Απαντώντας σε ερώτηση του ΚΥΠΕ αναφορικά με τη συμμετοχή του στο φετινό φεστιβάλ, ο Χριστόφορος Ροδίτης λέει ότι το φεστιβάλ είναι ο τρόπος για να επικοινωνήσει μια ταινία με το κοινό και αυτός είναι και ο πιο σημαντικός λόγος που πρέπει να γίνονται ταινίες.
«Το Cyprus Film Days που είναι το δικό μας τοπικό κινηματογραφικό γεγονός μόνο θετικά μπορεί να το δει ένας δημιουργός, γιατί του δίνεται η ευκαιρία μέσα από τη συμμετοχή της ταινίας του να έρθει σε επαφή με τον κόσμο και να μοιραστεί τις δικές του ανησυχίες, καθώς και να πάρει μια ιδέα για το πώς μπορεί να ‘’συνομιλήσει’’ η ταινία του με τους θεατές», επισημαίνει.
«Το γεγονός ότι το φεστιβάλ έχει γίνει διεθνές, θεωρώ πως γεφυρώνει ένα διάλογο με τον έξω κόσμο, που μπορεί να φέρει άλλα ερεθίσματα για περισσότερη κινηματογραφική εξέλιξη», προσθέτει.
Όταν τον ρωτάμε ποια ήταν η αφετηρία του για τη δημιουργία της ταινίας «Η κοιλάδα των ρόδων», ο Χριστόφορος Ροδίτης μάς λέει ότι δεν έχει αποθηκεύσει στο μυαλό του κάποια αφετηρία. «Ζω το σινεμά όλες τις ώρες της ημέρας. Ακόμα και την ώρα που οδηγώ και έρχεται μια εικόνα στον δρόμο μου, αρχίζω να την επεξεργάζομαι κινηματογραφικά. Γενικά είμαι χαμένος μέσα στις εικόνες», αναφέρει.
Ο σκηνοθέτης επισημαίνει ότι η ιδέα για μια ταινία μπορεί να προέλθει από εικόνες που συναντά καθημερινά και τον τρόπο με τον οποίο τις ερμηνεύει σύμφωνα με κάποιες δικές του «εμμονές», όπως λέει.
Τέτοιες εικόνες μπορεί να είναι μια δύση του ήλιου σε μια παραθαλάσσια επαρχία, ένας νεαρός πάνω σε μια μηχανή, μια ταμπέλα έξω από ένα έρημο σπίτι που γράφει «πωλείται», τα σκονισμένα άρβυλα που βρίσκει κατά λάθος ψάχνοντας κάτι άλλο, οι στίχοι των ποιημάτων που έχει υπογραμμισμένους με μαρκαδόρο εδώ και καιρό, αναφέρει.
«Κάτι τέτοιες εικόνες μού είναι αρκετές για να αρχίσω να συνθέτω την ιδέα μιας ταινίας, που μέσα από την προσωπική μου κινηματογραφική αφήγηση παίρνει ένα άλλο νόημα, το οποίο μάλλον είναι τελικά εκείνο που ψάχνω», προσθέτει.
Ερωτηθείς από το ΚΥΠΕ για την πορεία του κυπριακού κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια, ο Χριστόφορος Ροδίτης τη χαρακτηρίζει ανοδική. «Γίνονται ταινίες, ταξιδεύουν στα φεστιβάλ και φέρνουν και διακρίσεις. Αυτό σημαίνει πως ο κινηματογράφος στην Κύπρο άρχισε να ενηλικιώνεται και ακριβώς γι’ αυτό μπορεί να ζητάει και τον λόγο και να γίνεται πιο απαιτητικός», σημειώνει, προσθέτοντας ότι η Κύπρος είναι μια μικρή χώρα και δεν μπορεί να ανταγωνιστεί από εμπορικής πλευράς άλλους πιο μεγάλους που παράγουν υπερθέαμα.
«Το κράτος στηρίζει μέχρι εκεί που μπορεί τους ανθρώπους του σινεμά», δηλώνει, προσθέτοντας ότι γίνεται μια προσπάθεια για να ικανοποιούνται όλοι οι ενδιαφερόμενοι καθώς και η νέα γενιά.
«Αυτό που κατά τη γνώμη μου κυρίως χρειάζεται είναι, εκτός από μεγαλύτερη οικονομική στήριξη, περισσότερη καλλιτεχνική βούληση και δημιουργική τόλμη», επισημαίνει. «Δεν μπορούμε να περιμένουμε τις ιδανικές συνθήκες και την ανάπτυξη διαμέσου των γραφειοκρατικών διαδικασιών για να φτιάχνουμε ταινίες. Εξάλλου, πιστεύω περισσότερο στον δημιουργικό κινηματογράφο απ’ ό,τι στον επιχορηγούμενο».
Όταν η συνομιλία μας φτάνει στο τι να περιμένουμε από εκείνον στο μέλλον, ο σκηνοθέτης μάς λέει: «Δεν θέλω να περιμένει κανένας τίποτα από εμένα. Είναι αγχωτική αυτή η αναμονή. Την ενέργειά μου θέλω να την καταθέτω στο δημιουργικό κομμάτι και όχι να σκέφτομαι ότι κάποιοι περιμένουν». Ωστόσο, μάς αποκαλύπτει ότι αυτή την περίοδο δουλεύει πάνω σε ένα σενάριο με πολλούς ετερόκλητους χαρακτήρες, αλλά που τους συνδέει μια κοινή αγωνία.
Ο Χριστόφορος Ροδίτης είναι της άποψης ότι πρώτιστα ένας δημιουργός φτιάχνει κάτι για να παλέψει με τις δικές του ανησυχίες και, αν αυτές βρίσκουν και άλλους συνταξιδιώτες στο ταξίδι μιας ταινίας, τότε ακόμη καλύτερα. «Έτσι και αλλιώς, όταν δεν βλέπω ταινίες, δεν γράφω σενάρια και δεν προετοιμάζομαι συνεχώς για την επόμενη ταινία, η ζωή γίνεται για μένα απλώς ζήτημα επιβίωσης», αναφέρει.
Σε ερώτηση τι σημαίνει για εκείνον ο κινηματογράφος, η απάντηση του Χριστόφορου Ροδίτη είναι ότι έχει μια σχέση αγάπης με το σινεμά, εξακολουθεί να συγκινείται όταν βλέπει κάποιες ταινίες και πολλές φορές τού προκαλούν αναστάτωση. «Όσες φορές και να δω μια ταινία, πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο που ανακαλύπτω. Συμβαίνουν πάρα πολλά γύρω μου που με βρίσκουν αντίθετο και ο μόνος τρόπος που έχω να κοντραριστώ μαζί τους είναι να φτιάξω μια ταινία και να τα ‘’διορθώσω’’ μέσα στο δικό μου παράλληλο σύμπαν», καταλήγει.
ΠΗΓΗ: ΚΥΠΕ
