, συμφέρον ή αντάλλαγμα. Καμιά φορά πρέπει απλά να κάνουμε το σωστό.
Γι’ αυτό μπουχτίσαμε πλέον τα κούφια λόγια, τις γκράντε υποσχέσεις, τους νόμους και τις Συνθήκες που καταλήγουν κουρελόχαρτα, τις παγκόσμιες ημέρες που γιορτάζονται με εκπτώσεις σε καλλυντικά και σιδερόπρεσες, τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που καταντούν προεκλογικές φιέστες με φορέματα, τα τρέντι hashtags που προσφέρουν άλλοθι ακόμα και σε δηλωμένους σεξιστές, τα εύηχα συνθήματα που κερδίζουν likes, πόντους, πωλήσεις και ψήφους.
Κανένας νόμος, καμία Συνθήκη και κανένα hashtag δεν θα έχει αξία αν συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε με τα “έλα μωρέ σιγά” και “έτσι κάνουν οι άντρες” επίδοξους βιαστές. Το Διδυμότειχο δεν ξεχνά την Ελένη και κάθε Ελένη. Θα υπάρχει πάντα ένα μνημείο να θυμίζει τις απούσες. Στην Κύπρο αντίθετα προτιμάμε τη λήθη. Να ξεχνάμε τα θύματα των γυναικοκτονιών, να αγνοούμε τα αίτια, να κρύβουμε κάτω απ’ το χαλάκι φονικές νοοτροπίες, να ξεπλένουμε ακόμα και να αθωώνουμε ηθικούς αυτουργούς, όπως στην περίπτωση του serial killer.
Το “κρύψε να περάσουμε” στην πιο απάνθρωπη, ποταπή και αισχρή εκδοχή του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Ελπίδα Ιακωβίδου: Βρέθηκε σε εκδήλωση στη Λευκωσία με την πρώην σύντροφο του Τζώνη Καλημέρη
• Ανήλικος από την Κύπρο έστελνε μηνύματα για βόμβες στα αεροδρόμια της Ελλάδας
• Αερόσακοι Takata: Πώς απαντούν οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για τις χρεώσεις στον έλεγχο;
ΠτΔ στο Economist: Φάρος ελπίδας για την περιοχή η επανένωση Κύπρου
Μια ανεξάρτητη και επανενωμένη Κύπρος είναι καίριας σημασίας για την περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, κατά τον χαιρετισμό του στο 20ό ετήσιο συνέδριο του περιοδικού Economist, οι εργασίες του οποίου άρχισαν την Πέμπτη στη Λευκωσία, σημειώνοντας παράλληλα ότι η επανένωση της Κύπρου μπορεί να αποτελέσει φάρο ελπίδας και για την περιοχή
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
