Κόμπι Μπράιαντ: Η μέρα που «πάγωσε» ο χρόνος…

Και περνάνε οι ώρες και βγαίνουν λεπτομέρειες, αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει σταδιακά σημασία. Η έκπληξη και το πρώτο σοκ δίνουν την θέση τους στον θρήνο, τα δάκρυα και το πένθος. Άνθρωποι από όλο τον πλανήτη βιώνουν την απώλεια του ειδώλου τους και τα συναισθήματα τα βλέπουμε μπροστά μας.

Το Λος Άντζελες, μια πόλη που είναι γεμάτη ζωή και φώτα, βυθίζεται στο σκοτάδι. Άνθρωποι με τις φανέλες με το όνομα του Κόμπι, συγκεντρώνονται έξω από το «Staples Center» και βιώνουν ομαδικά μια απώλεια, που δεν μοιάζει με άλλες. Ένας νέος άνθρωπος, ένας θρύλος, ένας παίκτης που σήμαινε πολλά παραπάνω δεν ήταν πλέον ανάμεσα μας και ο απλός κόσμος βίωσε την απώλεια, σαν να ήταν μέλος της οικογένειας του.

Από το τελευταίο παιδί που δεν είχε προλάβει να δει το μεγαλείο του Κόμπι, μέχρι τους αστέρες του ΝΒΑ, ομάδες σε όλο τον κόσμο, όλοι θρηνούν. Το μπάσκετ θρηνεί. Το τελευταίο tweet του Κόμπι ήταν για τον ΛεΜπρον, εκείνος έναν χρόνο μετά ακόμα βρίσκεται σε αποστολή. Ο «Βασιλιάς» κατέβηκε από το αεροπλάνο που έμαθε τα νέα συντετριμμένος, ξεσπώντας σε κλάματα.

Το Λος Άντζελες έντυσε τα κτίρια του με μωβ και κίτρινο, ομάδες αποσύρουν τους αριθμούς του Κόμπι, γνωστοί, άγνωστοι, όλοι μαζί απέναντι στο τέρας του θανάτου στέκονται ίσοι και θρηνούν. Κανένας δεν διαφέρει. Κανένας δεν έκανε κάτι ξεχωριστό. Όλοι λύγισαν, με τον ίδιο τρόπο, μπροστά στην απώλεια ενός ανθρώπου που πίστευαν ότι θα είναι εκεί για πολλά χρόνια ακόμα.

Λόγια απ’ όλους, που έμοιαζαν να μην μπορούν, να μην φτάνουν να εκφράσουν τα συναισθήματα. Τατουάζ, φανέλες που αποσύρονταν, παιχνίδια που σταματούσαν στα 8” και στα 24” δευτερόλεπτα, πολλά γινόντουσαν, τίποτα δεν έμοιαζε να είναι αρκετό όμως. Ο Κόμπι δεν ήταν πια εδώ και όλοι απλά μάζευαν τα κομμάτια τους και προσπαθούσαν να ξυπνήσουν από τον εφιάλτη, που κάλυπτε όλο τον πλανήτη.

Ο Κόμπι Μπράιαντ γεννήθηκε στην Φιλαντέλφια στις 23 Αυγούστου του 1978 και το ταλέντο του ήταν αδύνατον να… κρυφτεί. Πέρασε ένας μέρος της παιδικής του ηλικίας στην Ιταλία, ενώ επιστρέφοντας στην Αμερική έλαμψε στο σχολείο του. Με τα όργια που έκανε, αποφάσισε το 1996 να θέσει υποψηφιότητα κατευθείαν στο ντραφτ και με αυτόν τον τρόπο έγινε ο νεότερος στην ιστορία του αθλήματος που βρίσκεται στο ΝΒΑ.

Ακόμα και να διαβάσεις τους τίτλους του γραμμένους με λέξεις είναι το ίδιο εντυπωσιακοί με όσα όσα έκανε και για να φτάσει μέχρι εκεί. Ήταν 5 φορές πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Λέικερς, έχει 2 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, είναι τέταρτος πλέον στην λίστα με τους σκόρερ όλων των εποχών, αφού μόλις  την προηγούμενη ημέρα τον ξεπέρασε ο ΛεΜπρον, ενώ είχε κερδίσει δύο βραβεία MVP Τελικών και ένα κανονικής διάρκειας το 2008.

Πέρασαν 14 χρόνια από το παιχνίδι που κατάφερε ο Κόμπι Μπράιαντ να σκοράρει μόνος του σε ένα παιχνίδι 81 πόντους, κόντρα στους Τορόντο Ράπτορς και είναι η δεύτερη καλύτερη επίδοση στην ιστορία του ΝΒΑ, μετά από εκείνη του Τσάμπερλεϊν που είχε 100.

Ο Κόμπι Μπράιαντ ξεπέρασε στην λίστα των σκόρερ τον Μάικλ Τζόρνταν το 2014, με τους… ίσως δύο κορυφαίους που είδε ποτέ το άθλημα, να μας έχουν αφήσει για… φυλαχτό τον matchup τους στο πρώτο All Star Game του Κόμπι στην Νέα Υόρκη, ενώ ξεχωρίζει και η επίδοση του Μπράιαντ με 42 πόντους σε ένα ημίχρονο κόντρα στον Τζόρνταν, όταν έπαιζε με τους Ουίζαρντς.  «Ξέρει πόσα έχω μάθει από εκείνον», είχε πει ο Κόμπι το 2014 και ο σεβασμός ήταν αμοιβαίος.

Ο Μπράιαντ ήταν το Νο.13 στο ντραφτ του 1996 από τους Χόρνετς, πριν τον ανταλλάξουν στους Λέικερς και η μοίρα να τον ήθελε μια ζωή στα κίτρινα και μoβ. Φόρεσε και το Νο.8 και το Νο.24, ενώ και οι δύο φανέλες έχουν αποσυρθεί από την ομάδα του Λος Άντζελες, ενώ το ίδιο θα συμβαίνει από εδώ και πέρα για τους Μάβερικς. Ο Κόμπι έγινε πρωτοπόρος στο πως οι ανιχνευτές ταλέντων έβλεπαν τα παιδιά από το λύκειο και έδωσε άλλη πνοή στο άθλημα. Ο Μπράιαντ είναι ο μοναδικός παίκτης της ιστορίας που έχουν αποσυρθεί δύο αριθμοί φανέλας.

Ήταν 29 Νοεμβρίου του 2015, όταν ο Μπράιαντ ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να αποσυρθεί στο τέλος της σεζόν και στην τελευταία του σεζόν έπαιξε 66 παιχνίδια, με μέσο όρο 17.6 πόντους, 3.7 ριμπάουντ και 2.8 ασίστ. Στο τελευταίο του παιχνίδι στις 13 Απριλίου του 2016 σκόραρε 60 πόντους στην νίκη των Λέικερς κόντρα στους Τζαζ με 101-96.

Ο Κόμπι Μπράιαντ παντρεύτηκε την Βανέσα Λέιν το 2001 και μαζί είχαν 4 κόρες. Η μεγαλύτερη είναι η Ναταλία και είναι 17 ετών και η νεότερη είναι η Κάπρι η οποία είναι μόλις 7 μηνών. Ακόμα έχουν την Μπιάνκα, που είναι τριών ετών, ενώ μαζί του στα πιο τραγικά νέα που θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν την τραγωδία ήταν η Τζιάνα 13 ετών, η οποία σκοτώθηκε στο πλευρό του πατέρα της.

Μόλις τελείωσε σε η καριέρα του στο μπάσκετ ασχολήθηκε με πολλά και διαφορετικά πράγματα, ενώ έγινε και προπονητής στην ομάδα της κόρης του. Το 2018 κέρδισε το Όσκαρ για την ταινία μικρού μήκους «Dear Basketball», ενώ έφτιαξε και μια σειρά με παιδικά βιβλία, που τα εμπνεύστηκε από τον Χάρι Πότερ και έγινε bestseller.

Η καριέρα του είχε και τις σκοτεινές της στιγμές, όπως σχεδόν όλων των «μύθων». Ο Κόμπι πέρασε πάρα πολλά, για να φτάσει μέχρι το σημείο της αποθέωσης. Και στο παρκέ και ως χαρακτήρας. Η σχέση του με τους γονείς του διαταράχθηκε και τελικά διαλύθηκε. Όταν μπήκε εκείνος στο ΝΒΑ, τα πράγματα ήταν «άγρια» από πολλές πλευρές. Κατηγορήθηκε για βιασμό το 2003, αποσύρθηκαν οι κατηγορίες το 2004, σε μια υπόθεση που όμως ποτέ δεν πήγε στις δικαστικές αίθουσες, έχασε χορηγούς, χώρισε με την γυναίκα του, αλλά κατάφερε να ισορροπήσει και να επαναφέρει την ζωή του στον σωστό δρόμο.

Ο Κόμπι έζησε στο ΝΒΑ και το ΝΒΑ στο έπακρο.

Έζησε τα πάντα, σε μια εποχή που σε τίποτα δεν έμοιαζε με την σημερινή . Αποτυχίες, επιτυχίες, σκάνδαλα, χωρισμό, έχασε χορηγούς, έφτασε μέχρι την κορυφή, άλλαξε διαδρομές και άλλαξε και ο ίδιος. Περίμενε να σταματήσει το μπάσκετ, για να ζήσει πράγματα με την οικογένεια του. Αυτός ήταν ο στόχος. Να αφήσει πίσω τις θυσίες και τα προβλήματα και να μπει σε έναν νέο δρόμο εκτός παρκέ. Δεν πρόλαβε…

Με την κόρη του που βρήκαν μαζί τραγικό τέλος είχαν ξεχωριστή σχέση, αφού όλοι μιλούσαν για το ταλέντο της Τζίτζι. Οι δυο τους παρακολουθούσαν από κοντά διάφορους αγώνες και μάλιστα είχαν ξεχωριστές στιγμές με διάφορους πρωταγωνιστές.

Ο Κόμπι Μπράιαντ έχει κάνει πολλά παραπάνω από επιτεύγματα γραμμένα σε χαρτί. Όποιος πάει πίσω και διαβάσει όσα έχει πετύχει, σίγουρα θα εντυπωσιαστεί. Αλλά δεν είναι αυτό. Είναι πολλά παραπάνω. Έφερε την ψυχή του και την κατέθεσε στο παρκέ. Είτε τον συμπαθείς, είτε όχι, είτε τον θαυμάζεις, είτε όχι αποκλείεται να μην παραδεχτείς ότι αυτός ο άνθρωπος θυσίασε τα πάντα για να γίνει ο καλύτερος που μπορεί, σε αυτό που αγαπά.

Όταν βλέπεις μια ψυχή απλωμένη σε ένα παρκέ, είναι αδύνατον να μην βγάλεις το καπέλο σε αυτόν που τόλμησε να την αφήσει εκεί…

1. «Οταν λέμε ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, τότε αλλάζουμε λίγο τον εαυτό μας. Την φύση μας. Το μυαλό μου δεν μπορεί να επεξεργαστεί την αποτυχία. Δεν μπορεί. Γιατί εάν κάτσω και πω στον εαυτό μου “Είσαι μια αποτυχία” τότε νομίζω πως αυτό θα είναι χειρότερο και από το να πεθάνω».

2. «Οτιδήποτε αρνητικό, οποιαδήποτε πρόκληση, όλα αυτά είναι μια ευκαιρία για μένα να σηκωθώ».

3. «Εάν φοβάσαι ότι θ’ αποτύχεις, τότε πιθανότητα θ’ αποτύχεις».

4. «Εάν δεν πιστεύεις στον εαυτό σου, τότε κανείς δεν θα το κάνει για σένα».

5. «Έχω αμφιβολίες. Έχω ανασφάλειες. Έχω τον φόβο της αποτυχίας. Υπήρχαν νύχτες που εμφανιζόμουν στο γήπεδο κι έλεγα “Με πονάει η μέση μου, με πονάνε τα πόδια μου, τα γόνατά μου. Δεν το ‘χω. Θέλω να χαλαρώσω”. Όλοι έχουμε ανασφάλειες. Δεν πρέπει να το αρνείσαι, αλλά ταυτόχρονα δεν πρέπει να το αφήσεις να σε ρίξει. Το αγκαλιάζεις και προχωράς…»

6. Οταν κάθομαι πλέον και βγάζω το παπούτσι μου βλέπω την ουλή. Αλλά βλέπω την ομορφιά της. Βλέπω την σκληρή δουλειά μου. Τις θυσίες μου. Βλέπω όλο το ταξίδι που είχα για να επιστρέψω υγιής. Και βλέπω την ομορφιά από όλα αυτά. Όλα αυτά κάνουν αυτήν την ουλή όμορφη».

7. «Υπάρχει μια επιλογή που πρέπει να κάνουμε ως άνθρωποι. Εάν θες να γίνεις σπουδαίος σε κάτι, υπάρχει μια επιλογή που πρέπει να κάνεις. Ολοι μπορούμε να είμαστε masters σε αυτό που θέλουμε αλλά πρέπει να κάνεις μια επιλογή. Υπάρχουν συγκεκριμένες θυσίες. Χρόνος με την οικογένεια, να συχνάζεις με τους φίλους σου, να είσαι ένας σπουδαίος φίλος, ένας υπέροχος γιος, ένας τέλειος ανιψιός. Υπάρχουν θυσίες που πρέπει να κάνεις με αυτήν την επιλογή σου»

8. «Μάθε ν’ αγαπάς το μίσος. Αγκαλιάσε το. Απόλαυσέ το. Το κέρδισες. Είναι ένα καλό πρόβλημα να έχεις haters. Κανείς δεν μισεί τους καλούς. Μισούν τους σπουδαίους…».

9. «Έφτιαξα τον δικό μου δρόμο. Ήταν ευθύς. Και το σκέφτηκα κάπως έτσι. Η είσαι στο δρόμο μου και μαζί μου ή είσαι έξω από αυτόν».

10. «Χρησιμοποίησε την επιτυχία σου, τον πλούτο σου την επιρροή σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να πραγματοποιήσεις το δικό σου όνειρο και να βρεις τον πραγματικό σκοπό στην ζωή σου».

11. «Το πιο σημαντικό είναι να προσπαθείς να εμπνεύσεις τους ανθρώπους ώστε να γίνουν σπουδαίοι σε ότι θέλουν να κάνουν».

12. «Δεν μπορώ να συναναστρέφομαι με τεμπέληδες. Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Δεν τους καταλαβαίνω. Δεν θέλω να τους καταλάβω».

13. «Δεν θέλω να είμαι ο επόμενος Μάικλ Τζόρνταν. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι ο Κόμπι Μπράιαντ».

14. «Οπως και να ‘χει αρνούμαι ν’ αλλάξω. Ενα λιοντάρι πρέπει να φάει. Τρέξε μαζί μου ή τρέξε μακριά από μένα».

15. «Θα κάνω ότι χρειάζεται για να νικάω αγώνες. Είτε εάν χρειαζόταν να είμαι στο πάγκο και να κουνάω πετσέτα, είτε δίνοντας ένα ποτήρι νερό στον συμπαίκτη μου, είτε πετυχαίνοντας το νικητήριο καλάθι».

16. «Παρά τον φόβο, τελείωσε την δουλειά».

17. «Η πρώτη φορά που φοβήθηκα ήταν όταν ήμουν 6 ετών και πήγαινα καράτε. Τότε είχα πορτοκαλί ζώνη και ο δάσκαλος με έβαλε να παλέψω με έναν που είχε μαύρη ζώνη και ήταν και δύο χρόνια μεγαλύτερος μου. Φοβήθηκα και φυσικά με διέλυσε. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν με διέλυσε όσο φοβόμουν ότι θα το κάνει. Τότε συνειδητοποίησα ότι ο φόβος δεν υπάρχει πραγματικά εάν έχεις τον σωστό τρόπο σκέψης».

18. «Οταν νιώσεις πως είναι η αποτυχία, τότε η αποφασιστικότητά σου θα σε κάνει να κυνηγήσεις την επιτυχία».

19. «Η δύναμη για να τα καταφέρεις γίνεται μεγαλύτερη από τον φόβο του ν’ αποτύχεις».

20. «Το να ηγείσαι είναι δύσκολο. Πολλοί ηγέτες απέτυχαν γιατί δεν είχαν την γενναιότητα να αγγίξουν εκείνο το νεύρο. Ολα αυτά τα χρόνια εγώ δεν είχα ποτέ αυτόν τον φόβο…».

21. «Εάν κρατάω κακίες; Καθόλου. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να μένω σε αυτά. Δεν κρατάω τίποτα μέσα μου».

22. «Ο πόνος δεν σου λέει πότε θα σταματήσεις. Ο πόνος είναι αυτή η μικρή φωνή μέσα στο κεφάλι σου που προσπαθεί να σε κρατήσει πίσω γιατί γνωρίζει πως εάν συνεχίσει θα σε πείσει να αλλάξεις. Μην τον αφήνεις να σε σταματήσει από αυτό που μπορείς να γίνεις. Η εξάντληση σου λέει πότε πρέπει να σταματήσεις. Μόλις φτάσεις στα όρια σου είναι η στιγμή που δεν μπορείς να πας παραπέρα».

23. «Η αφοσίωση θα κάνει τα όνειρά σου αληθινά».

24. «Η στιγμή που τα παρατάς, είναι η στιγμή που αφήνεις κάποιον άλλον να νικήσει».

Μέσα από το «Dear Basketball» είχε αποτυπωθεί ο έρωτας του Κόμπι για το μπάσκετ…

«Αγαπημένο μου μπάσκετ,

Από τη στιγμή που άρχισα να τυλίγω της κάλτσες του μπαμπά μου σε ρολό για να φτιάξω αυτοσχέδιες μπάλες και εκτελούσα στη φαντασία μου νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως αν ένα πράγμα ήταν αληθινό, ήταν αυτό: σε ερωτεύτηκα.

Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ήμουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε με πάθος. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου τα λαμπερά φώτα στο τέλος του τούνελ.

Ταυτόχρονα, όμως, εσύ με βοήθησες να βγω τρέχοντας από ένα άλλο. Κι εγώ έτρεχα πάνω-κάτω σε κάθε παρκέ σου και κυνηγούσα κάθε μπαλιά σου. Μου ζήτησες τα ταλέντο μου, όμως εγώ σου χάρισα την καρδιά μου, γιατί κι εσύ μου πρόσφερες πολύ περισσότερα.

Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά επειδή ΕΣΥ με ξεχώρισες. Έκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάτι σε κάνει να αισθάνεσαι Ζωντανός. Κι εσύ, αυτό με έκανες να νιώθω. Χάρισες σε ένα εξάχρονο αγόρι το Laker όνειρό του. Και για αυτό, θα έχεις την αιώνια αγάπη μου.

Όμως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο εμμονικά για πολύ ακόμα. Αυτή η σεζόν, είναι η τελευταία που μου έχει απομείνει να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέχει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου να συνεχίζει να το διαχειρίζεται, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο. Και είμαι εντάξει με αυτό.

Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις από τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απέμεινε. Και καλά και άσχημα – δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε.

Και το ξέρουμε και οι δύο: ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις τυλιγμένες κάλτσες για μπάλα, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία για καλάθι και τα πέντε τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα που η μπάλα είναι στα χέρια μου, 5… 4… 3… 2… 1

Θα σε αγαπώ για πάντα,

Κόμπι Μπράιαντ»

O Κόμπι Μπράιαντ είδε στην κόρη του το ταλέντο του και μετά την απόσυρση του έδωσε όλο του το βάρος σε εκείνη. Η μικρή Τζίτζι είχε όλη την φιλοσοφία και μπόλικο από το ταλέντο του πατέρα της και πολλά βίντεο έχουν κυκλοφορήσει από τους δυο τους να προπονούνται. Ο Μπράιαντ και η κόρη του ταξίδευαν όλη την Αμερική για να δουν αγώνες ΝΒΑ, ενώ ο Κόμπι σε μια εκπομπή είχε μιλήσει για την φιλοσοφία της πιτσιρίκας.

«Το καλύτερο που μου συμβαίνει είναι όταν βγαίνουμε έξω, έρχονται οπαδοί και εκείνη είναι δίπλα μου. Και μου λένε, ‘φίλε πρέπει να κάνεις ένας αγόρι’, κάποιον να συνεχίσει την παράδοση, την κληρονομιά. Και εκείνη απαντάει, ΄το έχω εγώ. Δεν χρειάζεται κανένα αγόρι γι’ αυτό. Το έχω’ και εγώ σκέφτομαι, ‘σωστά. Ναι το έχεις. Το έχεις».

Η Τζίτζι Μπράιαντ, η μεσαία κόρη της οικογένειας, ήταν και εκείνη που είχε τα περισσότερα στοιχεία από τον χαρακτήρα του πατέρα της. Η μικρή ήταν στο πλευρό του σε κάθε ματς, έπαιρνε στοιχεία από πολλούς παίκτες και πάντα άκουγε με προσοχή τον Κόμπι. Είχε ταλέντο, θέληση και όλα τα στοιχεία που θα την έκαναν να λάμψει στο παρκέ. Μάλιστα είχε προβλέψει και το περσινό πρωτάθλημα των Λέικερς.

«Θυμάμαι την Τζίτζι να μου λέει “Θείε Πι, θα πάρετε το πρωτάθλημα φέτος”. Τη ρώτησα γιατί το πίστευε αυτό και μου απάντησε ‘λόγω του μεγέθους και της αθλητικότητας στην άμυνά σας. Στα playoffs είναι δύσκολο να βάλεις τρίποντα, το καλάθι μοιάζει μικρότερο και ο αντίπαλος νιώθει την πίεση. Δεν θα είναι εύκολο οι αντίπαλοι να σκοράρουν απέναντί σας’. Κι αυτό ακριβώς που είπε έγινε. Η άμυνά μας ήταν αυτή που μας οδήγησε στον τίτλο», δήλωσε ο Πελίνκα, μετά την κατάκτηση από την ομάδα του Λος Άντζελες.

Η Βανέσα Μπράιαντ δεν έχασε πρώτα τον σύζυγο της. Έχασε το παιδί της. Η Τζίτζι Μπράιντ μόλις στα 13 της χρόνια, έμελλε να χτυπηθεί πολύ σκληρά από την μοίρα. Η μικρή που λάτρευε το μπάσκετ, τον πατέρα της και του έμοιαζε απίστευτα δεν πρόλαβε να κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα. Δεν πρόλαβε να μεγαλώσει και βιώσει στην πράξη όλα τα μαθήματα των γονιών της. Η απώλεια της, όπως και όλων των παιδιών σε αυτό το δυστύχημα, είναι η πιο τραγική πλευρά αυτού του δυστυχήματος.

Ο Κόμπι Μπράιαντ έναν χρόνο δεν είναι στην ζωή και η απώλεια του φαντάζει τεράστια. Οι Λέικερς πήραν το πρωτάθλημα και όλοι μαζί το αφιέρωσαν σε έναν άνθρωπο. Ο ΛεΜπρον ποτέ δεν τον ξεχνά.

Τον φορά πάνω του, σε κάθε ματς. Και δεν είναι ο μόνος. Οι παίκτες κάνουν τατουάζ τα λόγια του, τον τιμούν σε κάθε ευκαιρία και δείχνουν ότι η κληρονομιά του θα μείνει για πάντα. Πίστευε ότι το πως σε θυμούνται είναι το μόνο που μπορεί κάποιος να ελέγξει και καλά έκανε. Η ζωή χωρίς την… αύρα του στο άθλημα είναι θαμπή.

Ο Κόμπι έδωσε τα πάντα και θα έπρεπε να είναι εδώ να χαρεί τους κόπους του. Μαζί με τις κόρες του να απολαύσει όσα «έχτισε». Αλλά δεν είναι και αυτό θα είναι πάντα μια τεράστια απώλεια.

Πάντως, ο Κόμπι έχει πει πολλά και ένα από αυτά είναι ίσως εκείνο που πρέπει τελικά να μείνει. Το βίντεο με τον θρύλο των Λέικερς να λέει ότι η ζωή είναι μικρή και οφείλουμε να χαμογελάμε και να προχωράμε είναι μια απάντηση σε όλους για το μέλλον.

Ο Κόμπι δεν είναι πια εδώ, αλλά άφησε μαθήματα για όλους μας.